TOWARZYSZE BRONI (WIELKIE ZŁUDZENIE):
Reżyseria: Jean Renoir
Scenariusz: Charles Spaak ,Jean Renoir
Zdjęcia: Christian Matras
Muzyka: Joseph Kosma
Produkcja: Francja
Rok produkcji: 1937
Obsada: Jean Gabin(kapitan de Boieldieu), Pierre Fresnay, Erich von Stroheim, Marcel Dalio, Julien Carette
· Jeden z najgłośniejszych filmów Jeana Renoira
· Fabuła opiera się na autentycznych wydarzeniach, a jej akcja rozgrywa się podczas I wojny światowej.
· Towarzysze broni są pięknym filmem, o niezwykle silnym piętnie fatalistycznego poczucia krępujących ludzi obowiązków.
· Dzieło gloryfikuje conradowską wartość godnego życia zgodnie ze swoimi ideałami.
· Renior filmuje wszystko bez patosu, jako naturalną kolej rzeczy, konsekwentnie dbając o realizm gry aktorskiej.
· Antywojenny w wymowie film, zakazany w hitlerowskich Niemczech i faszystowskich Włoszech, zdobył nagrodę na MFF w Wenecji oraz nagrodę Nowojorskich Krytyków Filmowych.
· Wojna ukazana z perspektywy żołnierzy w obozie jenieckim.
· Wszyscy Francuzi to solidarni patrioci w dalszej walce z przeciwnikiem.
· Jest to najwznioślejsza elegia satyryczna o charakterze wściekle klasowym.
· Wielkim złudzeniem jest szerzona przez międzynarodową warstwę feudalnego rycerstwa” teza o wzajemnej nienawiści wszystkich narodów, że wojny są nieuniknione.
· To prawdziwie męski, twardy, wojenny film
· Niemiecki oflag z czasów I wojny. Francuscy jeńcy myślą tylko o ucieczce, pracowicie żłobiąc całymi dniami podkop. Republika Francuska zrobiła oficerami swojej armii różnych ludzi, na sąsiednich pryczach śpi arystokrata kapitan de Boeldieu (Fresnay), wywodzący się z ludu lotnik-mechanik - porucznik Maréchal (Gabin) i żydowski bankier - podporucznik Rosenthal (Marcel Dalio). Wszyscy jednak są patriotami, marzą o wolności, która pozwoli wrócić im na front. W przeddzień ucieczki jeńcy zostają przeniesieni do lepiej strzeżonego obozu, który mieści się w zamku położonym w trudno dostępnych górach. Jego komendantem jest major von Reuffenstein (Stroheim). Między dwoma arystokratami (niemieckim i francuskim) nawiązuje się nić przyjaźni - dla arystokracji narodowość jest w istocie sprawą wyboru. Obydwu łączą podobne losy, przeszłość ich rodów od wieków parających się żołnierką i świadomość końca starego świata, który odtąd należeć będzie do takich jak Maréchal i Rosethal. Mimo to, a może dlatego właśnie de Boeldieu poświęca się, by ułatwić ucieczkę plebejskiemu mechanikowi i żydowskiemu finansiście. Reuffenstein musi go zastrzelić, ale rzuca na jego ciało jedyny kwiat jaki udało mu się wyhodować w surowym, górskim klimacie. Zbiedzy szczęśliwie docierają do granicy szwajcarskiej. Po drodze Marechal nawiązuje przelotny romans z niemiecką chłopką Elsą (Dita Parlo), która daje uciekinierom schronienie.
LUDZIE ZA MGŁĄ:
Reżyseria: Marcel Carné
Scenariusz: Marcel Carné, Jacques Prévert
Zdjęcia: Eugen Schüfftan
Muzyka: Maurice Jaubert
Scenografia: Alexandre Trauner
Na podstawie: powieści Pierre'a Mac Orlana
Rok produkcji: 1938
Obsada: Jean Gabin(Jean), Michèle Morgan ,Jenny Burnay ,Michel Simon
· Najbardziej charakterystyczny film poetyckiego realizmu.
· Pierwowzorem była wydana jedenaście lat wcześniej powieść Mac Orlana, wyznawcy kultu i przygody i filozofii "antyrealizmu".
· Akcje, tocząca się na Montmartrze w roku 1912, Prevert i Carne przenieśli do współczesnego Hawru - jednakże istota oryginału z jego drastycznym widzeniem świata, z protestem przeciwko brutalności i nietrwałości cywilizacji została zachowana jako baza.
· Nadanie filmowi wymiaru tragedii symbolicznej, wyzwolenie poezji było natomiast wyłącznym dziełem adaptatorów.
· Adaptatorzy wsączyli w tło eskapistycznych marzeń o krainach szczęśliwych nutę portowej nostalgii.
· Do owego zamglonego portu w Hawrze, bardziej legendarnego niz. realnego, bohater przybywa jako dezerter z wojsk kolonialnych; szukając spokojnego kata, trafia do baru na uboczu, gdzie nikt nikomu nie zagłada do dokumentów. Tam poznaje dziewczynę, chroniąca się zarówno przed swym nikczemnym opiekunem Zabelem, mordercą jej narzeczonego, jak przed natarczywością herszta miejscowych gangsterów, Luciena. Jean i Nelly przypadają sobie natychmiast do serca; rychło jednak okaże się, ze ta miłość od pierwszego wejrzenia sprowadzi na bohatera tragedie.
· Zjawiskowe miasto portowe we mgle, zamieszkane przez postacie o symbolicznych nazwiskach, tworzy w filmie terytorium, na którym prawda i fantazja stapiają się w jedno; zewnętrznie jest ono nierealne, a przecież uderza trafnością jako alegoria, przy czym najbardziej dotykalna cecha jest tutaj poczucie niepokoju i nieodwołalności.
· Film jest wybitny jako dokonanie formalne; wszystkie elementy jego stylu są precyzyjnie połączone i wyważone.
· Uderzająco realistyczne dekoracje, miękka fotografia i charakter oświetlenia, które wydają się odbijać wpływy von Sternberga, zostały znakomicieużyte do kreowania atmosfery
· Montaż jest wyjątkowo dobrany rytmem do charakteru całości.
· Ta spójność stanowi niewątpliwie odbicie zaangażowanie reżysera w każdy szczegół inscenizacji: nie było ani jednego ustawienia kamery, którego nie przemyślałby dokładnie Carné.
BRZASK:
Scenariusz: Jacques Prévert, Jacques Viot
Zdjęcia: Albert Viguier, Philippe Agostini, André Bac
Rok produkcji: 1939
Obsada: Jean Gabin(François), Jules Berry, Marcel Péres ,Jacques Baumer
· Robotnik François [Jean Gabin] rywalizuje z aktorem Valentinem [Jules Berry] o serce pięknej kwiaciarki Françoise [Jacqueline Laurent]. Konflikt komplikuje się dodatkowo w skutek tego, że kochanka Valentina, Clara, [Arletty] kocha się w François. Dochodzi do rozlewu krwi. François zabija Valentina i barykaduje się w swym pokoju. W nocy odtwarza sobie wydarzenia, które doprowadziły do tej sytuacji. O brzasku François uświadamia sobie beznadziejność swego położenia i popełnia samobójstwo.
· Melodramat Marcela Carné uchodzi za arcydzieło poetyckiego realizmu.
· Film wykorzystuje konsekwentnie techniczne możliwości przenikań i montażu w dramatycznym przebiegu akcji w oblężonym pokoju.
Alexa_89