Inny testament Jana Pawła II.pdf

Ks. Marek Chmielewski

„INNY” TESTAMENT JANA PAWŁA II *

Niebawem po odejściu do Pana Wielkiego Papieża opu-

blikowano Jego testament. Jest to rzecz niesłychana w hi-

storii papiestwa. On, który swoim cierpieniem w ostatnich

dniach dawał wspaniałą lekcję wiary i szacunku dla życia,

także zza grobu, swoim testamentem uczy, jak po chrześci-

jańsku przygotować się do śmierci. Bardzo pouczający jest

ten prywatny testament Papieża, dotyczący Jego osoby i

powierzonej mu misji.

Obok prywatnego jest jednak inny testament Jana

Pawła II — publiczny, który — podobnie jak tamten — pi-

sany był przez cały pontyfikat. Wprost dotyczył on i stale

dotyczy całego Kościoła. Zasadniczą zaś jego treścią jest

troska Papieża o odnowienie w wierzących życia euchary-

stycznego. To było jego głębokie pragnienie od samego po-

czątku posługi Piotrowej.

Warto zauważyć, że już w pierwszej encyklice Redemp-

tor hominis (4 III 1979) za Soborem Watykańskim II Papież

podkreśla, że Eucharystia jest ośrodkiem i szczytem całego

życia chrześcijańskiego. „Eucharystia buduje Kościół” (RH

20). Rok później (24 II 1980) wydał List do kapłanów na

Wielki Czwartek pt. Dominicae cenae o tajemnicy i kulcie

Eucharystii, w którym cytuje i rozwija powyższe słowa

(por. DC 4). Ukazując głęboki związek kapłaństwa z Eu-

charystią, Ojciec święty ukazuje, jak różne aspekty życia

chrześcijańskiego powinny wpisywać się w tę „wielką ta-

jemnicę wiary”. Jednocześnie z mocą podkreśla, że „Eu-

charystia jest szczególnym dobrem całego Kościoła. Jest

———————

* Opublikowano w: „Nasz Dziennik” 2006, nr 78, s. 17.

największym darem, jakim w porządku łaski i Sakramentu

Boski Oblubieniec obdarzył i stale obdarza swoją Oblubie-

nicę” (DC 12).

Ten list stał się programem kultu eucharystycznego w

całym pontyfikacie Jana Pawła II. We wszystkich encykli-

kach, adhortacjach, listach apostolskich i orędziach Papież

niezmordowanie powraca do tematu Eucharystii, upomi-

nając się o należny jej kult. Zwieńczeniem tej troski stała

się ostatnia jego encyklika — właśnie o Eucharystii — Ecc-

lesia de Eucharistia (17 IV 2003) i ogłoszony listem apo-

stolskim Mane nobiscum Domine (7 X 2004) Rok Euchary-

stii. Trwał on od października 2004 roku do października

2005 roku.

Warto zauważyć, że dokładnie w połowie Roku Eucha-

rystii Jan Paweł II, po Mszy św., w której uczestniczył z ło-

ża boleści i przyjął Sakrament Namaszczenia, odszedł do

Pana. Temat Eucharystii stał się więc klamrą spinającą

Jego pontyfikat i zarazem kulminacją jego posługi. Dla

uczestniczących z bliska we Mszach świętych sprawowa-

nych przez Papieża, albo obserwujących go podczas adora-

cji Najświętszego Sakramentu, było to doświadczenie po-

równywalne z tym, jakiego doznali trzej Apostołowie na gó-

rze podczas przemienienia Jezusa, skoro wyznali: „Panie,

dobrze, że tu jesteśmy…” (Mt 17, 4). Bardzo osobista, nie-

powtarzalna wrażliwość Papieża na eucharystyczną obec-

ność Jezusa Chrystusa udzielała się wszystkim i dawała

przedsmak wielkiej Tajemnicy zbawienia. Zatem nauczanie

papieskie na temat tego Sakramentu i osobisty przykład

eucharystycznej wiary Jana Pawła II, to dla całego Kościo-

ła swoisty testament: dar i zobowiązanie, wobec którego

nie można przejść obojętnie.

Przyjmując za punkt wyjścia stwierdzenie, iż „ożywienie

i pogłębienie kultu eucharystycznego jest sprawdzianem

prawdziwej odnowy” (DC 3), a poniekąd punktem kulmi-

nacyjnym tejże odnowy, Papież wzywa do pielęgnowania

różnych form życia eucharystycznego. Eucharystia bowiem

„wzmacnia nasze wcielenie w Chrystusa, ustanowione w

chrzcie św. przez dar Ducha Świętego” (EdE 23). Najbar-

dziej podstawową formą kultu eucharystycznego jest

owocne przeżywanie Mszy św., zwłaszcza niedzielnej .

Choć — jak zaznacza Jan Paweł II w Liście Dies Domini o

świętowaniu niedzieli (31 V 1998) — Msza św. niedzielna,

sama w sobie, ma takie samo znaczenie jak sprawowana w

dowolny inny dzień, to jednak sprawowana w niedzielę

„odznacza się szczególnie uroczystym charakterem, wła-

śnie dlatego, że jest sprawowana w «dniu, w którym Chry-

stus zwyciężył śmierć i dał nam udział w życiu wiecznym»”.

Mocą tej tajemnicy wiary „ukazuje szczególnie wyraziście

swój wymiar eklezjalny i jawi się jako pierwowzór innych

liturgii eucharystycznych”. Ponadto wierni gromadząc się

na niedzielnej Mszy św. pełniej uświadamiają sobie, że są

„miejscem, w którym urzeczywistnia się konkretnie tajem-

nica Kościoła”. Dlatego z celebracją niedzielnej Eucharystii

wiąże się obowiązek uczestnictwa całej wspólnoty parafial-

nej (DD 34). O tej eklezjotwórczej roli Eucharystii pisał Pa-

pież już w Adhortacji Christifideles laici (30 XII 1988), za-

znaczając, że parafia jest „wspólnotą eucharystyczną, czyli

wspólnotą zdolną do sprawowania Eucharystii” (ChL 26).

Jednak sama obecność na Mszy św. niedzielnej nie wy-

starczy. Ojciec święty usilnie zachęca do częstej komunii

św. eucharystycznej , w której „nie tylko każdy z nas

przyjmuje Chrystusa, lecz także Chrystus przyjmuje każ-

dego z nas” (EdE 22). Nie wolno zapominać, że warunkiem

owocnej Komunii św. jest wolność od grzechu śmiertelne-

go. W tym kontekście Papież słowami św. Jana Chryzo-

stoma nawołuje: „[…] błagam i zaklinam, aby nie zbliżać

się do tego świętego Stołu z nieczystym i skażonym sumie-

niem. Takie przystępowanie, nawet jeśli tysiąc razy doty-

kamy Ciała Pana, nigdy nie będzie mogło nazywać się ko-

munią, lecz wyrokiem, niepokojem i powiększeniem kary”

(EdE 36).

Nie mniej ważny jest kult Eucharystii poza Mszą św., a

zwłaszcza adoracja Najświętszego Sakramentu , o czym

przypomina Jan Paweł II w encyklice eucharystycznej, pi-

sząc między innymi, że „jeżeli chrześcijaństwo ma się wy-

różniać w naszych czasach przede wszystkim «sztuką mo-

dlitwy» (NMI 32), jak nie odczuwać odnowionej potrzeby

dłuższego zatrzymania się przed Chrystusem obecnym w

Najświętszym Sakramencie na duchowej rozmowie, na ci-

chej adoracji w postawie pełnej miłości? Ileż to razy, moi

drodzy Bracia i Siostry, przeżywałem to doświadczenie i

otrzymałem dzięki niemu siłę, pociechę i wsparcie!” (EdE

25). Nieco dalej czytamy, że „Eucharystia jest nieocenio-

nym skarbem: nie tylko jej sprawowanie, lecz także adora-

cja poza Mszą św.”, gdyż „pozwala zaczerpnąć z samego

źródła łaski”.

Mając to na względzie Ojciec święty zachęca do ożywie-

nia nieco już zapomnianej praktyki „komunii duchowej” ,

zalecanej od wieków przez mistrzów życia duchowego (por.

EdE 34). Polega ona na częstym wzbudzaniu w sobie za-

równo pragnienia przyjęcia Komunii św. eucharystycznej,

jak i wszystkich towarzyszących temu aktów woli i uczuć.

O Papieżu z Polski zwykło mówić, że to „Papież-

pielgrzym”, „Papież maryjny”, „Papież różańca” itp. Bez

wahania można do tej listy dodać, że był to także „Papież

Eucharystii”. Swym życiem i nauczaniem niestrudzenie

wzywał wszystkich chrześcijan do wejścia w głębię ( duc in

altum ) tego samego doświadczenia rzeczywistej obecności

Chrystusa eucharystycznego, jakie było jego codziennym

udziałem. To jego testament dla Kościoła w trzecim tysiąc-

leciu. Nie można o tym zapominać, jeśli chce się spełnić

jego bardzo osobistą prośbę z testamentu, zapisaną pod

datą 5 III 1990: „Po śmierci proszę o Msze Święte i modli-

twy”.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: