Losy dzieciobojczyn.pdf

Los dzieciobójczyń

Zapewne nie wszystkie sprawy o „dzieciobójstwo” trafiały

przed oblicze sądu. Na pewno część tego typu występków

starano się tuszować. Trudno też oceniać te dziewczyny.

Przestraszone, pozostawione sobie, bojące się rodziców,

opinii, kary, decydowały się na tak drastyczny krok, jakim

było pozbawienie życia dziecka.

Metody mordowania dzieci poczętych, zwanego błędnie

aborcją (błędnie, ponieważ słowo “aborcja” oznacza

poronienie - śmierć naturalną) są dalekie od humanitarnych.

Najmłodsze dzieci zabija się środkami farmakologicznymi,

starszym wyrywa się główki i kończyny, najstarszym -

wysysa mózgi .

Większość zabiegów jest niezwykle krwawa i drastyczna, a

jeśli jakiemuś dziecku udaje się przeżyć wyjęcie z macicy

matki, zazwyczaj jest ono zabijane zastrzykiem

usypiającym.

Okrucieństwo pogania okrucieństwo, prawa człowieka są

bezczelnie deptane i podważane… Czy jest coś, co

sprawiłoby, że matki bałyby się mordować swoje dzieci? Czy

jest coś, co stanowiłoby słuszną i sprawiedliwą karę za tak

brutalne zbrodnie? Owszem: kara śmierci.

Na wysypiskach śmieci, cmentarzach, w szaletach

publicznych czy śmietnikach. Czasem w beczce w kącie

pokoju albo zakopane w ogródku. W Polsce wciąż co roku

znajduje się kilkadziesiąt martwych noworodków. Jak

wykazują badania, policja rzadko dociera do sprawczyń. Z

zasady wtedy, kiedy noworodek zostaje porzucony w miejscu

publicznym albo kobieta trafia do szpitala w wyniku

komplikacji poporodowych. Niekiedy uwagę na brak dziecka,

mimo że matka była w ciąży, zwrócą policji sąsiedzi. Ile

przypadków uśmiercenia noworodków nigdy nie wyjdzie na

światło dzienne, można się tylko domyślać. Nie novum W

jednym z numerów poświęconego problematyce przemocy

dwumiesięcznika "Niebieska Linia" Małgorzata Pomarańska

pokusiła się o podsumowanie historii dzieciobójstwa.

Twierdzi tam, że towarzyszyło ono ludzkości od

zamierzchłych czasów, traktowane różnie zależnie od

światopoglądu i obowiązującego prawa. W jednych

społecznościach potępiane i surowo karane, w innych wręcz

wskazane. Na przykład w starożytnej, pielęgnującej kult siły

Sparcie, gdzie ze względów czy to zdrowotnych, czy

estetycznych powszechną praktyką było uśmiercanie lub

porzucanie dzieci kalekich, chorych i słabych. Milczące

zezwolenie na tego typu praktyki oparto na założeniu, że

dziecko stanowi własność swoich rodziców, którzy mogli

rozporządzać jego życiem i wolnością.

Robin Baker w książce "Wojna plemników" idzie dalej.

Wysuwa hipotezę, że przyczyną dzieciobójstwa jest

naturalny sposób planowania rodziny. Autor uważa, że jeśli

podczas ostatnich trzech miesięcy ciąży w znaczny sposób

pogorszyła się sytuacja w najbliższym otoczeniu kobiety,

może to doprowadzić do zabicia noworodka. I nie chodzi tu

tylko o utratę poczucia bezpieczeństwa, ale też o sytuację

materialną.

Zdaniem Bakera, kiedy kobieta nie mogła wyżywić swojego

potomstwa, zabijała młodsze dzieci, by móc wychować

starsze. Na potwierdzenie swoich słów przytacza przykłady

z życia ludów koczowniczych. Twierdzi, że przypadki

dzieciobójstwa zauważono np. u Eskimosów, silnie

związanych z naturą i uzależnionych od jej kaprysów.

Utopienie - stosowano zastępczo

wobec kobiet - dzieciobójczyń, złodziejek oraz kobiet

posądzonych o zdradę, morderstwo itp. przewinienia

zagrożone ścięciem i szubienicą.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: