asztawakra gita.pdf

Asztawakra Gita - czyli Poznanie Absolutu

Spowodowany Ŝarliwym pragnieniem poznania prawdy, król DŜanaka poszukiwał

w swoim rozległym państwie w pełni urzeczywistnionego mistrza, który mógłby

poprowadzić go ku samorealizacji. Wśród wielu światowej sławy panditów nie

mógł znaleźć właściwej osoby. Jednak czyste serce DŜanaki i Ŝarliwość jego

szlachetnego pragnienia sprawiły, Ŝe prawdziwy nauczyciel sam odszukał króla.

Pewnego dnia na dworze królewskim pojawił się młodzieniec o bardzo

zdeformowanym ciele. Zdarzyło się to podczas zgromadzenia zwołanego przez

króla w celu przedyskutowania najwyŜszej mądrości duchowej. Chłopiec musiał

być bardzo biedny, poniewaŜ miał na sobie jedynie prostą, płócienną szatę. Nikt

nic o nim nie wiedział, ani teŜ nie znano powodu, dla którego przybył na dwór.

Kaleki chłopiec przez wiele dni czekał przed bramą pałacu nalegając, by

wpuszczono go do środka i pozwolono wziąć udział w obradach. Pewien starszy

bramin, poruszony do głębi cierpliwością i zdecydowaniem chłopca, którego

widywał codziennie przed bramą, wspomniał o nim królowi. Ten nakazał posłać

po młodzieńca. Jego imię brzmiało Asztawakra, co znaczy: " ten, którego ciało

wygięte jest w ośmiu miejscach ".

Kiedy zgromadzeni pandici dostrzegli kalekiego chłopca wchodzącego na salę

obrad, wybuchnęli śmiechem. Jedynie król DŜanaka wpatrywał się w niego w

milczeniu. Widział bowiem jak głęboki spokój otacza Asztawakrę, spostrzegł teŜ

natychmiast niespotykaną godność i pewność, z jaką chłopiec wkroczył przed tak

szacowne zgromadzenie. Jednak przede wszystkim do głębi poruszyły go

odpowiedzi, jakich Asztawakra udzielił na wszystkie postawione mu pytania

natury duchowej. Król DŜanaka pojął, Ŝe ma przed sobą w pełni przebudzonego

mędrca - wielką duszę jaśniejącą mądrością poznania. W takiej oto

niespodziewanej formie pojawił się przed nim upragniony, prawdziwy nauczyciel.

DŜanaka zrozumiał, Ŝe Asztawakra moŜe przekazać mu mistyczną mądrość i

wiedzę o tym, jak uwolnić się z więzów iluzji i zatrzymać szalone koło narodzin i

śmierci.

Z wielką pokorą DŜanaka poprosił Asztawakrę o wskazanie mu drogi ku

wyzwoleniu. Mistrz stwierdził, Ŝe królewski pałac nie jest odpowiednim miejscem

na przekazanie świętych nauk. Poprosił, by król zdjął z siebie kosztowne szaty

oraz klejnoty, wdział prosty strój i udał się z nim do lasu. Wkrótce obydwaj

opuścili stolicę. Niedługo potem weszli w chłodny cień drzew. Tam, na małej

polance, DŜanaka padł chłopcu do stóp i z całkowitym oddaniem rzekł:

O Panie, prosz ę , powiedz mi w jaki sposób urzeczywistni ć siebie?

Jak osi ą gn ąć wyzwolenie?

W jaki sposób zdoby ć najwy Ŝ sz ą wiedz ę o Absolucie?

Asztawakra z rado ś ci ą patrzył na króla, który spragniony był duchowej m ą dro ś ci.

W odpowiedzi na jego Ŝ arliw ą pro ś b ę rozpocz ą ł swój dyskurs, w którym objawił

D Ŝ anace najwy Ŝ sz ą prawd ę :

Moje drogie dziecko, jeśli pragniesz wyzwolenia, porzuć wszelką fascynację

pięcioma Ŝywiołami i przedmiotami zmysłów. Porzuć swe przywiązanie do nich

tak, jak odrzuciłbyś truciznę. Ty nie masz z nimi Ŝadnego związku. Napełnij się

cnotami: przebaczeniem, łagodnością, szczerością i zadowoleniem. Niech staną

się one twym nektarem, niech będą twym podstawowym pokarmem.

Nie jesteś stworzony z ziemi, wody, ognia, powietrza ani eteru. Nie jesteś ciałem,

ani teŜ nie jesteś umysłem. Nie jesteś Ŝadnym konkretnym imieniem ani formą.

Nie naleŜysz do Ŝadnej konkretnej rodziny ani plemienia. Nic nie łączy cię z

Ŝadnym narodem ani kulturą. Nie masz najmniejszego związku z przedmiotami

tego świata. Twojego prawdziwego Ja nie są w stanie dostrzec nawet

najsubtelniejsze zmysły. Jesteś świadkiem. Jesteś nieśmiertelną jaźnią,

kosmiczną świadomością.

Gdy tylko przestaniesz utoŜsamiać się z ciałem i zanurzysz się w czystej

świadomości, natychmiast zrozumiesz, Ŝe jesteś sobą- wiecznie spokojną!

wiecznie szczęśliwą jaźnią, czystą świadomością. Wyzwolenie to zrozumienie,

kim naprawdę jesteś.

Koncepcje dobra i zła, cnoty i grzechu, czynu i doświadczania, przyjemności i

bólu - wszystkie one pochodzą od umysłu. Nie są twoje. Ty jesteś

samoświetlistym świadkiem tego wszystkiego. Jesteś wiecznie wolny. Zaprawdę,

twoim więzieniem jest twoje przekonanie, Ŝe jesteś tym, kto czyni, a nie tym, który

obserwuje - wiecznym świadkiem.

Jesteś wszechprzenikającą świadomością, najwyŜszą błogością, na której

zachodzi proces rzutowania miraŜu wszechświata. Na tej samej zasadzie, w

słabnącym świetle zmroku umysł rzutuje na leŜący na podłodze sznur miraŜ

jadowitego węŜa. Zrozum, Ŝe wszechświat jest jedynie projekcją umysłu na tobie -

czystej świadomości.

Natychmiast spal tę dŜunglę ignorancji, która nie pozwala ci poznać samego

siebie. Unicestwij czarną Ŝmiję egoizmu, która tak sprytnie skryła cię przed tobą

samym, iŜ zapomniałeś, Ŝe jesteś promienną, czystą, wiecznie wolną i szczęśliwą

świadomością.

JeŜeli będziesz uwaŜał siebie za wolnego, bez wątpienia staniesz się wolny. Lecz

jeśli nadal będziesz uwaŜał siebie za zniewolonego, pozostaniesz zniewolony.

Jak o sobie myślisz, takim się stajesz. Myśl o nieskończoności, a staniesz się

nieskończonością. Tak naprawdę jesteś nieskończonością. Uświadom to sobie!

Jesteś nieśmiertelną jaźnią, wszechprzenikającym świadkiem, bez skazy, wolnym

od wszelkiego działania, nieprzywiązanym, bez pragnień, niedwoistym, wiecznie

świadomym i samoświetlistym. Nie rodzisz się ani nie umierasz. Jesteś wiecznie

zatopiony w ciszy nieopisywalnej błogości.

JednakŜe, moje czyste i niepokalane dziecko, zaślepiony iluzją, dałeś się

wciągnąć w sprawy tego świata i wydaje ci się, Ŝe stanowisz jego część. Zacząłeś

uwaŜać się za ciało i w ten sposób nałoŜyłeś na siebie więzy. Dałeś się złapać w

sidła świadomości cielesnej.

Porzuć tę fałszywą identyfikację, a wraz z nią wszelką iluzję. Odetnij od siebie

wszystkie fałszywe wyobraŜenia za pomocą miecza prawdziwej mądrości. Uwolnij

się od ograniczającego cię przekonania, Ŝe jesteś odrębnym, indywidualnym

bytem. UtoŜsamiaj się z niezmienną. NajwyŜszą Jaźnią, czystą świadomością

niedwoistości.

Nie jesteś małym ciałem Ŝyjącym w świecie. Nie! To świat istnieje w tobie! Jesteś

czystym duchem przenikającym cały wszechświat. Na tobie opiera się ten

wszechświat. Jesteś wieczną, niczym nieuwarunkowaną, niezgłębioną,

wszechobecną inteligencją.

Jesteś czystym zwierciadłem, w którym odbija się miraŜ świata. To odbicie -

złudzenie wielości imion i form - pojawia się w tobie i znika w miarę, jak kolejne

wszechświaty powstają w tobie i rozpływają się w tobie. Jednak ty. NajwyŜsza

Jaźń, trwasz nieporuszony.

Podobnie jak wszechprzenikająca przestrzeń istnieje zarówno wewnątrz, jak i na

zewnątrz dzbana, tak i ty, wieczna prawda, istniejesz we wszystkim i ponad

wszystkim. Jesteś wszystkim tym i wszystkim poza tym. Bądź szczęśliwy!

W nagłym przebłysku o ś wiecenia wywołanym słowami guru, D Ŝ anaka

obwie ś cił:

O błogosławiony nauczycielu! Teraz wiem, Ŝe jestem niepokalaną, niewzruszoną,

czystą świadomością. Jestem ponad tym postrzegalnym wszechświatem i jego

Ŝywiołami. Odrzuciwszy świat wraz z ciałem, teraz, dzięki twojej łasce,

urzeczywistniłem najwyŜszą mądrość samopoznania.

Myślałem, Ŝe jestem z tego świata! JakŜe długo trwałem w mroku iluzji! Jednak

teraz juŜ wiem, Ŝe jestem nieśmiertelną jaźnią. To ja uŜyczam światła temu ciału i

temu wszechświatowi, poniewaŜ tylko ja istnieję.

Tak jak fale, piana i krople wody nie róŜnią się od wody, tak teŜ wszechświat

niczym się ode mnie nie róŜni. Tak jak materiał utkany jest z nici, tak teŜ

wszechświat "utkany" jest wyłącznie z NajwyŜszej Jaźni.

Podobnie jak kaŜde ziarenko cukru otrzymanego z trzciny cukrowej przesiąknięte

jest sokiem, z którego cukier wytworzono, tak i kaŜdy najmniejszy atom

wszechświata powstałego ze mnie przesiąknięty jest mną na wskroś.

W niewiedzy postrzegamy węŜa tam, gdzie leŜy sznur. Na tej samej zasadzie

iluzja powoduje, Ŝe postrzegamy świat tam, gdzie istnieje jedynie jaźń. Świat nie

jest niezaleŜnym bytem. Jest miraŜem rzutowanym na prawdę. Pojawia się wtedy,

gdy nie znamy siebie; znika w chwili, gdy zrozumiemy, kim naprawdę jesteśmy.

Dokładnie tak samo, jak nieistniejący, iluzoryczny wąŜ pojawia się wtedy, gdy nie

jesteśmy świadomi istnienia sznura, a znika, kiedy rozpoznamy sznur jako sznur.

Tak jak gliniany dzban kiedyś w końcu stanie się znowu gliną, tak jak fala w

końcu wtopi się w wodę, tak jak złota bransoletka ostatecznie powróci do stanu

bezforemnego złota, tak samo wszechświat powstały we mnie na skutek

ignorancji, rozpłynie się we mnie o świcie samopoznania. Kiedy wszystkie

iluzoryczne imiona i formy znikają, pozostaję tylko ja - NajwyŜsza Jaźń!

Och jakŜe wspaniały jestem! Chwała mi, który nie podlegam rozpadowi ani

śmierci, i który trwam nawet po zniszczeniu świata! Och, jakŜe przecudowny

jestem! Choć z pozoru wyglądam na fizyczne ciało, które wydaje się być tylko

jednym z wielu innych, tak naprawdę jestem jednym i jedynym, który istnieje!

Znikąd nie przyszedłem, ani teŜ nigdzie nie idę. Trwam nieustannie w wiecznym

teraz, zatopiony w sobie samym.

Moją prawdziwą naturą jest świetlistość. Jestem wiecznie promieniejący i

jaśniejący. W tym przejawiającym się wszechświecie, to ja jestem tym, co lśni.

Chwała mi, który jestem ponad wszystkim, co istnieje i poza wszystkim, co moŜna

wyrazić słowami, a jednocześnie jestem wszystkim, co istnieje i wszystkim, co

moŜna wyrazić słowami! Jedynie ja utrzymuję ten wszechświat, choć on nigdy nie

moŜe mnie dotknąć ani w Ŝaden sposób na mnie wpłynąć.

Och jakŜe cudowny jestem ja, w którym iluzje pojawiają się i znikają! W stanie

marzeń sennych sen, ten, kto śni oraz proces śnienia wydają się rzeczywistością,

ale po przebudzeniu okazuje się, Ŝe było to tylko iluzją. Podobnie jest w stanie

jawy - to, co postrzegamy, ten, kto postrzega i proces postrzegania są taką samą

iluzją. Jedynie ja jestem wiecznie prawdziwy. To ja jestem tą jedyną, niepokalaną

jaźnią, w której, na skutek ignorancji, pojawiają się wszystkie te miraŜe.

Dwoistość jest źródłem wszelkiego cierpienia. Jedynym lekarstwem na tę chorobę

jest uświadomienie sobie, Ŝe wszystko czego doświadczamy jest nierzeczywiste,

oraz zrozumienie, Ŝe nie istnieje nic innego poza wszechogarniającą czystą

świadomością i błogością.

Wskutek ignorancji nałoŜyłem na siebie ograniczenia ciała, umysłu i świata. Lecz

teraz, nieustannie kontemplując swą istotę jako czystą świadomość, trwam w

sobie, w Absolucie.

Nie istnieją dla mnie ani zniewolenie, ani wolność, poniewaŜ jestem wiecznie

ponad nimi. Jestem wolny. Po rozprawieniu się z ignorancją, iluzja świata straciła

swą podstawę - świat przestał dla mnie istnieć. Skoro wiem, Ŝe leŜący na ziemi

sznur jest naprawdę tylko sznurem, czy mogę wziąć go za węŜa?

Wiem bez cienia wątpliwości, Ŝe ciało i wszechświat są niczym, a ja - czysta

świadomość -jestem wszystkim. Ciało, niebo i piekło, zniewolenie i wolność, jak

teŜ cierpienie, ból i strach są wytworami wyobraźni. CóŜ mam do czynienia z nimi

ja, którego naturą jest czysta świadomość?

Och, nie znajduję juŜ Ŝadnej dwoistości! Choć wydaje się, Ŝe istnieje tyle

indywidualnych bytów, ja widzę tylko siebie! A skoro nie ma nic rzeczywistego

oprócz mnie samego, z czym mógłbym teraz wiązać swą iluzoryczną

indywidualność?

Nie jestem ciałem, ani teŜ nie mam ciała. Nie jestem umysłem, ani teŜ nie mam

umysłu. Nie jestem indywidualną osobowością, ani teŜ nie mam osobowości. Nie

jestem nawet duszą. Jestem czystą świadomością. Zaprawdę, moim więzieniem

było ciągłe pragnienie Ŝycia w tym świecie, spowodowane lękiem przed śmiercią.

śyjąc w ten sposób zaprzeczałem swej nieśmiertelności.

We mnie, nieskończonym, bezgranicznym oceanie, podmuchy wiatru umysłu

tworzą fale świata. Jednak gdy świt poznania przynosi uspokojenie, znikają one

we mnie bez śladu. We mnie, niezmierzonym oceanie, powstają fale

indywidualnych bytów o niezliczonych imionach i formach, gonią się nawzajem,

przez chwilę igrają ze sobą i w końcu znikają. Taka jest natura iluzji. Ja, ocean,

trwam niewzruszony.

UŜywając łodzi w postaci tego świata, ego handluje dobrymi i złymi owocami;

osiąga zyski lub ponosi straty. JednakŜe, na jego nieszczęście, kiedy umysł i

iluzja świata znikają, małe ego zostaje całkowicie wymazane. Mówię to z

własnego doświadczenia.

Asztawakra z zachwytem obserwował urzeczywistnienie D Ŝ anaki.

Postanowił jednak sprawdzi ć gł ę bi ę transformacji umysłu króla. Rzucił mu

wi ę c wyzwanie w nast ę puj ą cych słowach:

Skoro poznałeś siebie jako jedyną, niezniszczalną jaźń i jesteś zanurzony w

błogim spokoju, dlaczego wciąŜ odczuwasz pragnienie gromadzenia bogactw?

JakŜe szybko zachłanność unosi swą obrzydliwą głowę gdy, nie znając blasku

prawdziwego złota, omyłkowo bierzemy lśniącą skałę wysadzaną miką za coś

prawdziwie wartościowego. W podobny sposób w umyśle człowieka pogrąŜonego

w iluzji i nieświadomego splendoru wiecznej jaźni, rodzi się niemądre pragnienie

posiadania, wywołane iluzorycznymi przedmiotami świata. Lecz dlaczego ty, który

poznałeś siebie jako najwyŜszą pełnię, w której wszechświaty pojawiają się jak

fale na oceanie, wciąŜ szaleńczo uganiasz się za przedmiotami tego świata?

Skoro uświadomiłeś sobie, Ŝe jesteś przepiękną, najczystszą świadomością, jak

moŜesz wciąŜ przydawać jakąkolwiek wartość przedmiotom zmysłów i pozwalać

by cię zniewalały? CzyŜ to nie dziwne, Ŝe trwając w najwyŜszej niedwoistości i

pragnąc wyzwolenia, wciąŜ ulegasz cielesnym Ŝądzom i osłabiasz ciało próŜnymi

miłostkami. Skoro zdajesz sobie sprawę, Ŝe twa witalność słabnie z kaŜdym

dniem i wiesz, Ŝe Ŝądza jest wrogiem mądrości, dlaczego wciąŜ pragniesz

przyjemności zmysłowych?

Z kim moŜna porównać tego, kto usatysfakcjonowany poznaniem siebie nie

pragnie nawet wyzwolenia? Człowiek, który dostąpił takiej wiedzy nieustannie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: