Rzymski katolik_1.pdf

KATOLIK

BIULETYN WIELUŃSKIEGO ŚRODOWISKA

WIERNYCH TRADYCJI ŁACIŃSKIEJ

Rok I, Nr 1 - Wrzesień A.D. 2007

Powrót Mszy Trydenckiej

Michał Buszewski

Ojciec Święty Benedykt XVI podjął właś-

nie najdonioślejszą, jak dotąd, decyzję

pontyfikatu, przywracając Kościołowi

rzymskokatolickiemu tzw. trydencki ryt

Mszy świętej. Po niemal 40 latach od

czasu reformy liturgicznej Pawła VI do

naszych świątyń będzie mogła wrócić

najczcigodniejsza forma rytu rzym-

skiego. Czy tak się stanie i na ile będzie

to zjawisko powszechne, zależeć będzie

w znacznej mierze od próśb i świadomo-

ści wiernych.

Reforma liturgiczna Pawła VI już na sa-

mym początku lat 70. XX wieku została

uznana przez wielu katolików za nieu-

dany eksperyment. Dopiero w 35 lat

później powstaje List apostolski

"Summorum Pontificum" Jego Świątobli-

wości Benedykta XVI. Czy rzeczywiście

Msza trydencka i posoborowa różnią się

głównie tym, że pierwsza z nich od-

prawiana jest po łacinie, "tyłem do

wiernych", a druga - w języku naro-

dowym i "przodem do wiernych"?

pewne uproszczenie obrzędów, rzecz

jasna z zachowaniem ich istoty. Na poc-

zątku XX wieku Ojciec Święty Pius X

zachęcał wiernych do codziennego przy-

jmowania Komunii świętej, obniżył wiek

dzieci pierwszokomunijnych z około

dwunastu na siedem lat oraz odnowił

muzykę kościelną, opracowując nowe

wydanie śpiewnika gregoriańskiego.

Drobne reformy samej liturgii kon-

tynuowali następcy św. Piusa X, aż po

Piusa XII i Jana XXIII, który w 1962 r.

promulgował ostatnią, jak dotąd, edycję

Mszału Trydenckiego.

Spis treści

Sobór watykański II (1962-1965) zalecił

utrzymanie łaciny jako języka Kościoła i

liturgii oraz pewne uproszczenie obr-

zędów. Realizacja wytycznych Konsty-

tucji o liturgii świętej "Sacrosanctum

concilium" z 4 grudnia 1963 r. została

zawarta w Mszale Rzymskim z 1965 r.

W p r o w a d z o n e w ó w c z a s z m i a n y

odebrane zostały bardzo pozytywnie

przez cały katolicki świat i gdyby na

nich poprzestano, Kościół nie stałby się

świadkiem bolesnego rozdarcia, ofiarą

nietolerancyjnej rewolucji niszczącej sa-

crum, odkształcającej tożsamość katoli-

cyzmu.

Motu Proprio Summorum Ponti-

ficum

Teologiczna atrakcyjność Mszy

trydenckiej

Rozwój liturgii rzymskiej

Ustawienie i orientowanie ołtarza 9

Do połowy lat 60. XX wieku Msze w

polskich kościołach celebrowane były

zgodnie z rytem trydenckim. Jego kor-

zenie sięgają czasów pierwszych

chrześcijan rzymskich, owego starożyt-

nego "Kościoła katakumb", a większość

modlitw powstała w Średniowieczu.

Najistotniejsza kodyfikacja i formalizacja

liturgii łacińskiej została dokonana przez

papieża św. Piusa V po soborze try-

denckim (1545-1563). Od XIX wieku

rozwijał się ruch liturgiczny, który

stawiał sobie za cel większe włączenie

wiernych do uczestnictwa we Mszy i

Kilka uwag o Mszy trydenckiej

Posoborowa reforma liturgiczna Pawła

Krótkie uwagi dla osób uczestni-

czących po raz pierwszy w tra-

dycyjnej liturgii łacińskiej

Niestety, podstawowym celem po-

soborowego Kościoła stało się podążanie

za nowoczesnością. Poszukując jej, zac-

zął Kościół traktować swe dziedzictwo

jako niewygodny balast, który może co

najwyżej utrudniać "nowe otwarcie".

Sposób czytania po łacinie

Sposób służenie do Mszy

(Ciąg dalszy na stronie 19)

RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(1) WIELUŃ A.D. 2007 STRONA 2

LIST APOSTOLSKI

MOTU PROPRIO DATAE

BENEDYKTA XVI

Najwyżsi Kapłani aż po czasy obecne zawsze czuwali, aby

Kościół Chrystusowy sprawował przed Bożym Majestatem

kult w sposób godny, „na cześć i chwałę Jego imienia” i „na

pożytek całego Kościoła świętego”.

„Ten sam cel przyświecał w ciągu następnych wieków Bisku-

pom Rzymu, którzy troszczyli się o odnowę lub dokładnie

ustalali kształt obrzędów i ksiąg liturgicznych, a później, od

początku naszego stulecia, podejmowali zadanie bardziej

generalnej reformy”. W ten sposób działali moi poprzednicy

Klemens VIII, Urban VIII, św. Pius X i bł. Jan XXIII.

Od niepamiętnych czasów obowiązywała, jak również

w przyszłości obowiązywać będzie „zasada, według której

każdy Kościół partykularny winien się zgadzać z Kościołem

powszechnym nie tylko w dziedzinie nauki wiary i znaków

sakramentalnych, lecz także w odniesieniu do powszechnie

przyjętych zwyczajów sięgających apostolskiej i nieprzerwa-

nej tradycji. Zwyczaje te winny być zachowywane nie tylko

dla uniknięcia błędów, lecz także w celu przekazywania nie-

naruszonej wiary, ponieważ zasada modlitwy Kościoła odpo-

wiada zasadzie jego wiary” (lex orandi legi credendi respon-

det).

W mniej odległej przeszłości, Sobór Watykański II wyraził

pragnienie, aby obserwancja i szacunek należne kultowi Bo-

żemu zostały zreformowane i przystosowane do wymogów

naszych czasów. Ponaglany tym pragnieniem, mój poprzed-

nik Najwyższy Kapłan, Pius VI zatwierdził w 1970 r. odno-

wione księgi liturgiczne Kościoła łacińskiego; przełożone na

całym świecie na liczne języki nowożytne zostały przyjęte

z radością zarówno przez biskupów, jak księży i wiernych.

Jan Paweł II zatwierdził trzecie wydanie Mszału rzymskiego.

W ten sposób Biskupi rzymscy pracowali, aby ta „liturgiczna

budowla... oczyszczona ze smutnych przejawów starzenia

się, na nowo się ukazała się w splendorze swojej godności

i harmonii” .

Pośród Papieży żywiących tę troskę wyróżnił się św. Grze-

gorz Wielki, który był szczególnie wrażliwy na przekazanie

nowym ludom Europy zarówno wiary katolickiej, jak i skar-

bów kultu i kultury zebranej przez Rzymian podczas po-

przednich stuleci. Zarządził, aby ograniczyć i zachowywać

formę świętej liturgii, Ofiary Mszy św. oraz Oficjum, do for-

my sprawowanej w Rzymie. Żywo zachęcał mnichów

i mniszki, którzy pod Regułą św. Benedykta rozsławiali

wszędzie swoim przykładem jednocześnie Ewangelię i ten

nad wyraz zbawienny sposób życia zawarty w Regule, aby

„niczego nie przedkładać ponad służbę Bożą” (RB, 43). W ten

sposób liturgia sprawowana według zwyczajów Rzymu oży-

wiała nie tylko wiarę i pobożność, lecz również kulturę licz-

nych narodów. Prawdą jest, że liturgia łacińska Kościoła

w różnych formach w ciągu wieków chrześcijaństwa napę-

dzała życie duchowe niezliczonej rzeszy świętych oraz że

dzięki religii umocniła wiele narodów i ożywiła ich poboż-

ność.

Niemniej w niektórych regionach liczni wierni przywiązali

się i wciąż pozostają przywiązani z taką miłością i zaangażo-

waniem do wcześniejszych form liturgicznych, które głęboko

naznaczyły ich kult i ich ducha, że Najwyższy Kapłan Jan

Paweł II przynaglany troską o tych wiernych, w 1984 r. spe-

cjalnym indultem Quattuor abhinc annos Kongregacji Kultu

Bożego przyznał prawo do korzystania z Mszału Rzymskiego

wydanego w 1962 r. przez Jana XXIII; następnie w 1988 r.

listem apostolskim Ecclesia Dei w formie motu proprio, Jan

Paweł II wezwał biskupów do szerokiego i hojnego korzysta-

nia z tego prawa na rzecz wszystkich wiernych, którzy by

o to prosili.

Wziąwszy pod uwagę prośby wiernych, które rozważał nasz

poprzednik Jan Paweł II, wysłuchawszy opinii Ojców Kardy-

nałów zebranych na Konsystorzu 22 marca 2006, głęboko

rozważywszy wszystkie aspekty problemu, przywoławszy

Ducha Świętego i zaufawszy w pomoc Bożą, ustalamy tym

Listem Apostolskim co następuje:

W ciągu wieków wielu innych Biskupów rzymskich w spo-

sób szczególny zaangażowało się, aby liturgia prowadziła do

tego celu jeszcze skuteczniej; pośród nich wyróżnił się św.

Pius V, który z wielkim zapałem duszpasterskim, podążając

za ustaleniami Soboru Trydenckiego, odnowił kult Kościoła,

wydał poprawione księgi liturgiczne, „zreformowane zgod-

nie z wolą Ojców”, i przekazał je Kościołowi łacińskiemu do

użytku.

Art. 1 Mszał Rzymski ogłoszony przez Pawła VI jest zwyczaj-

nym wyrazem zasady modlitwy (Lex orandi) Kościoła kato-

lickiego obrządku łacińskiego. Jednakże, Mszał Rzymski

ogłoszony przez św. Piusa V i wydany po raz kolejny przez

bł. Jana XXIII powinien być uznawany za nadzwyczajny wy-

raz tej samej zasady modlitwy (Lex orandi) i musi być odpo-

wiednio uznany ze względu na czcigodny i starożytny zwy-

czaj. Te dwa wyrazy zasady modlitwy (Lex orandi)Kościoła

nie mogą w żaden sposób prowadzić do podziału w zadach

wiary (Lex credendi). Są to bowiem dwie formy tego samego

Pośród ksiąg liturgicznych Rytu rzymskiego pierwsze miejsce

przypada oczywiście Mszałowi Rzymskiemu, który rozpo-

wszechnił się w Rzymie, a w następnych wiekach przybierał

stopniowo formy podobne do tej obowiązującej w ciągu

ostatnich pokoleń.

RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(1) WIELUŃ A.D. 2007 STRONA 3

Rytu Rzymskiego.

języku narodowym, zgodnie z wydaniami zatwierdzonymi

przez Stolicę Apostolską.

Jest przeto dozwolone odprawiać Ofiarę Mszy zgodnie z edy-

cją typiczną Mszału Rzymskiego ogłoszoną przez bł. Jana

XXIII w 1962 i nigdy nie odwołaną, jako nadzwyczajną formą

Liturgii Kościoła. Zasady użycia tego Mszału przedstawione

we wcześniejszych dokumentach Quattuor abhinc annis

i Ecclesia Dei, zostają zastąpione na następujące:

Art. 7 Jeśli grupa wiernych świeckich nie otrzymała od pro-

boszcza zgody na swoją prośbę, o której mowa w art. 5 par. 1

informuje o tym biskupa diecezjalnego, który jest usilnie pro-

szony o spełnienie ich prośby. Jeśli biskup z jakiegokolwiek

powodu nie może zapewnić takiej celebracji, sprawa kierowa-

na jest do Papieskiej Komisji „Ecclesia Dei”.

Art. 2 W Mszach odprawianych bez udziału ludu, każdy

ksiądz katolicki obrządku łacińskiego, diecezjalny czy zakon-

ny, może używać Mszału Rzymskiego ogłoszonego przez bł.

Jana XXIII w 1962, lub Mszału Rzymskiego ogłoszonego

przez Pawła VI w 1970, i może to robić każdego dnia z wyjąt-

kiem Triduum Wielkanocnego. Dla takiego odprawiania,

przy użyciu któregokolwiek z Mszałów, ksiądz nie potrzebu-

je żadnej zgody Stolicy Świętej ani Ordynariusza.

Art. 8 Biskup, który chce uczynić zadość takim prośbom

wiernych świeckich, ale z różnych powodów nie jest w stanie

tego uczynić może zwrócić się do Papieskiej Komisji „Ecclesia

Dei”, która zapewni mu radę i pomoc.

Art. 9 par. 1 Proboszcz, po dokładnym rozważeniu wszyst-

kich okoliczności może wyrazić zgodę na użycie starego rytu-

ału przy sprawowaniu sakramentów: Chrztu, Małżeństwa,

Pokuty, Namaszczenia Chorych, jeśli dobro dusz tego wyma-

ga.

Art. 3 Wspólnoty Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowa-

rzyszeń Życia Apostolskiego, czy to na prawie diecezjalnym

czy papieskim, które pragną odprawiać Mszę zgodnie z edy-

cją Mszału Rzymskiego ogłoszoną w 1962, podczas celebracji

wspólnotowych lub konwentualnych w swoich oratoriach,

mogą to czynić. Jeśli jedna wspólnota lub cały Instytut czy

Stowarzyszenie pragnie wprowadzić takie celebracje często,

zwykle lub stale, decyzja taka musi zostać odjęta przez Wyż-

szego Przełożonego, zgodnie z prawem i ich własnymi dekre-

tami i statutami.

par. 2 Ordynariusz ma możliwość sprawowania sakramentu

bierzmowania używając starego Pontyfikału Rzymskiego,

jeśli dobro dusz tego wymaga.

par. 3 Duchownym posiadającym wyższe święcenia wolno

używać także Brewiarza, promulgowanego w 1962 r. przez

bł. Jana XXIII.

Art. 4 W Mszach odprawianych zgodnie z przepisami art. 2

mogą uczestniczyć z własnej woli – zachowując wszystkie

normy prawne – wierni, którzy wyrażą taką chęć.

Art. 10 Wolno ordynariuszowi, jeśli uzna to za stosowne, ery-

gować parafię personalną dla celebracji według starej formy

rytu rzymskiego zgodnie z kan. 518 lub mianować rektora

albo kapelana zgodnie z przepisami prawa.

Art. 5 par. 1 W parafiach, w których istnieje stabilna grupa

wiernych przywiązanych do wcześniejszych tradycji litur-

gicznych, proboszcz powinien chętnie przyjąć ich prośbę

o odprawianie Mszy rycie Mszału Rzymskiego ogłoszonego

w 1962 i zapewnić aby dobro tych wiernych stało w zgodzie

ze zwykłą opieką duszpasterską w parafii i pod kierunkiem

biskupa zgodnie z kanonem 392, unikając niezgody i wybie-

rając jedność Kościoła.

Art. 11 Papieska Komisja „Ecclesia Dei”, powołana przez Jana

Pawła II w 1988 r. zachowuje swoje obowiązki. Forma tej ko-

misji, obowiązki i normy działania będą takie, jakie Ojciec

Święty zechce jej przypisać.

Art. 12 Komisja ta, oprócz uprawnień które już jej przysługu-

ją, wykonuje władzę Stolicy Apostolskiej czuwając nad wpro-

wadzaniem w życie powyższych przepisów.

par. 2 Celebracje zgodne z Mszałem bł. Jana XXIII mogą mieć

miejsce w dni pracy podczas gdy w niedzielę i święta może

odbywać się jedna taka Msza.

Wszystko, co zostało postanowione przez Nas w niniejszym

„Motu Proprio” było uznawane za postanowione i obowiązu-

jące oraz rozkazujemy by obowiązywało od dnia 14 września

tegoż roku od święta Podwyższenia Krzyża Świętego, wbrew

wszelkim przeciwnym zarządzeniom.

par. 3 Dla wiernych i księży którzy o to proszą, proboszcz

powinien zezwolić na odprawianie dodatkowych ceremonii

w nadzwyczajnej formie przy specjalnych okazjach takich jak

śluby, pogrzeby czy w jednorazowych sytuacjach np. piel-

grzymkach.

Dan w Rzymie, u Świętego Piotra, & lipca roku pańskiego

2007, trzeciego Naszego pontyfikatu.

par. 4 Kapłani którzy używają Mszału bł. Jana XXIII muszą to

umieć i nie mogą być obciążeni pod względem prawnym.

Przypisy

[1] Wpowadzeni ogólne do Mszału Rzymskiego, wyd. 3, 200-

2, n. 397.

[2] Jan Paweł II, List ap. Vicesimus quintus annus (4 grudnia

1988), n. 3 : AAS 81 (1989), s. 899.

[3] Ibidem.

[4] Motu proprio Abhinc duos annos (23 października 1913) :

AAS 5 (1913), s. 449-450 ; por. Jan Paweł II, List ap. Vicesimus

quintus annus, n. 3 : AAS 81 (1989), s. 899.

par. 5 W kościołach które nie mają charakteru parafialnego

ani konwentualnego obowiązkiem rektora jest udzielanie

wspomnianych wyżej pozwoleń.

Art. 6 Podczas mszy odprawianych w obecności ludu zgod-

nie z Mszałem bł Jana XXIII, czytania mogą odbywać się w

RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(1) WIELUŃ A.D. 2007 STRONA 4

Teologiczna atrakcyjność Mszy Trydenckiej

Alfons kard. Stickler SDB

Wykład wygłoszony przez Alfonsa kard. Sticklera SDB w Nowym Jorku w dn. 9 maja 1995 w czasie konferencji zorgani-

zowanej przez środowiska „ChristiFideles” i „Keep the Faith". Tłumaczył Tomasz Glanz na podstawie oryginalnego

tekstu angielskiego zamieszczonego w kwartalniku „The Latin Mass Magazine” (lato 1995).

Msza trydencka to ryt Mszy, który został ustalony przez

Papieża Piusa V na polecenie Soboru Trydenckiego i ogło-

szony 5 grudnia 1570 r. Mszał Piusa V zawiera stary rzym-

gii, szczególnie w przypadku Mszy świętej. Są na to prze-

konujące argumenty z pierwszych wieków Kościoła. Pa-

pież Celestyn I pisał do biskupów Galii w 422: "Legem

ski ryt Mszy, oczyszczony z różnych dodatków i zmian.

Wprowadzając ten ryt jako obowiązujący, Papież zacho-

wał jako prawomocne inne ryty, mające przynajmniej 200

lat. Dlatego też bardziej poprawnym jest nazywanie tej

Mszy liturgią Papieża Piusa V.

credendi, lex statuit supplicandi" - reguła modlitwy stano-

wi regułę wiary. Zasada ta była później często wyrażana

sformułowaniem "lex orandi, lex credendi" - reguła modli-

twy jest regułą wiary. Kościoły prawosławne zachowały

wiarę dzięki liturgii. Jest to bardzo ważne zważywszy na

to, że Papież w swoim ostatnim liście (ogłoszonym siedem

dni temu) [Chodzi o list Jana Pawła II Orientale lumen z 2

maja 1995 (przyp. red.)] napisał, iż Kościół łaciński musi

nauczyć się wiele od kościołów wschodnich, szczególnie

w odniesieniu do liturgii...

Wiara i liturgia

Od samego początku Kościoła wiara i liturgia były ze sobą

ściśle związane. Widoczny tego dowód można znaleźć

w dokumentach Soboru Trydenckiego. Ogłosił on uroczy-

ście, że Ofiara Mszy świętej jest w centrum liturgii katolic-

kiej, wbrew herezji Marcina Lutra, który zaprzeczał, że

Msza jest ofiarą. Wiemy z historii rozwoju wiary, że dok-

tryna ścisłego związku wiary i liturgii została autoryta-

tywnie wyrażona przez Magisterium, w nauczaniu papie-

ży i soborów. Wiemy również, że w całym Kościele,

a szczególnie w kościołach wschodnich, wiara była naj-

istotniejszym czynnikiem w rozwoju i kształtowaniu litur-

Orzeczenia Soboru

Często nie zauważa się faktu istnienia dwóch typów orze-

czeń i decyzji soborowych: doktrynalnych (teologicznych)

i dyscyplinarnych. Większość soborów i synodów wypo-

wiadała się zarówno w sprawach doktrynalnych, jak i dys-

cyplinarnych. Niektóre nie podejmowały zagadnień dys-

cyplinarnych. Są też takie, które owocowały wyłącznie

RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(1) WIELUŃ A.D. 2007 STRONA 5

orzeczeniami dyscyplinarnymi. Wiele ze wschodnich so-

borów po Soborze Nicejskim zajmowało się jedynie zagad-

nieniami wiary. Drugi Synod "in Trullo" w 691 r. był syno-

dem ściśle wschodnim, zwołanym tylko dla wydania orze-

czeń i decyzji dyscyplinarnych, dotyczących kościołów

wschodnich, zaniedbanych podczas poprzednich sobo-

rów. Wprowadził on dyscyplinę tak wówczas potrzebną

tym kościołom, zwłaszcza Kościołowi w Konstantynopolu.

Wspomniane rozróżnienie ważne jest dlatego, że Sobór

Trydencki w sposób wyraźny wydał orzeczenia oydwu

typów. W dokumentach tego Soboru znajdujemy rozdzia-

ły i kanony zawierające orzeczenia wyłącznie w sprawach

wiary, a potem, w dokumentach prawie wszystkich sesji,

po rozdziałach i kanonach teologicznych znajdują się orze-

czenia w sprawach wyłącznie dyscyplinarnych. We

wszystkich kanonach teologicznych znajdujemy orzecze-

nie, że każdy, kto sprzeciwia się decyzjom Soboru, jest

wyłączony ze wspólnoty - "anathema sit". Natomiast So-

bór nigdy nie nakłada anatemy w sprawach czysto dyscy-

plinarnych.

niego ołtarz nigdy nie mógłby być miejscem składania

ofiary.

Jak łatwo można zrozumieć, z tej negacji wypływają ułom-

ności protestanckiej liturgii, która jest zupełnie różna od

liturgii Kościoła katolickiego. Zrozumiałe staje się również

dlaczego Sobór Trydencki określił część wiary katolickiej,

dotyczącą natury Ofiary Eucharystycznej, stwierdzając, że

ma ona rzeczywistą zbawiającą moc. W Ofierze Jezusa

Chrystusa kapłan zastępuje samego Chrystusa. Po wy-

święceniu kapłan jest prawdziwym "alter Christus" - dru-

gim Chrystusem. Na mocy Konsekracji chleb zamienia się

w Ciało Chrystusa, a wino - w Jego Krew. To odnowienie

Ofiary Chrystusa jest uwielbieniem Boga.

Sobór precyzuje, że ta ofiara nie jest nową ofiarą, niezależ-

ną od jedynej Ofiary Krzyża. Przeciwnie, jest ona w pełni

zależna od jedynej Ofiary Krzyża, czyniąc ją obecną

w bezkrwawy sposób, tak że Ciało i Krew Chrystusa są

substancjalnie obecne, pozostając pod postaciami chleba

i wina. W związku z tym we Mszy nie ma nowej zasługi

ofiarnej, lecz raczej jest w niej nieustannie uskuteczniany

lub urzeczywistniany przez Chrystusa nieskończony owoc

krwawej Ofiary Krzyża.

Sobór Trydencki o Mszy świętej

Przyjrzyjmy się temu, co Sobór Trydencki orzekł o Mszy

świętej. Wskazałem już na związek pomiędzy wiarą a mo-

dlitwą i liturgią, a zwłaszcza między wiarą a najwyższą

liturgiczną formą Kultu Bożego. Ten związek znalazł kla-

syczny wyraz w orzeczeniach Soboru Trydenckiego, który

zajmował się tym tematem na trzech sesjach: na trzynastej

w październiku 1551 r., na dwudziestej w lipcu 1562 r.,

poświęconej Sakramentowi Eucharystii, a zwłaszcza na

dwudziestej drugiej we wrześniu 1562 r., której efektem są

dogmatyczne rozdziały i kanony dotyczące Najświętszej

Ofiary Mszy świętej. Wśród dokumentów Soboru jest rów-

nież osobny dekret dotyczący tego, czego powinno się

przestrzegać, a czego unikać w celebracji Mszy. W tym

dokumencie znajdujemy klasyczne i centralne orzeczenie,

autorytatywną i oficjalną wypowiedź Kościoła na ten te-

mat.

Ten sam dokument stanowi ponadto, że akt składania

Ofiary zawiera się w konsekracji. Offertorium czyli ofiaro-

wanie (przez które chleb i wino są przygotowywane do

konsekracji) oraz Komunia Święta, są integralnymi czę-

ściami Mszy, lecz nie należą do jej istoty. Istotą Mszy świę-

tej jest konsekracja, przez którą kapłan działając "w osobie

Chrystusa" i w ten sam co On sposób, wypowiada konse-

krujące słowa Chrystusa.

Dlatego też Msza nie jest i nie może być tylko celebracją

Komunii św. lub wspomnieniem albo pamiątką Ofiary

Krzyża, lecz jest raczej prawdziwym, bezkrwawym uobec-

nieniem tej samej Ofiary. Z tego też powodu jest ona sku-

tecznym odnowieniem Ofiary Krzyża. Jest to w istocie

uwielbienie Boga ofiarowane Jemu samemu. To uwielbie-

nie słusznie zawiera w sobie inne elementy: wychwalanie

Boga, dziękczynienie za wszystkie otrzymane łaski, smu-

tek z powodu popełnionych grzechów, prośby w koniecz-

nych potrzebach. Oczywiście Msza może być ofiarowana

w jednej lub w kilku wspomnianych intencjach. Cała ta

doktryna została ustalona oraz ogłoszona w rozdziałach

i kanonach dwudziestej drugiej Sesji Soboru Trydenckie-

go.

We wspomnianym dekrecie najpierw podejmowane jest

zagadnienie natury Mszy świętej. Marcin Luter jasno

i otwarcie zanegował istotę Mszy twierdząc, że nie jest ona

ofiarą. Jest prawdą, że reformatorzy, aby nie wprowadzać

zamętu wśród zwykłych wiernych, nie od razu usunęli ze

swej liturgii te elementy, które odzwierciedlały prawdzi-

wą wiarę i były niezgodne z ich doktrynami (na przykład

pozostawiono podniesienie Hostii pomiędzy "Sanctus"

a "Benedictus").

Trydenckie anatemy

Dla Lutra i jego następców nabożeństwo składało się

głównie z kaznodziejstwa jako sposobu nauczania i zbu-

dowania wiernych, przeplatanego modlitwami i hymna-

mi. Przyjmowanie Komunii Świętej miało jedynie drugo-

rzędne znaczenie. Luter nadal głosił wiarę w obecność

Chrystusa w chlebie w momencie jego przyjmowania, ale

gwałtownie negował ofiarny charakter Mszy świętej. Dla

Różne konsekwencje wynikają z tej tak określonej teolo-

gicznej natury Mszy świętej. Po pierwsze - Kanon Mszy

świętej. W liturgii rzymskiej zawsze był tylko jeden Ka-

non, który został wprowadzony przez Kościół wiele wie-

ków temu. Sobór Trydencki wyraźnie stwierdził w Roz-

dziale 4., że ten Kanon jest wolny od błędu i że nie zawiera

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: