Kilka zasad greckiej gramatyki:
- Medi - strona zwrotna -lubię się (się)
- Activi – strona czynna lubię
- Passivi – jestem lubiany
- Perfectum czas teraźniejszy dokonany, albo czas dokonany (którego skutek trwa do teraz – tak jakby) (perfectum można tłumaczyć czasem jako czas teraźniejszy)
- Plusquamperfectum - czas zaprzeszły (?)
- Imperfectum czas przeszły niedokonany
- aoryst – czas przeszły dokonany (można stosować wymiennie z perfectum), wszystkie aorysty (1- sygmatyczny, słaby; 2 –asygmatyczny, mocny; 3 pierwiastkowy) tłumaczymy tak samo
- perfectum czas przeszły krórego skutek trwa do teraz – można tłumaczyć czasami jako czas teraźniejszy
- Participium preasentis activi (imiesłów przymiotnikowy czynny – lubiący, lubiaca, lubiące oraz lubiąc -imiesłów przysłówkowy (nieodmienny w porównaniu z przymiotnikowym) wspólczesny)
- Participium preasentis activi można czasem tłumaczyć przez zdanie wzgledne (który, która, które) jeśli wychodzi
- Participium perfecti (imiesłów przymiotnikowy bierny) prowadzony – prowadzeni (-ny –ły –ty –ni)
- Participium medi pasivi tłumaczymy pasywnie (biernie)
- Participium preasentis medi pasivi (to jakby połaczenie imiesłowu przym. Biernego z czasem teraź. niedokonanym) dosłownie np: być prowadzonym –,często można to tłumaczyć ze słówkiem „gdy” ale wychodzi z tego czas przeszły niedokonany –byli prowadzeni np: gdy byli prowadzeni, można też tłumaczyć w przybliżeniu „będąc prowadzonymi/ prowadzonym, ale znaczy to wtedy to samo co podążając – a więc tak jak participium praesentis activi,(im. przysł. wspólczesny -ąc (czynny –ący –ąca -ące)) a medi pasivi należy tłumaczyć biernie –ny –ni tak więc właściwym jest tłumaczenie ze słówkiem gdy (gdy byli prowadzeni) dzięki słowu gdy nie traci się czasu teraźniejszego a jednocześnie zachowuje się tłumaczenie pasywne (-ny, - ni) prowadzeni, oczywiście czasem kontekst nie pozwala na tłumaczenie pasywne wtedy w tłumaczeniu wyrażamy wszystko jak w imperfectum (przeszły niedokonany) gdy szli, podążali. Słownik podaje że medi pasivi można tłumaczyć nie tylko pasywnie „być prowadzonym” ale także podążać.)
- Participium aoristi pasivi – w polskim tłumaczeniu dodaje się (przedtem) –ny –ty (wymyślony) aby odróżnić go od participium perfecti pasivi który się tłumaczy tak samo wymyślony
- nie przejmować się infinitivami przeszłymi i innymi tłumaczyć jako zwykłe infinitywy
- odzielna jest odmiana dla aorystu passivi (-ny) odzielna dla medi (się)
- coniunctivus (subiunctivus) – tryb przypuszczający (jeśli, jeżeli, gdyby zrobiłbym coś - w praktyce można powiedzieć że jest tylko troszkę przypuszczający: Ponieważ można go tłumaczyć – nie bój się (coniunctivus jako zakaz), bedziesz się bał (coniunctivus futurum), bał bałbyś się (jedynie ten ostatni jest troszkę przypuszczający) – wydaje się że okręśla się nim to co jest niepewne (niedokonane)
- coniunctivus jak zdanie podrzędne(która, które...) to tłumaczymy żeby, aby
- optativus tryb życzący (oby) (chyba także; niech – boi się-)
- zdania podrzędne, przyczynowe, przyzwolone (chociaż), celowe, warunkowe, skutkowe
Hebrajski:
- Końcówki przymiotników odpowiadają rodzajowi rzeczownika
לַ,לְ,לִ – bezokoliczniki tworzy się za pomocą przedrostków la, le, li (לַ,לְ,לִ)
- czasowniki w języku hebrajskim tworzą trzy litery – stanowiąc jego rdzeń – formą podstawową jest 3 osoba liczby pojedynczej czasu przeszłego
ְ – na początku wyrazu znak diakrytyczny „szewa” jest zawsze ruchomy i dlatego należy odczytywać go jako krótkie „e”
ג'- ż (niektóre głoski z apostraofem czyta się inaczej; zazwyczaj tylko w wyrazach obcych)
צ'- cz
ז' - dż
דַ – d ze znakiem patah czytamy da
אופנה אָפְנָה - istnieje w hebrajskim:
- pisownia pełna (ktiw male) – bez znaków diakrytycznych (w prozie i korespondencji)- zamiast znaków samogłoskowych „i” (ֹ)stosuje się literę jod(י), a zamiast o i u(ֻ ִ) literę waw (ו)
- pisownia zwięzła (ktiw chaser) – ze znakami diakrytycznymi – stosuje się ją w literaturze pięknej i naukowej (w prozie i korespondencji nie używa się znaków diakrytycznych)
הַ – w jęz. Hebr. Występuje rodzajnik określony (hei hajedia) – w odróżnieniu od swoich odpowiedników w jęz.: fr.,ang., niem., jest przedrostkiem ha-. Łączy się z rzeczownikiem, zaimkiem i liczebnikiem i jest jednakowy dla obu rodzajów zarówno w liczbie pojedynczej jak mnogiej; szulchan – stół, haszulchan – ten stół (konkretny, określony)
ה – rzeczowniki zakończone na „h” są na ogół rodzaju żeńskiego
ְת,ִית,וּת– rzeczowniki które mają końcówki et (ְת ), it (ִית), ut (וּת) jeżeli ת nie należy do rdzenia są rodzaju żeńskiego…
הַרֵפוּבלִיקַה הַפוֹלַנִית
-Rzeczpospolita Polska (הרפובליקה הפולנית)
Kefasy