Graham Masterton - Geniusz.pdf - Masterton Graham - staszekka

Graham Masterton

Geniusz

Tłumaczył: Piotr Kuś

Tytuł oryginalny: Genius

Data wydania oryginalnego: 1996

Data wydania polskiego: 2000

„śaden Japończyk nigdy nie wylądował

na zachodnim wybrzeŜu

Stanów Zjedno

czonych Ameryki w Ŝadnym

momencie

II wojny światowej”.

California Historical

Society

Solana Beach, południowa Kalifornia

24 września 1942

Znajdowali się o dobre ćwierć mili od brzegu, gdy księŜyc w pełni

wyłonił się zza chmur, blady niczym papierowy lampion. Z rosnącą desperacją

cięli wiosłami niespokojną wodę. A więc stracili ostatniego sprzymierzeńca:

ciemność. Wiatr dął w ich twarze pod niewielkim kątem, z prędkością piętnastu

węzłów.

Przed nimi pieniły się przy brzegu wysokie fale, a biała piana unosiła

się wysoko w powietrze.

Major Ganji Nishino dostrzegł juŜ linię brzegu i zarysy nieregularnie

porozrzucanych domków plaŜowych. W świetle księŜyca wyglądały dziwnie

majestatycznie; przypominały odrobinę dom jego ojca w Kioto, małej nadmorskiej

osadzie, zamieszkanej głównie przez poławiaczy pereł. ZauwaŜył jakby ćmy,

poruszające się po wybrzeŜu, jednak od razu zdał sobie sprawę, Ŝe to nie są ćmy,

lecz przyciemnione światła samochodów, poruszających się Pacific Coast Highway.

Opóźnienie sięgało juŜ dwóch godzin, a wciąŜ brakowało im siedmiu

ośmiu minut do osiągnięcia brzegu. Major Nishino zdawał sobie sprawę, Ŝe jest

juŜ zbyt późno, by przystępować do realizacji podstawowego planu. JeŜeli

podstawowa misja miałaby się nie powieść, majorowi Nishino rozkazano, by uderzył

w cel alternatywny. W tej chwili jednak nie brał jeszcze pod uwagę moŜliwości

niepowodzenia. Sam taki pomysł smakował równie cierpko jak sól w jego ustach,

sól zmieszana z krwią.

Z furią i uporem poruszał wiosłem. Mała, gumowa łódź podskakiwała na

falach niczym drobna piłeczka. Była z całą pewnością za mała do tej misji, a

jednak nie mieli wyboru: szerokość włazów łodzi podwodnej wynosiła niewiele

ponad pół metra i z trudnością przeciskał się przez nie marynarz w pełnym

oporządzeniu.

Nadludzkie wysiłki przyniosły po kilku minutach upragniony rezultat:

wylądowali na brzegu. Major Nishino natychmiast dał sygnał marynarzom z drugiej

łódki, by zbliŜyli się do niego i jego załogi.

Po raz czwarty juŜ lądował na terytorium wroga. Niedawno dowodził

dwunastoosobową misją dywersyjną przeciwko Brytyjczykom w Rangunie. Pod osłoną

ciemności przypłynął przez rzeki Salween i Sittang, po czym podrzynał gardła

śpiących Ŝołnierzy nieprzyjaciela z chłodem i precyzją, jakby to były co

najwyŜej kaczki, które naleŜy zarŜnąć i wypatroszyć. śołnierze bali się go, lecz

jednocześnie podziwiali. Otrzymał od nich przezwisko Wiatr Śmierci:

niewidzialny, lecz nieuchronny w skutkach, które ze sobą niesie. Jednak nawet

dla majora Nishino zadanie, które naleŜało wykonać dzisiejszej nocy, znacznie

róŜniło się od dotychczasowych. Tym razem on i jego sześciu ludzi, w odległości

czterech tysięcy mil od wybrzeŜy ojczyzny, zdani byli wyłącznie na siebie i

własne siły. JeŜeli któryś z nich zginie, nie znajdzie się nikt, kto zabierze

ciało i zawiezie do domu.

Major Nishino nie bał się śmierci. Tak naprawdę zbyt słabo rozumiał to

zjawisko, by się go bać. Bał się niesławy. Wiedział, Ŝe jeśli zginie w tym obcym

kraju, jego prochy nigdy nie zostaną rozrzucone nad Kioto; nie będzie zresztą na

to zasługiwał.

Półtora mili za jego plecami oczekiwała łódź podwodna I17, zanurzona

jedynie do głębokości peryskopowej. JeŜeli powrót grupy desantowej opóźni się

więcej niŜ trzydzieści minut, komandor Tagami będzie musiał wykonać rozkaz i

odpłynąć.

Silna fala wyrzuciła na piaszczysty brzeg łódkę majora Nishino. Po kilku

Strona 1

Graham Masterton Geniusz

sekundach znalazł się przy niej ponton kapitana Tanabe.

Po godzinie wiosłowania na niespokojnym morzu major Nishino czuł się

otumaniony. Po kilku krokach niespodziewanie upadł na piasek. Podniósł się

szybko i wykonał sześć szybkich, głębokich oddechów, tak jak go uczył ojciec.

Wiatr zawsze wie, w którym kierunku zmierza, mawiał. Nabierz go w płuca, a i ty

uzyskasz jego pewność.

Kapitan Tanabe cięŜko oddychał. Nawet jak na Japończyka był wyjątkowo

niski i drobny. Zasalutował majorowi i zawołał:

Ameryka!

Jego oczy lśniły, a głos zdradzał podekscytowanie.

Tak, kapitanie, Ameryka. Mamy jednak mniej niŜ czterdzieści minut.

Proszę wciągnąć łódki w głąb plaŜy i ukryć je w piasku. Niech wszyscy ludzie się

przebiorą i czekają w pogotowiu.

Ameryka powtórzył kapitan Tanabe. Rozglądał się dookoła, zachwycony

miejscem, w którym się znalazł.

Natychmiast, kapitanie! warknął na niego major Nishino. Podczas gdy

Ŝołnierze wciągali pontony w głąb plaŜy, major zaczął rozpinać swój czarny,

wodoodporny kombinezon. Pod spodem miał białą koszulę z krótkimi rękawami i

luźne spodnie, skrojone po amerykańsku. Po chwili zwinął kombinezon i wsunął go

pod jedną z łodzi. Odczepił przymocowany do burty karabin automatyczny taisho 14

i sprawdził magazynek.

śołnierze równieŜ zdjęli kombinezony i schowali je do łodzi razem z

radionadajnikiem. Następnie zaczęli przysypywać pontony piaskiem. Pomrukiwali z

wysiłku przy pracy, co w końcu zdenerwowało porucznika Miwę.

Zamknijcie się! krzyknął. Ryczycie jak świnie.

Major Nishino spojrzał na swój zegarek. Była godzina dwudziesta trzecia

siedemnaście i dwadzieścia sekund. Na niebie, wysoko nad jego głową, wesoło

skrzyły się gwiazdy. W domu, w Kioto, major Nishino napisał wiele wierszy o

gwiazdach. Jego ojciec zawsze powtarzał, Ŝe jest zbyt wraŜliwy i zbyt

romantyczny, aby zostać Ŝołnierzem, nie doceniał jednak ogromnego patriotyzmu

swego syna. Teraz major Nishino spoglądał na Wielki Wóz i Gwiazdę Polarną,

próbując zwrócić twarz w kierunku ojczyzny. JeŜeli umrę, rozmyślał, Japończycy

dowiedzą się, Ŝe przedsięwziąłem tę wyprawę po to, by w ich imieniu zadać cios

Ameryce. Wielkiej, nadętej, bezdusznej Ameryce.

Jesteśmy gotowi, majorze dobiegł go głos kapitana Tanabe.

Major Nishino uwaŜnie przyjrzał się swoim ludziom. Wszyscy ubrani byli

jak typowe amerykańskie nastolatki, w luźne bawełniane koszule i powycierane

dŜinsy. Oficerowie wywiadu ze sztabu Szóstej Floty, stacjonującego w Kwajalein,

postanowili, Ŝe drobnej budowy japońscy komandosi unikną niebezpieczeństwa

natychmiastowej identyfikacji tylko wtedy, gdy przebiorą się za dorastających

młodzieńców. Długo oglądali fotografie w amerykańskim „Life”, zanim podjęli taką

decyzję. Nie szczędzono później środków ani wysiłku, by zdobyć autentyczne

amerykańskie ubrania.

Poza majorem Nishino, uzbrojonym w karabin, komandosi mieli jedynie

noŜe. Wszyscy potrafili, w razie potrzeby, porozumiewać się w języku angielskim.

W wypadku, gdyby któregoś schwytano, miał utrzymywać, Ŝe jest synem chińskich

imigrantów, przynajmniej tak długo aŜ łódź podwodna I17 opuści wody

nieprzyjaciela.

Nie mamy nawet czterdziestu minut powiedział major Nishino. Nasz

największy problem polega na tym, Ŝe Biały Mędrzec skończył juŜ wykład na

uniwersytecie i w tej chwili jest w domu.

Co robimy? zapytał porucznik Miwa. Realizujemy plan zapasowy?

Major Nishino pokręcił przecząco głową.

Nie. Przybyliśmy tutaj po Białego Mędrca i nie opuścimy Ameryki bez

niego.

Ale przecieŜ Biały Mędrzec mieszka aŜ jedenaście kilometrów stąd, w

głębi lądu. Nawet jeŜeli uda się nam zdobyć jakiś pojazd...

Major Nishino lekko się uśmiechnął.

Amerykańskie samochody są bardzo szybkie zauwaŜył.

Packardy! zawołał kapitan Tanabe. Cadillaki! Właśnie

przytaknął major Nishino. Ruszajmy więc i czym prędzej zdobądźmy jeden z nich.

Szybkim krokiem skierowali się do parkingu, znajdującego się przy plaŜy.

Major Nishino na wszelki wypadek trzymał w ręce odbezpieczony pistolet, na

szczęście jednak nigdzie nie było widać Ŝadnego policjanta ani straŜnika.

Natomiast na samym skraju parkingu stał stary cięŜarowy ford. Był brudny,

pordzewiały i juŜ z daleka cuchnął rybami. Major Nishino szarpnął drzwiczki,

były jednak zamknięte na klucz. Przez chwilę zastanawiał się, czy ich nie

wyrwać, jednak samochód nie wyglądał zbyt zachęcająco; z całą pewnością

Strona 2

Graham Masterton Geniusz

potrzebna była lepsza maszyna. Postanowił, Ŝe najlepiej będzie, jeŜeli

zatrzymają jakiś pojazd na autostradzie.

Na jego znak cała grupa pobiegła w kierunku szosy.

Szybko minęli opustoszałą o tej porze stację benzynową, mały sklepik i

przydroŜny bar o nazwie „Solana Beach Eaterie”, niestarannie wypisanej na

drzwiach. Gdzieś w pobliŜu zaszczekał pies. Jakiś męŜczyzna zawołał:

Zamknij się, durniu! I szczekanie urwało się.

Wreszcie dotarli do autostrady. Z pontonów na oceanie widzieli mnóstwo

świateł przejeŜdŜających samochodów, teraz jednak nagle ich zabrakło. Major

Nishino znów popatrzył na zegarek i cicho zaklął. Miał trzydzieści cztery minuty

na pokonanie dwudziestu dwóch kilometrów, zupełnie nieznaną drogą, w ciemności,

oraz na odszukanie domu Białego Mędrca.

Na moment zwątpił, czy operacja ma jakiekolwiek szanse powodzenia.

JeŜeli natychmiast nie napatoczy się jakiś szybki samochód...

Co robimy, majorze? zapytał kapitan Tanabe.

Czekamy odparł krótko Nishino.

Przystanęli na poboczu drogi w cieniu drzewa. Jeden z młodszych

Ŝołnierzy napił się podczas przeprawy wody morskiej i teraz zaczął głośno

kaszleć.

Zamknij się warknął major Nishino. Chcesz, Ŝeby cała Ameryka

dowiedziała się, Ŝe tu jesteśmy?

Po chwili milczenia kapitan Tanabe zasugerował: A moŜe pójdziemy

pieszo do domu Białego Mędrca?

Po co? Nie mielibyśmy juŜ szansy wrócić na łódź. Kapitan Tanabe w

wymowny sposób przejechał palcem wskazującym po gardle.

Moglibyśmy go zabić zamiast porywać zasugerował.

Wiesz dobrze, Ŝe mamy rozkaz za wszelką cenę przywieźć go do kraju

Ŝywego. JeŜeli nie uda nam się wykonać tego zadania, wysłana zostanie następna

misja, by go stąd wydobyć.

Kapitan Tanabe cięŜko westchnął. Przez chwilę nerwowo przestępował z

nogi na nogę, po czym znów się odezwał:

W tej sytuacji proponuję, Ŝebyśmy od razu przystąpili do realizacji

planu zapasowego.

Być moŜe będziemy musieli tak postąpić przyznał major Nishino. Ale

jeszcze nie teraz. Dopóki jest choć cień szansy na zabranie Białego Mędrca do

kraju, musimy próbować.

Rozumiem.

Gdyby majorowi Nishino nie udało się porwać Białego Mędrca, miał rozkaz

skierowania się na północ, do bazy marynarki wojennej w Camp Pendleton i

dokonania tam maksymalnych zniszczeń. Plan nosił kryptonim „Ocean w ogniu”.

Wydawał się bardziej spektakularnym posunięciem niŜ porwanie nikomu nie znanego

profesora uniwersytetu. A jednak generałporucznik Shimuzu zapewnił majora

Nishino, Ŝe uprowadzenie Białego Mędrca moŜe mieć bardziej doniosły wpływ na

wynik wojny niŜ zniszczenie nawet największego składu paliw i amunicji, które

Amerykanie szybko i z łatwością uzupełnią.

Znów popatrzył na tarczę zegarka. Trzydzieści dwie minuty. Trzydzieści

jeden.

Za późno odezwał się znów kapitan Tanabe. Chwileczkę powiedział

porucznik Miwa. Słuchajcie tylko.

Zaczęli nasłuchiwać, co nie było łatwe, gdyŜ wiał silny wiatr.

Początkowo major Nishino niczego nie słyszał, jednak po chwili dotarł do niego

słaby odgłos silnika pojazdu, zbliŜającego się od strony południowej. Szum

narastał. Wkrótce komandosi dostrzegli światła samochodowych reflektorów.

Major Nishino wyszedł na autostradę. To w tym właśnie miejscu mieli

zatrzymać samochód doktora Gatheringa, powracającego z uniwersytetu. Major

pamiętał kolor i numer tablicy rejestracyjnej samochodu. Czarny de soto de luxe,

BL 2130. Na łuku musiał znacznie zwolnić, tym bardziej Ŝe kawałek dalej powinien

skręcić w drogę, prowadzącą w głąb lądu, gdzie mieszkał doktor Gathering.

Samochód, który teraz się zbliŜał, równieŜ zwalniał. Trudno było się

zorientować, jaka to marka, major Nishino zauwaŜył jednak, Ŝe auto jest duŜe; w

tej chwili to było najwaŜniejsze.

Machnął kilkakrotnie ręką i samochód zatrzymał się tuŜ obok niego. Był

to biały nash ambassador, półcięŜarówka. Za kierownicą siedział niski, gruby

męŜczyzna o wybrylantowanych włosach, ubrany w jasnozielone spodnie.

O co chodzi, przyjacielu? zapytał.

Popsuł się mój samochód odparł major Nishino.

Popsuł się twój samochód?

Słaby akumulator. Nie jedzie.

Strona 3

Graham Masterton Geniusz

Słaby akumulator, mówisz? CóŜ... kierowca wskazał palcem wprost

przed siebie. Widzisz ten warsztat, dwieście metrów przed nami? NaleŜy do

Wall’ego Olsena. Stary Olsen mieszka obok. Zadzwoń do drzwi, a przyjedzie tutaj

i ci pomoŜe. Pewnie będzie marudził, Ŝe go wyrwałeś z łóŜka, ale z pewnością nie

odmówi pomocy.

Dokona naprawy?

Tak, przyjacielu. Dokona naprawy.

Grubas miał zamiar odjechać, jednak major Nishino powstrzymał go.

Stój! Proszę!

O co chodzi? Śpieszy mi się.

Proszę wysiąść z samochodu.

Grubas zmarszczył czoło. Dopiero w tej chwili major Nishino zdał sobie

sprawę, Ŝe jego pistolet jest dla rozmówcy niewidoczny.

Proszę wysiąść z samochodu powtórzył i wycelował prosto w głowę

grubasa.

Ten uniósł ręce do góry, jakby wzywając niebiosa na świadka tego, co

chce powiedzieć.

„Proszę wysiąść z samochodu” rzekł, przedrzeźniając majora Nishino.

Do cholery, co to za język?

Powiedziałem „proszę” odezwał się major niemal błagalnym głosem.

A mam cię w dupie, nigdzie nie wysiądę. A tą zabawką mnie nie

przestraszysz, zapewniam cię, stary.

Major Nishino bez wahania nacisnął spust i kula trafiła w głowę grubasa.

Mimo tłumika, pistolet wydał głośny trzask. Zanim trup opadł na siedzenie,

grubas jeszcze przez chwilę sprawiał wraŜenie, jakby wpatrywał się w majora

Nishino trzecim okiem, które pojawiło się na samym środku czoła. Mózg kierowcy

rozprysnął się po całej kabinie, wydostawszy się razem z kulą z tyłu czaszki.

Nishino jednym szarpnięciem wyrzucił zwłoki na drogę. Dopiero wtedy

podbiegło do niego kilku komandosów.

Schowajcie go za płotem rozkazał. Zdejmijcie mu koszulę i

wytrzyjcie nią siedzenia. Szybko, nie mamy ani chwili do stracenia.

Po chwili pojawił się przy nim kapitan Tanaba. Pieszczotliwie pogładził

dłonią białą maskę samochodu.

Nash powiedział. Nash ambassador osiem.

Kapitanie major Nishino wydał kolejny rozkaz poczeka pan przy

łodziach razem z Nagatą i Hommą. JeŜeli nie wrócimy do pierwszej, przystąpicie

do wykonania planu awaryjnego.

Kapitan pobladł. Był zbyt zdyscyplinowanym Ŝołnierzem, by sprzeciwić się

rozkazowi, lecz nie był w stanie ukryć swego rozczarowania. Oto odbył daleką

podróŜ do Ameryki i zobaczy jedynie kawałek piaszczystej plaŜy i nic więcej.

Zasalutował jednak posłusznie i powiedział:

Rozkaz.

Skinął na Ŝołnierzy, których przydzielił mu major, i natychmiast ruszył

w kierunku brzegu oceanu.

Porucznik Miwa spojrzał na majora pytającym wzrokiem. Nie trudził się

zadawaniem pytania, nie było na to czasu. Czekał na rozkaz, który padł po

chwili:

Poruczniku, jest pan wśród nas najlepszym kierowcą. Ruszajmy.

Major usiadł na miejscu dla pasaŜera, natomiast porucznik Miwa usadowił

się za kierownicą. Pozostali komandosi zajęli miejsca w skrzyni na towary.

Samochód natychmiast ruszył.

Szybciej naglił major Nishino, gdy tylko znaleźli się na szosie

prowadzącej do Rancho Santa Fe. Samochód trząsł się i podskakiwał na nierównej

drodze. Była ciepła, pachnąca, kalifornijska noc. Wysoko na niebie błyszczał

ogromny księŜyc. Ameryka! Major rozparł się wygodnie na siedzeniu. Dopiero teraz

zaczynało do niego docierać, Ŝe wdarł się na terytorium wroga. śeby jeszcze

tylko udało mu się wykonać zadanie.

Samochód gnał drogą, wzdłuŜ której rosły eukaliptusy. Szosa była wąska,

kręta i Japończycy musieli się trzymać wszelkich moŜliwych uchwytów, by nie

rzucało ich po całym samochodzie.

Jeszcze cztery i pół mili powiedział porucznik Miwa. Major Nishino

znowu spojrzał na zegarek.

Przyśpiesz, bo jeśli nadal będziemy się tak wlekli, to nigdy nie

wykonamy zadania.

Porucznik wydobywał z silnika całą moc; opony piszczały na zakrętach, a

Miwa dokonywał niemal cudów, by samochód, mimo ogromnej prędkości, nie wypadł z

autostrady. Droga wiodła lekko pod górę. Z kaŜdym zakrętem komandosi oddalali

się od poziomu oceanu i zbliŜali do celu.

Strona 4

Graham Masterton Geniusz

Wreszcie pokonali ostatni zakręt i niemal natychmiast znaleźli się w

samym centrum Rancho Santa Fe.

Jesteśmy powiedział porucznik Miwa.

Na głównej ulicy zauwaŜyli kilkanaście sklepów, dwie restauracje, hotel

i posterunek policji. Wszystko było pozamykane, panował spokój i absolutna

cisza, którą zakłócił tylko warkot białego nasha. Major Nishino poczuł się nagle

tak, jakby oglądał film hollywoodzkiej produkcji.

Skręć w prawo powiedział do Miwy. On tutaj mieszka, przy Paseo

Delicias.

Porucznik wykonał polecenie i samochód wjechał w wąską uliczkę, wzdłuŜ

której ciągnęły się dwa rzędy białych domów. Jakiś męŜczyzna, wyprowadzający

owczarka niemieckiego na późnowieczorny spacer, przystanął i popatrzył

zdziwionym wzrokiem na białego nasha. Jeden z komandosów odwrócił się i zawołał

do majora:

Widział pan, jak on się na nas gapił? NaleŜało go zastrzelić.

Daj spokój odparł Nishino. Pamiętaj, to jest małe miasteczko.

Wszyscy natychmiast oglądają się tutaj za przybyszami. Czy w twojej wiosce nie

jest tak samo?

Wąską i krętą drogą zaczęli zjeŜdŜać w dół, oddalając się od centrum

Rancho Santa Fe. W powietrzu unosił się intensywny zapach eukaliptusów, tak

silny, Ŝe porucznik Miwa musiał zacisnąć palcami nos, by nie kichnąć. Za

kolejnym zakrętem znaleźli budynek, którego poszukiwali: duŜa skrzynka na listy

nie pozostawiała wątpliwości, Ŝe dom oznaczony 3370 Paseo Delicias naleŜy do

doktora Lionela Gatheringa. Jego nazwisko wymalowane było na skrzynce duŜymi,

wyraźnymi literami. Brama z kutej stali, prowadząca do ogrodu, była uchylona, a

przed jasno oświetlonym budynkiem stał na podjeździe zielony chevrolet.

Jesteśmy na miejscu powiedział major Nishino do porucznika Miwy.

Zostało nam dwadzieścia jeden minut.

Z samochodu wyskoczyli wszyscy komandosi z wyjątkiem porucznika, który

przejechał jeszcze kilkanaście metrów i ustawił nasha w kierunku, w którym za

chwilę mieli uciekać. Major Nishino poprowadził Ŝołnierzy w stronę bocznej

ściany domu. Wewnątrz było ciemno, światło nie paliło się nawet tam, gdzie

powinny znajdować się okna sypialni. Major doskonale wiedział, Ŝe do zwyczajów

Kalifornijczyków naleŜy wczesne chodzenie spać; doktor Gathering i jego Ŝona

najwyraźniej nie stanowili wyjątku. Znów popatrzył na zegarek.

Najprawdopodobniej mieszkańcy domu o tej porze spali.

Podczas gdy jeden z komandosów pilnował frontu, major Nishino z

pozostałymi udali się na tyły. Podwórze było niewielkie, najwyŜej trzydzieści

pięć, czterdzieści metrów kwadratowych, a większość tego obszaru zajmował basen.

KsięŜyc odbijał się od błękitnej tafli spokojnej wody.

Dotarli do drzwi kuchennych. Były do połowy przeszklone, lecz obserwację

wnętrza domu uniemoŜliwiały czerwone zasłonki. Major Nishino chwycił pistolet za

lufę, chcąc rękojeścią zbić szkło. Zanim jednak zdołał to uczynić, jeden z

komandosów szarpnął za klamkę. Ku zaskoczeniu wszystkich, drzwi się otworzyły.

Komandos, który to uczynił, popatrzył na majora szeroko rozwartymi oczyma, nie

wiedząc, co robić dalej.

Do środka, Fujita rozkazał Nishino. Komandos wahał się ułamek

sekundy, ale zaraz wkroczył do budynku. Major pozostawił kolejnego ze swych

ludzi na posterunku przy drzwiach, sam natomiast takŜe wszedł do środka.

Znaleźli się w duŜej, czystej i doskonale wyposaŜonej kuchni. Cicho

szumiała potęŜna lodówka. Chromowany toster na stole lśnił niczym autentyczna

ikona, która znalazła się tutaj z niewiadomego powodu. Poza tym major zadowolony

był, Ŝe księŜyc świeci tak intensywnie; dookoła stało tak wiele stołów i

krzeseł, Ŝe łatwo było coś potrącić i narobić hałasu. Światło ułatwiało wszelkie

ruchy. W kuchni było bardzo ciepło, unosił się w niej zapach pieczonego

kurczaka, którego domownicy z całą pewnością zjedli na kolację. DuŜy zegar,

zawieszony na ścianie, w porę przypominał majorowi, Ŝe ma tylko cztery minuty na

porwanie Białego Mędrca i podjęcie drogi powrotnej do Solana Beach.

Komandosi przeszli do salonu, wyłoŜonego grubym dywanem, tłumiącym

kroki, i wyposaŜonego w piękne meble w stylu kolonialnym. W rogu stał największy

telewizor, jaki major Nishino kiedykolwiek widział. Na telewizorze ustawiona

była porcelanowa figurka tancerki flamenco.

Nishino wskazał na boczne drzwi. Fujita natychmiast je otworzył i wbiegł

do kolejnego pomieszczenia. Zaraz jednak powrócił do salonu i potrząsnął

przecząco głową. Major zdąŜył zobaczyć puste, pojedyncze łóŜko.

Fujita otworzył następne drzwi i znowu potrząsnął głową. Tam z kolei

znajdowała się garderoba.

Drzwi po przeciwnej stronie wiodły do krótkiego korytarza, zakończonego

Strona 5

Graham Masterton - Geniusz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: