Gr. 1:
1. Gleba jako żywy twór
Gleba jest złożonym, żywym tworem, który powstaje zarówno z przekształcania się skały macierzystej, jak również poprzez rozkład substancji organicznej. Punktem wyjściowym procesu glebotwórczego jest aktywność biologiczna. Jest ona również niezbędnym elementem zapewniającym prawidłowe funkcjonowanie i żyzność gleby. Flora, fauna i mikroflora to podstawowe składniki tej aktywności.
W rezerwuarze, jaki stanowi gleba istnieją mechanizmy stale uzupełniające, w warunkach naturalnych, glebowe zasoby związków dostępnych dla roślin i zapewniające – na zasadzie samoregulującego się sprzężenia zwrotnego – ciągłą wymianę z pozostałymi rezerwuarami pokarmowymi. Na siły zapewniające glebie zdolność do spontanicznego uzupełniania zasobów substancji odżywczych składają się zarówno czynniki biologiczne jak i abiotyczne, takie jak wietrzenie minerałów i skał, erozja itp.. Duże znaczenie mają tutaj mikroorganizmy żyjące w glebie.
Występujące w glebie mikroorganizmy mogą wiązać azot atmosferyczny z powietrza i nawiązywać przeróżne układy symbiotyczne, uczestniczą w rozkładzie przeróżnych związków chemicznych w tym najbardziej skomplikowanych, wytwarzają substancje biologicznie aktywne ( antybiotyki, substancje stymulujące wzrost i rozwój roślin, witaminy, toksyny) są aktywne w procesach syntezy zachodzących w glebie np. odpowiadają za biosyntezę próchnicy glebowej.
Do snucia analogii między glebą a żywym organizmem skłania również fakt, że gleba wykazuje pewne właściwości przypominajśce homeostazę, a więc zdolność do zachowania względnie stałego stanu równowagi. Biologowie zajmujący się glebą mówią o dynamicznej równowadze panującej w glebie.
2. Uprawa zerowa
Uprawa zerowa - przygotowanie pola pod zasiew wyłącznie przez zastosowanie herbicydów totalnych na ściernisko i wykonanie specjalnym siewnikiem siewu bezpośredniego.
3. Porównanie rolnictwa ekologicznego z agrotechnicznym
Produkcja ekologiczna żywności związana jest z technologiami wykorzystującymi naturalną zdolność gleby do samoreprodukcji, czyli spontanicznego odnawiania pobranych przez rośliny w okresie wegetacji składników pokarmowych.
Rolnictwo ekologiczne starające się nawiązywać do naturalnej gospodarki rolnej funkcjonuje na zasadzie równowagi bilansu składników pokarmowych w glebie. Często obecnie rolnictwo ekologiczne określa się mianem rolnictwa zrónoważonego. Rolnictwo zrównoważone oparte jest na gruntownej znajomości procesów mikrobiologicznych i biochemicznych zachodzących w glebie.
Rolnictwo to eliminuje do niezbędnego minimum nawozy mineralne i sztuczne pestycydy i wykorzystuje potencjalne siły przyrody do odnawiania składników pokarmowych i walki ze szkodnikami i chorobami roślin.
Rolnictwo ekologiczne jest systemem produkcji rolnej opartym na wykorzystaniu naturalnych procesów zachodzących w agrosystemach. Produkcja ekologiczna może się odbywać tylko w zrównoważonym środowisku przyrodniczym, gdzie skażenie nie przekracza przyjętych norm. Decydując się na nią, trzeba zrezygnować ze stosowania nawozów sztucznych, chemicznych środków ochrony roślin, syntetycznych hormonów wzrostu. W wielu przypadkach wiąże się to ze wzrostem zaangażowania pracy fizycznej. Dlatego dla podniesienia wydajności, a tym samym konkurencyjności produkcji, niezwykle ważne jest zmechanizowanie prac w gospodarstwie ekologicznym, które można dokonać poprzez odpowiedni dobór maszyn, a także właściwy płodozmian. Dla terminowego wykonania zabiegów uprawowych niezbędne jest wyposażenie gospodarstw w odpowiednie techniczne środki produkcji.
Gr.2:
1. DDT
środek owadobójczy
Toksyczny dla owadów – wnika w sposób kontaktowy przez przewód pokarmowy lub powłoki ciała i powodował zaburzenia pracy systemu nerwowego owadów.
Szkodliwy wpływ na ludzi, zaburza równowagę hormonalną zwierząt
W krajach uprzemysłowionych zostało wycofane z użytku
2. Płodozmiany
system zagospodarowania ziemi uprawnej, oparty na zaplanowanym z góry na wiele lat następstwie roślin po sobie, na wyznaczonym do tego celu obszarze podzielonym na pola, jednocześnie dostosowany do specyficznych warunków rolniczo-ekonomicznych gospodarstwa.
Płodozmian określa również strukturę zasiewów, będącą podstawą do ustalenia typu płodozmianu. Rotacja może następować w cyklach kilkuletnich lub kilkunastoletnich, wiążąc się z hodowlą zwierząt (płodozmiany paszowe, pastewne), czy też z przemysłem rolniczym (płodozmiany przemysłowe). Głównym celem stosowania płodozmianu jest uzyskanie dzięki odpowiedniemu zmianowaniu roślin wzrostu żyzności gleby, co wiąże się ze zwiększeniem ilości i jakości produkcji roślinnej oraz pośrednio zwierzęcej gospodarstwa. Odgrywa również dużą rolę jako jedna z metod zwalczania chwastów.
3. biopreparaty
Nie chemiczne środki ochrony roślin, oparte na naturalnych składnikach.
Biopestycydy zawierające jako substancję biologicznie czynną mikroorganizmy (lub ich produkty i formy przetrwalnikowe) chorobotwórcze dla agrofagów lub ograniczające ich rozwój (Novodor), nie wymagające stosowania karencji, przydatne w ochronie roślin, zwłaszcza leczniczych i przyprawowych, ograniczające chemizację środowiska.
Dzięki takim roślinnym ekstraktom można stymulować wzrost roślin, odstraszać szkodniki oraz zwalczać choroby w uprawach owoców i warzyw.
Cechą charakterystyczną preparatów roślinnych jest ich ograniczony zakres działania oraz ograniczona skuteczność określana ich trwałością w środowisku i mechanizmem działania.
Działają one inaczej niż środki chemiczne. Biopreparaty, w przypadku pojawienia się zagrożenia, czy choroby roślin uprawnych, należy stosować co 3 dni i zabiegi powtarzać nawet pięciokrotnie.
Wiele z tych preparatów ma działanie profilaktyczne, wspomagające mechanizmy odpornościowe roślin.
Ściółkowanie
zabieg stosowany w ogrodnictwie, polegający na przykrywaniu gleby w celu zmniejszenia parowania wody, niedopuszczenia do rozwoju chwastów, poprawy sprawności roli oraz zapobieżenia erozji wodnej i wietrznej. Ściółkowanie zapewnia uprawianym na niej roślinom lepsze warunki cieplne i wilgotnościowe oraz zapobiega zaskorupieniu się gleby a w niektórych przypadkach chroni owoce przez zabrudzeniem. Materiałami stosowanymi do ściółkowania mogą być np. słoma, trociny, kora, kompost, liście, drobne kamyki, agrowłóknina lub czarna folia. Stosowane często w sadach (słoma, trociny, obornik, kompost) oraz w uprawie truskawek (słoma, czarna folia i agrowłóknina) i warzyw ciepłolubnych (pomidor, ogórek, papryka, dynia, oberżyna, melon). Uprawa warzyw na glebie ściółkowanej daje nie tylko wcześniejszy, ale i wyższy plon.
Klinowanie gleby
na powierzchni 1 ha żyje od kilku, nawet do kilkunastu ton organizmów glebowych.
II termin
1. omów rolę dżdżownic w glebie.
W glebach o sprzyjających warunkach dżdżownice przerabiają rocznie ok. 35 t suchej gleby na 1 hektar, przepuszczając przez swoje ciało substancje organiczne i składniki mineralne, które rozdrabniają i wzbogacają w enzymy, przy czym wydaliny dżdżownic powodują rozkład resztek organicznych w glebie i ściółce, stwarzają także korzystne warunki dla rozwoju mikroorganizmów przez zmianę odczynu gleby z kwasowego na obojętny lub zasadowy. Korytarze dżdżownic sprzyjają przewietrzaniu gleby oraz jej spulchnianiu, dżdżownice powodują również korzystne zjawisko przemieszania niższych warstw gleby z warstwą powierzchniową, przyczyniając się do ich wzbogacenia w składniki organiczne i mineralne.
Ze względu na łatwy dostęp tlenu i dużą ilość związków mineralnych i azotu wydzielanych ze śluzem, na ściankach chodników chętnie rozwija się gęsta sieć młodych korzeni najbliższych roślin.
Dżdżownice rozdrabniając materiał organiczny i mieszając go z częścią mineralną gleby sprzyjają procesom tworzenia się próchnicy.
W obecności dżdżownic szczątki roślinne rozkładają się 2-3 razy szybciej!
W jelicie dżdżownic wzrasta intensywność działania specyficznych grup drobnoustrojów, które doprowadzają do wytworzenia znacznych ilości kwasów fulowych i huminowych - głównych składników próchnicy. Ocenia się, że ilość związków próchnicznych wzrasta po przejściu przez przewód pokarmowy o 150%, a uwolnione z resztek roślinnych pierwiastki przeprowadzane są praktycznie bez strat w związki próchnicowe.
W odchodach dżdżownic wzrasta również koncentracja wielu istotnych dla wzrostu roślin pierwiastków w postaci łatwo przyswajalnej!
Spora część znajdującego się w glebie fosforu i innych składników odżywczych jest w formie niedostępnej dla roślin. Dżdżownice umożliwiają im wykorzystanie tych zasobów.
W koprolitach jest ponad 3-krotnie więcej fosforu i potasu w porównaniu do górnej warstwy gleby!
Niewiele mniejszą koncentrację osiąga magnez i wapń.
Dżdżownice mogą pośrednio wpłynąć na obniżenie zawartości toksycznych metali ciężkich w glebie i w plonach roślin!
Jest to bardzo ważne na obszarach uprawnych w granicach wielkich miast i w pobliżu ruchliwych szlaków komunikacyjnych. Zwierzęta te mają właściwość wychwytywania z pokarmu i gromadzenia w tkankach ołowiu, kadmu, cynku, rtęci. Wbudowując je w swoje ciało zmniejszają stężenie trucizn w glebie, a więc możliwość pobrania ich przez korzenie roślin.
2. Omów znaczenie doboru sąsiedztwa roślin w rolnictwie ekologicznym
3. Skutki wypalania użytków rolnych
Giną w płomieniach:
· rośliny słabe, mało odporne i wartościowe (zioła, często rośliny chronione), a pozostają
małowartościowe, ale odporne np. chwasty;
· bakterie glebowe i korzeniowe – nitryfikacyjne (Nitrobacter, Nitrososouas) i grzyby (mikoryza), które rozkładają martwe szczątki organiczne, wzbogacają w związki mineralne glebę, przyspieszają wegetację roślin;
· pożyteczne nicienie, pierścienice, wije, wazonkowce (przyspieszają proces tworzenia próchnicy);
· gęsty ścielący się dym zmniejsza zapylenie kwiatów;
· do atmosfery przedostają się duże ilości tlenków węgla, azotu, siarki, węglowodorów aromatycznych o właściwościach rakotwórczych;
· pożary
Kayou