I . Czym charakteryzuje się przestrzeń ekonomiczna w krajach silnie i słabo rozwiniętych.

1.      Silnie rozwinięte:

1.1.  Przestrzeń pierwotna – Stan, tempo i kierunek przekształceń są konsekwencją zjawisk zachodzących bezpośrednio w tych krajach.

1.2.  Przestrzeń zintegrowana – czyli wykazująca cechy uporządkowania i zapewniająca realizację celów gospodarczych

1.3.  Przestrzeń zamknięta – Skala przekształceń jest tak duża, że niewiele jest przestrzeni niezagospodarowanej. Trzeba więc zmieniać funkcje pełnioną przez daną przestrzeń.

2.      Słabo rozwinięte :

2.1.  Przestrzeń wtórna – Dynamika, kierunek jest konsekwencją zmian zachodzących w krajach silnie rozwiniętych.

2.2.  Przestrzeń niezintegrowana – Zagospodarowanie charakteryzuje się dużą przypadkowością i nie zapewnia realizacji celów gospodarczych danego kraju.

2.3.  Przestrzeń otwarta – Przestrzeń w której występują obszary niezagospodarowane.

II. Ład przestrzenny i konflikty w przestrzeni.

1. Ład przestrzenny: to taka organizacja zagospodarowania przestrzeni która zapewnia realizację celów gospodarczych przy posiadanych  środkach.

Jest to domena gospodarki przestrzennej która odpowiada za utrzymanie ładu w przestrzeni.

2. Konflikt przestrzenny: O konflikcie przestrzennym mówimy gdy nie ma w niej ładu.

Pojawia się on gdy o przestrzeń jest zbyt duża konkurencja, gdy przestrzeń jest nieefektywnie wykorzystana.

III. Podział przestrzeni geograficznej.

1. Podział przestrzeni geograficznej.

Wprowadzenie podziału przestrzeni jest konsekwencją jej zróżnicowania.

Podziały dotyczą przestrzeni fizyczno-geograficznej .

Regionalizacja: Jej istota sprowadza się do poszukiwania najmniejszych jednorodnych jednostek które nazywamy taksonomami pierwszego stopnia.

Dokonuje się później połączenia ich w większe jednostki w tzw. Taksonomy drugiego stopnia

2. Procedura podziału przestrzeni ekonomicznej.

Opiera się ona o metodę regionalną.

3.      Dwie techniki podziału przestrzenie ekonomicznej.

3.1.  Procedura typologiczna – Poszukiwanie i klasyfikacja elementarnych jednostek przestrzennych o podobnych cechach jakościowych.

3.2.  Regionalizacja – Poszukiwanie i klasyfikacja elementarnych jednostek przestrzennych przy zachowaniu ich ciągłości przestrzennej

IV. Region ekonomiczny i jego interpretacje.

1. Region ekonomiczny – Geograficznie zwarty zespół elementarnych jednostek przestrzennych mających pewne wspólne uzupełniające się cechy.

Elementy tego zespołu są powiązane ze sobą i ze środowiskiem  przyrodniczym relacjami współwystępowania i współzależności.

Cechą charakterystyczną regionu ekonomicznego jest jego odrębność pod względem pewnych cech w stosunku do otoczenia.

2. Koncepcje.

a)     Koncepcja analityczna – Jednorodny obszar występowania jednej cechy lub zespołu cech istotnych z punktu widzenia problemu badawczego. Region jest tu narzędziem pojęciowym  używanym w analizie  przestrzennej zjawisk. Koncepcja taka jest wyodrębnianiem przestrzeni, zbiorów, klas przestrzennych.

b)     Koncepcja przedmiotowa – Przedmiot jest realnym obiektem społecznym lub składnikiem rzeczywistości społecznej, który występuje w przestrzeni ( Nie dokonujemy delimitacji przestrzeni, odkrywamy istniejące już elementy przestrzeni.

3. Typy regionów .

a)     Region strefowy ( region powierzchniowy) - obszar który jest jednorodny pod względem pewnej bądź zespołu cech.

b)     Region węzłowy - obszar powiązań ekonomicznych z pewnym ośrodkiem danego regionu, Ośrodek centralny w regionie węzłowym określa się jako biegun wzrostu i między nim a otaczającym regionem istnieje sieć wzajemnych powiązań

V. Wybrane koncepcje geopolityki.

Geopolityka

1. Pojęcie geopolityka zostało stworzone przez szwedzkiego politologa Rudolfa Kjellena na początku XX w. dla określenia szczególnej analizy polityki (głównie, choć nie wyłącznie, polityki zagranicznej państw narodowych) prowadzonej w odniesieniu do uwarunkowań, jakie tworzą czynniki przestrzenne: rozumie się pod tym pojęciem nie tylko i nie tyle czynniki czysto fizyczne, jak morfologia przestrzeni czy klimat, lecz przede wszystkim stosunki współzależności między bytami politycznymi określanymi terytorialnie.

a) Nauka o zmiennej strategii politycznej zdeterminowanej przez czynniki cywilizacyjne i rozgrywającej się na niezmiennej przestrzeni geograficznej w perspektywie długiego trwania historycznego.

b) Jest umiejętnością budowy modeli teoretycznych, myślenia, analizy czy też patrzenia na państwo w kategoriach przestrzeni oraz konfliktów, jakie się na nim toczą.

c) Nauka zajmująca się oddziaływaniem przestrzeni geograficznej i procesów politycznych.

d) Dyscyplina z pogranicz geografii, historii, nauk politycznych, ekonomii i nauk społecznych. Dyscyplina neutralna politycznie, choć wykorzystywana niekiedy przez politykę w dobrej lub złej wierze.

e) Ogólnie, w porównaniu z geopolityką tradycyjną nowa, współczesna geopolityka przyznaje większą wagę ludzkim czynnikom geograficznym, takim jak demografia, gospodarka, etnologia, socjologia, antropologia itp., niż czynnikom fizycznym, których wpływ i znaczenie zostały głęboko zmodyfikowane przez technologię.

Istota geopolityki:

(wg Tomasz Gobisia) – widzi państwa lub inne twory polityczne jako organizacje przestrzenne, które toczą nieustanną walkę. Państwa nie są nieruchome lecz są strukturami dynamicznymi. Państwo nie jest tworem administracyjno-politycznym.

2. Geohistoria – geopolityka, która toczyła się w przeszłości.
- Przez geohistorię pojmujemy określenie czegoś innego niż implikowanego przez geopolitykę czegoś bardziej historycznego i szerzej pojętego, nie będącego tylko zestawieniem uschematyzowanej historii przestrzennej do obecnej i przeszłej sytuacji państw, najczęściej nadającej im tylko jeden wyraźny kierunek.
- Geohistoria to geopolityka tocząca się w przeszłości

3. Geostrategia - dotyczy aktualnie toczonej gry wielkich mocarstw oraz odnosi się do budowania scenariuszy średnioterminowych (5 – 10 lat) lub długoterminowych
(10 – 20 lat)
- Strategia polityczna obowiązująca w długim okresie czasu jeśli ta strategia ma szeroki wymiar geopolityczny regionalny lub lokalny nazywa się nie raz geostrategią
- Długofalowy plan działania odnosi się do budowania scenariuszy rozwoju geopolityki.

4. Scharakteryzuj trzy wymiary analizy geopolitycznej.

Geopolityka toczy się na trzech płaszczyznach
- płaszczyźnie geografii fizycznej – na pewnej niezmiennej przestrzeni
- warstwa kulturowa - jej podmiot to typ organizacji społecznej, (która zmienia się na przestrzeni tysięcy lat zmiany te dotyczą głównie religii, mentalności ludzkiej) na danym terytorium
- gra wielkich mocarstw – współczesne stosunki międzynarodowe jest to coś, co jest elastyczne, ciągle się zmienia ( położenie strategiczne)
 

VI. Państwo, terytorium, granice.

1. Scharakteryzuj pojęcie państwa.

Dwa podstawowe znaczenia:

a) Państwo to struktura organów władzy publicznej; aparat władztwa publicznego, „piramida” rządów. Nadając takie znaczenie terminowi państwo wprowadza się zarazem ostre rozgraniczenie między państwem a społeczeństwem. Państwo to tyle, co ludzie władzy: policjant, urzędnik, sędzia oraz organy publiczne, w których skład oni wchodzą – policja, ministerstwa, rządy itp.

b) Państwo to wspólnota ludzka (obywatelska). Wspólnota ta funkcjonuje nie tylko za życia jednego pokolenia, jest związkiem pokoleń. Dziedziczymy terytorium państwa, jego instytucje, symbole, przekonanie o znaczeniu państwowości dla jednostek i grup społecznych. Państwo jest zatem w tym znaczeniu organizacją społeczeństwa, organizacją obywateli. Jest to organizacja o charakterze terytorialnym i suwerennym.

Istnieje 5 typów definicji państwa:
a) funkcjonalne – opisują państwo poprzez funkcje, jakie musi ono pełnić w danym układzie społecznym. Państwo to społeczna organizacja mająca rozstrzygającą władzę nad wszystkimi osobami zamieszkującymi określone terytorium, której głównym celem jest rozwiązywanie wspólnych problemów

i zabezpieczenie wspólnych dóbr, a przede wszystkim utrzymanie porządku.
b) elementarne – opierają się na sformułowanej przez Georgia Jellinka
(1851 – 1911) teorii trzech elementów. Te trzy elementy składowe państwa to: ludność, terytorium, władza najwyższa. Państwo jest zatem trwałym związkiem ludzi stale osiadłych na danym terytorium, podlegających jednej, wyłącznej władzy zwierzchniej.

c) psychologiczne – państwo to zbiór wyobrażeń dotyczących władczych stosunków międzyludzkich. Stosunki takie zachodzą na płaszczyźnie kontaktów pomiędzy rządzącymi i rządzonymi. Prawem rządzącego jest wydawanie określonych decyzji i wymaganie ich realizacji, a obowiązkiem rządzonego jest wykonywanie tych decyzji pod groźbą użycia przymusu państwowego.

d) socjologiczne – określają państwo jako społeczność polityczną. Państwo to zespół ludzi będących członkami lub funkcjonariuszami określonych instytucji
i posiadających z tej racji określone prerogatywy.

e) klasowe – państwo jest instrumentem klasowego panowania.

2. Scharakteryzuj pojęcie potęgi państwa

Na potęgę państwa składa się:
- geografia, demografia (liczba i jakość ludności),
- ekonomia (wielkość oraz innowacyjność przemysłu),
- autorytet oraz charakter władzy,
- zdolności wojskowe (gotowość państwa, społeczeństwa do ofiar, do wojny)
- sojusze i ich wiarygodność, naród.

3. Scharakteryzuj koncepcje narodu.

Naród - grupa społeczna oparta o więzy krwi;
- zjawisko, grupa polityczna (naród = społeczeństwo), wspólnota polityczna;
- wspólnota historyczna.
Naród utworzona w procesie historycznym trwała wspólnota ludzi, która powstała w wyniku współżycia jednostek, rodzin i grup w określonych warunkach przyrodniczo-biologicznych oraz ukształtowała rozumiane przez siebie i przekazywane z pokolenia na pokolenie:
- potrzeby, emocje i wyobrażenia;
- ich artykulację – język;
- środki i sposoby ich zaspokojenia, nadając im swoisty dla własnego poznania sens kulturowy.
W politologii pojęcie naród używane jest w dwóch znaczeniach. Pierwsze z nich ma charakter symboliczny. Naród to abstrakcyjna wspólnota polityczna, której dobru
podporządkowane mają być działania polityków. W tym kontekście wskazuje się na naród jako źródło lub piastuna suwerennej władzy państwowej. Tego typu sformułowania
odnajdujemy często w konstytucjach lub deklaracjach polityków. Podkreślają one element integracji - przeważający nad rzeczywistymi zróżnicowaniami, stanowiącymi podłoże wyodrębniania różnych grup społecznych.
Naród może być też definiowany jako konkretna zbiorowość społeczna, z reguły żyjąca w granicach jednego państwa oraz wyodrębniająca się wspólnym językiem.

6. Scharakteryzuj pojęcie terytorium państwa.

Terytorium państwa stanowi przestrzeń, na którą rozciąga się władza suwerenna określonego państwa. Jest to przestrzeń trójwymiarowa, obejmująca obszar lądowy, morskie wody przybrzeżne, wnętrze ziemi oraz przestrzeń powietrzną.

Nad takim obszarem państwo sprawuje zwierzchnictwo terytorialne. Oznacza ono najwyższą władzę, pełną i wyłączną, nad danym obszarem oraz zamieszkującą go ludnością. Zarówno obywatele, jak i cudzoziemcy, którzy znajdą się na terytorium państwa oraz wszystkie rzeczy (przedmioty) podlegają władzy i prawu danego państwa. Każde jednak państwo na własnym terytorium może wykonywać takie czynności i podejmować takie działania, które nie są zabronione przez prawo międzynarodowe. Jest to wyrazem zasady, iż żadne państwo nie może korzystać z własnej suwerenności terytorialnej w sposób, który narusza suwerenność terytorialną innego państwa.

7. Nabycie terytorium

Nabycie terytorium może mieć charakter:
a) pierwotny, kiedy państwo zawłaszcza terytorium, które do tej pory nie pozostawało pod władzą innego państwa.

b) pochodny, jeśli nabyty obszar należał wcześniej do innego państwa.

Nabycie pierwotne może polegać na:
- zawłaszczeniu ziemi niczyjej (okupacji),
- przyroście.

Okupacja w znaczeniu zawłaszczenia ziemi niczyjej miała znaczenie w okresie ekspansji kolonialnej w XV - XIX wieku. Polegała ona na dokonaniu efektywnej, rzeczywistej aneksji danego terenu i traktowaniu go jako części swego terytorium. Obecnie ten sposób nabycia terytorium stracił na znaczeniu.
Przyrost jest to wynik powiększenia terytorium na skutek działania sił przyrody lub działalności człowieka. Może bowiem do niego dojść w wyniku zjawisk zachodzących na morskim wybrzeżu, morzu terytorialnym lub rzekach granicznych.

Terytorium państwa może także ulec powiększeniu poprzez budowę portów na morzu, falochronów czy przez osuszenie części obszaru marskiego.

Nabycie pochodne może polegać na:
- cesji terytorialnej,
- plebiscycie.

Cesja terytorialna jest najważniejszym sposobem nabycia pochodnego. Polega ona na odstąpieniu przez jedno państwo części swojego terytorium drugiemu państwu. Podstawą cesji jest międzynarodowa umowa, w której jedno państwo zrzeka się swoich praw do określonego obszaru na rzecz innego państwa. Najczęściej do cesji dochodzi w traktatach pokojowych, czyli umowach kończących stan wojny. Istnieją różne rodzaje cesji, np. cesja wzajemna, polegająca na jednoczesnej wymianie terytoriów między dwoma państwami, lub cesja odpłatna, kiedy w zamian za przekazanie części terytorium państwo otrzymuje zapłatę. Przykładem cesji pierwszego rodzaju jest scedowanie przez ZSRR na Polskę części obszaru w rejonie Drohobycza w zamian za część terytorium Polski w rejonie województwa lubelskiego (umowa z 15.02.1951r.). Natomiast cesja odpłatna miała miejsce np. w przypadku sprzedaży Luizjany Stanom Zjednoczonym przez Francję.

Plebiscyt jest to sposób na powiększenie części terytorium wskutek głosowania ludności. Dzięki plebiscytowi ludność może wyrazić swój pogląd co do przynależności do określonego państwa, a wiec, czy dany obszar, na którym ta ludność zamieszkuje, ma być przyłączony do jednego czy drugiego państwa. Jako przykład można wskazać plebiscyt w Polsce na Górnym Śląsku w 1921r.

8. Scharakteryzuj pojęcie granicy państwa.

Granica jest to powierzchnia prostopadła do powierzchni kuli ziemskiej, która oddziela terytorium państwa od innych obszarów, a więc terytoriów innych państw lub terytoriów nie podlegających niczyjej suwerenności. Granica wyznacza zatem boczne krańce terytorium państwowego, ale nie obejmuje jego krańców górnych, tj. granic miedzy przestrzenią powietrzną a przestrzenią kosmiczną.

Granica państwa – powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną oddzielającą terytorium, podziemie i obszar powietrzny jednego państwa od innych państw lub morza pełnego. Rozróżnia się granice lądowe i wodne, naturalne
i sztuczne.

Granice mogą wynikać z naturalnego ukształtowania terenów zajmowanych przez dwa państwa, które są rozdzielone np. rzeką, górami, morzem itp. Granice mogą być także wytyczane w sposób sztuczny, tzn. bez uwzględnienia rzeźby terenu.

Granice są na ogół ustanawiane w drodze umowy międzynarodowej, a proces ich ustanawiania można podzielić na trzy etapy:
- ogólne określenie i opis granicy oraz wyznaczenie jej linii przebiegu na mapie o dużej skali,
- delimitacja, czyli ustalenie szczegółowego przebiegu linii granicznej wraz z naniesieniem na mapę,
- demarkacja, czyli szczegółowe wytyczenie granicy już bezpośrednio w terenie; na tym etapie przebieg linii granicznej zaznacza się specjalnymi znakami granicznymi. na lądzie maja one z reguły postać betonowych, numerowanych słupków. W przypadku granicy na rzekach nieżeglownych linia graniczna biegnie środkiem rzeki, zwanym medianą. Natomiast w przypadku rzek żeglownych, czyli nadających się do żeglugi granica przebiega linią najgłębszego koryta, czyli talwegiem.

Granica państwowa, wyznacza terytorium państwa i oddziela je od innych, sąsiednich państw lub obszarów morza pełnego. Rozgranicza nie tylko powierzchnie lądowe, ale też przestrzeń powietrzną i podziemie. Oznaczana jest linią na mapach, a w terenie przez np. słupy graniczne.

Granice naturalne wyznaczane są przez rzeki, morza, pasma górskie, granice sztuczne prowadzone są przez człowieka bez względu na ukształtowanie terenu. Granice morskie mogą przebiegać maksymalnie 112 mil od linii podstawowej.

Prawną podstawą ustanowienia granicy państwowej jest umowa międzynarodowa, na jej mocy dokonuje się delimitacji i demarkacji granicy.

Przebieg granicy państwowej był i pozostaje jednym ze źródeł konfliktów międzynarodowych, krańcowym przykładem może być Afryka, gdzie 80% granic jest kwestionowanych. Jest to wynik całkowicie sztucznego wyznaczania ich przez państwa kolonialne, niekiedy wzdłuż równoleżników i południków, niezgodnie nie tylko z naturalnym ukształtowaniem terenu, ale i z etnicznymi podziałami.

Odmienną tendencją współczesności jest coraz większa przepuszczalność (przenikalność) granic państwowych i ich osłabianie na rzecz swobodnego przepływu ludzi, towarów, kapitału.


9. Specyfika granicy morskiej, powietrznej oraz pojęcie przestrzeni kosmicznej.

Obszary morskie są dzielone na następujące strefy w kierunku od lądu do morza pełnego:
- morskie wody wewnętrzne,
- wody archipelagowe,
- morze terytorialne,
- strefa przyległa,
- strefa wyłącznego rybołówstwa,
- szelf kontynentalny,
- morze pełne.

a) Morskie wody wewnętrzne
Wody te stanowią część terytorium państwa nadbrzeżnego, nad którym państwo to sprawuje pełną władzę suwerenną. Wody wewnętrzne stanowią obszar położony między lądem a morzem terytorialnym. W ich skład wchodzą zatoki, tzw. zatoki
i wody historyczne oraz wody portów.

Zatoki stanowią wody poddane suwerenności państwa nadbrzeżnego tylko wówczas, gdy odległość między brzegami zatoki nie przekracza 24 mil morskich. W zatokach większych tylko ich część ograniczona taką 24 - milową strefą jest uznawana za wody wewnętrzne. Wynika to z konwencji prawa morza z 1982r. stanowiącej, iż jeśli odległość między punktami, które wytyczają naturalne wejście do zatoki przy najdalszym odpływie przekracza 24 mile, to wytycza się linię prostą długości 24 mil poprzez zatokę w taki sposób, by zamknąć nią największą powierzchnie wód, jaką da się zamknąć linią o takiej długości. Tak więc wody zamknięte tą linią, patrząc od strony lądu, będą stanowiły wody wewnętrzne.

Zatoki i wody historyczne są to takie obszary, nad którymi dane państwo wykonuje od dawna swoją władzę tak jak na wodach wewnętrznych i jest to zwyczaj uznany przez inne państwa. Nie ma przy tym znaczenia szerokość takiej zatoki. Taką zatoką jest np. Zatoka Piotra Wielkiego, nad którą leży Władywostok.

Porty morskie są to obszary, położone zazwyczaj na styku morza i lądu, wyposażone w urządzenia umożliwiające statkom postój oraz załadunek pasażerów i towarów. Istnieje podział na porty otwarte (handlowe), dostępne dla wszystkich statków oraz porty zamknięte, przeznaczone dla własnych statków danego państwa lub jego okrętów wojennych. Uważa się jednak, że państwo nie może zakazać wejścia do portu zamkniętego statkowi, który wskutek awarii lub sztormu znalazł się w niebezpieczeństwie.

Statki handlowe mogą zawijać do obcych portów otwartych bez specjalnych zezwoleń. Z chwilą wpłynięcia do obcego portu statek podlega władzy państwa, do którego należy port.

Natomiast okręty wojenne z reguły nie mogą zawijać do obcych portów bez zezwolenia państwa nadbrzeżnego. Jeśli jednak takie zezwolenie uzyskają, to w obcym porcie korzystają z pełnego immunitetu, co oznacza, że nie podlegają jurysdykcji państwa portu.


b) Wody archipelagowe
Prawo do ustanawiania takich wód mają państwa, które w całości składają się z archipelagów i pojedynczych wysp. Konwencja prawa morza z 1982r. uprawnia państwa archipelagowe do wytyczenia prostych linii podstawowych łączących najbardziej wysunięte w morze punkty zewnętrzne wysp. Wody leżące wewnątrz tych linii stanowią wody wewnętrzne państwa archipelagowego. Pozostałe państwa mają jednak prawo korzystania z przejścia archipelagowym szlakiem morskim.

c) Morze terytorialne
Jest to pas wód morskich stanowiących część terytorium państwa nadbrzeżnego, położonych między morzem pełnym lub strefą ekonomiczną z jednej strony, a wybrzeżem lub wodami wewnętrznymi z drugiej strony. Morze terytorialne rozciąga się zwyczajowo na szerokość 12 mil. (3 – 12)

Państwo nadbrzeżne sprawuje na morzu terytorialnym pełną władzę suwerenną, a inne państwa mogą korzystać w tej strefie z prawa nieszkodliwego przepływu. Oznacza to, że obce statki mogą przepływać przez morze terytorialne, ale musi to być przepływ nieszkodliwy, a więc nie zagrażający pokojowi, porządkowi czy bezpieczeństwu państwa nadbrzeżnego.

d) Morska strefa przyległa
Strefa przyległa rozciąga się poza obszarem morza terytorialnego. Nie stanowi ona terytorium państwa nadbrzeżnego, lecz część morza przyległą do morza terytorialnego, w której państwo to posiada ściśle określone uprawnienia. Zazwyczaj rozciąga się ona na szerokość 24 mil. W strefie przyległej państwo może sprawować kontrolę konieczną dla zapobiegania naruszenia jego przepisów celnych, sanitarnych czy imigracyjnych oraz karania naruszenia tych przepisów popełnionych na jego terytorium lub na morzu terytorialnym.

e) Strefa wyłącznego rybołówstwa
Jest to obszar, na którym państwo nadbrzeżne ma odnośnie rybołówstwa takie same uprawnienia, jak na morzu terytorialnym., tj. może zastrzec wyłączność rybołówstwa dla własnych obywateli. Dopuszczenie obcych rybaków na takie wody uzależnione jest od specjalnych zezwoleń (licencji), które mogą być odpłatne lub nieodpłatne.

 

f) Szelf kontynentalny
Są to płytkie obszary dna morskiego, zazwyczaj do głębokości 200 m, i jego podziemia, leżące poza granicami morza terytorialnego. Prawna regulację praw do szelfu określa konwencja genewska o szelfie kontynentalnym z 1952r. Każde państwo, które ma dostęp do szelfu sprawuje nad nim suwerenną władzę w celu poszukiwania i eksploatacji jego zasobów naturalnych. Granica szelfu jest z jednej strony określona przez głębokość dna morskiego (200 m) a z drugiej - przez możliwość eksploatacji zasobów naturalnych szelfu.

Prawa państwa szelfowego do jego zasobów mają charakter wyłączny, co oznacza, że nawet jeśli państwo to samo ich nie eksploatuje, to i tak nikt inny nie może podejmować eksploatacji bez wyraźnej zgody tego państwa.



g) Strefa ekonomiczna
Jest to obszar rozciągający się poza morzem terytorialnym, na którym państwo nadbrzeżne posiada suwerenne prawa dla celu poszukiwania, eksploatacji, ochrony
i gospodarowania zasobami naturalnymi, wód morskich jak również dna morskiego
i jego podziemia. Strefa ekonomiczna nie stanowi części terytorium państwa, lecz obszar szczególnego rodzaju. Państwo nadbrzeżne ma w stosunku do takiej strefy przede wszystkim uprawnienia gospodarcze. W przypadku zasobów mineralnych, to państwo nadbrzeżne ma takie same uprawnienia, jak do zasobów szelfu kontynentalnego. Natomiast w odniesieniu do zasobów odnawialnych, czyli żywych, państwa nadbrzeżne powinny stosować zasadę ich optymalnego wykorzystania. Jeśli więc państwo mające strefę ekonomiczną nie może w całości zagospodarować odłowu ryb, to powinno dopuścić rybaków obcych państw do nadwyżki połowowej. Uzasadnieniem takiego rozwiązania jest okoliczność, że zasoby żywe są odnawialne.

h) Morze pełne
Są to obszary, które nie podlegają władzy żadnego państwa i z których mogą korzystać wszyscy na zasadzie pełnej równości. W prawie międzynarodowym wykształciła się zasada wolności mórz, która przejawia się m.in. w:
- wolności żeglugi
- wolności przelotu,
- wolności układania kabli podmorskich i rurociągów,
- wolności budowania wysp i innych instalacji,
- wolności rybołówstwa,
- wolności badań naukowych.

Wolność żeglugi polega na możliwości swobodnego przepływu przez morze pełne. Statki znajdujące się na tym obszarze podlegają tylko jurysdykcji państwa bandery, a kontrole nad nimi mogą sprawować tylko okręty wojenne i statki strażnicze tego państwa. Od tej zasady istnieją dwa wyjątki w postaci prawa powszechnej represji piractwa i prawa pościgu.

Piractwo, zwane rozbójnictwem morskim, jest uważane za zbrodnię prawa narodów. Każde państwo może więc zatrzymać statek piracki, schwytać piratów i ukarać ich według swego prawa lub wydać władzy ojczystej.

Prawo pościgu jest to prawo państwa nadbrzeżnego do ścigania statku poza granicami jego morza terytorialnego lub strefy przybrzeżnej, schwytania go na morzu pełnym, sprowadzenia do portu i ukarania. Prawo pościgu może być wykonywane wówczas, gdy obcy statek albo znajdujące się na jego pokładzie osoby popełniły czyn niezgodny z prawem państwa nadbrzeżnego. Pościg musi być gorący
i nieprzerwany. Oznacza to, że pościg musi być rozpoczęty w chwili, gdy obcy statek lub jedna z jego łodzi znajduje się na wodach wewnętrznych, morzu terytorialnym albo w strefie przybrzeżnej państwa nadbrzeżnego. Rozpoczęcie pościgu następuje przez sygnał optyczny lub dźwiękowy wzywający do zatrzymania. Jeśli obcy statek nie zastosuje się do tego - można go ścigać. Pościg musi również spełniać warunek ciągłości, a więc nie może być przerwany. Prawo pościgu przysługuje tylko okrętom wojennym i samolotom wojskowym albo innym upoważnionym do tego jednostkom.



9) Wolność eksploatacji bogactw morskich

Z zasady tej wynika, iż statki i obywatele każdego państwa mogą korzystać ze wszelkich bogactw morskich. Jedyne ograniczenia tej zasady wynikają obecnie ze względów natury ekologicznej. Podpisanych zostało wiele umów międzynarodowych, w których państwa zobowiązały się do racjonalnej eksploatacji bogactw morskich, ograniczenia połowów i przestrzegania okresów ochronnych.
Zasada wolności rybołówstwa w odniesieniu do morza pełnego nie ma jednak obecnie praktycznego znaczenia, gdyż tam, gdzie są najbogatsze łowiska, czyli w strefach przybrzeżnych - zasada ta nie obowiązuje. Natomiast na obszarach jej obowiązy...