Becnel Rexanne - Rosecliffe 01 - Wrogowie.pdf - Becnel Rexanne - sylwia2805

Becnel Rexanne

Wrogowie

Prolog

"Jeszcze jeden pocałunek i rozstania nadszedł czas! "

Robert Bums

Londyn, październik roku pańskiego 1133

Randulf Fitz Hugh leŜał nagi na łoŜu, a koło niego spoczywała - równieŜ naga - Marianne,

Ŝona podstarzałego hrabiego Carland. Podczas jednak gdy ona w poszukiwaniu ciepła wtuliła się w

fałdy futer pokrywających posłanie, on rozkoszował się chłodnym dotknięciem powietrza na śliskiej

od potu skórze. Ona spała spokojnie i głęboko jak niemowlę, on wpatrywał się posępnym wzrokiem

w ciemne belki powały.

UŜył jej ciała szorstko i brutalnie, choć to nie ona była powodem podłego nastroju, jaki go

ogarnął. To król wzbudził w nim gniew i wściekłość; Rand posłuŜył się kochanką, by dać ujście

pasji mimo iŜ nie powinien tego robić.

ZwaŜyć trzeba jednak, Ŝe Marianne wcale nie miała mu tego za złe. Była niezaspokojoną

kochanką; w tym względzie doskonale do siebie pasowali. Tego wieczoru Randulf nie potrafił się

wszak rozkoszować urokami jej ciała. Miał pilniejsze sprawy na głowie.

Na trójnoŜnym zydlu obok drzwi zaskwierczał dopalający się ogarek, słabym blaskiem

rozpraszając półmrok sypialnej komnaty.

Na potępienie wieczne! CzyŜ nie wygrał wszystkich bitew, nie pognębił wszystkich wrogów

stających przeciw królowi Henrykowi i jego władzy absolutnej? CzyŜ nie uczynił dość, by zasłuŜyć

na sprawiedliwą nagrodę? Ale król Henryk rządził z wyrachowaniem i sprytem lisa. Oto dziś na

dworze starszy brat Randa, pijak John, odnowił hołd lenny składany królowi i - jako spadkobierca

ojca - przejął jego oficjalny tytuł hrabiego Asdin. Nie było to po myśli Randa, lecz niczego innego

nie mógł się spodziewać. A potem król zwrócił przenikliwy wzrok w jego stronę i ogłosił, jaką

nagrodę otrzyma młodszy brat. Przed obliczem całego dworu nadał Randowi ziemie - w naj głębszej

dziczy północnej Walii.

Rand zaniemówił z osłupienia. Północna Walia! Nie moŜna było w granicach Brytanii znaleźć

krainy bardziej oddalonej od ośrodka władzy, jakim był Londym. Tymczasem Henryk mówił dalej:

Rand miał za zadanie wznieść u ujścia rzeki Gyffin zamek, twierdzę nie do zdobycia. PotęŜny gród

połoŜony w połowie drogi z Chester do Anglesey, który miał słuŜyć w tłumieniu oporu przeciw

władzy Anglików w Walii. Król Henryk podkreślił, iŜ misja ta jest w istocie honorem

zarezerwowanym dla najbardziej zaufanego i silnego wasala.

Być moŜe naprawdę tak myślał. Ale Rand wiedział coś więcej: wysyłając swoich

najwiemiejszych popleczników do walijskich marchii, król kontrolował tych, których potęga zaczęła

zagraŜać jego poczuciu bezpieczeństwa. Nadanie było hojne - Rand miał panować na ziemiach tak

rozległych, Ŝe stawał się prawdziwym władcą na włościach.

A przecieŜ to nie w Walii pragnął rządzić! W gruncie rzeczy król skazał go na wygnanie z

Londynu, siedziby• rzeczywistej władzy.

Rand prychnął z obrzydzeniem. MoŜe powinien szukać ukojenia w świadomości, Ŝe król lęka

się rosnącej potęgi i bogactwa swego sługi, ale Ŝadna to była pociecha. Budowa zamku potrwa całe

lata. Powróci do Londynu jako stary człowiek.

- Na święte relikwie! - Podniósł się z wygniecionego posłania, niezdolny w rozdraŜnieniu

spokojnie leŜeć, i zapalił nową świecę.

MąŜ Marianny wyjechał, Rand wiedział więc, iŜ moŜe spędzić całą noc u boku kochanki,

jeŜeli taka będzie jego wola. Nie miał jednak na to chęci.

Lejąc do płytkiej misy wodę do obmycia ciała, usłyszał podszept swoich myśli: Być moŜe

wiele upłynie dni, nim znajdziesz kochankę równie biegłą w sztuce miłości. UŜywaj tej, póki

moŜesz.

Zignorował wewnętrzny głos. W Walii teŜ są kobiety, a słyszał, iŜ swobodniej dysponują

swymi ciałarw niŜ Angielki. Znowu parsknął z pogardą. JeŜeli to prawda, to chyba leŜą na ulicach z

zadartymi sukniami i rozrzuconymi nogami. Zgodnie z jego doświadczeniami kobiety na dworze

Henryka zgodziłyby się bowiem przespać z kaŜdym, od kogo mogły się spodziewać pieniędzy czy

klejnotów w zamian za swe trudy.

Nie miał zresztą nic przeciw temu. Zaspokoił Ŝądzę wielu szlachcianek, wynagrodził je

świecidełkami i uŜył do osiągnięcia własnych celów politycznych. Zdobywał dzięki nim informacje

i sekrety. Teraz, odrzucony w najdalsze zakątki Walii, utraci dostęp do tych źródeł wiedzy i potęgi.

Od Londynu będzie go bowiem oddzielało siedem dni drogi. Równie dobrze mógłby wyjechać na

kraj świata.

Z rozmachem cisnął na podłogę ręcznik. Kobieta na łoŜu poruszyła się wśród futer posłania.

Nie musiał patrzeć, by wiedzieć, Ŝe juŜ nie śpi.

- Jeszcze z tobą nie skończyłam. - Usłyszał gorący pomruk, którym skutecznie rozpalała

męskie zmysły. - Chodź tu. Teraz twoja kolej na wierzchu.

Spojrzał na nią beznamiętnie. Piękna Marianne była jego kochanką juŜ prawie rok, romans ten

trwał więc dłuŜej niŜ wszystkie poprzednie. Z drugiej strony miała większe wpływy i powiązania

sięgające dalej niŜ którakolwiek z jego dawnych miłostek. Co prawda te jej stosunki wcale mu w

końcu nie pomogły.

A moŜe wprost przeciwnie - zaszkodziły mu w oczach króla? Ta myśl nie dawała Randowi

spokoju, choć próbował ją od siebie odpędzić. CzyŜby mąŜ Marianne uŜył swych wpływów na

dworze, by posłać kochanka Ŝony do Walii?

Czemu jednak miałby się trudzić? Carland sam miał romans z lady Ferriday, godną matroną,

która ponoć, jako jedyna na dworze, gotowa była tulić starca jak dziecię do swego obfitego biustu i

kołysać go, gdy ssał jej pierś. Rand wykrzywił usta w grymasie niesmaku na ten odraŜającyobraz.

A jednak coś tu się nie zgadzało. MoŜe to nie Carland, lecz ktoś z pewnością mu bruździł u

króla. Przysiągł sobie odkryć prawdę.

- Mam inne sprawy, którymi muszę się zająć - odpowiedział, ubierając się.

Marianne przez chwilę spoglądała na niego w milczeniu.

- Z pewnością mogą poczekać. Do Walii nie musisz wyruszać przed początkiem wiosny.

- Wiele pozostało do zrobienia, zanim nadejdzie ten dzień - odparł. - Werbunek. Zakup

materiałów. Król chce mieć zamek. Chcę się szybko z tym uporać.

Materac zatrzeszczał, gdy uklękła na posłaniu. Narzuta z futra kuny utworzyła lśniącą falę

wokół jej nóg. Sięgające do pasa włosy na wpół zakrywały, na wpół odsłaniały jej ponętne ciało.

Miała pełne piersi o duŜych sutkach. Rand poczuł dreszcz obrzydzenia na myśl ojej małŜonku

mamlącym je - jak niemowlę - w bezzębnych ustach. Odwrócił spojrzenie.

- Będę za tobą tęskniła, Rand. A ty?

Wzruszył ramionami, narzucając na nie koszulę. W gruncie rzeczy chciał się od niej uwolnić -

ale jeszcze bardziej pragnął odkryć prawdę. Starannie dobierał myśli.

- Będę za tobą tęsknić równie mocno, jak ty za mną, a oboje dobrze wiemy, Ŝe w przeciągu

tygodnia znajdziesz sobie nowego kochanka.

Jak oczekiwał, Marianne zwęziła oczy w łyskające furią szparki. - A to co znowu? Czy masz

juŜ jakąś inną, i tylko czekasz, by zajęła moje miejsce? Zabierasz ją do Walii?

- Marianne, spokojnie. W końcu to ty jesteś zamęŜna. Czemu miałabyś się zajmować ...

- Kim ona jest?

- Nie ma nikogo.

- Tak samo mówiłeś wtedy, gdy uganiałeś się za tą suką DeLisle ... - Urwała, lecz było juŜ za

późno.

Rand zmarszczył czoło.

- Suka DeLisle? Tam chodziło wyłącznie o kontrakt małŜeński. - Nagle wszystko zrozumiał.

Początkowo Stephen DeLisle przyjął z zadowoleniem oświadczyny Randa, pragnącego poślubić

jego jedyne dziecko, ładniutką dzieweczkę, która wkrótce miała osiągnąć odpowiedni wiek.

Marianne zaczęła się wówczas dąsa:ć, lecz zapewnienie Randa, iŜ jej wdzięki nieskończenie

bardziej go pociągają niŜ uroki tamtej dzierlatki, najwyraźniej ją usatysfakcjonowało. Przyznała

nawet, Ŝe planowany związek jest rozsądny z punktu widzenia kariery Randa, Ŝe stanowi

strategiczne ukoro¬nowanie jego polityki. Nie omieszkała ws]:akŜe wytknąć kochankowi wszelkich

fizycznych braków niesz.częsnej dziewczyny.

Wtedy przypisywał jej cierpkie słowa zwykłej kobiecej zazdrości. A moŜe Marianne posunęła

się dalej?

Dwóch doradców królewskich, Robert Hartley i Emery Ives, bez wątpienia podjęło dalsze

kroki w intrydze przeciw Randowi. Bardziej niŜ ktokolwiek inny obawiali się rywala, którego

potęga mogłaby zagrozić ich pozycji; zdawali sobie sprawę z siły ewentualnego związku DeLisle'a i

Randa, który dzięki tej unii przejąłby kontrolę nad wielkim majątkiem. A kto jak kto, ale Emery

Ives wiedział, jak kierować królem Henrykiem. Tu niewinna uwaga, tam słówko przestrogi - i oto

Rand stał się kolejną ofiarą królewskich intryg i swojego pędu do władzy. Tak, nie było

wątpliwości: Ives brał udział w spisku - a Marianne była jego kuzynką ...

Becnel Rexanne - Rosecliffe 01 - Wrogowie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: