53. Timothy Zahn - Ciemna Strona Mocy.pdf - PDF - Tapahig

GWIEZDNE

WOJNY

CIEMNA STRONA MOCY

TIMOTHY ZAHN

Przekład Anna i Jan Mickiewicz

Tytuł oryginału DARK FORCE RISING

Redaktor serii ZBIGNIEW FONIOK

Redakcja stylistyczna DANUTA BORUC

lustracja na okładce TOM JUNG

Projekt graficzny okładki MAŁGORZATA CEBO-FONIOK

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA

AMBER

KSIĘGARNIA INTERNETOWA WYDAWNICTWA AMBER

Tu znajdziesz informacje o nowościach i wszystkich naszych ksiąŜkach! Tu

kupisz wszystkie nasze ksiąŜki! http://www.amber.supermedia.pl

All rights reseryed.

Used Under Authorization. Published originally under the title Dark Force

Rising by Bantam Books.

ISBN 83 - 7169 - 358 - 3

ROZDZIAŁ

Z tej odległości centralne słońce układu wyglądało jak niewielka,

Ŝółtopomarańczowa kula. Iluminatory automatycznie pociemniały, aby

zneutralizować jego blask. Zarówno słońce, jak i statek były otoczone

gwiazdami - błyszczącymi, białymi punkcikami zawieszonymi w nieskończonej

czerni kosmosu. W dole, dokładnie pod statkiem, nad zachodnią częścią

połoŜonej na planecie Myrkr Wielkiej Puszczy Północnej wstawał dzień.

Dla tych, którzy ukrywali się w puszczy, ten dzień miał być ich dniem

ostatnim.

Stojąc na mostku imperialnego niszczyciela gwiezdnego “Chimera”,

kapitan Pellaeon obserwował przez iluminator, jak na leŜącej pod nim

planecie granica miedzy dniem a nocą przesuwa się powoli w kierunku strefy

ataku. Dziesięć minut wcześniej otaczające cel siły lądowe zameldowały

pełną gotowość do akcji. Sama “Chimera” juŜ od godziny tkwiła w tym samym

miejscu, blokując przeciwnikowi moŜliwość ucieczki. Teraz potrzebny był juŜ

tylko rozkaz do natarcia.

Powoli, niemal ukradkiem, Pellaeon obrócił głowę o parę centymetrów w

prawo. Wielki admirał Thrawn siedział nieruchomo na swoim stanowisku,

wpatrując się błyszczącymi, czerwonymi oczami w otaczający go rząd

monitorów kontrolnych. Jego bladoniebieska twarz nie wyraŜała Ŝadnych

uczuć. Trwał tak w milczeniu od chwili, gdy ostatnie oddziały zameldowały o

dotarciu na pozycje. Kapitan widział, Ŝe Ŝołnierze na mostku zaczynają się

niecierpliwić.

Pellaeon juŜ dawno porzucił próby odgadywania sensu działań admirała.

Wystarczał mu fakt, Ŝe Imperator uznał niegdyś za stosowne uczynić

Thrawna jednym ze swych dwunastu wielkich admirałów, co było najlepszym

dowodem zaufania ze strony nieŜyjącego juŜ władcy - tym bardziej, Ŝe

Thrawn nie był człowiekiem, a uprzedzenia Imperatora w tej mierze nie

stanowiły dla nikogo tajemnicy. Zresztą przez cały ten rok, od chwili, gdy

admirał przejął dowodzenie “Chimerą” i rozpoczął trudny proces odbudowy

Floty Imperialnej, raz po raz potwierdzał swój geniusz wojenny. JeŜeli do tej

pory wstrzymywał atak, to miał ku temu waŜny powód - tego Pellaeon był

pewien.

Równie ostroŜnie co przedtem odwrócił się z powrotem w stronę

iluminatora. Ale ruch ten nie uszedł uwagi admirała.

- Chciałby pan o coś spytać, kapitanie? - spokojny głos Thrawna przeciął

cichy szmer rozmów.

- Nie, panie admirale - zapewnił Pellaeon, odwracając się do dowódcy.

Przez dłuŜszą chwilę admirał świdrował go gorejącymi oczami i kapitan

odruchowo przygotował się na ostrą reprymendę - a moŜe i coś gorszego. Ale

Thrawn, choć Pellaeon ciągle jeszcze czasem o tym zapominał, nie miał tak

porywczego usposobienia jak lord Darth Vader.

- Zapewne zastanawia się pan, dlaczego jeszcze nie atakujemy? -

podsunął admirał tym samym uprzejmym tonem.

- Istotnie, panie admirale - przyznał Pellaeon. - Wydaje się, Ŝe wszystkie

oddziały są juŜ na pozycjach wyjściowych.

- Oddziały wojskowe: tak - stwierdził Thrawn. - Ale nie wywiadowcy,

których wysłałem do Hyllyard.

- Do Hyllyard? - zdziwił się kapitan.

- Właśnie. Nie sądzę, aby człowiek tak sprytny jak Karrde zdecydował się

załoŜyć bazę w środku lasu, nie zabezpieczywszy sobie przedtem

odpowiedniej łączności z pozostałymi w mieście współpracownikami. Hyllyard

leŜy za daleko od obozu przemytników, aby ktokolwiek z mieszkańców zdołał

zauwaŜyć nasz atak. O ile więc zaobserwujemy w mieście nagłe przejawy

gorączkowej aktywności, będzie to świadczyło o istnieniu jakiejś specjalnej

linii łączności. Na tej podstawie rozszyfrujemy współpracowników Karrde'a i

poddamy ich szczegółowej obserwacji. Po pewnym czasie sami nas do niego

zaprowadzą.

- Rozumiem, panie admirale. - Pellaeon zmarszczył czoło. - A więc

zakłada pan, Ŝe w czasie ataku nie zdołamy schwytać Ŝywcem Ŝadnego z

jego ludzi.

- Powiem więcej - uśmiech zastygł na twarzy Thrawna - jestem

przekonany, Ŝe nasze oddziały wkroczą do kompletnie pustej bazy.

Pellaeon spojrzał przez iluminator na znajdującą się w dole, częściowo

oświetloną planetę.

- W takim razie... po co w ogóle atakujemy, panie admirale?

- Z trzech powodów, kapitanie. Po pierwsze, nawet ludzie tacy jak Talon

Karrde popełniają czasem błędy. Mogło się zdarzyć, Ŝe w czasie pospiesznej

ewakuacji zostawił w bazie coś waŜnego. Po drugie, jak juŜ mówiłem, ten

atak moŜe nas zaprowadzić do jego ludzi w Hyllyard. A po trzecie, dzięki tej

akcji nasze siły lądowe mają okazję zdobyć choć trochę tak im potrzebnego

doświadczenia bojowego. Niech pan nie zapomina, kapitanie - admirał

świdrował podwładnego wzrokiem - Ŝe naszym celem nie są juŜ jakieś

ograniczone działania nękające w stylu tych, które prowadziliśmy przez

ostatnie pięć lat. Mając w ręku

górę Tantiss i pozostawione przez Imperatora komory spaarti, moŜemy

znowu przejąć inicjatywę. JuŜ niedługo przystąpimy do odzyskania

utraconych na rzecz Rebeliantów planet. A do tego celu potrzebujemy armii,

która pod względem wyszkolenia w niczym nie będzie ustępować flocie.

- Rozumiem, panie admirale.

- To dobrze. - Thrawn zerknął na monitory. - JuŜ czas. Niech pan

przekaŜe generałowi Covellowi, Ŝe moŜe zaczynać.

- Tak jest. - Pellaeon zajął miejsce na swoim stanowisku. Obrzucił

szybkim spojrzeniem wskazania przyrządów, po czym włączył komunikator.

Kątem oka zauwaŜył, Ŝe Thrawn zrobił to samo. “CzyŜby jakaś prywatna

wiadomość dla szpiegów w Hyllyard?” - Tu “Chimera”. Przystąpić do ataku.

- Zrozumiałem - rzucił Covell do zamontowanego w hełmie mikrofonu.

Starał się, aby w jego głosie nie zabrzmiała pogarda. Cała ta sytuacja była

typowa. Cholernie typowa i łatwa do przewidzenia. Najpierw człowiek zasuwał

jak diabli, byle tylko Ŝołnierze i pojazdy znalazły się na czas na wyznaczonych

pozycjach, a potem... czekał jak głupi, aŜ ci napuszeni durnie z floty, ubrani w

nieskazitelne mundury i siedzący w swoich wypucowanych statkach, skończą

Ŝłopać herbatkę i dadzą w końcu sygnał do ataku.

“CóŜ, usiądźcie sobie teraz wygodnie w fotelach - pomyślał zgryźliwie,

patrząc na wiszący w górze niszczyciel gwiezdny - bo niezaleŜnie od tego,

czy wielkiemu admirałowi chodzi o rzeczywiste efekty czy zwykły pokaz

sprawności, dostanie to, na czym mu zaleŜy”. Sięgnął do tablicy przyrządów i

przełączył się na lokalną częstotliwość dowodzenia.

- Generał Covell do wszystkich pododdziałów: moŜemy ruszać.

Odebrał kolejne potwierdzenia przyjęcia rozkazu. W chwilę potem stalowy

pokład zadrŜał i olbrzymi robot kroczący ruszył do przodu. Z pozorną

ocięŜałością zaczął się przedzierać przez las w kierunku odległego o kilometr

obozowiska przemytników. Za szybą pancerną od czasu do czasu migały dwa

roboty zwiadowcze, posuwające się w szpicy w poszukiwaniu stanowisk

przeciwnika lub ewentualnych pułapek.

KaŜda próba oporu ze strony Karrde'a będzie jedynie daremnym gestem.

Covell kierował juŜ w swoim Ŝyciu setkami ataków wojsk imperialnych i

doskonale znał śmiercionośną potęgę dowodzonych przez siebie pojazdów

bojowych.

Wyświetlający się poniŜej iluminatora róŜnobarwny hologram taktyczny

wyglądał jak jakiś element dekoracyjny. Czerwone, białe i zielone błyskające

światełka pokazywały pozycje robotów kroczących, pojazdów zwiadowczych i

poduszkowców szturmowych, zbliŜających się ze wszystkich stron do bazy

Karrde'a. Atak przebiegał całkiem sprawnie.

Sprawnie - ale nie idealnie. Atakujący z północy robot kroczący i

towarzysząca mu eskorta zaczynały zostawać nieco w tyle w stosunku do

innych pojazdów, tworzących zaciskającą się pętlę.

- Zespół drugi: przyspieszcie trochę.

- Robimy, co moŜemy, panie generale - dobiegający z komunikatora głos

był dziwnie zniekształcony z powodu zakłóceń wywoływanych przez

zawierającą znaczne ilości metalu roślinność planety. - Ale napotkaliśmy

gęste zarośla, które opóźniają posuwanie się robotów zwiadowczych.

- Czy wpływa to w jakikolwiek sposób na moŜliwości pańskiego robota

kroczącego?

- Nie, panie generale. Ale chciałem zachować przewidziany szyk...

- O zwarty szyk naleŜy się troszczyć w czasie defilady, majorze - uciął

Covell. - Nigdy nie moŜe się to odbywać kosztem ogólnego planu bitwy. JeŜeli

roboty zwiadowcze nie nadąŜają, to niech je pan zostawi z tyłu.

- Tak jest.

Generał prychnął i przerwał połączenie. W jednej przynajmniej kwestii

Thrawn miał rację: Ŝołnierze Covella będą jeszcze musieli zdobyć duŜo

doświadczenia bojowego, nim osiągną wymagany w Imperium poziom

wyszkolenia. Na razie był to zupełnie surowy materiał. Generał obserwował,

jak północna grupa zmienia ustawienie: poduszkowce wysunęły się do

przodu, zajmując miejsce robotów zwiadowczych, a te ostatnie przejęły

osłonę tyłów.

Czujnik źródeł energii zapiszczał ostrzegawczo: zbliŜali

się do obozowiska.

- Meldować o sytuacji - polecił Covell swojej załodze.

- Wszystkie działa załadowane i gotowe do strzału - zameldował

celowniczy.

- Brak oznak oporu, zarówno czynnego, jak i biernego - dorzucił kierowca.

- Zachować ostroŜność - polecił generał i ponownie przełączył się na

częstotliwość dowodzenia. - Wszystkie pododdziały: wchodzimy do bazy.

W chwilę potem, miaŜdŜąc z głośnym trzaskiem roślinność, robot

wkroczył na polanę.

Widok był rzeczywiście imponujący. Dokładnie w tym samym momencie,

w bladym świetle wstającego dnia z lasu wyłoniły się pozostałe trzy roboty

kroczące i niemal jak na paradzie weszły do obozowiska. U ich stóp rozwinęły

się szerokim wachlarzem roboty zwiadowcze i poduszkowce, otaczając ze

wszystkich stron ciemną grupę budynków.

Covell szybko, ale bardzo uwaŜnie przebiegł wzrokiem tablicę

przyrządów. W bazie nadal działały dwa źródła energii: jedno znajdowało się

w połoŜonym centralnie duŜym gmachu, a drugie w nieco oddalonym

budynku przypominającym koszary. Przyrządy nie wykryły Ŝadnego śladu

czujników, broni czy pól ochronnych. Analizator form Ŝycia za pomocą

skomplikowanych algorytmów ustalił, Ŝe w koszarach nie ma istot Ŝywych.

Natomiast w centralnej budowli...

- Przyrządy wykazują obecność około dwudziestu Ŝywych organizmów w

głównym budynku, panie generale - zameldował dowódca czwartego robota

kroczącego. - Wszystkie znajdują się w środkowej części gmachu.

- Tyle, Ŝe analizator twierdzi, iŜ to nie są ludzie - dorzucił kierowca

Covella.

- MoŜe stosują jakieś ekrany - mruknął generał, wyglądając przez wizjer.

W obozie wciąŜ nie było Ŝadnego ruchu. - Lepiej to sprawdzić. Grupy

szturmowe: naprzód!

Tylne włazy poduszkowców otworzyły się i z kaŜdego pojazdu wyskoczyło

po ośmiu Ŝołnierzy. Chronieni przez stalowe napierśniki, mocno ściskali w

dłoniach karabiny laserowe. Połowa kaŜdej grupy natychmiast skryła się za

osłoną poduszkowców, z bronią wycelowaną w obozowisko, a w tym czasie

pozostali Ŝołnierze rzucili się biegiem przez otwarty teren w stronę

zabudowań. Potem oni z kolei zajęli pozycje osłaniające, a ich koledzy zaczęli

posuwać się do przodu. Cowell dostrzegł, Ŝe jego ludzie stosowali tę starą jak

świat taktykę z charakterystyczną dla nowicjuszy przesadną determinacją. Ale

z pewnością stanowili dobry materiał na Ŝołnierzy.

Atakujący zbliŜali się skokami do głównego gmachu. Od zasadniczego

pierścienia Ŝołnierzy odrywały się niewielkie grupki, które przeczesywały

mijane po drodze zabudowania. W końcu Ŝołnierze z czołowej grupy dopadli

budynku. Polanę rozjaśnił na moment błysk wybuchu - szturmujący wysadzili

drzwi. W chwilę później takŜe pozostali wdarli się do środka, trochę się przy

tym przepychając.

Potem zapadła cisza.

Przerywały ją jedynie krótkie komendy dowódców grup

szturmowych. Covell nasłuchiwał bacznie, obserwując jednocześnie czujniki.

Po kilku minutach napłynął pierwszy meldunek.

- Generale Covell, tu porucznik Barse. Opanowaliśmy cel ataku. Nikogo

tu nie ma.

- Świetnie, poruczniku. Jak to wszystko wygląda?

- Wynieśli się stąd w duŜym pośpiechu, panie generale - odparł Barse. -

Zostawili sporo rzeczy, ale to chyba same śmieci.

- O tym zadecyduje ekipa przeszukiwawcza - przypomniał mu Covell. -

Jakieś wybuchowe pułapki albo inne niemiłe niespodzianki?

- Nie, panie generale. Aha, te Ŝywe organizmy zarejestrowane przez

przyrządy, to tylko te długie, futrzaste zwierzęta. Mieszkają na ogromnym

drzewie, które wyrasta ponad dach budynku.

“Zdaje się, Ŝe nazywają się isalamiry” - pomyślał Covell. Thrawn juŜ od

paru miesięcy poświęcał im mnóstwo uwagi, choć generał nie miał pojęcia, w

jaki sposób te bezmyślne istoty mogły pomóc Imperium w walce. Miał

nadzieję, Ŝe pewnego dnia ludzie z floty dopuszczą go wreszcie do tajemnicy.

- Zająć pozycje obronne - polecił porucznikowi. - Kiedy juŜ wszystko

będzie gotowe, niech pan powiadomi ekipę przeszukiwawcza. I niech się pan

tam rozgości. Wielki admirał chce, abyśmy wszystko rozebrali na czynniki

pierwsze. I zrobimy to.

- Doskonale, generale Covell - dobiegający z nadajnika głos był ledwie

słyszalny, pomimo olbrzymiego wzmocnienia i komputerowego tłumienia

szumów. - Niech pan kontynuuje demontaŜ.

Siedząca za sterami “Szalonego Karrde'a” Mara Jade odwróciła się do

stojącego za nią męŜczyzny.

- Myślę, Ŝe to by było na tyle - powiedziała.

Przez chwilę wydawało się, Ŝe Talon Karrde jej nie słyszy. Stał

nieruchomo, wpatrując się w odległą planetę - malutki, bladoniebieski rogalik,

53. Timothy Zahn - Ciemna Strona Mocy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: