Tkacz Iluzji
Lustro lampy nie odbijało światła tak jak powinno. Najwyższy
czas aby je znów wypolerować. Podkręciłem knot i znów pochyliłem się
na preparatem. Zarodek jaszczurki piaskowej , obrzydlistwo. Tyle
tylko , że ta babranina da mi materiał do pracy nad nową metodą
leczenia porażenia mózgowego. Ciekawe , co powiedzą starsi Kręgu.
Czy skierują opracowanie do kopiarni? Przednie lustro odbijało maskę
wielookiej poczwary. Człowiek mający mikroskop na twarzy wygląda
niesamowicie..
Na zewnątrz chaty przeraźliwie beczała koza. Naukowe badania i
koza. Bogowie , cóż za zestawienie ! Ale i tak bywa , gdy człowiek
jest magiem w klasie zaledwie obserwatora. Magiem się nie zostaje ,
magiem się rodzisz i nigdy nie zdobędziesz niczego więcej niż to ,
co zostało ci przeznaczone. Chociaż może właśnie Kamyk...
Nazywam się Płowy. Jestem Magiem. Mieszkam w wiejskiej chacie
, zarabiam na życie leczeniem nosacizny u koni kołowacizny u owiec.
Nastawiam złamane kości , szczepię przeciwko gruźlicy i sprzedaję
"napoje miłości" w które sam nie wierzę .
Wieśniacy okazują mi szacunek , chociaż nie silę się na
tajemniczość jak wielu mojego fachu. »yję jak wszyscy mieszkańcy tej
wioski. Zajmuję niewielką drewnianą chatę , dzieląc ją z trzema
kozami i... Kamykiem.
Właśnie wszedł. Od reszty pomieszczenia oddzielała mnie tylko
cienka kotara i wyraźnie słyszałem łoskot przewróconego stołka ,
łupanie , zgrzyt pokrywki o brzeg garnka. Niewiarygodne ile hałasu
potrafił zrobić ten chłopiec. Najsmutniejsze że nie zdawał sobie z
tego sprawy.
Szurnęła zasłona , zza mojego ramienia wysunęła się ręka
Kamyka , trzymająca duże , rumiane jabłko. Usunąłem szkła sprzed
oczu i wziąłem podarunek. Kamyk uśmiechał się szeroko pokazując
rzędy białych , równych zębów. Co on kombinuje? Jabłko miało
właściwy ciężar i zapach. Skórka stawiła opór zębom a na język
spłynął słodko - kwaśny sok. Brakło tylko jednego.
"Dobrze" - kiwnąłem głową i odłożyłem jabłko na stół. Uśmiech
Kamyka znikł jak zdmuchnięty. Nie tak łatwo było go oszukać.
"Dlaczego?" - dłonie chłopca zatańczyły , kreśląc w powietrzu
ciągi znaków. "Co było źle? Które elementy?".
Westchnąłem.Krąg dłonią na płask , dotknąć skroni ,
rozprostować palce.
"Wszystko dobrze. Brak jednego. Nic nie słyszałem"
"Jabłka też...mówią? " - twarz kamyka wyrażała zniechęcenie.
"Tak"
Owoc zniknął. Chłopiec odszedł zgarbiony. Jabłka nie mówiły ,
ale jak wytłumaczyć głuchoniememu dziecku , że przy ugryzieniu
słychać chrupnięcie?
Dziesięć lat temu trafiłem do wsi Strzelce. Nazywała się tak
dlatego , że jej mieszkańcy wytwarzali najlepsze łuki i strzały w
całej północnej Lengorchii. Po co magowi łuk? Cóż , przed rozmaitymi
obwiesiami chroni nas niewyobrażalny prestiż Kręgu , ale jak każdy
śmiertelnik posiadamy ciała łaknące nieraz dziczyzny. W Strzelcach
chętnie przyjęto moje usługi. Dach nad głową zapewnił mi Chmura ,
rymarz posiadający nieliczną rodzinę. Składała się z cichej ,
zatroskanej żony imieniem Stokrotka i równie cichego dziecka. »ycie
w strzelcach toczyło się z niezmienną regularnością następujących po
sobie siewów , zbiorów , narodzin , pogrzebów oraz przyjazdów kupców
z towarem i po towar. Wieśniacy byli tak samo prości jak ich imiona.
Nic nie wskazywało na to , by którykolwiek z nich osiągnął więcej
niż jego ojcowie i dziadowie.
Synek Chmury często bawił się samotnie na piaszczystym
podwórku. Z początku nie zwróciłem na niego uwagi. Po prostu mały
chłopczyk , usypujący kopczyki z piasku. Przypadek sprawił że
pewnego ranka przypatrywałem się jego zabawie. Na pierwszy rzut oka
, chłopiec męczył kilka żuków. Ale , o dziwo żuków było raz trzy ,
raz siedem...Malały , rosły... Bogowie piekieł ! - zmieniały też
kolory. Chłopczyk z zajęciem wrzucał je do dołków , podsuwał patyki
pod gmerające rozpaczliwie łapki , mrucząc przy tym monotonnie.
- Co ty robisz , mały - zapytałem , być może zbyt gwałtownie.
Brzdąc , pochłonięty zabawą , nie zwrócił na mnie uwagi.
Powtórzyłem pytanie głośniej i stuknąłem go w ramię. Malec
podskoczył i zamarł , wlepiając we mnie nieprzytomne , brązowe oczy
.
- Kto cię tego nauczył?
Kolorowe cudeńka znikły. Dwa zmęczone owady umknęły w chwasty
za płotem. Za sobą usłyszłem głos Chmury :
-To na nic panie. Urodziło się toto nierozumne. Pociechy z
niego nijakiej.
Chmura westchnął ciężko i poszedł do warsztatu.
Uważnie obserwowałem Kamyka. Wypytywałem jego rodziców i
odkryłem ponurą prawdę. Dziecko było normalne. Było tylko
głuchonieme , ale to małe słówko "tylko" , urastało do niebotycznych
rozmiarów. Głuche dziecko z magicznym talentem - straszliwa drwina
losu. kamyk już w tej chwili , samodzielnie , w prosty co prawda
sposób , potrafił wykorzystać swoje zdolności. Czym stałby się w
przyszłości , gdyby nie jego kalectwo? Jak długo będzie jeszcze
tolerowanym maluchem? Kiedy stanie się poszturchiwanym wyrostkiem ,
darmozjadem , popychadłem?
Niebawem opuściłem tę wieś , ale pamięć o cichym dziecku nie
zbladła. Wspomnienie o Kamyku tkwiło w niej w postaci cichego
wyrzutu sumienia. Są różne kategorie magów. Ja sam wyczuwam myśli i
uczucia ludzi. Są także Mówcy odbierający je i przekazujący ,
Wędrowcy - ci znikają w jednym miejscu i pojawiają się w drugim.
Długo trzeba by wymieniać. Kamyk przejawiał nieczęsto spotykany
talent Tkacza Iluzjii. Ale kto podjąłby się nauki głuchego dziecka?
Rok później dotarła do mnie wiadomość z Kręgu : na południu
wyżyny Lenn szalała epidemia i każdy mag miał obowiązek pomóc w jej
opanowaniu. W ten sposób los znów zaprowadził mnie do Strzelców.
Zaraza wygasła , a ja odszedłem stamtąd , prowadząc za rękę małego
cichego chłopca o poważnej buzi .
Od tamtej chwili minęło wiele lat. Kamyk wyrastał już na
młodzieńca. Skłamał bym gdybym powiedział że nigdy nie żałowałem tej
decyzji , że nie ogarniało minie zmęczenie i zniechęcenie. Nie
zawsze potrafiłem zrozumieć Kamyka , a on nie zawsze był wzorem
posłuszeństwa. Nigdy nie zapomnę pierwszych , koszmarnych tygodni ,
gdy porozumienie się w błahych nawet sprawach wydawało się
niemożliwe . Jednak wśród zwątpienia , łez Kamyka , jego i moich
błędów wyrosła wreszcie więź nie do zerwania - on był mój , ja byłem
jego .
Nigdy nie nauczył się mówić. Nie zdawał sobie sprawy z
istnienia świata dzwięku. "Mowa" , "hałas" były dla niego pustymi
pojęciami . Dlatego też nigdy nie starał się cicho zamykać drzwi ,
stawiać delikatnie miski , nie trzaskać przedmiotami w naszym
gospodarstwie. Na próżno układałem mu usta , kazałem wydychać w
określony sposób powietrze , kładłem jego rękę na mojej krtani. Mowa
była dla niego drganiem gardła , równie niezrozumiałym , jak
dygotanie chustki suszącej sie na wietrze. "Czytałem" umysł Kamyka i
widziałem świat takim , jakim poznawał go chłopiec. Žwiat gdzie
moneta była twarda i kanciasta , ale nigdy brzęcząca , burza
oznaczała błyskawice a nie gromy.
Žwięcił za to Kamyk triumfy w tym co przeniósł przez pierwszą
z Bram Istnienia. Potrafił godzinami przesiadywać w pozycji
medytacyjnej , nadając coraz bardziej fantastyczne kształty
najmniejszemu źdźbłu trawy. W końcu zaczął kształtować nawet
powietrze , poddawało się jego woli jak glina palcom. Marzyłem o tym
aby Kamyk stanął do egzaminu w Kręgu. Žniłem i igłach tatuownika ,
które kreśliły znak Kręgu i runę "dłoń" nad lewą piersią Kamyka.
Niestety , to tylko sny. Do pełnego mistrzostwa brakowało mu jednej
rzeczy. Jego drzewa poruszane wiatrem nie szumiały , ogniste ptaki
były nieme , wielkie , groźne bestie bezgłośnie otwierały paszcze.
Potrafił stworzyć iluzje wszystkiego , prócz dźwięku . Z wiekiem
coraz bardziej zdawał sobie sprawę z przepaści która dzieliła go od
reszty ludzi. Czuł sie coraz bardziej pokrzywdzony , coraz bardziej
zbuntowany. Właśnie ten bunt miał go zaprowadzić dalej niż sądziłem
Kilka dni po zdarzeniu z jabłkiem , napinana latami struna
wreszcie pękła. Siedzieliśmy przy stole. Kamyk bazgrał w skupieniu
na łupkowej tabliczce , spisując osobiste obserwacje. Usiłowałem
zredagować wpis do diariusza w czym przeszkadzało mi potworne
skrzypienie Kamykowego rysika. Już miałem zwrócić chłopcu uwagę , by
go sprawdził , gdy Kamyk podniósł głowę znad tabliczki i zapytał :
"Dlaczego nie można narysować psa , zamiast rysować te wzorki? ". Tu
wskazał palcem na ciągi run. "Było by łatwiej "
Odłożyłem pióro.
"Nie wszystko da się narysować. Sam o tym wiesz. Smutek ,
zimno , muzyka...". W momencie składania rąk do ostatniego znaku
zrozumiałem popełniony błąd. "Muzyka" niezmiennie doprowadzała
Kamyka do pasji , gdyż w żaden sposób nie potrafiłem mu wyjaśnić czy
jest. Tak więc gdy zrobiłem ten fatalny znak , Kamyk wybuchnął. Jego
dłonie zaczęły się poruszać z wielką szybkością. Twarz chłopca
zastygła w maskę pełną złości.
"Muzyka , co to jest , znowu coś , gdzie trzeba mieć uszy , ja
mam uszy i co z tego , mogę ich nie mieć i to będzie to samo !".
Szarpnął się za nie , jakby chciał je oderwać od głowy. "Nigdy nie
będę prawdziwym magiem , nie umiem dobrze układać iluzji , lepiej
umrzeć i niech to piekło..."
Przycisnąłem mu ręce do blatu. Trwaliśmy tak długą chwilę.
Wreszcie twarz Kamyka straciła dziki wyraz. Puściłem go. Popatrzył
na zapisaną do połowy tabliczkę , wziął rysik i powoli napisał runy
"grom" i "muzyka". Równie powoli jego dłonie ułożyły pytanie.
"Czyna prawdę nigdy nie dowiem się co one znaczą . Cy ktoś
umałby mnie wyleczyć?"
Co miałem mu odpowiedzieć? Kto potrafiłby odtworzyć zniszczone
nerwy słuchowe? Może jeden Buron , legenda i bożyszcze wszyskich
magów z kasty Stworzycieli , tyle że nie żył już od kilku wieków.
Nikt w obecnych czasach nie ryzykował transformacji "żywego w żywe"
na człowieku. A może jednak , choć częściowo? Czy miałem prawo
odbierać Kamykowi tę sznasę?
"Stworzyciel" - ułożyłem palce w znaki "koło" i "płomień"
Wbrew moim obawom Kamień nie indagował dalej. Odłożył
tabliczkę i usiadł przed chatą w pozycji medytacyjnej. Siedział tak
przez wiele godzin , ale nie dostrzegłem by pojawiła się przed nim
choć jedna zjawa. Myślał intensywnie. Budziło to we mnie niepokój i
musiałem powstrzymywać się przed wejściem w umysł chłopca .
Rankiem Kamyk stanął przedemną z workiem podróżnym
przewieszonym przez plecy. Przeczuwałem to , ale przecierz zakuło
mnie w sercu i ujżałem Kamyka już nie jako chłopca , ale jako
mężczyznę więdząceko czego chce.
"Wybacz. Muszę odejść" - wytrzepotały dłonie Kamyka
"Wrócisz ?"
"Gdy tylko znajdę Stworzyciela"
"A jeśli nie znajdziesz ?"
"Znajdę i wrócę" brwi Kamyka zmarszczyły się.
No tak. Jednym z najwyraźniejszych rysów jego charakteru był
upór.
Dałem mu na drogę kilka sztuk srebra. Uściskaliśmy sie krótko
po męsku. Poszedł. Wyglądało to na oschłe i niewdzięczne pożegnanie
, lecz miałem przed sobą myśli Kamyka. Wyraźne jak runy na karcie
księgi. Wiedziałem , jak bardzo żal mu odchodzić , jak ciepłe
uczucia żywi do mnie i do miejsca , które przez większą część jego
życia było mu domem.
Mijały dni , zmieniały się pory roku. Soczysta zieloność
pagórków , zmieniała się z wolna w ugór wyschniętej trawy , gdy
Księżniczka Wiosny ustąpiła miejsca Księżnej Lata. Przybywało
zapisanych kart w księdze i coraz grubszy stawał się stosik
pergaminów gromadzący wiedzę o preparatach biostymulujących .
Brakowało mi Kamyka. Męczyła mnie samotność , przerywana
tylko odwiedzinami potrzebujących porady. Codziennie wyglądałem na
trakt wiodący ku Pagórkom i codziennie doznawałem rozczarowania.
Przypominałem sobie każdy szczegół twarzy Kamyka , gdyż któregoś
razu zauważyłem że zacierają się w mej pamięci. Spuszczałem powieki
i dopoasowywałem jak elementy mozaiki , wysokie czoło , brwi
zarysowane mocną kreską , krótkie ciemne włosy , które nie potrafiły
się zdecydować czy skręcić się w loki , czy rosnąć prosto.
Wspominałem szczupłą kanciastą twarz i osadzone w niej wąskie ,
wciąż rozbiegane oczy , chcące jak najwięcej dostrzec i zapamiętać .
Odeszło lato , a z nim zbiory owoców i ciepłe dni. Przyszły
deszcze. Poziom rzek rósł , a ciemne fale niosły ze sobą żyzny muł -
błogosławieństwo lengorchiańskich rolników. Straciłem już nadzieję ,
że kiedykolwiek zobaczę swego chłopca.
Była już prawie noc , gdy rozleło się pukanie do drzwi.
Natychmiast po nim , nie czekając na zaproszenie wszedł gość.
Ociekał deszczem. Mokre ubranie oblepiało go tak , że wydawał się
bardzo chudy i wysoki. Przy jego nodze kulił się , równie
przemoczony , biały pies.
-Bądź pozdrowiony , gościu - powiedziałem.
Przybysz zdjął kaptur. W zwodniczym światle źle wyregulowanej
lampy zobaczyłem...
-Kamyk !!!
Teraz śpi , zmęczony długa podrużą i opowiadaniem o swoich
przygodach. Coś mu się śni , bo po podgłówku biegają złote
jaszczurki , których nie ma w rzeczywistości. Biały pies ( czy mogę
go tak nazywać?)drzemie na koziej skórze przed kominkiem. Co jakiś
czas otwiera jedno oko i spogląda na mnie.
Spisuję historię podróży Kamyka. Tak , jak ją poznałem. Tak ,
jak spisałby ją on. Och , nie , przyznam się , że wygładzam styl i
dodaję własne określenia.
Moje najbardziej wyraźnie wspomnienie z dzieciństwa dotyczy
pewnego chłodnego dnia , gdy ponury i obrażony na cały świat ,
siedziałem pod płotem na skraju drogi. Wiejskie dzieci nie dopuściły
mnie do jakiejś zabawy i szczerze im życzyłem żeby pozamieniały się
w żaby. Rozpamiętywałem swoją krzywdę i strasznie sam siebie
żałowałem. Wtedy zobaczyłem tamtą dwójkę. Nadeszli od strony
Pagórków . Wizerunek starca zatarł się w mojej pamięci. Wiem tylko ,
że zdawał mi sie szalenie wysoki. Podróżny płaszcz targany wiatrem
unosił się na jego ramionach jak wielkie skrzydło. Starzec podpierał
się kijem. Połowę twarzy od nosa do czoła zakrywała mu czarna
przepaska. Trzymał rękę na ramieniu dziecka które go prowadziło.
Trudno powiedzieć czy był to chłopiec czy dziewczynka. Ja jednak
sądze że dziewczynka , choć przeczyły temu krótkie włosy. Mama
ozdobiła wyszarzały płaszczyk skromną , zieloną tasiemką , a z jej
kaptura wyglądała garść polnych kwiatów. Gdy mnie mijali ,
dziewczynaka spojrzała ciekawie i uniosła ręce , by odgarnąć z czoła
czarne kosmyki. Długie rękawy osunęły się i... zobaczyłem że
przedramiona tego dziecka kończą się gdzieś w połowie , a dłonie
zostały zastąpione drewnianymi pazurkami. Para wędrowców minęła
mnie. Dziewczynka podskoczyła jak wesoły królik. Jej ciężkie trepy
uniosły kłąb kurzu , który niesiony wiatrem , zasypał mi oczy. Kiedy
je przetarłem , starca i dziewczynki nie było już widać. Znikneli
pomiędzy chatami. Pamiętałem o tamtym dziecku przez długie lata ,
gdyż było kimś , z kim los obszedł się równie bezwględnie jak ze
mną. Przestałem się nad sobą użalać , a jednocześnie poczułem ulgę.
Może powinienem sie jej wstydzić.
Po awanturze z tobą , kiedy godzinami siedziałem na podwórko ,
prześladował mnie widok tamtego dziecka.. Ziarenka piasku , jakby
bez mojegu udziału ułożyły się w wizerunek buzi tak , jak ją
zapamiętałem. Ciekawy rzut ciemnego oka i uśmiech odsłaniający
drobne zęby. I włosy odgarniane reką... której nie było. Burzyłem
układ jednym ruchem a on odnawiał sie od początku. I jeszcze raz , i
na nowo. Oczy starca. Dziecko. Ręce zamienione na rzeźbione drzewo.
Uśmiech kalekiej dziewczynki.
Co mogło by zastąpić moje uszy? Właśnie - jeśli nie wyleczyć ,
to zastąpić? Czy Stworzyciel da mi odpowiedź? Dziecięcą twarzyczkę
na piasku zastąpił Krąg i Płomień - znak Kasty Stworzycieli.
Zrozumiałeś mnie , Płowy , i dlatego pozwoliłeś mi odejść. Jeśli ma
się niepłny talent , to tak jakby się było kawałkiem maga. Na
wieczny Krąg ! Tego nie chciałem !
Odnalezienie stworzyciela nie miało być rzeczą łątwą.
Przedewszystkim nie wiedziełem gdzie go szukać. Wiedziałem natomiast
gdzie znajdę wiadomość o nim. W każdym większym mieście stała
kamienna wieża , w której żył Mówca - żywa skarbnica wiedzy o całej
Lengorii. Długo wędrowałem zapylonymi gościńcami. Omijały mnie złe
przygody. Chyba wyglądałem zbyt ubogo żeby rzezimieszkom chciało się
mnie rabować. Kilka srebrnych monet które mi dałeś , schowałem na
czarną godzinę. Wieśniacy nieżałowali jedzenia po obejrzeniu kilku
magicznych sztuczek . Wyjmowałem wiewiórki z rękawów , rozmnażałem
drobne przedmioty. Proste sztuczki które ćwiczyłem już jako dziecko.
Nie chciałem odsłaniac swoich prawdziwych umiejętności. Wstydziłem
sie że są niepełne. A jednak , pewnego razu...
To był bogaty dom. Wielki , o wysokich białych ścianach , z
rzeźbionymi kolumnami , tarasami i kolorowymi szybami w oknach.
Równie bogato przedstawiały sie pokoje dla służby , do których
weszłem. Ledwie jednak oczarowałem klucznicę bukietem kwiatów
wyciągniętych spod jej fartucha , poczułem szarpnięcie za rękę.
Dziewczynka , mniejsza i dużo młodsza odemnie , pociągęła mnie
białymi korytarzami. Biegła , podskakując jak źrebak i ledwie za nią
nadążałem. Co chwila odwracała do mnie twarz , a jej usta poruszały
sie bez przerwy. Wreszcie wciągnęła mnie do przestronnej komnaty ,
również białej. Rozglądałem się chyba niezbyt przytomnie. Dookoła
stały ozdobne , drogie sprzęty , podłogę zasłano kolorowymi dywanami
, do tej pory oglądałem je tylkow warsztatach tkackich , na
sprzedaż. Po chwili dostrzegłem w tym natłoku czarnobrodego
mężczyznę i kobietę w bardzo pięknej ale chyba niewygodnej sukni.
Dziewczynka pochylona ku mężczyźnie szeptała i pokazywała ręką na
mnie. Kiwnął głową , mieżąc mnie wzrokiem , jakby chciał zedrzeć ze
mnie ubranie , skórę i obejrzeć kości. Za jego krzesłem wisiało duże
lustro. Odbijał się w nim fragment oparcia i głowy siedzącego , a
przedewszystkim wysoki , bardzo szczupły , strasznie zakurzony
młodzieniec o nieco dzikim wyrazie twarzy. Zawstydziłem się , w tym
otoczeniu wyglądałem jak drobny złodziejaszek albo żebrak. Pan domu
znowu skinął głową. Zaczerpnąłem powietrza i rozkazałem kwiatom
wyobrażonym na kobiercu wzrosnąć i wznosić barwne kwiaty. Lustro
...
kobong