04.TOMEK NA TROPACH YETI.pdf

ALFRED SZKLARSKI

Tomek na Tropach Yeti

Katowice 1985r.

PROLOG

TROPY ŚNIEŻNEGO CZŁOWIEKA

Od północnego zachodu ciemnoszare, kłębiaste chmury szerokim łukiem zasnuwały zimny

błękit nieba. W wysoko zawieszonych dolinach porywisty wiatr wzbijał w powietrze tumany

słonawego, suchego pyłu, lecz pobliskie potężne, urwiste szczyty i wieczne lodowce gór

Karakorum * już spowijała śnieżna nawałnica.

Czterech mężczyzn ociężałym krokiem wspinało się kamienistym szlakiem po stromym

zboczu ku widocznej w dali górskiej przełęczy. Z niepokojem spoglądali na ciemniejący horyzont.

Silny wicher dął z północy i szybko niósł na Wyżynę Tybetańską * wczesną śnieżną burzę. Trzej

Tybetańczycy, poruszeni widokiem nadciągającej zawieruchy, co chwila pociągali za arkany,

przywiązane do kółek wpiętych w nozdrza kosmatych jaków * , by przynaglić zwierzęta do

szybkiego marszu. Mimo to zgłodniałe i spragnione jaki wlokły się noga za nogą, opuściwszy

nisko rogate łby. Przekrwionymi z wysiłku, nieco zamglonymi ślepiami spoglądały na nie mniej

osłabionych ludzi.

Tybetańczycy ubrani byli w miękkie, filcowe odzienia, na które przywdzieli, niby kurtki bez

rękawów, skóry jaka odwrócone włosem do wewnątrz. Nakładane przez głowę, przez wycięty w

środku otwór, skóry osłaniały plecy i piersi, a ich nie zszywane na bokach krańce, przytrzymywał

w talii szeroki jedwabny pas. Spod stożkowatych filcowych czapek, głęboko naciągniętych na

głowy, zwisały im na plecy krótkie, pojedyncze, czarne warkoczyki. W filcowych butach, o

cholewach sięgających kolan, pewnie stąpali po stromej ścieżynie.

Karakorum — góry w Azji Środkowej (Kaszmirze i Chinach) drugie na świecie po Himalajach pod względem

wysokości. Wybiegają z Pamiru w kierunku południowo-wschodnim między górami Himalajami i Kunlun.

Południowym krańcem wrzynają się w Tybet. Posiadają najpotężniejsze na ziemi lodowce: Hispar, Biafo,

Baltoro i Sjaczen.

Wyżyna Tybetańska obejmuje 5 głównych krain (szersze wyjaśnienie w dalszym odnośniku), z których Tybet

właściwy był wówczas państwem kościelnym, rządzonym przez zwierzchnika lamów (nazwa tybetańskich

duchownych) zwanego dalajlamą. Obecnie Tybet stanowi autonomiczny obszar Chińskiej Republiki Ludowej w

Azji Środkowej, obejmujący największą na świecie wysokogórską wyżynę (4000-5000 m), otoczoną od

południa górami Himalajami i Karakorum, a od północy Kunlun.

Jak (Poephagus grunniens) — przeżuwacz z rodziny pustorożców. Jego ojczyzną jest Tybet oraz wszystkie

wysokie, sąsiadujące z Tybetem łańcuchy górskie. Żyje tam na wysokości 4000-6000 m w stanie dzikim i

oswojonym. Dla Tybetańczyków stanowi jedno z najbardziej pożytecznych zwierząt domowych, żyć jednak

może tylko w ostrym klimacie, w krajach cieplejszych ginie.

Czwarty mężczyzna, zakutany w długi barani kożuch i czapę z klapkami na uszy, był

Europejczykiem. Mimo fizycznego wyczerpania czujnie obserwował idących przed nim trzech

krajowców przewodników. Zapewne nie darzył ich zbyt wielkim zaufaniem, ponieważ miał

zatknięty za pasem, przygotowany do strzału ciężki nagan * . Gdy Tybetańczycy przystawali, żeby

nabrać tchu, natychmiast opierał prawą dłoń na rękojeści broni.

Tubylcy w ponurym milczeniu ukradkowymi spojrzeniami śledzili białego wędrowca. Od

dwóch tygodni wiedli go przez kamienno-piaszczystą pustynię ku Kaszmirowi * , graniczącemu z

zachodnimi ziemiami Tybetu. Wyruszając ze swymi jakami w drogę, wcale nie mieli zamiaru tak

znacznie oddalać się od własnych koczowisk. Podjęli się poprowadzić białego podróżnika o

tydzień drogi na zachód, a tymczasem już mijał piętnasty dzień uciążliwego marszu. Małomówny

biały człowiek oświadczył im stanowczo, iż zwolni ich dopiero wtedy, gdy będzie mógł nająć

nowych przewodników. Krajowcy z niezmiennym uporem każdego ranka odmawiali wyruszenia

w dalszą drogę i codziennie wbrew własnej woli szli coraz dalej. Biały potrafił dotąd utrzymać ich

w ryzach. W jego stalowoszarych oczach nigdy nie było widać cienia wahania czy obawy.

Wydawał rozkazy, wymownie opierając dłoń na rękojeści rewolweru.

Trzej krajowcy nie byli bezbronni. Posiadali długie stare strzelby i myśliwskie noże, jednak

mimo to nie odważyli się stawić zbrojnego oporu. Biały podróżnik czujny był bowiem niczym

żuraw. W czasie dnia szedł na samym końcu małej karawany. Czasem siadał na jaka i znużony

przymykał oczy, lecz gdy tylko któryś z Tybetańczyków odwracał się ku niemu, zaraz napotykał

jego przenikliwy wzrok. Podczas wieczornych obozowisk odbierał przewodnikom broń i chował

ją w swoim namiocie.

Tybetańczycy kilkakrotnie próbowali w nocy zbliżyć się do niego, ale wszelkie ich wysiłki

okazywały się bezskuteczne. Za najmniejszym szelestem podróżnik otwierał oczy i zaraz rozlegał

się metaliczny trzask odwodzonego kurka rewolweru.

W umysłach przesądnych Tybetańczyków niestrudzony podróżnik wyrastał na jakiegoś

potężnego czarownika. Czy mogli mu się sprzeciwić, skoro nieustannie czuwał uzbrojony w

szybkostrzelną broń?

Tymczasem w rzeczywistości biały wędrowiec był już u kresu sił. Podczas długich,

uciążliwych marszów niemal zasypiał z otwartymi oczyma, bądź też zapadał w stan odrętwienia

prawie graniczącego z letargiem. Wtedy zdawało mu się, że wciąż jeszcze wędruje w pochodzie

nieszczęsnych zesłańców * na Sybir. Odruchowo pochylał głowę, jakby chciał osłonić ją przed

uderzeniami kozackich nahajek. Postękiwania zmęczonych jaków przeradzały się w jego

wyobraźni w ciche, tak dobrze wryte w pamięć skargi towarzyszów niedoli. Czasem znów

Nagan — siedmiostrzałowy rewolwer (kaliber 7,62 mm) używany w niektórych armiach, szczególnie w

rosyjskiej, od końca XIX wieku; nazwa “nagan” pochodzi od belgijskiego konstruktora Nagant.

Kaszmir — piękny kraj górski, księstwo w północnych Indiach. Obszerniejsze wyjaśnienia znajdzie Czytelnik

dalej w tekście.

Zesłańcy — ludzie skazani przez władze państwowe na specjalny rodzaj kary pozbawienia wolności,

polegającej na wywiezieniu (deportacji) i przymusowym pobycie skazanego na odległych terytoriach państwa

lub w jego koloniach. Zesłanie było szczególnie szeroko stosowane w dawnej Rosji carskiej w stosunku do

działaczy rewolucyjnych, tak Rosjan jak i Polaków, znajdujących się pod rosyjskim zaborem.

przywidywało mu się, że zaledwie przed kilkoma dniami umknął z korowodu więźniów i wśród

kojącej ciszy błąka się w dzikich, górskich wąwozach Turkiestanu Chińskiego.

Wtem usłyszał jakieś podejrzane szepty. Czyżby to poszukiwacze złota spiskowali, by

odebrać mu jego skarb? Ręka mimo woli sięgnęła do rękojeści rewolweru. Drgnął, dotknąwszy

gołą dłonią zimnej stali. Przywidzenia rozwiały się natychmiast. Spojrzał już przytomnym

wzrokiem.

Znajdowali się na skraju przełęczy. Tybetańczycy przystanęli i naradzali się, gestykulując

rękoma. Biały podróżnik podszedł do nich.

— Za tamtymi górami jest Leh * — odezwał się do niego jeden z przewodników, wskazując

ręką na południowy zachód.

— Ile dni marszu? — krótko zagadnął biały, posługując się, tak jak przewodnicy, językiem

tybetańskim.

— Trzy dni, a do Hemis dwa. Zaraz za przełęczą Kaszmir. Możesz już iść sam.

— Doprowadzicie mnie do Hemis, lub w ogóle nie wrócicie do swej phażi * — zagroził biały.

— Zły duch chyba przywiódł cię do nas — mruknął Tybetańczyk.

— Zły czy dobry, ruszajcie na przód — rzekł biały nie wypuszczając z dłoni rękojeści broni.

Cienka pokrywa świeżego śniegu zalegała całą przełęcz. Zimny wicher ze zdwojoną siłą hulał

na wyniosłości. Ludzie i zwierzęta z niezmiernym wysiłkiem oddychali rozrzedzonym

powietrzem.

Naraz idący na przedzie Tybetańczyk przystanął i pochylił się ku ziemi. Gdy jego towarzysze

zrównali się z nim, również zamarli w bezruchu.

— Ruszajcie w drogę, głupcy! Czy nie widzicie, że burza nadciąga wprost na nas?! —

krzyknął biały mężczyzna.

Tym razem przewodnicy nie zwrócili uwagi na gniewny rozkaz. Jak zahipnotyzowani

wpatrywali się w ziemię. Podróżnik przyspieszył kroku. Wkrótce także zatrzymał się zdumiony.

Na śniegu widniały świeże, szerokie ślady bosych stóp. Wydawały się bardzo podobne do

śladów pozostawionych przez człowieka, dzięki swemu ułożeniu w jednej linii, z nieznacznymi

odchyleniami stóp na obydwie strony. Długość kroku wskazywała na wysoki wzrost nieznanego

osobnika.

— Mi-go, zwierzę chodzące jak człowiek! — ściszonym głosem zawołał jeden z

przewodników.

— Mi-te, człowiek-niedźwiedź... — dodał drugi. — Przeczuwałem, sahibie * , że sprowadzisz

na nas nieszczęście...

— Jeśli to ślady ludzkie, to mamy najlepszy dowód, że w pobliżu musi znajdować się jakieś

osiedle — głośno powiedział podróżnik. — Cieszcie się, wkrótce pozwolę wam wrócić do domu.

Leh — stolica Ladakhu (Ladakh) — kraju należącego do Kaszmiru i położonego na jego wschodnich

rubieżach.

Phażi — po tybetańsku zagroda.

Sahib oznacza w Indiach “pan”.

— Klasztor Hemis, odległy o dwa dni marszu, jest najbliższym osiedlem — odparł

przewodnik. — Człowiek pieszo nie zapuściłby się samotnie tak daleko w góry! Poza tym wiesz

dobrze, że Tybetańczycy nigdy nie chodzą boso! To są ślady Śnieżnego Człowieka. Kto go ujrzy,

musi zginąć!

Biały podróżnik zmarszczył brwi. Podczas długoletniej włóczęgi po Azji Środkowej nieraz

słyszał opowieści o tajemniczych istotach zamieszkujących górskie pustocie. Znajomy Nepalczyk,

z którym przez pewien czas wspólnie poszukiwali złota w górach Ałtyn-tag * , mówił mu o

nieznanych stworach zwanych Yeti. Według wierzeń krajowców zetknięcie się z nim miało

nieuchronnie sprowadzać śmierć.

Podróżnik pochylił się nad śladami wyraźnie wyciśniętymi w śniegu. Nie miał pewności, czy

pozostawił je człowiek, czy też jakieś nieznane zwierzę. Jak wskazywała świeżość tropów, dziwny

stwór przechodził tędy niedawno przed nimi. Podróżnik nie znał uczucia lęku. Nie wierzył w

przesądy. Ani zwierzę, ani niezwykła istota ludzka nie mogły być niebezpieczne dla czterech

uzbrojonych mężczyzn.

— Ślady te zapewne pozostawił niedźwiedź. Widziałem podobne w górach Ałtyn-tag —

odezwał się do krajowców. — Ruszajmy w drogę! Źle będzie z nami, jeśli burza zaskoczy nas na

tak znacznym, odkrytym wzniesieniu.

— Nie pójdziemy dalej! Ślady mi-te wiodą wzdłuż przełęczy. Musielibyśmy iść jego tropem.

On przyczai się i poczeka na nas!

Podróżnik cofnął się o dwa kroki. Gniewnym, czujnym wzrokiem przywarł do twarzy

przewodników. Nie, to nie był ich zwykły upór, który ostatnio musiał przełamywać dzień po dniu.

W tej chwili w oczach Tybetańczyków malował się zabobonny, obłędny strach. Oni naprawdę

wierzyli, że nawet samo spotkanie z mi-te groziło im śmiercią.

Instynkt ostrzegał podróżnika, by nie doprowadzał przesądnych krajowców do ostateczności.

Mógł pokusić się o terroryzowanie ich w obliczu śmierci głodowej bądź mąk pragnienia, lecz

obecnie, gdy ulegli przemożnej obawie przed legendarnym stworem, byłoby to stokroć bardziej

niebezpieczne. Teraz na pewno odważyliby się nawet na nierówną walkę z lepiej uzbrojonym

białym człowiekiem. Ponadto ich było trzech, a on tylko jeden... Cóż z tego, że posiadał

szybkostrzelny rewolwer? Czy w decydującej chwili nie zadrży mu ręka? Przecież, oprócz głodu i

pragnienia, brak snu osłabił go bardziej niż krajowców.

— Wracamy, sahibie. Jeśli szukasz śmierci, możesz sam iść dalej. Daj nam swój karabin, a

pozostawimy ci jaka objuczonego twoim bagażem — odezwał się najstarszy przewodnik.

W jego głosie brzmiało tym razem tyle groźnego zdecydowania, że podróżnik zaniechał

ponownego użycia przemocy.

— Dobrze, weźcie karabin w zamian za jaka — rzekł siląc się na spokój. — W którym

kierunku mam iść do Hemis?

Ałtyn-tag — Altyntag, Altin Tagh.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: