Turtledove Harry - I Zaginiony Legion.pdf - Videssos - Sylwunia0212

HARRY TURTLEDOVE

Zaginiony Legion

Tom I z serii Videssos

(Przełożył: Jacek Kozerski)

Na rozmaite sposoby książka ta poświęcona jest

L. Sprague’owi de Camp,

J.R.R. Tolkienowi, Speros Vryonis’owi, Jr.,

I, nede wszystko, Laurze.

Słońce północnej Galii było blade, w niczym nie przypominało gorącej, pełnej życia

pochodni, która płonęła nad Italią. W przyćmionym bezruchu pod drzewami jego światło

wydawało się wyblakłe, zielone i ruchome, niemal jak rozproszona poświata morskiej toni.

Rzymianie brnęli wąskim leśnym duktem, poddając się nastrojowi otoczenia. Poruszali się

cicho; żadne trąbki ani sprośne marszowe pieśni nie oznajmiały ich przybycia.

Próbując przeniknąć wzrokiem leśny gąszcz, Marek Emiliusz Skaurus żałował, że nie

ma więcej ludzi. Cezar i główna armia rzymska znajdowali się sto mil dalej na południowym

zachodzie, ścierając się z Wenetami na wybrzeżu Atlantyku. Trzy kohorty Skaurusa -

„potężny zwiad", jak nazwał ich dowódca - wystarczały aż nadto, by przyciągnąć uwagę

Galów, ale mogły sobie z nią nie poradzić, gdyby już została przyciągnięta.

- Święta racja - odpowiedział Gajusz Filipus, kiedy trybun wyraził to głośno. Starszy

centurion - człowiek o siwych włosach i twarzy, którą spędzone na wojennych kampaniach

życie wygarbowało na brąz i poorało bruzdami - już dawno stracił optymizm razem

z pozostałymi złudzeniami młodości. Choć pochodzenie Skaurusa dawało mu wyższą

pozycję, miał dość rozumu, by polegać na ogromnym doświadczeniu życiowym swego

zastępcy.

Gajusz Filipus zmierzył krytycznym spojrzeniem kolumnę Rzymian.

- Zewrzeć szeregi, wy tam! - zgrzytnął zaskakująco głośno w panującej ciszy. Jego

sękata laska z krzewu winorośli, oznaka pełnionej funkcji, walnęła z trzaskiem o nagolennik,

podkreślając rozkaz. Uniósł brew spoglądając na Skaurusa.

- W każdym razie, ty nie musisz się niczym martwić, panie. Jedno spojrzenie

i Galowie pomyślą, że jesteś jednym z nich na balu przebierańców.

Trybun wojenny skinął głową z krzywym uśmiechem. Jego rodzina wywodziła się

z Mediolanu w północnej Italii. Był wysoki i jasnowłosy, jak każdy Celt, i przywykł do kpin,

jakie robili sobie z tego jest ziomkowie. Widząc, że nie udało mu się wywołać zamierzonej

reakcji, Gajusz Filipus spróbował z innej strony.

- Tu nie chodzi tylko o twój wygląd, rozumiesz, panie - ten przeklęty miecz zdradza

cię również.

To poskutkowało. Marek był dumny ze swej broni - trzystopowego galijskiego

miecza, który przed rokiem zabrał zabitemu druidowi. Miał klingę z doskonałej stali lepiej

pasował do wzrostu Marka i zasięgu ramion niż krótki i szeroki rzymski gladius.

- Wiesz równie dobrze jak ja, że porządne ostrze zależy od płatnerza. Kiedy ja

używam miecza, nie jestem takim głupcem, żeby nim ciąć.

- Też racja. To pchnięcia, nie cięcia, powalają ludzi. Hej, co się tam dzieje? - dodał

Gajusz Filipus, gdy czterej zwiadowcy małej armii rzucili się między drzewa z bronią w ręku.

Wyłonili się parę chwil później; trzech z nich wlokło niskiego, chudego Gala, podczas gdy

czwarty niósł jego włócznię.

Gdy zwiadowcy przywlekli jeńca do Skaurusa, ich dowódca, podoficer o imieniu

Juniusz Blisus, powiedział:

- Wydawało mi się, że ktoś śledzi nas przez ostatnie pół godziny, albo i dłużej. W

końcu nasz przyjaciel się pokazał.

Skaurus przyjrzał się Celtowi. Z wyjątkiem zakrwawionego nosa i podbitego oka,

podarunku od Rzymian, wyglądał jak każdy z tysiąca galijskich rolników: workowate

wełniane portki, kratkowana tunika - teraz podarta - długie, jasne włosy, źle ogolona twarz.

- Mówisz po łacinie? - zwrócił się do niego trybun. W odpowiedzi otrzymał jedynie

wściekłe spojrzenie jednego oka i potrząśniecie głową. Trybun wzruszył ramionami.

- Liscus! - Zawołał i tłumacz oddziału podbiegł do niego truchtem. Należał do Etui,

klanu z południowo-środkowej Galii, od dawna zaprzyjaźnionego z Rzymem, i na jasnych,

przyciętych krótko wedle rzymskiej mody włosach nosił grzebieniasty hełm legionisty.

Więzień rzucił mu jeszcze posępniejcie spojrzenie niż to, którym obdarzył Skaurusa.

- Zapytaj go, po co za nami podążał.

- Zapytam, panie - odpowiedział Liscus i przełożył pytanie na melodyjną mowę

Celtów. Jeniec zawahał się, a potem odpowiedział pojedynczym, krótkim zdaniem. - Mówi,

że polował na dzika - zameldował Liscus.

- Sam? Nikt nie byłby takim głupcem - rzekł Marek.

- W dodatku to nie jest włócznia na dziki - powiedział Gajusz Filipus, biorąc ją od

zwiadowcy. - Gdzie jest poprzeczka poniżej grotu? Bez niej raniony dzik sam nadzieje się na

drzewce i wyparuje flaki z człowieka.

Marek zwrócił się do Fiskusa.

- Powiedz mu, że tym razem ma mówić prawdę. I tak wydobędziemy ją z niego, w ten

czy w inny sposób. Wybór należy do niego: może ją nam powiedzieć, albo możemy ją z niego

wydusić. - Marek powątpiewał, czy potrafiłby z zimną krwią torturować człowieka, ale nie

widział powodu, by powiadamiać o tym Celta.

Lecz Liscus zaczął mówić dopiero wtedy, kiedy więzień gibkim skrętem

i szarpnięciem wyrwał się trzymającym go mężczyznom. Jego ręka śmignęła do sztyletu

w kształcie liścia, chytrze podwieszonego pod lewym barkiem. Zanim zaskoczeni Rzymianie

zdołali go powstrzymać, wbił sobie ostrze między żebra, dosięgając serca. Kiedy padał na

ziemię, powiedział w najczystszej łacinie: - Żebyście zdechli.

Wiedząc, że to nic nie da, Skaurus krzyknął na lekarza; Celt wyzionął ducha nim

mężczyzna zdążył podbiec. Lekarz, pyskaty Grek imieniem Gorgidas, spojrzał na sterczącą

z piersi mężczyzny rękojeść noża i warknął:

- Zbyt wiele ode mnie żądasz. Jeśli chcesz, mogę zamknąć mu oczy.

- To nie ma znaczenia. Już kiedy cię wołałem wiedziałem, że nic nie możesz zrobić. -

Trybun zwrócił się do Juniusza Blisusa. - Ty i twoi ludzie zasłużyliście na pochwałę za

wytropienie i pojmanie szpiega, ale należy wam się nagana za to, że nie przeszukaliście go

dokładnie i za to, że za słabo go trzymaliście. Ten Gal musiał coś wiedzieć, lecz straciliśmy

szansę, by się dowiedzieć, co. Podwój liczbę patroli i wysuń je dalej naprzód; im więcej

ostrzeżeń o kłopotach, tym lepiej. - Blisus zasalutował i oddalił się pospiesznie wdzięczny, że

obeszło się bez ostrzejszej reprymendy.

- Pełna gotowość bojowa, panie? - zapytał Gajusz Filipus.

- Tak. - Marek uniósł głowę, spoglądając na zachodzące słońce. - Mam nadzieję, że

przed zmierzchem uda nam się znaleźć jakąś polanę na obozowisko. Czułbym się

bezpieczniej za szańcami.

- I ja. A jeszcze bezpieczniej czułbym się mając za sobą parę legionów. - Centurion

oddalił się, by wprowadzić odpowiednie zmiany w kolumnie marszowej Rzymian, wysuwając

oszczepników i zmniejszając odległości pomiędzy manipułami. Pełen podniecenia szum

przebiegł przez szeregi. Tu ktoś pospiesznie ostrzył miecz, tam ktoś inny odcinał zbyt długi

pasek skórzanych sandałów, który mógł mu przeszkodzić w walce, jeszcze ktoś inny pociągał

ostatni haust cierpkiego wina.

Gdzieś z przodu, z miejsca niewidocznego za zakrętem ścieżki, rozległy się okrzyki.

Jakąś minutę później do głównej kolumny pobiegł wolno zwiadowca.

- Wyśledziliśmy jeszcze jednego czatownika w zaroślach, panie. Obawiam się, że ten

zdołał uniknąć.

Marek gwizdnął krótko przez zęby. Odprawił zwiadowcę bez słowa podziękowania, a

potem spojrzał na Gajusza Filipusa pewien, że centurion odczuwa taką samą nieuchronność

nadciągających kłopotów, jak i on. Gajusz Filipus skinieniem głowy odpowiedział na jego nie

wypowiedzianą myśl.

- Tak, niewątpliwie po to tu jesteśmy.

Lecz kiedy kolejny zwiadowca z przedniej straży wrócił, by zameldować, że ścieżka

Turtledove Harry - I Zaginiony Legion.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: