135. Simms Suzanne - Sen na jawie.pdf - Suzanne Simms - Magnolia1313

SUZANNE SIMMS

Sen na jawie

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zero.

Dla Reida Dillona wynik, który ukazał się w okien-

ku kasy sklepowej, był zupełnie niedorzeczny. Widział

na własne oczy, Ŝe kobieta stojąca przed nim w kolejce

miała wózek wypełniony artykułami spoŜywczymi, za

które zapłaciła.

Jeszcze raz spojrzał uwaŜnie na kasę. Wiedział

oczywiście, Ŝe na kuli ziemskiej są nadal miejsca, do

których komputeryzacja jeszcze nie dotarła. Nie przy-

puszczał jednak, Ŝe jedno z nich znajduje się tak blisko.

Dowód był namacalny. Przedpotopowa kasa sklepowa,

uruchamiana ręcznie korbką, po raz trzeci błędnie

wskazywała wynik: zero.

To cholerne urządzenie powinno znajdować się nie

w sklepie, lecz w muzeum, stwierdził w duchu Reid,

słysząc, jak zdesperowana kasjerka mruczy coś pod

nosem. Odwróciła głowę i krzyknęła przez ramię:

- Charlie, znów wysiadła!

W głębi sklepu, zza lady stoiska z mięsem wynurzył

się męŜczyzna. Wytarł ręce w niezbyt czysty fartuch

rozpostarty na wydatnym brzuchu i powolnym kro-

kiem ruszył w stronę kasy, przed którą zaczęła się juŜ

tworzyć kolejka.

- Mówiłaś coś, Josie? - chropowatym głosem za

wołał z daleka tak głośno, jakby miał kłopoty ze

słuchem, lecz był zbyt ambitny, Ŝeby do tego się

przyznać.

Zdenerwowana kasjerka powtórzyła:

- Znów wysiadła.

- Poczekaj spokojnie. JuŜ nadchodzę... JuŜ nad-

chodzę... - głośno powtarzał Charlie.

Upłynęło sporo czasu, zanim dotarł na miejsce.

Stanął i w milczeniu przez dłuŜszą chwilę przyglądał się

antycznemu urządzeniu.

- O co chodzi? - zapytał wreszcie.

- O rany! - jęknął głośno Reid Dillon, wznosząc z

furią oczy ku górze.

Podniósł rękę i nerwowym gestem przeciągnął

palcami po bujnej, brązowej czuprynie. W Clarion był

dopiero niespełna dobę, a juŜ to małe pensylwańskie

miasteczko zaczynało działać mu na nerwy.

- Chyba wie pan, Ŝe cierpliwość jest zaletą charak-

teru.

Słowa te, wypowiedziane z całkowitym spokojem

tuŜ obok Reida, przerwały w jednej chwili przykry tok

jego myśli.

- Co, do diab... - warknął, lecz natychmiast się

odwrócił, Ŝeby obejrzeć właścicielkę zdumiewająco

brzmiącego głosu. Jak moŜe wyglądać kobieta, która

ni stąd, ni zowąd zagaduje obcego męŜczyznę i, co

gorsza, serwuje mu tak utarty frazes? Zaciekawił go

jednak niski, lekko szorstki głos.

To, co zobaczył, było jeszcze bardziej zaskakujące.

Mała. I młoda. Te dwa określenia przyszły mu

natychmiast do głowy, gdy tylko ujrzał stojącą tuŜ za

sobą nieznajomą. Dzięki swemu potęŜnemu wzrostowi

patrzył na nią dosłownie z góry.

Nie, nie jest bardzo młoda. Musi mieć juŜ dwadzieś-

cia kilka lat, skorygował swe pierwsze wraŜenie na

widok dojrzałej figury nieznajomej. Ma pełne piersi,

wąską talię i ładną, krągłą...

W tej właśnie chwili Reid Dillon napotkał wzrok

nieznajomej. Doznał prawdziwego wstrząsu. Jej oczy

miały przedziwny kolor. Były intensywnie błękitne,

usiane drobniutkimi, Ŝółtymi cętkami. DuŜe, ładne i

skrzące inteligencją, skojarzyły się Reidowi z promie-

niami słońca odbijającymi się w kryształowo czystych,

niebieskich wodach górskiego strumienia oglądanego

o brzasku dnia. W twierdzeniu, Ŝe męŜczyzna chętnie

by utonął w niezmierzonej głębi takich oczu, nie było

Ŝadnej przesady.

Włosy miała średniej długości. Ani długie, ani

krótkie. Tworzyły jasną chmurę wokół drobnej twarzy.

Nos prosty, niewielki i bez piegów, a usta wydatne,

niemal zbyt pełne. Rzucała się w oczy pięknie opalona

skóra, o złocistym odcieniu. Była widoczna na ramio-

nach i nogach, gdyŜ kobieta była ubrana w skąpą i

kusą bawełnianą, letnią sukienkę.

W oczach Reida nieznajoma stanowiła uosobienie

jasnowłosych i złotoskórych kalifornijskich dziewcząt,

które w snach nawiedzają dojrzewających męŜczyzn. Z

jednym tylko wyjątkiem. Była mała. Brakowało jej

więc długich, opalonych nóg i iluś tam centymetrów

wzrostu.

Nabrał powietrza i otworzył wreszcie usta.

- Moim zdaniem, cierpliwość to cnota bardzo

przeceniana.

- Tak sądzą zazwyczaj ludzie, którzy jej nie mają -

niemal bez zastanowienia Ŝartobliwym tonem odrzekła

nieznajoma. Oparła łokcie na poręczy wózka z

wiktuałami i podniosła głowę. - Jeśli zamierza pan

robić zakupy w tym sklepie, to powinien pan uzbroić

się w cierpliwość lub zapamiętać, Ŝe kasa psuje się tutaj

zawsze we wtorki i w czwartki, z regularnością zegar-

ka. A Ŝe dziś jest czwartek... - Zawiesiła głos, wzruszy-

ła ramionami i lekko się uśmiechnęła.

Na widok jej promiennej twarzy Reid gotów był

przysiąc, Ŝe właśnie w tej chwili słońce wychyliło się zza

chmur. Odruchowo odwzajemnił uśmiech, ukazując

idealnie równe, białe zęby w pięknie wykrojonych

ustach. Nie bez kozery wiele kobiet uwaŜało Reida

Dillona za piekielnie atrakcyjnego faceta.

- Proszę mi powiedzieć-zaczął ze swobodą męŜczyz-

ny świadomego swych niezaprzeczalnych wdzięków -co

taka dziewczyna, jak pani, robi w takim miejscu, jak to.

Tym razem roześmiała się perliście.

- Sądziłam, Ŝe to oczywiste. Robię zakupy.

Jej śmiech okazał się nadzwyczaj zaraźliwy, gdyŜ

Reid zawtórował mu natychmiast swym głębokim

barytonem.

- Jasne. Wobec tego dlaczego pani tak cierpliwie to

znosi? - Chciał usłyszeć sympatycznie brzmiący głos

nieznajomej, a ponadto jej odpowiedź na to pytanie

naprawdę go interesowała.

- Cierpliwie to znoszę? - powtórzyła zdziwiona,

potrząsając głową.

Ściszył głos i zapytał:

- Dlaczego robi pani zakupy w sklepie, w którym

kasa wysiada co wtorek i czwartek?

Zmarszczyła lekko brwi.

- Charlie ma najlepsze świeŜe owoce i warzywa

w Clarion i okolicy, a ponadto sprzedaje je po bardzo

przyzwoitych cenach. Sprowadza to, co się u niego

specjalnie zamówi. Zakupy robię zazwyczaj w ponie-

135. Simms Suzanne - Sen na jawie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: