Small Bertrice - Zdradzona.pdf - Small Bertrice - marylam

Bertrice Small

Zdradzona

(Betrayed)

Przełożyła Hanna Rostkowska-Kowalczyk

CZĘŚĆ I

SZKOCJA I ANGLIA

Koniec lata 1422 - wiosna 1424

ROZDZIAŁ 1

Pasma niebieskiej mgły rozciągały się nad polem, na którym, w świetle wstającego dnia,

spokojnie pasło się stado kudłatych, długorogich krów. Ukryci w cieniu drzew członkowie klanu

obserwowali samotną postać, która, poruszając się ostrożnie między zwierzętami, oddzieliła kilka

sztuk od stada i zaczęła je pędzić w przeciwnym kierunku.

– Zuchwały czort – nie bez nutki podziwu zauważył Jamie Gordon, zwracając się do swojego

najstarszego brata, pana na Loch Brae.

Angus Gordon, wyraźnie rozdrażniony, zmrużył oczy. Odezwał się zimnym, opanowanym

głosem:

– Zanim słońce przejdzie połowę swojej dziennej drogi, ten drań wyląduje w piekle. Puśćcie

psy!

Uwolnione ze smyczy gładkowłose charty, szare jak niebo, i ciemniejsze, bardziej kudłate i

masywne psy myśliwskie, które mogłyby przewrócić człowieka w biegu, rzuciły się przed siebie.

Szczekając i ujadając szaleńczo, rozproszyły się pomiędzy bydłem, chcąc dopaść intruza, który

bezprawnie wkroczył na pastwisko ich pana.

– Za nim, chłopcy! – zawołał Angus Gordon do swoich ludzi. – Kiedy dopadniemy złodzieja,

powiesimy go na najbliższym drzewie.

Członkowie klanu z Loch Brae wyszli z ukrycia spomiędzy drzew i pobiegli przez łąkę za

rabusiem, który pędził w kierunku lasu po drugiej stronie pól. Ludzie klanu wiedzieli, że

największe szanse na złapanie go mają tutaj, zanim dotrze do bezpiecznego leśnego gąszczu; ale

ich zwierzyna też o tym wiedziała. Ta wiedza zmusiła uciekającego do rozpaczliwego wysiłku.

Biegł, jakby miał skrzydła u nóg.

– A niech to diabli! – zaklął gwałtownie Angus, kiedy złodziej zniknął pomiędzy drzewami.

– Chyba go zgubiliśmy.

– Może jeszcze psy go dopadną, Angusie – z nadzieją w głosie odezwał się jego brat. –

Ścigajmy go dalej.

Pan na Loch Brae potrząsnął głową. W lesie nieopodal przepływał strumień i złodziej, jeśli

dobrze znał okolicę, a z pewnością tak właśnie było, zmierzał prosto w tamtą stronę. Psy zgubią

trop.

Mimo tych obaw prowadził swoich ludzi w las. Biegnące przed nimi ujadające psy nagle

ucichły. Po chwili rozległo się szczekanie i wycie.

– Straciły go – powiedział z irytacją Angus. – Wszedł do wody.

Dotarli do miejsca, gdzie na brzegu strumienia kręciły się psy. Jamie Gordon przebrnął przez

wodę na drugą stronę, żeby znaleźć miejsce, gdzie złodziej wyszedł na brzeg, ale nie był w stanie

wytropić żadnych śladów. Kręcąc głową, przeszedł z powrotem strumień.

Angus, patrząc w ziemię, powoli wędrował wzdłuż brzegu. Przecież ścigany musiał zostawić

jakieś ślady na miękkim podłożu. W końcu uśmiechnął się krzywo.

– Nasz złodziej ma doświadczenie w zwodzeniu pościgu – powiedział. – Ciekawe. – Dał

znak swoim ludziom. – Rozejdźcie się po obu brzegach. Sprawdźmy, czy nie uda nam się

odszukać jakichś śladów tego drania. Nie mógł rozpłynąć się w powietrzu.

Przez pewien czas ludzie Gordona starannie przeczesywali brzeg szybko płynącej strugi, ale

nie udało się znaleźć żadnego śladu.

– Gdzie mógł się podziać? – zapytał Jamie.

Pan na Loch Brae wzruszył ramionami.

– Ocaliliśmy stado – odezwał się – i chociaż miałbym ochotę powiesić złodziejaszka, cieszę

się, że udało nam się zapobiec rabunkowi, mały Jamie. Wracajmy do domu.

Na jego znak wszyscy wydostali się z lasu. Jednak kiedy dotarli na pastwisko, z ust Angusa

Gordona popłynął stek przekleństw.

– Co się stało, Angusie? – spytał brat.

– Popatrz tylko, mały Jamie. W stadzie brakuje ośmiu sztuk. Do diabła! Ten sukinsyn wrócił!

Nic dziwnego, że nie mogliśmy go wytropić. Schował się na drzewie. Na tej ogromnej gałęzi nad

wodą! Oczywiście! Wszedł do wody, gubiąc psy, po czym wspiął się na drzewo. To dlatego nie

było jego śladów. Cwany drań. A ja jestem przeklętym głupcem. Zostaliśmy pięknie wykiwani. –

Zwrócił się do głównego pastucha. – Ile to straciliśmy w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy,

Donal?

– Dokładnie tuzin, mój panie – odpowiedział pastuch. – Cztery zeszłej jesieni, a dzisiaj

osiem. Zuchwale sobie poczyna ten złodziej.

– Owszem – ponuro przytaknął Angus. – Jest potwornie zuchwały i odrobinę za sprytny, jak

na mój gust, ale może się jeszcze okazać, że nie wystarczająco sprytny. Ziemia jest jeszcze

mokra po wczorajszym deszczu. Nie dość wilgotna, żeby zachować, ślady naszego lekkonogiego

rabusia, ale z pewnością wystarczająco rozmiękła, aby odcisnęły się w niej kopyta ciężkich krów,

które pędzi. Mogę się założyć, że zaraz natrafimy na trop mojego stada. Damy naszemu

złodziejaszkowi trochę czasu, aby myślał, że udało mu się nas przechytrzyć, a potem spróbujemy

znaleźć ślady i dojść za nimi do jego siedziby. Niech ma czas dotrzeć na miejsce. Nie chcę, żeby

moje krowy pędziły na oślep między drzewami, robiąc sobie krzywdę.

Pan na Loch Brae, jego brat i ich ludzie usiedli, żeby trochę odczekać. Zapalili fajki.

Wydobyli placki owsiane i flaszki z jabłecznikiem, żeby się posilić. Prowadzili cichą rozmowę.

Wreszcie Angus podniósł się z ziemi.

– Już czas – rzekł do pozostałych. Wszyscy posłusznie wstali, wytrząsając resztki popiołu z

fajek i opróżniając flaszki. – Dobrze, chłopcy, ruszamy – powiedział pan na Loch Brae. – Sztuka

srebra dla tego, kto pierwszy zauważy tropy!

Członkowie klanu rozproszyli się na wszystkie strony i szybko znaleźli ślady bydła.

Prowadziły one z powrotem do lasu i na drugą stronę tego samego strumienia, który już

wcześniej częściowo przeszli w bród. Potem ruszyli ledwo widoczną ścieżką, pnącą się w górę

zbocza. Odciski krowich kopyt były wyraźne. Zaczął padać drobny deszcz, ale ślady

zdecydowanie prowadziły tą dróżką, nie było innej możliwości.

– Donal – Angus zwrócił się do swojego głównego pastucha. – Wiesz może, gdzie prowadzi

ten trop?

– To będą chyba ziemie należące do Hayów ze Wzgórza, mój panie – odparł Donal – ale ten

stary drań, Dugald Hay, i jego żona, niech Bóg błogosławi jej dobrą duszę, oboje od dawna nie

żyją. Obiło mi się kiedyś o uszy, że mieli jakieś dzieci, ale nie znam nikogo, kto by je widział.

Nie jestem nawet pewny, czy ktoś z tej rodziny jeszcze żyje.

– Ktoś musiał pozostać przy życiu, skoro ukradł moje krowy – ponuro odparł Angus. – Kiedy

więc złapiemy złodzieja, powiesimy go dla przykładu, żeby już nikomu nie przyszło do głowy

kraść bydło Gordonów.

Na grzbiecie wzniesienia ścieżka wychodziła nagle na rozległą polanę. Na jej skraju

przycupnął warowny dom z kamienia. Za nim stała stodoła, również zbudowana z kamienia. A na

niewielkiej łączce pasło się spokojnie osiem krów. Pan na Loch Brae uśmiechnął się, zadowolony

z odnalezienia swojej własności, nie miał bowiem żadnych wątpliwości, że widzi swoje bydło.

Teraz musiał już tylko znaleźć złodzieja i ukarać go. Wiodąc za sobą ludzi, pewnym krokiem

podszedł do solidnych, dębowych drzwi domu i zabębnił w nie pięścią. Otworzyły się prawie

natychmiast.

– O co chodzi, panie? – Przed Angusem stanęła malutka staruszka o bystrych, piwnych

oczach. Miała na sobie suknię czystą, chociaż trochę zniszczoną. Pomimo swoich drobnych

rozmiarów skutecznie zatarasowała wejście do domu.

– Jestem panem na Loch Brae – oświadczył z wyniosłością Angus Gordon. – Chcę się

zobaczyć z twoim panem.

– Cóż, nie możecie się z nim zobaczyć, panie, chyba że mielibyście ochotę na wycieczkę do

piekła, a sądząc po pana wyglądzie diabeł chętnie zatrzymałby pana u siebie – ostro

odpowiedziała kobieta. – Dugald Hay nie żyje już od pięciu lat. Pytam więc jeszcze raz, co cię tu

sprowadza?

– Kim jesteś? – zapytał Angus.

– Jestem Flora Hay, gospodyni w Tower Hay. Czegokolwiek byście chcieli, i tak tego nie

mamy!

– Skąd wiesz, czego chcę? – odrzekł Angus, a lekki uśmieszek uniósł do góry kąciki jego ust.

Ciekaw był kogo, a może czego, strzeże ten smok, demonstracyjnie zagradzając mu drogę.

– Bez względu na to, co to takiego, i tak nic tu nie znajdziecie, panie. Jak widać, nie ma tu

nic, co miałoby jakąś wartość. – Skłoniła się i spróbowała zamknąć przed nim drzwi.

Uprzedzając jej zamiary, Angus zręcznie wstawił but pomiędzy drzwi.

– Tam na polu macie śliczne stadko krów – rzucił.

Flora przytaknęła.

Small Bertrice - Zdradzona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: