James Herriot - 6. Szal pracy.pdf - Herriot James - csfn

James Herriot

Szał Pracy

(Wet in a Spin)

Zbigniew A. Królicki

Z wyrazami miłoŚci dla Rosie, Jima i Gili

Rozdział pierwszy

Był to zupełnie inny uniform. Gumiaki i bryczesy wiejskiego weterynarza

wydawały się odległą przeszłością, gdy wbijałem się w workowaty kombinezon

lotniczy i wkładałem podszyte koŜuszkiem buty oraz rękawice. Najpierw włoŜy-

łem parę cienkich, jedwabnych rękawiczek, a dopiero na nie te grube i wielkie.

Wszystko było nowiuteńkie, ale i tak czułem się jak weteran.

Jeszcze skórzana pilotka i gogle, a do tego spadochron. PrzełoŜyłem pasy

przez plecy i między nogami, zapiąłem klamrę na piersi, a potem wyszedłem

z baraku na oblaną słońcem murawę lotniska.

Czekał tam na mnie porucznik Woodham. Miał być moim instruktorem

i spoglądał na mnie z niepokojem, jakby niezbyt cieszyła go ta perspektywa. Ze

swoją śniadą cerą i chłopięcym wyglądem przypominał mi pilotów z bitwy

o Anglię, których zdjęcia widywałem w gazetach. I rzeczywiście, jak wszyscy nasi

instruktorzy, brał udział w tych zaŜartych walkach. Przysyłano ich tutaj jakoby na

wypoczynek po wojennych trudach, ale powiadano, Ŝe uwaŜają zmagania

z wrogiem za piknik w porównaniu z obowiązkami instruktorskimi. Bez mrugnię-

cia okiem stawili czoło całej potędze Luftwaffe, ale my budziliśmy w nich przera-

Ŝenie.

Kiedy szliśmy po trawie, widziałem jak jeden z moich kolegów podchodzi do

lądowania. Mały dwupłatowiec opętańczo chwiał się i kołysał w powietrzu. Led-

wie ominął kępę drzew, z wysokości dwudziestu metrów runął jak kamień na zie-

mię, odbił się od niej kołami, podskoczył jeszcze dwukrotnie, a potem wyhamował

zygzakowatym poślizgiem. Okryta hełmem głowa w tylnym kokpicie kiwała się

energicznie, jakby wtórując jakimś uwagom kierowanym do głowy z przodu.

Twarz porucznika Woodhama nie zdradzała Ŝadnych uczuć, ale wiedziałem, Ŝe ten

widok dał mu do myślenia. Teraz jego kolej.

Tiger Moth wydawał się bardzo mały i samotny na szerokiej płycie lotniska.

Wdrapałem się do kokpitu i zapiąłem pasy, a mój instruktor usiadł za mną. Wyko-

nał szereg czynności, które niebawem miałem znać na pamięć, jak ulubiony

wiersz. Mechanik kilkakrotnie obrócił śmigłem dla rozruchu. Potem padła komen-

da „kontakt”, mechanik szarpnął jeszcze raz, silnik zawył, wyjęto klocki spod kół

i podskakując, ruszyliśmy po trawie, a potem nagle i niespodziewanie unieśliśmy

się i poszybowaliśmy nad barakami, w błękitne niebo, ponad szachownicą pól

południowej Anglii.

Poczułem podniecenie spotęgowane nie tyle przyjemnym wraŜeniem, co dłu-

gim oczekiwaniem na ten moment. Miesiące musztry, maszerowania i nauki nawi-

gacji miały doprowadzić do chwili, kiedy uniosę się w powietrze – i ten czas wła-

śnie nadszedł.

W interkomie usłyszałem głos porucznika Woodhama.

– Przejmij ją teraz. Chwyć drąŜek i trzymaj ją równo. Obserwuj sztuczny ho-

ryzont i utrzymuj poziom. Widzisz tę chmurę przed nami? Nakieruj się tam i celuj

w nią nosem.

Ścisnąłem drąŜek poprzez grubą rękawicę. To było cudowne. A ponadto ła-

twe. Mówili mi, Ŝe latanie to prosta sprawa i mieli rację. Dziecinna zabawa. Płynąc

po niebie, zerknąłem na trybunę toru wyścigowego Ascot, która została daleko

w dole.

JuŜ miałem uśmiechnąć się radośnie, gdy usłyszałem krzyk porucznika.

– Spokojnie, na litość boską! W co ty pogrywasz, do diabła!?

Nie rozumiałem, o co mu chodzi. Byłem zupełnie spokojny i myślałem, Ŝe

dobrze mi idzie, tymczasem w lusterku widziałem wytrzeszczone oczy instruktora,

miotające gniewne błyski zza gogli.

– Nie, nie, nie! To nie tak, cholera! Spokojnie, słyszysz, spokojnie!

– Tak, sir.

ZadrŜałem i natychmiast stałem się spięty. Nie miałem pojęcia, co go niepo-

koi, lecz gdy z rosnącą desperacją zacząłem zerkać na sztuczny horyzont i na skie-

rowany w obłok nos samolotu, dobiegające z interkomu dźwięki stawały się coraz

rozpaczliwsze.

Nie miałem jakichkolwiek problemów, tymczasem słyszałem tylko przekleń-

stwa i jęki, a w pewnej chwili przeraźliwy wrzask:

– PrzyłóŜ się trochę, do wszystkich diabłów!

Przestałem cieszyć się lotem i popadłem w przygnębienie.

I jak zawsze w takich chwilach, zacząłem myśleć o Helen i szczęśliwym Ŝy-

ciu, jakie dawniej wiodłem. Wiatr huczał mi w uszach w otwartym kokpicie, oŜy-

wiając obrazy stające mi przed oczami.

Tam teŜ świstał wiatr, ale uderzał w okno naszej sypialenki. Był początek li-

stopada i złota jesień z brutalną gwałtownością zmieniła się w arktyczny chłód.

Przez dwa tygodnie lodowaty deszcz siekał miasteczka i wioski wtulone między

pagórki wzgórz Dale, przemieniając pola w płytkie jeziora, a podwórza farm

w grzęzawiska. Wszyscy byli przeziębieni. Niektórzy twierdzili, Ŝe to grypa, ale

cokolwiek to było, zdziesiątkowało ludność. Chyba połowa mieszkańców Dar-

rowby leŜała w łóŜkach, a druga połowa kichała jak szalona. Ja sam ledwie się

trzymałem, lgnąc do kominka, ssąc tabletki przeciwkaszlowe i krzywiąc się przy

kaŜdym łyku. Bolało mnie gardło. Czułem nieprzyjemne wiercenie w nosie. Za-

drŜałem, gdy deszcz zabębnił kaskadą wody w okno. Sam prowadziłem praktykę.

James Herriot - 6. Szal pracy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: