Tom 07 - Oko Za Oko - Lerum May Grethe.pdf - Córy życia - StarszyPan

MAY GRETHE LERUM

OKO ZA OKO

ROZDZIAŁ I

Meisterplassen, 1703

Maryjka zebrała całe naręcza ziół i kwiatów, bowiem około dnia świętych

apostołów Piotra i Pawła rośliny posiadają specjalną moc. Wszystkie zostały rozłożone

do suszenia, każda odmiana w odpowiednim dla siebie miejscu: niektóre umieszczono w

przewiewnym chłodzie, inne porozwieszano na nasłonecznionych ścianach.

Ciemnowłosa dziewczyna stała, trzymając w dłoniach lśniący kawałek metalu. Mrużyła

oczy w blasku wspaniałego czerwcowego słońca.

- Gjertrud, powiedz mi teraz tak szczerze, czy ja jestem do niej chociaż trochę

podobna?

Poprawiała włosy przed kawałkiem wytartego srebrnego lusterka. Odbicie było

niewyraźne, ale mimo to widziała swoje rysy i długie, czarne włosy, które tylko latem

stawały się odrobinę jaśniejsze, pojawiały się w nich brunatno rude pasemka, zwłaszcza

w ciągu długich dni spędzanych na górskim pastwisku.

Kobieta, która wyglądała jak jej matka, nie zaraz odpowiedziała. Skrzywiła się

lekko na to bezceremonialne pytanie, jakby było w nim coś bluźnierczego. Dla niej

równie dobrze Maryjka mogłaby zapytać, czy nie jest trochę podobna do wielkiej Maryi,

Matki Bożej.

Ale ona pytała tylko o własną matkę. O Marię... Marię, jedyną przyjaciółkę

Gjertrud, osobę, która na zawsze wyryła głęboki ślad w jej sercu.

Gjertrud wyprostowała się nad balią pełną letniej, brudnej wody. Obie kobiety

prały właśnie piękne kilimy, które, jak sięgnąć pamięcią, zdobiły drewniane ściany izby

w Meisterplassen.

- Podobna do niej? Taaak... Z pewnością jesteś podobna. Ale bardziej jeśli chodzi

o serce, moim zdaniem. Jesteś wrażliwą dziewczyną, rozumiesz więcej niż zwyczajni lu-

dzie, potrafisz pytać tak, że nikt nie umie ci odpowiedzieć. Ona też często tak robiła...

Gjertrud odwróciła wzrok. Maryjka nie dawała za wygraną, domagała się

odpowiedzi.

- Ona miała jasne włosy, prawda? I była bardzo piękna... Musiała być piękna...

- Ciii, dziewczyno! Mówisz tak, jakby jej nie było wśród żywych!

Maryjka westchnęła. W jej ciemnoniebieskich oczach pojawił się upór. Teraz

latem twarz miała opaloną i kontrast pomiędzy czarnymi włosami a jasną cerą nie był

taki uderzający.

- Dla mnie prawie tak jest - syknęła przez zaciśnięte zęby.

Gjertrud potrząsnęła głową, jakby chciała pozbyć się nieprzyjemnego uczucia,

znowu zgięła plecy nad praniem i przerzucała ciężkie tkaniny z jednej balii do drugiej

tak, że woda chlustała na boki.

- Ona nie umarła! Ona żyje, gdzieś tam na Północy, niech Bóg ma ją w swojej

opiece. I na pewno któregoś dnia...

- ...wróci do domu, tak? Dziękuję, powtarzasz mi to od piętnastu lat, a tymczasem

jedyne, co się w tej sprawie zmieniło, to to, że ojciec również przepadł!

Gjertrud dostrzegła wyraz goryczy w smutnej twarzy dziewczyny. Pożałowała

swojej szorstkości. Ta biedna mała wciąż z pewnością tęskni za ojcem. Zresztą kto tego

nie robi? Gjertrud też musiała tłumić w sobie wiele bolesnych uczuć, odkąd Randar

wyruszył, by odnaleźć Marię, która została zesłana na Północ do obozu rybackiego.

Ledwie zdołała uniknąć stosu! Na szczęście żona tego strasznego pastora Revelina

zdążyła przed śmiercią wyznać całą prawdę, opowiedziała o intrydze, jaką oboje uknuli.

Sąd nie mógł jednak Marii całkiem uniewinnić, zeznawało przeciwko niej zbyt wielu

świadków. Czarownica Maria. Mądra Maria. Znachorka. Niektórym jawiła się jako anioł,

innym jako grzeszna kusicielka. Dla Gjertrud była niemal świętą. Dla małej Maryjki

pozostała imieniem... Dla Randara była opętaniem. To dlatego porzucił dom, odszedł, by

odszukać ukochaną.

I znalazł ją.

Gdzieś na Północy, na skalistej wysepce, gdzie kobiety przetrzymywano jako

niewolnice. Zmuszane do ciężkiej pracy, sprzedawały się każdemu rybakowi, który był w

stanie zapłacić kilkoma suszonymi rybami lub odrobiną wódki...

Gjertrud czekała na Randara bardzo długo. Zanim wyjechał, dowiedział się, co

ona nosi w sercu. Jakie straszne mary dręczą ją co noc, ponieważ pokochała męża swojej

przyjaciółki i wybawicielki.

Obiecał, że wróci do domu i do niej. Obiecał, że się nią zaopiekuje, obiecał, że

będzie ojcem dla jedynej córki.

Ale tam na Północy odnalazł Marię. Los się do niego uśmiechnął i stało się tak, że

wszyscy uwierzyli, iż jest prawnym nadzorcą obozu na wyspie Skjaervaer.

Dlatego tam został.

Dlatego córce zostało jedynie blade wspomnienie ojca.

Gjertrud wyciągnęła zaczerwienioną spracowaną dłoń, ociekającą teraz

mydlanym ługiem. Pogłaskała dziewczynę po włosach.

- Moja najdroższa... Wiem, ile musiałaś wycierpieć. Ale pewnego dnia... pewnego

dnia zrozumiesz. Pewnego dnia...

- Nie! Ja nie chcę rozumieć! I nigdy, nigdy nie wybaczę temu pastorowi, który

posłał moją matkę na zatracenie. Odebrał jej zagrodę i ziemię, pozbawił ją wszelkiej czci,

ukradł plebanię i wszystko co miała! Ale czy go to zadowoliło? Nie, on musiał ją jeszcze

posłać na śmierć! Bo ten rybacki obóz... nie jest dużo lepszy od śmierci, prawda? Gdyby

umarła, mogłabym przynajmniej zapomnieć, nie musiałabym przez całe życie nosić w

sobie tej przeklętej tęsknoty...

Wybuchnęła płaczem.

Gjertrud zostawiła pranie, przytuliła do siebie szlochającą dziewczynę. Serce jej

krwawiło na widok cierpień tego dziecka. Troskliwe dłonie gładziły po plecach, cicho

szeptane słowa przenikały przez zasłonę ciemnych włosów, pod którymi ukrywała się

twarz Małej.

Trudnym dzieckiem była ta jej Maryjka. Myślała za wiele. Nie była w stanie

pogodzić się z wyrokiem losu.

Jaka niepodobna do siostry Sunnivy! Tamta też wycierpiała niemało, też została

jako dziecko sierotą pozbawioną ojca i domu. Nawet teraz, kiedy była gospodynią na

Gurvin, los nie szczędził jej prób. Sunniva urodziła i pochowała dwóch synków. Chyba

już nie będzie dzieci w ich izbie. Bogu dzięki, że ma przy sobie Bjornara...

Maryjka przestała szlochać, rozejrzała się, zawstydzona wybuchem.

- Wiesz, Gjertrud, czasami wszystko się we mnie tak strasznie burzy. Niekiedy...

nie jestem w stanie tego opanować. I zawsze potem wiem z coraz większą pewnością, że

muszę coś zrobić. Muszę... oddać. Muszę spojrzeć w oczy temu człowiekowi, dowiedzieć

się, kim jest sprawca mojego nieszczęścia. Muszę poznać pastora z Lyster.

Ostatnie słowa niemal wypluła, Gjertrud znowu poczuła w żołądku szpony

strachu. Nie rozumiała gwałtownej nienawiści tej dziewczyny, była wobec niej równie

bezradna jak matka piskląt wobec zbliżającego się podstępnie drapieżnika. Kiedy Małą

ogarniały myśli o zemście, stawała się kimś innym, kimś obcym, i była wtedy zupełnie

niepodobna do swojej matki.

Może to krew kata, którą nosiła w swoich żyłach, powodowała ten straszny,

oślepiający gniew, tę zdolność do zapominania o całym świecie w strasznej potrzebie

odwetu wobec ludzi, którzy ją skrzywdzili?

Gjertrud bała się, że Maryjka będzie jedną z tych osób, które potrafią zabić w

obronie ukochanych. Bardzo jej się to nie podobało.

Że też taka śliczna dziewczyna... że może być taka zatwardziała w gniewie!

Gjertrud robiła sobie wymówki. Bo nie było chyba słuszne, że przekazywała temu

dziecku własną gorycz. Nie postępowała właściwie, przedstawiając Małej obraz matki

jako niemal świętej, którą zniszczył podstępny pastor... Ale opowiadania o matce były

największą radością Maryjki od najwcześniejszego dzieciństwa.

Biedna Mała...

Zanim ojciec wyruszył na poszukiwanie matki, dziecko długo tuliło się do niego,

zadając mnóstwo nieprzyjemnych pytań. Gjertrud obawiała się, że dziewczyna jeszcze

teraz boryka się z podejrzeniem, iż ojciec jej nie kochał...

- Maryjko, myślę, że powinnyśmy zrobić sobie przerwę.

Gjertrud celowo nie powiedziała „moje dziecko” ani „maleńka”, chciała bowiem

podkreślić, że teraz rozmawiały jak kobieta z kobietą. Maryjka uśmiechnęła się blado,

delikatny wiatr osuszył już łzy. Odłożyła srebrne lusterko. Wylały wodę i ciężką balię

zabrały ze sobą na brzeg, gdzie miały wyłożyć kilimy do płukania.

Przy posiłku Gjertrud próbowała wrócić do tamtej rozmowy. Chciała poznać

najgłębsze myśli Maryjki, ale to było tak, jakby chcieć złowić węgorza w sieć. Młoda

dziewczyna wymykała się, nie chciała zwierzeń. Znowu w jej oczach pojawił się tamten

wyraz uporu, który sprawiał, że Gjertrud przenikał zimny dreszcz i doznawała wyrzutów

sumienia.

Czy to nie ona sama ukształtowała w Maryjce te uczucia?

Marja z radością wstała od stołu, gdy posiłek dobiegł końca. Była już zmęczona

tym dniem, tęskniła, żeby zostać sama, żeby pójść do swojego tajemnego miejsca wy-

Tom 07 - Oko Za Oko - Lerum May Grethe.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: