Dziedzictwo_08.pdf

Dziedzictwo

• 1

Z okazji kolejnej rocznicy

Zmartwychwstania

naszego Pana i Odkupiciela

Jezusa Chrystusa

najserdeczniejsze życzenia

Bożej radości

w tym i przyszłym życiu

składa Drogim Czytelnikom

Prezes Stowarzyszenia Dziedzictwo

Ks. Prałat Henryk Satława

i Redakcja Dziedzictwa

2 • Dziedzictwo

BLISKO - PRZY PRASKIM DZIECIĄTKU JEZUS

„Daję wam to, co mam najdroższego.

Szanujcie igurkę, a dobrze się wam będzie działo.” 1

W niedzielę kończącą Rok Rodziny, dnia 21 grudnia A.D. 2008 o godz. 12.00 wraz z paraianami św. Marii

Magdaleny, wzięliśmy udział we Mszy św. i poświęceniu Figurki Praskiego Dzieciątka Jezus. Uroczystość po-

przedziły Rekolekcje Intronizacyjne prowadzone przez Misjonarzy Świętej Rodziny: ojców Stanisława i Zygmun-

ta. Wśród pocztów sztandarowych obecność Pocztu Katolickiego Gimnazjum i Liceum była wyrazem naszego

szacunku i miłości do Bożej Dzieciny. Chcieliśmy pokłonić się Dzieciątku Jezus i oiarować mu siebie, nasze ro-

dziny, naszą naukę i pracę. Modliliśmy się wspólnie o łaski dla naszej społeczności szkolnej i paraialnej. Dobrze

wiemy, iż tylko z Bogiem jesteśmy w stanie przeciwstawiać się trudnościom jakie niesie życie. Prosiliśmy zatem

Bożą Dziecinę o siły na dalsze lata.

Uroczystościom przewodniczył oraz

Figurę Najświętszego Dzieciątka Jezus

poświęcił ks. bp František Lobkowicz z

diecezji ostrawsko - opawskiej. Chorą-

żym Pocztu Sztandarowego Szkół Kato-

lickich był Kamil Szopa; asystowały mu

Marta Widnic i Juta Otrzonsek, pod opie-

ką mgr Magdaleny Fiedor. Uroczystość

była pięknym czasem wspólnej modlitwy

i okazją do wzajemnego ubogacania się.

Magdalena Fiedor

1 Słowa Polikseny, która w 1628 r. oddała Figur-

kę Dzieciątka Jezus klasztorowi karmelitańskiemu

na Malej Stranie w Pradze. W: www.bablin-msf.

home.pl

Dziedzictwo

• 3

WIELKI POST I WIELKANOC R.P. 2009

Jestem, który Jestem - to imię Boga,

które nam objawił. Oznacza ono, że przy-

miotem Jego jest istnienie wieczne . Pan

Bóg stworzył materię i nadał jej prawa

rozwoju, dzięki którym powstał wszech-

świat, a w nim Ziemia, przygotowana

na przyjęcie rodzaju ludzkiego. Wszech-

mocny Bóg mógł posłużyć się ewolucją

– zaprogramował ją! Nas ludzi stworzył

na swój obraz i podobieństwo obdarzając

rozumem i wolną wolą - duszą nieśmier-

telną, a oddając człowiekowi władzę nad

całym światem polecił, abyśmy przekazy-

wali życie i czynili sobie ziemię poddaną .

Nieposłuszeństwo wobec Boga - de-

cydowanie o tym co dobre a co złe - pro-

wadzi do utraty przyjaźni z Bogiem, do

nieszczęść w tym i przyszłym życiu. Kto

grzeszy jest niewolnikiem grzechu . Po grzechu pierwszych

ludzi człowiek stał się niewolnikiem tego, który jest spraw-

cą grzechu - szatana. Dzieci niewolników rodzą się jako nie-

wolnicy (zgodnie z prawem dziedziczenia).

Bóg, który z Miłości stworzył człowieka, dla ratowania

rodzaju ludzkiego wybrał Izraela, aby w nim narodził się

Zbawiciel. Przez Mojżesza zawarł z nami Przymierze - dał

Dekalog - tym którzy go przestrzegają błogosławi. Przez

proroków zapowiedziany Mesjasz nauczaniem, czynie-

niem dobra, męką i zmartwychwstaniem wybawił ludzi z

niewoli szatana i otworzył nam drogę powrotu do przyjaź-

ni z Bogiem.

Chrystus nauczał : kto słucha słów moich, jest moim

uczniem... pozna prawdę, a prawda go wyzwoli; w czasie

Ostatniej Wieczerzy powiedział do uczniów: miłujcie się

wzajemnie, bądźcie jedno... i to czyńcie na moją pamiątkę .

Tzn. odprawiajcie Mszę św. – dziękujcie Panu Bogu i służ-

cie bliźnim z miłością. Podczas modlitwy w Ogrodzie Oliw-

nym Jezus widział grzechy każdego z nas oraz mękę, której

się podejmuje dla wynagrodzenia Ojcu za nasze winy, wady,

zaniedbania, słabości... Z miłości do nas dał się pojmać, ubi-

czować, cierniem ukoronować i ukrzyżować. Współcierpia-

ła z Nim Jego Matka.

Nasze cierpienia możemy łączyć z cierpieniami Jezusa

i Maryi; możemy oiarować za nas i naszych bliźnich.

Najświętsze Osoby były bez grzechów, a cierpiały z powodu

naszych win; Jezus jest naszym Odkupicielem, a Maryję

możemy nazywać Współodkupicielką.

Chrystus założył Kościół - wspólnotę ludzi wierzących.

Swoim zastępcą na ziemi ustanowił św. Piotra. Apostołom

dał władzę odpuszczania grzechów i rozesłał na cały świat,

aby nauczali wszystkie narody i chrzcili w imię Ojca i Syna

i Ducha Świętego. Chrzest święty gładzi grzech pierworod-

ny i włącza nas do wspólnoty ludzi wierzących. Posługę jed-

nania ludzi z Bogiem pełnią następcy apostołów: biskupi i

ich pomocnicy – kapłani. Wszyscy jesteśmy wezwani, aby

dobrą nowinę o Królestwie Bożym i potrzebie nawracania

się, głosić swoim życiem.

Post to zwycięstwo woli nad zmysłami,

to dar z siebie dla Boga. Serdecznie życzę

pięknego przeżycia Wielkiego Postu z

dobrymi postanowieniami: służmy Bogu

w drugim człowieku poprzez obecność,

uśmiech, pomoc, wysłuchanie i dobre sło-

wo; bądźmy lepszym dla ludzi i przyro-

dy; pośćmy nie tylko od mięsa, ale i od

grzesznych myśli, słów i obrazów – mniej

oglądajmy TV itp. Częściej czytajmy Pi-

smo Święte i więcej czasu poświęcajmy

modlitwie i adoracji. Od Wielkiego Piątku

warto rozpocząć nowennę do Miłosierdzia

Bożego (tekst do nabycia w księgarniach

katolickich).

Dziękujmy za krzyż i zmartwychwsta-

nie Zbawicielowi, za wszystko, co dla nas

uczynił i czyni. W tydzień po Wielkanocy

obchodzimy uroczystość Miłosierdzia Bożego; nawet bardzo

ciężkie grzechy miłujący i miłosierny Bóg żałującym i prze-

praszającym – przebacza i obicie obdarza łaskami.

Serdecznie życzę radości Wielkanocnej od Zmartwych-

wstałego. Życzę zdrowia duszy i ciała. Życzę życia nadzieją

Zmartwychwstania. Szczęść Boże!

Krzysztof C.

Juliusz Słowacki

Kiedy prawdziwie Polacy powstaną ...

Kiedy prawdziwie Polacy powstaną,

To składek zbierać nie będą narody,

Lecz ogłupieją – i na pieśń strzelaną

Wytężą uszy, odemkną gospody.

I będą wieści z wichrami wchodziły,

A każda będzie serce ludów pasła –

Nieznajomymi świat poruszą siły

Na nieznajome jakieś, wielkie hasła.

Nie pojmie Francuz, co to w świecie znaczy,

Że jakiś naród wstał w ciemności dymie,

Choć tak rozpaczny – nie w imię rozpaczy,

Choć taki mściwy – a nie w zemsty imię.

Nie pojmie, jaką duch odbył robotę

W prześwietnej serca ludzkiego ciemnicy –

I przez sztandary jest tłuczony złote,

I przez bój wielki przy dział błyskawicy.

Cóż to – zapyta – są to za bezimieńce,

Którzy na dawnym wstali mogilniku?

Bój tylko widać i ogniste wieńce,

A zwierzęcego nic nie słychać krzyku!

Nie, to nie ludzie z krwi i ciał być muszą,

Lecz jacyś pewnie upiorni rycerze,

Którzy za duszę walczą tylko duszą ,

I ogniem biją niebieskim w pasterze.

4 • Dziedzictwo

ROZWAŻANIA NIEDZIELNE

V NIEDZIELA ZWYKŁA

Trzeba znaleźć czas, aby się oddalić i pójść na miejsce

samotne. Nie wszystko nadaje się do chóralnych recyta-

cji. Ale zawsze trzeba być gotowym wrócić, gdy ktoś nas

potrzebuje.

NIEDZIELA PALMOWA MęKI PAńSKIEJ

„Prawdziwie Ten był Synem Bożym”. Tak powiedział

setnik. Przed chwilą to samo wyznał powieszony na krzy-

żu łotr. „Nie przyszedłem do tych, którzy są zdrowi, ale

do tych, którzy się źle mają”, to nasza nadzieja!

VI NIEDZIELA ZWYKŁA

Każdy grzech jest czymś brudzącym i powinien być

wstydliwym. Oczyszczenie to radość, że ma się znowu

swoją ludzką twarz, że nie jest się już chodzącym trupem,

że jest się wolnym.

WIELKANOC

Zmartwychwstanie Chrystusa dokonało się w ciszy –

ukryte w nocy. Ewangelie milczą na ten temat, bo stała

się rzecz nieopisana. Nie da się wszystkiego opisać, wy-

razić słowami. Pozostaje wiara: czy tylko, czy aż…?

VII NIEDZIELA ZWYKŁA

Czy warto rozbierać dach i spuszczać łoże na sznurach

tylko po to, żeby otrzymać darowanie grzechów? Nie za-

stanawiamy się już, jak wielką rzeczą jest odpuszczenie

win, że jest to o wiele więcej niż uzdrowienie ciała.

II NIEDZIELA WIELKANOCY

„Błogosławieni, którzy nie widzieli…” Tego błogo-

sławieństwa nie otrzymali Apostołowie. Tomasz także

nie. To błogosławieństwo zaoiarowano właśnie nam. On

wiedział jak trudno było Tomaszowi. I wie, o ile trudniej

nam.

I NIEDZIELA WP

„Królestwo moje nie jest z tego świata…” Jakże daleko

jesteśmy od tej prawdy, gdy tak bardzo chcemy, żeby już tu

nam się wszystko poukładało, najlepiej po naszej myśli.

III NIEDZIELA WIELKANOCY

To dzisiejsze objawienie jest pełne uciszenia. Jed-

nocześnie jest w nim także coś niepokojącego. Rzeczy

bardzo zwyczajne stają się czymś bardzo wielkim, sięga-

jącym tronu Boga Abrahama, Boga Izaaka, Boga Jakuba,

Boga ojców naszych.

II NIEDZIELA WP

„Dobrze nam tu być…” Dobrze jest istnieć. Na ziemi

jest bardzo wielu ludzi, którzy tego powiedzieć nie mogą.

Trzeba zawierzyć Ewangelii, że jest taka rzeczywistość,

w której dobrze jest być.

IV NIEDZIELA WIELKANOCY

„Oddaję życie z własnej woli, mam moc oiarować

je i mam moc znowu je odzyskać”. To już nie są słowa

ludzkie. Prawdziwie On jest Synem Bożym.

III NIEDZIELA WP

Bardzo cenimy sobie mądrość, tę ludzką, może nawet

zwaną przebiegłością. Prawdziwa mądrość jest w Nim.

On jest światłem, mądrością i życiem.

V NIEDZIELA WIELKANOCY

On rzeczywiście wie jak jest z nami naprawdę. U Nie-

go liczy się to cośmy chcieli, a nie to co się nam udało,

czy nie udało. On jest większy od naszych sukcesów

i naszych klęsk.

IV NIEDZIELA WP

Uwierzyć to nie tylko zaakceptować zgodą rozumu. To

nie tylko wyznać, nawet z przekonaniem: „Tyś jest Syn

Boga żywego”. Uwierzyć to także powiedzieć: ponieważ

Jesteś kim Jesteś, wierzę w to, że zawieść nie możesz.

VI NIEDZIELA WIELKANOCY

„Nikt nie ma większej miłości nad tę, gdy kto życie

swoje oddał za przyjaciół swoich”. Dobrze, że jest nad

światem i nad ludźmi to przykazanie. Ono jest światłem

w ciemności.

V NIEDZIELA WP

Szanuj się. Żebyś się nie przeziębił. Nie narażaj się.

Spokój przede wszystkim. Kochaj życie. Dbaj o swoje.

„Kto miłuje swoje życie, straci je…”

WNIEBOWSTąPIENIE PAńSKIE

„Oto Ja jestem z wami aż do skończenia świata”. Tak,

tyle, że już niewidoczny, że trzeba bardziej wierzyć, o tę

wiarę się modlić, ale On JEST!

UROCZYSTOŚć ZESŁANIA DUChA ŚWIęTEGO

On nas wszystkiego nauczy, On nam o wszystkim

przypomni, On nas napełni darami. On, Duch Święty,

Wielka Obietnica Ojca, która do nas przychodzi – czy ją

przyjmuję?

Tekst i zdjęcie: ks. Andrzej Kozubski

Dziedzictwo

• 5

IV rocznica odejścia do Domu Ojca papieża Jana Pawła II

Rapsod żałobny na wieść o śmierci papieża Jana Pawła II

Anioł Śmierci wkroczył

W progi Pałacu Apostolskiego

Z Księgą Apokalipsy

Którą otwarł majestatycznie

Przed namiestnikiem Chrystusa

Na ziemi

I odczytał uroczyście

Prorocze słowa:

„Uniósł mnie w zachwyceniu

Na górę wielką i wyniosłą

I ukazał mi Miasto Święte - Jeruzalem

Zstępujące z nieba od Boga

Mające chwałę Boga"

I zamknął księgę

Na znak wypełnienia się czasu

Wyznaczonego dla sługi Bożego

Jana Pawła II

A słowa wewnętrznego natchnienia

Wyraźnie mówiły do serca:

Swój urząd wiernie wypełniłeś

Przekroczyłeś

Próg ludzkich nadziei

A teraz stajesz twarzą w twarz

Przed naszym Bogiem

Źródłem miłości i dobra

Miłosierdzia i pokoju

Raduj się z wizji uszczęśliwiającej

Patrz w blask odwiecznej Prawdy

Ciężar i boleść własnego krzyża

Włączyły Cię w oiarę Chrystusa

W imię którego żyłeś

Służyłeś Nauczałeś

Błogosławiłeś

Tworząc trwałe zręby wiary

Na skale ludzkiego sumienia

We wszystkim Bogu zaufałeś

Tak jak sam wyznałeś

W słynnym zawołaniu Totus Tuus!

Bóg naznaczył Cię charyzmą

Ducha Świętego

Darem Języków

Darem przekonywania

I rozpoznawania duchów

Darem przebaczania

I miłowania ludzi

Byłeś Pielgrzymem na ziemi

Pan na Ciebie spojrzał

I Ciebie powołał na apostolski tron

Bo ty krzyża się nie lękałeś

I klękałeś z modlitwą na ustach

Na koniec ukazałeś swoje cierpienie

Całemu światu

W pełnym wymiarze

We własnej osobie

Jako mąż boleści

Umierający i konający

Nie zszedłeś z drogi zawierzenia

Do końca wytrwałeś

Z krzyżem na ramionach

Bo umiłowałeś

Do końca Ewangelię Boga

Byłeś człowiekiem Nowej Ewangelizacji

Żywym świadectwem

Katechizmu Kościoła

Dla zagubionego świata

Tego świata! A Bóg bogaty w miłosierdzie

Na znak Przymierza

Wezwał Cię do Królestwa swego

W uroczystość święta Miłosierdzia Bożego

Janie Pawle II !

Wzywamy Cię do posługi

W Bożym Kościele

Do orędownictwa za nami w niebie

Ty byłeś latarnią morską

Dla rozbitków błądzących

A dla nas pielgrzymujących ludzi

Przednim światłem

Co nadzieję budzi w drodze do nieba.

Ks. Józef Dzwonek (wersja skrócona - red.)

Zapraszamy do Sanktuarium Matki Bożej Cieszyńskiej

w dniu 2 kwietnia br. o godz. 17.00 na czuwanie modli-

tewne i program artystyczny, a o godz. 18.00 na Mszę

św. o beatyikację Jana Pawła II.

Benedykt XVI - O chrześcijańskiej nadziei

DZIAŁANIE I CIERPIENIE SZKOŁĄ NADZIEI

Każde poważne i prawe działanie czło-

wieka jest czynną nadzieją. / .../ przez własne

zaangażowanie przyczyniamy się do tego,

aby świat był bardziej promienny i ludzki./.../

Bez wielkiej nadziei codzienny wysiłek, by dalej żyć, i trud dla

wspólnej przyszłości męczy nas albo zmienia się w fanatyzm./.../

Tylko wielka nadzieja – pewność, że na przekór wszelkim niepo-

wodzeniom moje osobiste życie oraz cała historia są pod opieką

niezniszczalnej mocy Miłości, i dzięki niej i dla niej mają sens

i wartość – tylko taka nadzieja może dodać jeszcze odwagi, by

działać i iść naprzód ./.../ Nie możemy też „zasłużyć” sobie na

niebo poprzez nasze dzieła. Ono jest zawsze czymś więcej, niż to,

na co zasługujemy, tak jak to, że jesteśmy kochani, nigdy nie jest

czymś, na co „zasługujemy”, ale zawsze darem . /.../ nasz sposób

postępowania nie jest obojętny dla Boga, zatem nie jest też obo-

jętny dla historii. Możemy otworzyć samych siebie i świat, aby

wkroczył Bóg: Bóg prawdy, miłości i dobra.

Podobnie jak działanie, również i cierpienie przynależy

do ludzkiej egzystencji. Pochodzi ono z jednej strony z naszej

skończoności, a z drugiej strony z ogromu win, /.../ Oczywi-

ście należy robić wszystko co w naszej mocy, aby cierpienie

zmniejszyć: zapobiec, na ile to możliwe, cierpieniom niewin-

nych, uśmierzać ból, pomagać w przezwyciężeniu cierpień

psychicznych . /.../

Możemy starać się ograniczyć cierpienie, walczyć z nim,

ale nie możemy go wyeliminować. /.../ Nie unikanie cierpienia

ani ucieczka od bólu uzdrawia człowieka, ale zdolność jego

akceptacji, dojrzewania w nim, prowadzi do odnajdywania

sensu przez zjednoczenie z Chrystusem, który cierpiał z nie-

skończoną miłością .

Zasadniczo miarę człowieczeństwa określa się w odniesieniu

do cierpienia i do cierpiącego. /.../ jednostka nie może akcepto-

wać cierpienia drugiego, jeżeli ona sama nie potrai w cierpieniu

odnaleźć sensu, drogi oczyszczenia i dojrzewania, drogi nadziei.

Zaakceptować drugiego, który cierpi, oznacza przyjąć na siebie

w jakiś sposób jego cierpienie, tak że ono staje się również moim.

/.../ Prawda i sprawiedliwość winny być ważniejsze od mojej wy-

gody i nietykalności. I w końcu również „tak” wypowiedziane

miłości jest źródłem cierpienia, bo miłość wciąż na nowo wyma-

ga samowyrzeczenia, w którym pozwalam się przycinać i ranić.

Miłość w rzeczywistości nie może istnieć bez tego wyrzeczenia

się samego siebie, również bolesnego, inaczej staje się czystym

egoizmem, a przez to samo staje się zaprzeczeniem miłości.

/.../ zdolność do cierpienia z miłości do prawdy jest mia-

rą człowieczeństwa. /.../ Świeci, ponieważ byli pełni wielkiej

nadziei, potraili przejść wielką drogę „bycia-człowiekiem”

w taki sposób, jak to przed nimi zrobił Chrystus.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: