Whitney Phyllis A. - Szalona miłość.pdf - Świeżutkie - Agadoo86

PHYLLIS A.

WHITNEY

Szalona miłość

Tytuł oryginału: The Winter People

Spałam, gdy nagle coś mnie obudziło. Zaczęłam nadsłuchiwać.

Słyszałam zacinający w okna śnieg, zamieć i wycie wiatru wśród sosen.

Dźwięk, który mnie obudził, dochodził jednak z wewnątrz. Usłyszałam, że

do zamka u drzwi wsunięto klucz.

Machinalnie przesunęłam ręką po łóżku, by odnaleźć Glena; w tej

samej chwili przypomniałam sobie, że późnym popołudniem wybiegł po

kłótni z domu, wsiadł do jaguara i z rykiem silnika, zygzakiem zjechał z

urwiska na drogę. Ale przecież nie był zły na mnie. Pokłócił się z nią.

Uniosłam się nieco, owinęłam kołdrą, chroniąc się przed dojmującym

chłodem i w ciemnościach z natężeniem wpatrywałam się w drzwi

prowadzące do przedpokoju.

Chrobot przekręcanego klucza rozległ się powtórnie.

W ciągu tych kilku tygodni, które przeżyłam w High Towers, w

drzwiach pokoju Glena nigdy nie było klucza. Był to właściwie nasz pokój,

lecz jako młoda mężatka nie czułam się tu jeszcze domownikiem. Z

korytarza nie dobiegał żaden inny dźwięk, ani szmer oddalających się

kroków, ani delikatny odgłos oddechu. Po obu stronach drzwi wyczuwało

się tylko jej i moje intensywne nadsłuchiwanie. I jeszcze mocne, głuche

bicie mojego przerażonego serca. Wiedziałam, co zrobiła, ale nie

wiedziałam dlaczego.

Cichutko zsunęłam się z łóżka. Ogarnął mnie chłód wielkiego pokoju.

Boso przemierzałam zimną podłogę. Zacisnęłam palce na chińskiej gałce u

drzwi i przekręciłam ją nieznacznie, mimo oporu. Jej palce bowiem również

obejmowały gałkę i przeciwstawiały się mojemu naciskowi.

Wybuch śmiechu zaskoczył mnie — był to jakby przejaw triumfu i

zadowolenia z siebie; ona cieszyła się z tego, że przejrzałam ją tak szybko.

Nie dbając dłużej o zachowanie ciszy, poszła korytarzem do swojego

pokoju, pozwalając mi obracać gałką, ile tylko zechcę. Niestety,

bezskutecznie.

Zamknęła mnie na klucz w pokoju, w którym mieszkałam wraz z

Glenem, a on wyjechał. Nie mógł mi pomóc, ponieważ znajdował się poza

domem gdzieś, w gęstym śniegu, który sypał na północne wzgórza New

Jersey i na zamarznięte jezioro, położone poniżej wzgórza. Wzgórza, na

którym od osiemdziesięciu lat stał dom w całej swej bezwstydnej

pretensjonalności.

Znalazłam pikowany szlafrok i wsunęłam ramiona w długie rękawy.

Powoli zapinając guziki dygotałam z zimna. Dzięki bieli śniegu za oknem w

pokoju nie było jeszcze całkiem ciemno. Podeszłam do okna i przycisnęłam

czoło do szyby, próbując przeniknąć wzrokiem zamieć, trzeszcząc na

wietrze, tarła o parapet.

Ktoś nie zgasił światła na dziedzińcu i w blasku lampy widać było

śnieżycę. Wiatr za oknem gnał grube płaty śniegu, jakby zbijając je w jedną

ruchomą ścianę, która zamykała mnie we wnętrzu domu, tak samo jak

więziły zamknięte drzwi, odcinając od normalnego świata.

Choćby nawet za oknem nie było zamieci, poza kręgiem światła

płonącej na dziedzińcu lampy czaiłby się tylko mrok wiejskiej nocy. Nie

byłoby widać jeziora, lasów i wzgórz, a w kamiennym domu po drugiej

stronie jeziora nie paliłoby się o tej godzinie żadne światło. A która jest teraz

godzina?

Zaciągnąwszy szczelnie zasłony, by się odgrodzić od białego,

wirującego szaleństwa, wróciłam do pokoju. Palcami po omacku

poszukałam lampy do czytania, stojącej obok rzeźbionego palisandrowego

łóżka i nacisnęłam kontakt. Mały zegar na nocnym stoliku wskazywał wpół

do trzeciej. Glen wyjechał przed prawie dziesięcioma godzinami. Przy takiej

śnieżycy nawet w biały dzień nie byłoby mu łatwo wrócić do domu. Ciotka

Nomi odjechała z Glenem. Powinnam była uczynić to samo, ale nie dał mi

szansy — zostałam więc w domu z dziwaczką, która uwięziła mnie w

pokoju. Gdyby zechciała, mogłaby otworzyć zamek równie łatwo, jak

przedtem go zamknęła i wejść do mnie. Nie mogłam znieść tej myśli.

Niezdarnie zabrałam się do rozpalania ognia w kominku. Po kilku

nieudanych próbach drzazgi na podpałkę błysnęły i płomienie wystrzeliły w

górę, ogarniając drewno. Przysunęłam niski podnóżek na dywanik przed

kominkiem i usiadłam z kolanami podciągniętymi pod brodę, wyciągając

ręce ku językom ognia. Kiedy pochyliłam się do przodu, włosy swobodnie

opadły mi na ramiona, błyszcząc w świetle ognia niczym srebro. Glen lubił

mnie z rozpuszczonymi włosami. Lubił nocą przesuwać palce pomiędzy

pasmami i zanurzać twarz w ich miękkości i zapachu.

Pomyślałam, że tak bardzo kocham Glena. Naprawdę go kocham! Ale

nie rozumiem go, a niekiedy nawet mnie przeraża.

Zaplotłam włosy w gruby, opadający na plecy warkocz. Nie znosiłam

rankiem mieć włosów w nieładzie, a w domu nie było Glena, który

przywiązywał wagę do uczesania. W pewnym sensie właśnie dzięki włosom

znalazłam się w High Towers. Zawsze byłam z nich dumna. Podczas gdy

inne kobiety próbowały się robić na platynowe blondynki, ja miałam

naturalny odcień włosów po matce Norweżce. Mój ojciec zawsze mawiał, że

resztę odziedziczyłam po Blake'ach, szczególnie po drobnej i delikatnej

babci Angielce. Ale włosy i oczy miałam po Bernardinie. Otrzymałam też

imię po matce, lecz na szczęście tatuś uważał, że jest zbyt poważne dla

dziecka i wszyscy nazywali mnie Dina. Tylko jedna osoba zawsze mówiła

do mnie „Bernardina". Byłam więc Diną Blake. A teraz jestem Diną

Chandler.

Ogień pochłaniał drewniane kłody, które trzaskały w kominku i trochę

grzały. Poprzez syk ognia nadsłuchiwałam warkotu samochodu. Ale po

odległych drogach nic nie jechało, nic nie wjeżdżało do góry podjazdem.

Wiedziałam, że nikt nie mógł teraz tędy przejeżdżać. Na dworze rosły zaspy

śniegu, a domem wstrząsały gwałtowne podmuchy wiatru.

Wewnątrz domu też nikt się nie ruszał. Tamta, przezornie zamknęła się

w pokoju, była zadowolona, że udało jej się mnie nastraszyć.

Czy moje małżeństwo było udane? Czy czułam się szczęśliwa? —

myślałam. Oczywiście, na początku każda młoda mężatka musi odczuwać

wątpliwości, ale czy moja miłość do Glena nie była przypadkiem

beznadziejna? Była w nim zaskakująca oziębłość przypominająca chłód

lodowatych śnieżnych zasp, jakże jednak sprzeczna z licznymi przejawami

radości i ufności, które najczęściej ją przesłaniały. Potrafił ogarnąć

wszystko, mnie też. Lubiłam być porywana.

Nie chciałam zbyt długo rozmyślać, by nie rozpamiętywać tego, co już

się wydarzyło. Ten nieznaczny chłód w Glenie często mnie paraliżował. To

dziwne, ale najczęściej rozmyślałam o tym wtedy, kiedy Glena przy mnie

nie było. Gdy się pojawiał, wypełniał sobą pokój, dom, wszystkie moje

Whitney Phyllis A. - Szalona miłość.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: