Zjazd w Gnieźnie 1000
Otton II, ze względu na zaangażowanie swoich sił we Włoszech, musiał pogodzić się z próbą usamodzielnienia się Wieletów i Obodrytów (powstanie 983). Pragnął on jednak mieć na wschodzie sojusznika mogącego w razie potrzeby powstrzymać napór Połabian.
W jego koncepcji Cesarstwa polski sojusznik mógłby zająć miejsce równorzędne z Niemcami, Włochami i Galią. Stąd wyjątkowa życzliwość cesarza do wzrastającego w siłę księcia polskiego i zgoda na uznanie niezależności jego państwa. W 1000 roku doszło do zjazdu w Gnieźnie, poprzedzonego pielgrzymką cesarza Ottona II i jego dostojników do grobu św. Wojciecha. Dzięki zjazdowi, nie znana w Europie Polska zaprezentowała swoje możliwości, bogactwa i faktyczne znaczenie.
Następstwa polityczne:
· utworzenie w Gnieźnie metropolii kościelnej zależnej jedynie id Rzymu (pierwszym arcybiskupem został Gaudenty Radzimir, brat św. Wojciecha)
· powstanie nowych biskupstw (Kraków, Wrocław, Kołobrzeg)
Zjazd w Gnieźnie określił i usankcjonował nabytki Piastów z lat poprzednich, Wręczenie Bolesławowi przez Ottona II insygniów władzy (włócznia św. Maurycego) świadczyły, o równorzędnych stanowisku Polski w chrześcijańskiej Europie.
kandr