Rzymski katolik_3.pdf

Rok II, Nr 1(3) - Maj A.D. 2009

KATOLIK

BIULETYN WIELUŃSKIEGO ŚRODOWISKA

WIERNYCH TRADYCJI ŁACIŃSKIEJ

RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(3) MAJ A.D. 2009 STRONA 1

Dyslokacja funkcji Magisterium

po Soborze Watykańskim II

Prof. Romano Amerio

Kryzys Kościoła jest kryzysem au-

torytetu

stępnie wsunęli w przedstawione

Soborowi Watykańskiemu II teksty

wyrażenia niejasne, które, po opubli-

kowaniu tekstów, obiecywali sobie

komentować w sensie nowatorskim.

Poproszony o wzięcie udziału w teo-

logicznym Kongresie "Si Si No No" ,

chciałbym rozwinąć następującą hi-

potezę: kryzys Kościoła Katolickiego

jest kryzysem wypływającym z dys-

lokacji władzy nauczycielskiej, która

została przeniesiona z urzędu po-

wszechnego Magisterium na urząd

teologów. Dyslokację odczuto na-

tychmiast, ponieważ zaraz po sobo-

rze reakcja były bardzo gwałtowna,

a w ciągu ostatnich trzydziestu lat

większość teologów doprowadziła

do zrealizowania tego, czego wów-

czas domagała się i zamierzała zro-

bić: to znaczy iż uznano teologów za

współuczestniczących w dydaktycz-

nej funkcji Kościoła. W swoich pa-

pierach posiadam mnóstwo wycin-

ków z gazet, wiele dowodów świad-

czących iż sprawa była odczuwana

jako zagrożenie.

Sobór - należy to powiedzieć - po-

twierdził w tym punkcie odwieczną

doktrynę Kościoła. Lecz niebezpie-

czeństwo pojawiło się zaraz potem.

W rzeczywistości nie należy tutaj

zapominać o głównej zasadzie meto-

dycznej nowatorów, biskupów i so-

borowych ekspertów. Ci ostatni pod-

Oto strategia, zrealizowana bez osło-

nek przez modernistów. Odnośnie

tego istnieje - przytoczone również

w Iota Unum - bardzo ważne

oświadczenie holenderskiego domi-

nikanina Edwarde Schillebeeckxa,

który oznajmia wyraźnie: "My, idee

które leżą nam na sercu, my je wy-

rażamy dyplomatycznie, lecz wycią-

gniemy ukryte wnioski po Sobo-

rze" .

SPIS TREŚCI

Sprowadza się to do powiedzenia:

posługujemy się językiem dyploma-

tycznym, tzn. "podwójnym", w któ-

rym tekst jest podporządkowany

hermeneutyce, rozjaśniając, albo za-

ciemniając pojęcia, które nas intere-

sują, lub nam odpowiadają.

Dyslokacja funkcji Magisterium

po Soborze Watykańskim II

Dekret Kongregacji Biskupów...

Komunikat Prasowy Przełożone-

go Bractwa św. Piusa X

List do wiernych Przełożonego

Bractwa św. Piusa X

Formułowano więc soborowe doku-

menty, które, zakładając hermeneu-

tykę bardzo liberalną i bez wielkiej

wartości, miałyby ugruntować no-

watorskie opinie.

Rzym a Bractwo św. Piusa X

Romano Amerio

Co to jest Msza Święta?

(Ciąg dalszy na stronie 8)

RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(3) MAJ A.D. 2009 STRONA 2

DEKRET KONGREGACJI DS. BISKUPÓW ZNOSZĄCY

EKSKOMUNIKĘ Z BISKUPÓW BRACTWA ŚW. PIUSA X

Listem z 15 grudnia 2008, skierowanym do Jego Eminencji Kardynała Dario Castrillona Hoyosa, przewodniczącego Pa-

pieskiej Komisji Ecclecia Dei, bp Bernard Fellay, również w imieniu trzech pozostałych, konsekrowanych dnia 30 czerw-

ca 1988, prosił usilnie o zdjęcie ekskomuniki „latae sententiae, ogłoszonej na mocy dekretu prefekta tejże Kongregacji

Biskupów z 1 lipca 1988. We wspomnianym liście bp Fellay stwierdza między innymi: „Zawsze mocno trwaliśmy

w woli pozostawania katolikami i oddawania wszystkich naszych sił w służbie Kościołowi Naszego Pana Jezusa Chry-

stusa, którym jest Kościół Rzymskokatolicki. Akceptujemy jego nauczanie w synowskim duchu. Wierzymy mocno

w Prymat Piotra i w jego prerogatywy i dlatego tak bardzo cierpimy z powodu obecnej sytuacji.

Jego Świątobliwość Benedykt XVI – po ojcowsku uwrażliwiony na dolegliwości duchowe, okazywane przez zaintereso-

wanych z powodu sankcji ekskomuniki oraz ufając zobowiązaniom wyrażonym przez nich w cytowanym liście, że nie

będą szczędzić żadnych wysiłków, aby pogłębiać w toku niezbędnych rozmów z władzami Stolicy Apostolskiej otwar-

tych jeszcze kwestii, aby móc osiągnąć wkrótce pełne i zadowalające rozwiązanie problemu, który legł u podstaw – po-

stanowił rozważyć na nowo sytuację kanoniczną Biskupów Bernarda Fellaya, Bernarda Tissier de Malleraisa, Richarda

Williamsona i Alfonso de Galarreta, spowodowaną ich sakrą biskupią.

Niniejszy akt pragnie umocnić wzajemne stosunki zaufania oraz nasilić i ustabilizować stosunki Bractwa św. Piusa X

z tąż Stolicą Apostolską. Ten dar pokoju, na zakończenie uroczystości z okazji Bożego Narodzenia, chce być także zna-

kiem dla wspierania jedności w miłości Kościoła powszechnego i doprowadzić do zakończenia skandalu podziału.

Wyraża się życzenie, aby za tym krokiem nastąpiła upragniona realizacja pełnej wspólnoty z Kościołem całego Bractwa

św. Piusa X, świadcząc w ten sposób o prawdziwej wierności i prawdziwym uznaniu Magisterium i władzy Papieża

przez dowód jedności widzialnej.

Na podstawie uprawnień wyraźnie udzielonych przez Ojca Świętego Benedykta XVI, na mocy niniejszego dekretu od-

wołuję z Biskupów Bernarda Fellaya, Bernarda Tissier de Malleraisa, Richarda Williamsona i Alfonso de Galarreta cen-

zurę ekskomuniki „latae sententiae, ogłoszonej przez tę Kongregację 1 lipca 1988, ogłaszając, że jest ona pozbawiona

skutków prawnych, począwszy od dnia dzisiejszego, Dekretem z tą datą wydanym.

Rzym, dan w Kongregacji Biskupów, 21 stycznia 2009

Kard. Giovanni Battista Re,

Prefekt Kongregacji Biskupów

KOMUNIKAT PRASOWY

PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO BRACTWA ŚW. PIUSA X

Ekskomuniki biskupów konsekrowanych przez JE abpa Marcelego Lefebvre’a 30 czerwca 1988 r., zadeklarowane przez

Kongregację Biskupów 1 lipca tego samego roku — ekskomuniki, których ważność zawsze kwestionowaliśmy — zosta-

ły wycofane dekretem wydanym na polecenie papieża Benedykta XVI i ogłoszonym przez tę samą kongregację 21 stycz-

nia 2009 r.

Wyrażamy naszą synowską wdzięczność Ojcu Świętemu za ten gest, z którego korzyść odniesie nie tylko samo Bractwo

Św. Piusa X, ale i cały Kościół. Pragniemy coraz skuteczniej pomagać papieżowi w przezwyciężaniu bezprecedenso-

wego kryzysu wstrząsającego katolickim światem, kryzysu, który Jan Paweł II określił jako stan „milczącej aposta-

zji”.

RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(3) MAJ A.D. 2009 STRONA 3

Wyrażając wdzięczność Ojcu Świętemu oraz tym wszystkim, którzy dopomogli mu w wykonaniu tego odważnego ge-

stu, z zadowoleniem przyjmujemy również fakt, iż dekret z 21 stycznia br. mówi o konieczności „rozmów ze Stolicą

Apostolską — rozmów, które umożliwią Bractwu Św. Piusa X wyjaśnienie fundamentalnych kwestii doktrynalnych,

które uważa ono za przyczynę obecnych problemów Kościoła.

Mamy niezłomną nadzieję, że w tej nowej atmosferze będziemy wkrótce świadkami uznania praw katolickiej Tra-

dycji.

Menzingen, 24 stycznia 2009

Bp. Bernard Fellay

LIST DO WIERNYCH

PRZEŁOŻONEGO GENERALNEGO BRACTWA ŚW. PIUSA X

Motu proprio Summorum Pontificum z 7 lipca 2007 r. przywraca Mszy św. trydenckiej jej prawa i jasno stwierdza, że nigdy

nie została zniesiona. Zatem wierność tej Mszy św. – wierność, za którą wielu kapłanów i świeckich było w ciągu pra-

wie 40 lat prześladowanych, a nawet karanych – nigdy nie była nieposłuszeństwem. Dlatego należy dzisiaj oddać spra-

wiedliwość abp. Marcelemu Lefebvre’owi: dziękujemy mu, że nauczył nas wierności tej Mszy św. Wszechczasów, kie-

rując się prawdziwym posłuszeństwem, a występując przeciw wszelkim nadużyciom władzy. Nie ma też wątpliwości,

że uznanie prawa tradycyjnej Mszy św. jest owocem bardzo wielu różańców, które ostatnią jesienią – podczas naszej

Krucjaty Różańcowej – podarowano Matce Najświętszej. Pragniemy wyrazić Jej naszą wdzięczność.

Benedykt XVI przywrócił Mszy św. Piusa V prawo bytu. Należy jednak również przeanalizować konkretne decyzje wy-

rażone w motu proprio oraz wyjaśnienie, którego udzielił papież Benedykt XVI w towarzyszącym dokumentowi liście.

l Zarządzenia wydane przez papieża zezwalają de iure na swobodne celebrowanie tradycyjnej liturgii [rzymskiej] (nie

tylko Mszy św., ale także sakramentów). Jest to ogromne duchowe dobro dla całego Kościoła, a szczególnie dla tych

kapłanów i wiernych, którzy byli dotychczas paraliżowani niesprawiedliwymi zarządzeniami biskupów. Następne mie-

siące pokażą, w jaki sposób rozporządzenia papieskie będą de facto stosowane przez biskupów i kapłanów w parafiach.

Módlmy się zatem w intencji papieża, aby nieugięcie trwał przy odważnej decyzji, którą podjął.

 List, który towarzyszy motu proprio , wyjaśnia intencje papieża. Twierdzenie o istnieniu jednego rytu w dwóch rów-

noprawnych formach (zwyczajnej i nadzwyczajnej) oraz to, że odrzuca się wyłączne odprawianie tradycyjnej litur-

gii z wykluczeniem nowej, można różnie interpretować – na przykład jako sformułowanie dyplomatyczne, aby nie

urazić tych konferencji episkopatów, które otwarcie przeciwstawiały się całkowitemu uwolnieniu Mszy Wszechcza-

sów. Można jednak rozumieć to jako wyraz pragnienia papieża, aby zrealizować „reformę reformy, która miałaby

polegać na tym, że Msza św. Piusa V i Msza Pawła VI będą się wzajemnie ubogacały, jak papież napisał w swoim

liście.

 W każdym razie Benedykt XVI wyraźnie pragnie dowieść, iż Vaticanum II i będąca jego owocem nowa Msza należą

do 2000 lat Tradycji Kościoła. Zaprzeczanie, że ostatni sobór spowodował rozłam – jak to miało miejsce w przemó-

wieniu do Kurii Rzymskiej z 22 grudnia 2005 r. – wyraźnie dowodzi, że spór pomiędzy Rzymem a Bractwem Św.

Piusa X dotyczy przede wszystkim kwestii doktrynalnych. Potrzeba zatem, aby ten niewątpliwy postęp, dokonany

poprzez motu proprio w sferze liturgii, był kontynuowany – po wycofaniu dekretu ekskomuniki – na drodze dysku-

sji teologicznych.

Zarówno odniesienia w liście towarzyszącym motu proprio do abp. Lefebvre’a i Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X, jak i

uznanie świadectwa młodego pokolenia, które przekazuje dalej pochodnię Tradycji, wyraźnie dowodzą, że nasza sta-

nowczość w obronie lex orandi została zauważona. Dlatego musimy nadal z taką samą stanowczością – i z Bożą pomocą

– prowadzić walkę w imię lex credendi , w imię naszej wiary.

Menzingen, 7 lipca 2007 r.

Bp. Bernard Fellay

RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(3) MAJ A.D. 2009 STRONA 4

Jan Vennari

RZYM A BRACTWO ŚW. PIUSA X

Przygotowanie do dyskusji doktrynalnych

Abp Marceli Lefebvre powiedział, że jest gotów za-

akceptować sobór interpretowany w świetle Tradycji,

jednak obecnie kwestia ta wykracza daleko poza in-

terpretację pełnych dwuznaczności tekstów.

Nie zmienimy naszego stanowiska, na-

szym celem jest przekonanie Rzymu,

czyli doprowadzenie go do uznania

słuszności naszej postawy 3 .

Wycofanie przez Benedykta XVI rzekomych eksko-

munik jest bez wątpienia dobrą wiadomością dla ca-

łego katolickiego świata. Być może największym po-

wodem do radości jest to, że zniesiono je bez jakiej-

kolwiek zmiany stanowiska ze strony Bractwa Św.

Piusa X, bez sprzeniewierzenia się przez nie swym

zasadom i bez rezygnacji z otwartej opozycji wobec

soboru i jego katastrofalnych w skutkach liberalnych

reform. Oby również w przyszłości Bractwo zacho-

wywało się równie bezkompromisowo.

Temat dyskusji doktrynalnych nie jest nowy. Brac-

two Św. Piusa X wielokrotnie i przy różnych oka-

zjach wyrażało swe pragnienie, by proces prowadzą-

cy do uregulowania ich statusu przebiegał wedle ści-

śle określonego scenariusza:

1. Spełnienie dwóch warunków wstępnych: tj. wy-

cofanie dekretu o ekskomunikach oraz umożli-

wienie wszystkim kapłanom odprawianie bez

przeszkód tradycyjnej Mszy.

2. Rozwiązanie trudności doktrynalnych dotyczą-

cych soboru oraz nowej posoborowej orientacji

w Kościele.

Poszukiwanie najodpowiedniejszego rozwiąza praw-

nokanonicznego 4 .

Jak stwierdzili bp Bernard Fellay, przełożony gene-

ralny Bractwa Św. Piusa X, oraz bp Tissier de Malle-

rais – kolejnym etapem musi być dyskusja doktrynal-

na dotycząca Vaticanum II oraz kryzysu w Kościele.

Bp Fellay zawsze unikał używania w tym kontekście

terminu „negocjacje, ponieważ, jak stwierdził: „Nie

ma tu nic do negocjowania. Nie można negocjować

wiary 1 .

Motu proprio uwalniające tradycyjną Mszę oraz znie-

sienie ekskomunik z 21 stycznia br. stanowiły reali-

zację pierwszego z punktów tego scenariusza. Obec-

nie Bractwo musi przejść do etapu, który będzie bar-

dzo brzemienny w konsekwencje: do dyskusji dok-

trynalnych w kwestii II Soboru Watykańskiego.

Przełożony generalny Bractwa wspomniał o dysku-

sjach doktrynalnych już w swej pierwszej reakcji na

zniesienie ekskomunik 24 stycznia 2009 r.:

Konsekwentnie, pragniemy rozpocząć

owe „rozmowy – które sam dekret

uznaje za „niezbędne – o kwestiach

doktrynalnych sprzecznych z odwiecz-

nym Magisterium. Nie możemy nie do-

strzegać bezprecedensowego kryzysu

wstrząsającego dziś Kościołem; kryzysu

powołań, praktyk religijnych, katechiza-

cji, przystępowania do sakramentów 2 .

To prawda, abp Lefebvre powiedział, że jest gotów

zaakceptować sobór interpretowany w świetle Tra-

dycji, jednak obecnie kwestia ta wykracza daleko po-

za interpretację tekstów pełnych dwuznaczności

i istotnych przemilczeń. W swojej korespondencji

z kard. Ratzingerem w połowie lat 80. XX wieku abp

Lefebvre uściślił swoje stanowisko, stwierdzając, że

kryterium interpretacji Vaticanum II w świetle Trady-

cji powinno obejmować trzy elementy:

Również bp Tissier de Mallerais zauważył w wywia-

dzie z 1 lutego br.:

1. Zarówno on sam jak i Bractwo zaakceptowaliby

wszystko w dekretach Vaticanum II , co jest w spo-

sób oczywisty zgodne z Tradycją.

2. Wszelkie teksty dwuznaczne muszą być interpre-

towane ściśle zgodnie z Tradycją; zgodnie ze sta-

łym nauczaniem Kościoła na przestrzeni wieków.

3. Wszystko to, co w dekretach soborowych byłoby

Będą się musiały odbyć dyskusje doktry-

nalne w kwestii nauczania II Soboru Wa-

tykańskiego z udziałem przedstawicieli

Bractwa oraz Stolicy Apostolskiej (...).

RZYMSKI KATOLIK, Nr 1(3) MAJ A.D. 2009 STRONA 5

niemożliwe do interpretacji w świetle Tradycji,

musiałoby zostać zrewidowane.

nawet, niż skandal w Asyżu.

W liście do kard. Ratzingera z 21 lipca 1982 r. Arcybi-

skup pisał o

Co do pierwszego znaku: Jan Paweł II zorganizował

w 1986 r. w Asyżu pierwsze międzywyznaniowe

spotkanie modlitewne, podczas którego protestanci,

prawosławni, żydzi, muzułmanie, hinduiści, szinto-

iści, dżiniści oraz przedstawiciele różnych religii po-

gańskich zgromadzili się wspólnie na modlitwie

o pokój, odprawiając swe własne heretyckie i pogań-

skie obrzędy.

konieczności osądzenia II Soboru Waty-

kańskiego w świetle Tradycji oraz nie-

zmiennego Magisterium Kościoła, aby

skorygować teksty, które są dwuznaczne

albo niezgodne z Tradycją 5 .

Abp Lefebvre określał spotkanie w Asyżu bardzo

mocnymi słowami.

Jeszcze bardziej precyzyjnie wyraził się w liście z 17

kwietnia 1985 r. Po wyjaśnieniu, że tak on sam, jak

i Bractwo są gotowi do zaakceptowania tekstów so-

borowych „w zgodzie z kryterium Tradycji, czyli

„zgodnie z tradycyjnym Magisterium Kościoła, Ar-

cybiskup doprecyzował:

Ten, który zasiada na tronie Piotrowym,

lekceważy publicznie pierwszy artykuł

Credo oraz pierwsze przykazanie Deka-

logu. (...) Zgorszenie, jakie wydarzenie to

wywołało to w świecie katolickim, trud-

ne jest do oszacowania. Kościół został

wstrząśnięty u samych swoich pod-

staw 7 .

Biorąc pod uwagę, że deklaracja o wol-

ności religijnej jest sprzeczna z Magiste-

rium Kościoła, prosimy o całościową re-

wizję tego tekstu.

Drugim „znakiem Opatrzności była – wedle Arcybi-

skupa – odpowiedź Kongregacji Nauki Wiary kiero-

wanej przez kard. Ratzingera na formalne zastrzeże-

nia teologiczne wysunięte przez niego względem so-

borowego dokumentu o wolności religijnej. Jak wyja-

śniał Arcybiskup:

Za równie niezbędne uważamy rewizje

tekstów O Kościele w świecie współcze-

snym , O ekumenizmie , O religiach niechrze-

ścijańskich , konieczne są też wyjaśnienia

licznych tekstów, wywołujących obecnie

powszechnie dezorientację.

Nowa i liberalna doktryna o wolności

religijnej była głównym celem soboru

dla wielu ekspertów, jak o. Congar, ks.

Jan Courtney Murray i wielu innych,

łącznie z Sekretariatem ds. Jedności

Chrześcijan, który zapisał ideę wolności

religijnej w swym statucie. Gorącymi

zwolennikami tych nowych koncepcji

byli kard. Bea, kard. Willebrands i bp de

Smedt, posiadający poparcie amerykań-

skiego episkopatu oraz antykatolickich

stowarzyszeń, w rodzaju B’nai B’rith (...)

i Światowej Rady Kościołów 8 .

Nie do przyjęcia, ze względu na sprzecz-

ność z autorytatywnym Magisterium

Kościoła, jest również kilka niezwykle

istotnych punktów nowego Kodeksu

prawa kanonicznego 6 .

Dubia

Często przemilcza się również inny fakt historyczny.

W latach 80., w sytuacji gdy dezorientacja w Kościele

nasilała się niezwykle wskutek wdrażania najbar-

dziej radykalnych reform soborowych, abp Lefebvre

prosił Opatrzność o znak, czy ma konsekrować bi-

skupów dla Bractwa Św. Piusa X.

Abp Lefebvre przytaczał słowa progresisty o. Iwona

Congara, jednego z najbardziej wpływowych teolo-

gów soborowych: „Nie można zaprzeczyć, że dekla-

racja o wolności religijnej mówi co innego niż Sylla-

bus z roku 1864, w zasadzie mówi coś wręcz przeciw-

nego 9 . Congar mówił dalej o Vaticanum II w ogólno-

ści:

Jak pisał później, otrzymał dwa znaki, które przeko-

nały go, że podjęcie tego kroku było konieczne.

Pierwszym było spotkanie międzywyznaniowe zor-

ganizowane przez Jana Pawła II w Asyżu, drugim

zaś odpowiedź doktrynalna kongregacji kard. Rat-

zingera, którą Arcybiskup potraktował poważniej

To oczywiste, że dekret o ekumenizmie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: