Matthews Patricia - Gwiaździsty szafir - Wyspy Szczęścia. Super 04.pdf - Matthews Patricia - sylwia2805

Patricia Matthews

Gwiaździsty

szafir

Tytuł oryginału:

Sapphire

gadzina + emalutka

PROLOG

1880

Była czwarta nad ranem i londyński East End świecił pustkami.

Noc była zimna i wilgotna, a mgła wypełniająca wąskie uliczki

rozmywała światło lamp gazowych w miękkie aureole.

Samotna kobieta podążała ulicą Whitechapel High, a dziurawy szal

okrywający jej skrzyżowane ramiona był kiepską ochroną przed

zimnem.

Adelajda Paxton była zmęczona ciężką, nocną pracą sprzątaczki u

Andrew Slostruma, jednego z najbardziej cenionych londyńskich

jubilerów. Cieszyła się na myśl o swym względnie ciepłym mieszkaniu i

filiżance gorącej, wzmacniającej herbaty.

Chociaż miała czterdzieści lat, Adelajda wyglądała na sześćdziesiąt

— była drobna niczym mysz, mała, szczupła i przygarbiona, a na jej

bladej twarzy nieszczęścia i lata ciężkiej pracy odcisnęły swoje piętno.

Jej brązowe, posiwiałe włosy otulone były szalem, a kiedy szła, długą i

ciężką spódnicą zamiatała ulicę.

Dzielnica, znana jako Evil Quarter Mile, obfitowała w

rzezimieszków i złodziei. Niejeden z nich poderżnąłby gardło za szylinga,

a nawet i mniej, jednak Adelajda nie miała innego wyboru, jak tamtędy

chodzić. Był to jedyny rejon, gdzie' stać ją było na wynajmowanie

mieszkania, i mimo nieprzyjemnego sąsiedztwa nigdy nie była

zaczepiana. Uważano ją za własność East Endu, a jej pusta torebka

niewarta była kradzieży.

Zaledwie kilka przecznic od swojej kamienicy, na myśl o

schronieniu i posiłku przyspieszyła kroku.

Właśnie kiedy mijała ciemny wylot wąskiej uliczki, usłyszała

dziwny dźwięk, jakby miauczenie. Zwolniła kroku i spojrzała w uliczkę.

Dźwięk zabrzmiał znowu. Kot? Nie, to był głos płaczącego dziecka! Czy

gadzina + emalutka

to możliwe? — zastanowiła się. Wiedziała, że nie należało do rzadkości,

by jakaś biedna, nieszczęśliwa kobieta bez męża i środków do życia

porzuciła noworodka.

Z odległego zaułku znowu dobiegł płacz. Po chwili wahania

Adelajda nabrała głębokiego oddechu, wyprostowała ramiona i

odważnie wkroczyła w ciemność. Szła po omacku, jedną ręką trzymając

się wilgotnej i oślizłej powierzchni budynku po swej prawej stronie.

Wzdrygnęła się na odgłos przebiegających szczurów spłoszonych jej

krokami. Raz nawet potknęła się i o mało co nie przewróciła. Chciała

zawrócić, lecz płacz dobiegł znowu, tym razem z bardzo bliska.

Pochylona, na ślepo kierowała się przed siebie. Jedną ręką zawadziła o

drewniane pudełko i znowu rozległ się płacz — jakby żałosne kwilenie.

Pudełko nie miało wieczka i kobieta ostrożnie włożyła ręce do środka.

Namacała ludzkie ciało, a kiedy malutka rączka złapała ją za palec,

wstrzymała oddech.

Delikatnie wyciągnąwszy małe stworzenie, utuliła je w ramionach i

czule do niego cmoknęła. Wyszła z ciemnej uliczki wprost na rozjarzone

światło ulicy. Przyjrzała się dziecku, a z małej, bladej twarzyczki

spojrzało na nią dwoje wielkich oczu. Łkając, dziecko zachłysnęło się

powietrzem. Nie mogło mieć więcej niż kilka tygodni. Koc, którym było

otulone, rozchylił się... i zobaczyła, że było nagie.

Jakaż nielitościwa kobieta mogła porzucić noworodka, bez ubrania,

w ciemnej uliczce? Spojrzała jeszcze raz. Była to dziewczynka —

umarłaby z zimna, zanim ktokolwiek by ją znalazł. Adelajda ostrożnie

owinęła ją kocem, przytuliła do piersi i rozejrzała się wkoło, by się

upewnić, czy ktoś jej nie obserwuje. A następnie szybko ruszyła w

stronę domu.

Jej małe mieszkanko znajdowało się w piwnicy wiekowego

budynku. Składało się wprawdzie tylko z jednego niewielkiego pokoju,

lecz miało tę zaletę, że wejście było od strony ulicy. Kiedy Adelajda

znalazła się w środku, zamknęła drzwi na zasuwę, zapaliła lampę i

gadzina + emalutka

zaciągnęła zasłonę małej wnęki, która służyła jej za sypialnię. Umieściła

dziewczynkę na wąskim łóżku i stanąwszy obok, wpatrywała się w nią.

Dziecko znowu zaczęło płakać. Biedny podrzutek!

Adelajda była kiedyś żoną Roberta Paxtona. Obydwoje bardzo

chcieli mieć dzieci, ale nie było im to dane. Robert zmarł na ospę pięć

lat temu, pozostawiając ją w nędzy, i Adelajda wiedziała, że już nigdy

nie będzie mieć własnych dzieci. Była skazana na życie w samotności.

Tak przynajmniej sądziła.

Teraz wyglądało na to, że los stał się łaskawszy i dał jej córkę. Choć

nie był to owoc jej łona, już teraz wiedziała, że będzie walczyć na śmierć

i życie, by zachować dziecko przy sobie.

Złożyła ręce i popatrzyła w górę. — Dziękuję ci, słodki Jezu!

Na jej głos pacz dziecka nasilił się. Nachyliwszy się nad

dziewczynką, Adelajda wyciągnęła palec, a ta mocno go chwyciła.

— Masz, masz, malutka — wyszeptała Adelajda. — Jesteś już teraz

bezpieczna. Tutaj jest ciepło i bezpiecznie.

Dziecko włożyło palec do buzi i próbowało ssać.

— No pewnie! Ależ jestem głupia! Musisz być przecież głodne, moje

biedactwo.

Poczuła się zagubiona. W jej kuchni nie było mleka, a jedzenie nie

nadawało się dla niemowlęcia. W końcu zamoczyła kawałek szmatki w

wodzie, dodała cukru i zrobiła słodki smoczek.

Dziewczynka chwyciła smoczek łapczywie i zaczęła ssać niczym

pierś. Adelajda zrobiła jeszcze dwa następne i w końcu dziecko utuliło

się, uspokojone, i zasnęło. Kobieta spojrzała na dziewczynkę, mając

wciąż w pamięci jej niebieskie, pełne życia oczy, a także determinację,

jaka pojawiła się na małej twarzyczce, kiedy dziewczynka chwyciła

słodki smoczek. Będzie mieć silną wolę. Co do tego nie było żadnych

wątpliwości.

gadzina + emalutka

Adelajda poczuła nagle przypływ miłości i łzy wypełniły jej oczy.

Wyciągnęła zmęczoną rękę i czule pogłaskała główkę dziecka, na której

widać było kilka kosmyków cienkich, czarnych włosków.

— Regina — powiedziała czule — będziesz mieć na imię Regina

Paxton, malutka. — Pochyliła się, by ucałować ją w czółko. Dziecko

poruszyło się i cicho załkało.

gadzina + emalutka

Matthews Patricia - Gwiaździsty szafir - Wyspy Szczęścia. Super 04.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: