King Stephen - Strefa śmierci.pdf - Stephen King - Figunia

STEPHEN KING

STREFA

ŚMIERCI

Przełożył

Krzysztof Sokołowski

PROLOG

Jeszcze przed maturą John Smith zdążył zapomnieć o ciężkim upadku, którego doznał na

lodzie owego styczniowego dnia 1953 roku. Tak naprawdę, to już w ostatniej klasie podstawówki

miałby wielkie kłopoty, żeby go odgrzebać w pamięci. Ojciec i matka o niczym się nie

dowiedzieli.

Jeździli na łyżwach na oczyszczonym ze śniegu skrawku Runaround Pond w Durham. Starsi

chłopcy grali w hokeja starymi, posklejanymi taśmą kijami, zamiast bramek używając dwóch

koszy na ziemniaki. Maluchy tylko popierdzały sobie w kółko, jak to maluchy od niepamiętnych

czasów; nogi komicznie wyginały im się w kostkach, a z ust wypływały na kilkustopniowy mróz

obłoczki pary. W rogu, na oczyszczonym lodzie płonęły dwie opony, buchające czarnym dymem;

wokół ognia siedziało kilkoro rodziców, przyglądających się swym pociechom. Czasy pojazdów

śnieżnych jeszcze nie nadeszły i sporty zimowe ciągle polegały na ćwiczeniach ciała, a nie silnika

spalinowego.

Johnny wyszedł z domu stojącego tuż przy granicy Pownal. Przez ramię miał przewieszone

łyżwy. Jak na sześciolatka jeździł całkiem nieźle. Nie aż tak dobrze, by przyłączyć się do

starszych i grać z nimi w hokeja, ale wystarczająco, by kręcić ósemki wokół innych

pierwszoklasistów, którzy albo rozpaczliwie wywijali rękami, próbując ustać, albo padali na

tyłki.

Właśnie sunął powolutku wzdłuż granicy oczyszczonego lodu, marząc o tym, by umieć

jechać do tyłu jak Timmy Benedix, słuchając lodu jęczącego i trzaskającego tajemniczo pod

warstwą śniegu, a także krzyków graczy, ryku silnika ciężarówki jadącej przez most do

cementowni w Lisbon Falls, pomruku rozmów dorosłych. W ten chłodny, jasny zimowy dzień

Johnny był szczęśliwy, że żyje. Nie miał żadnych problemów, o niczym nie myślał i nie pragnął

niczego... chyba tylko tego, by jeździć do tyłu jak Timmy Benedix.

Przejechał koło ogniska i dostrzegł, jak kilku dorosłych przekazuje sobie butelkę whisky.

- Zostaw trochę dla mnie! - krzyknął do Chucka Spiera. Chuck miał na sobie wielką kurtkę

drwala i zielone flanelowe spodnie.

Uśmiechnął się.

- Spadaj, mały. Chyba matka cię woła.

Sześcioletni John Smith odpowiedział mu uśmiechem i odjechał. A przy lodowisku, od

strony drogi zauważył schodzącego w dół samego Timmy'ego Benedixa, a za nim jego ojca.

- Timmy! - krzyknął. - Patrz!

Obrócił się i pojechał niezgrabnie do tyłu. Nie zdając sobie z tego sprawy, zbliżał się do

hokeistów.

- Hej, mały! - krzyknął ktoś. - Z drogi!

Johnny nie usłyszał. Udało mu się! Jechał do tyłu. Złapał rytm - od jednego razu! Trzeba

było tak jakoś wyginać nogi...

Zafascynowany, spojrzał w dół. Co też wyczyniają te jego nogi?

Krążek hokejowy, stary, poryty i wyżłobiony po brzegach, przemknął obok nie zauważony.

Jeden ze starszych chłopaków, niezbyt dobry łyżwiarz, rzucił się w pościg głową w przód, ślepy

na świat.

Chuck Spier dostrzegł niebezpieczeństwo. Zerwał się na równe nogi i wrzasnął:

- Johnny! U w a g a...!

Chłopiec podniósł głowę, a w następnej chwili kiepski łyżwiarz rąbnął w niego z pełną

szybkością, całą masą swych osiemdziesięciu kilogramów.

Johnny pofrunął z rozrzuconymi ramionami. Chwilkę później jego głowa zetknęła się z

lodem i zrobiło mu się czarno przed oczami.

Czarno... czarny lód... czarno... czarny lód... czarny. Czarny.

Powiedzieli mu, że zemdlał. Natomiast on był pewny tylko tej dziwnej, powtarzającej się

myśli i tego, że w którymś momencie dostrzegł nad sobą krąg twarzy - przerażeni hokeiści,

zaniepokojeni dorośli, małe, ciekawskie dzieciaki, głupio uśmiechnięty Timmy Benedix. Chuck

Spier trzymał go w ramionach.

Czarny lód. Czerń.

- Co? - zapytał Chuck. - Johnny... dobrze się czujesz? Strasznie się walnąłeś.

- Czarny - mówił ochryple chłopak. - Czarny lód. Nie ładuj go więcej, Chuck.

Mężczyzna rozejrzał się wokół, lekko przestraszony, a potem znów spojrzał na Johnny'ego.

Dotknął wielkiego guza wyrastającego na czole chłopca;

- Przepraszam - tłumaczył się niezdarny hokeista - nawet go nie widziałem. Małe dzieci

powinny trzymać się z dala od boiska. Takie są zasady. - Rozejrzał się niepewnie dookoła, cze-

kając, żeby ktoś go poparł.

- Johnny? - Chuckowi nie podobały się oczy chłopca. Były ciemne, dalekie; odległe i

chłodne. - Dobrze się czujesz?

- Nie ładuj go więcej - powtórzył Johnny, nie zdając sobie sprawy z tego, co mówi, myśląc

tylko o lodzie, o czarnym lodzie. - Wybuch. Kwas.

- To co, może jednak zabrać go do lekarza? - zapytał Chuck Billa Gendrona. - Bredzi.

- Poczekajmy trochę - doradził Bili.

Po chwili Johnny'emu rozjaśniło się w głowie.

- W porządku - szepnął. - Posadźcie mnie. - Timmy Bene-dix ciągle głupawo się uśmiechał,

niech go wszyscy diabli! Johnny zdecydował, że pokaże mu to i owo. Pod koniec tygodnia będzie

kosił wokół niego ósemki... do tyłu i do przodu.

- Chodź tu i usiądź na chwilę przy ognisku - powiedział Chuck. - Strasznie się walnąłeś.

Johnny nie opierał się, kiedy wzięli go pod ręce i odprowadzili do ogniska. Zapach topiącej

się gumy, silny i ostry, wywołał lekkie mdłości. Bolała go głowa. Ciekawie pomacał guza

rosnącego mu nad lewym okiem. Miał wrażenie, że sterczy na kilometr.

- Pamiętasz, kim jesteś, i w ogóle? - spytał go Bili.

- Jasne. Pewnie, że pamiętam. Wszystko w porządku.

- Jak nazywają się rodzice?

- Herb i Vera. Herb i Vera Smith.

Bili i Chuck spojrzeli na siebie i wzruszyli ramionami.

- Chyba w porządku - stwierdził Chuck, a później powtórzył po raz trzeci: - Ale cholernie się

walnął, nie? Rany!

- Dzieciaki. - Bili popatrzył rozkochanym wzrokiem na swe ośmioletnie bliźniaczki,

jeżdżące ręka w rękę, po czym przeniósł spojrzenie na Johnny'ego. - Mogło zabić dorosłego.

- Ale nie Polaka - odpowiedział mu Chuck i obaj wybuchnęli śmiechem. Butelka Bushmillsa

ruszyła w drogę.

Dziesięć minut później Johnny był znów na lodzie. Ból głowy prawie znikł. Guz sterczał mu

z czoła jak jakaś dziwna huba. Kiedy wrócił do domu na obiad, wcale nie pamiętał już o upadku,

o tym, że stracił przytomność i miał czarno przed oczami; zapomniał z radości, że odkrył, jak

jeździć do tyłu.

- Na litość boską! - krzyknęła Vera Smith na jego widok. - Co ci się stało?

- Upadłem - odparł Johnny, siorbiąc zupę pomidorową Campbella.

- Dobrze się czujesz, synku? - matka delikatnie dotknęła guza.

- Jasne, mamo!

I rzeczywiście czuł się dobrze... z wyjątkiem koszmarów, które pojawiały się potem przez

jakiś miesiąc... koszmarów i tego, że w ciągu dnia bywał czasami bardzo senny, co mu się nigdy

przedtem nie zdarzało. I minęło mniej więcej wtedy, kiedy ustąpiły koszmary.

Czuł się wspaniale.

Pewnego ranka w połowie lutego Chuck Spier stwierdził, że w jego starym De Soto z

czterdziestego ósmego roku kompletnie siadł akumulator. Próbował doładować go z akumulatora

furgonetki. Właśnie podłączał drugi przewód, kiedy akumulator wybuchł mu w twarz, szpikując

ją odłamkami i opryskując kwasem. Chuck stracił oko. Vera stwierdziła, że tylko łasce boskiej

zawdzięcza, iż nie stracił obu. Dla Johnny'ego była to straszna tragedia; w tydzień po wypadku

odwiedził z tatą Szpital Ogólny w Lewiston. Widok Wielkiego Chucka, leżącego w szpitalnym

łóżku, wynędzniałego i jakby skurczonego, potężnie nim wstrząsnął; tej nocy Johnny śnił, że to o

n leży w szpitalu.

W następnych latach od czasu do czasu miewał przeczucia... wiedział, jaką piosenkę

nadadzą w radiu, jeszcze nim ją zapowiedziano, tego rodzaju sprawy... ale nigdy nie wiązał ich z

wypadkiem na lodzie. Już o nim nie pamiętał.

A przeczucia te nigdy nie były ważne ani nawet częste. Aż do nocy na jarmarku i maski nie

zdarzyło się nic zdumiewającego. Aż do drugiego wypadku.

Później często o tym myślał.

Sprawa z kołem fortuny zdarzyła się przed drugim wypadkiem.

Jak ostrzeżenie z dzieciństwa.

Było lato 1955 roku roku i domokrążca niezmordowanie przemierzał Nebraskę i Iowę pod

palącym słońcem. Siedział za kierownicą mercury'ego kombi z 1953 roku. Auto przejechało

dobrze ponad sto dwadzieścia tysięcy kilometrów i silnik nie chodził już tak cicho jak niegdyś.

Domokrążca był potężnie zbudowany; ciągle jeszcze wyglądał na wykarmionego kukurydzą

wiejskiego chłopaka ze Środkowego Zachodu. W lecie 1955 roku, zaledwie cztery miesiące po

tym, jak zbankrutował jego biznes z malowaniem domów, Greg Stillson nie miał jeszcze

dwudziestu trzech lat.

Bagażnik i tylne siedzenie mercury'ego zawalone były kartonami pełnymi książek.

Większość z nich stanowiły Biblie. We wszystkich kształtach i kolorach. Oto wersja

podstawowa, Amerykańska Jedyna Prawdziwa Biblia z szesnastoma kolorowymi ilustracjami,

sklejona klejem samolotowym, za dolara sześćdziesiąt pięć, z gwarancją, że nie rozleci się przez

co najmniej dziesięć miesięcy; potem, w tanim wydaniu kieszonkowym, Amerykański Jedyny

Prawdziwy Nowy Testament za sześćdziesiąt pięć centów, bez ilustracji, lecz ze słowami Pana

Naszego Jezusa Chrystusa, wydrukowanymi na czerwono; wreszcie dla bogaczy Amerykańskie

Jedyne Prawdziwe Słowo Boże De-luxe za dziewiętnaście dolarów i dziewięćdziesiąt pięć

centów, oprawione w imitację białej skóry (nazwisko właściciela można wypisać na złotym liściu

na okładce), zawierające dwadzieścia cztery kolorowe ilustracje i w środku wolne kartki na

wpisywanie urodzin, ślubów i pogrzebów. Słowo Boże De-luxe mogło przetrwać w jednym

kawałku nawet całe dwa lata. Leżał tam też karton broszurek zatytułowanych: Jedyna prawdziwa

Ameryka: komunistyczno-żydowski spisek przeciw naszym Stanom Zjednoczonym.

Greg zarabiał na tej książeczce, wydrukowanej na tanim, kiepskim papierze, więcej niż na

wszystkich Bibliach razem wziętych. Książeczka wyjaśniała, jak to Rotszyldowie, Rooseveltowie

i Greenblattowie opanowują gospodarkę Ameryki i rząd Ameryki. Udowadniała na wykresach, że

Żydzi są najbliżej spokrewnieni z komunistami-marksistami-leninistami-trocki-stami, a przez

nich z samym Antychrystem.

Maccartyzm upadł w Waszyngtonie dopiero niedawno; na Środkowym Zachodzie gwiazda

Joye McCarthy'ego świeciła całkiem jasno, a Margaret Chase Smith za jej słynną Deklarację

sumienia ochrzczono tu „suką". Poza opowieściami o komunizmie, wiejskich wyborców Grega

Stillsona najwyraźniej niezdrowo fascynowała idea, że to Żydzi rządzą światem.

Greg skręcał właśnie na gruntowy podjazd na farmę, jakieś trzydzieści kilometrów na

zachód od Ames w stanie Iowa. Farma wyglądała na opuszczoną - zasłony w oknach i zamknięta

stodoła - ale przecież nie wiesz, póki nie spróbujesz. To motto oddało Gregowi Stillsonowi spore

usługi w ciągu tych dwóch lat, od kiedy przeniósł się z matką z Oklahomy do Omaha. Interes z

malowaniem domów nie był niczym wielkim, ale Greg musiał pozbyć się z ust smaku Jezusa

(proszę mi wybaczyć to drobne bluźnierstwo). Lecz teraz wrócił do domu - choć nie na kazalnicę

- głosić konieczność odrodzenia i czuł ulgę, że skończył się już ten interes z cudami.

Otworzył drzwi i kiedy wysiadał z samochodu, zza stodoły wyłonił się wielki, groźny pies.

Położył uszy po sobie, zaszczekał głośno.

- Cześć, dobry piesek - powiedział Greg. Głos miał niski, przyjemny i donośny; w wieku

dwudziestu trzech lat wyćwiczył sobie głos czarodzieja.

Dobry piesek nie zareagował na ten przyjazny ton. Podchodził bliżej, wielki i zły, i miał

zamiar urządzić sobie wczesny obiad z domokrążcy. Greg wsiadł więc do auta, zamknął drzwi i

dwukrotnie przycisnął klakson. Z twarzy spływał mu pot; na białym lnianym garniturze, pod

pachami, pojawiły się okrągłe, szare plamy. Zatrąbił jeszcze raz. Żadnej odpowiedzi. Chłopstwo

załadowało się do swego international harvestera czy innego studebakera i pojechało do miasta.

Greg uśmiechnął się.

Zamiast wrzucić wsteczny bieg i opuście podjazd, sięgnął za siebie i wyciągnął pompkę...

pełną amoniaku.

Odciągnął tłok i wysiadł z samochodu, uśmiechnięty. Siedzący na podjeździe pies poderwał

się i natychmiast ruszył na niego warcząc.

Greg nadal się uśmiechał.

- W porządku, piesku - powiedział tym swoim przyjemnym, mocnym głosem. - No, chodź.

Podejdź do mnie. - Nie znosił tych wstrętnych kundli, biegających po małych podwóreczkach jak

aroganccy mali Cezarowie; sporo mówi to o ich właścicielach, nie?

- Cholerne chłopstwo - mruknął pod nosem, nie przestając się uśmiechać. - No, chodź,

piesku.

Pies zbliżył się. Przysiadł na łapach, gotowy do skoku. W oborze zaryczała krowa, wiatr

szeleścił cicho w kłosach zbóż. Pies skoczył, a uśmiech Grega zmienił się w twardy, gorzki

grymas. Przycisnął tłok pompki i strzelił wprost w oczy i nos zwierzęcia gryzącą mgiełką

amoniaku.

Złowrogi warkot zmienił się w krótkie, rozpaczliwe skomlenie, a później, gdy zaczął się

prawdziwy ból, w przeciągłe wycie. Pies podwinął ogon; nie był już stróżem podwórka, lecz

przegranym kundlem.

Twarz Grega Stillsona pociemniała; oczy zwęziły sie w szparki. Zrobił szybki krok do

przodu i nogą obutą w trzewik z metalowym czubkiem wściekle kopnął psa w podbrzusze. Pies

zawył piskliwie i, obolały i przerażony, przypieczętował swój los obracając się i zamiast uciekać

do stodoły, wypowiedział wojnę prześladowcy.

Warknął, odwrócił się, zaatakował na ślepo, złapał prawą nogawkę spodni Grega i rozdarł ją.

- Ty sukinsynu! - krzyknął zaskoczony, wściekły mężczyzna i ponownie kopnął psa, tym

razem tak silnie, że zwierzę potoczyło się po ziemi. Podszedł do niego i ciągle wrzeszcząc,

wymierzył mu kolejnego kopniaka. Pies, któremu łzawiły oczy, którego nos płonął z bólu,

zorientował się wreszcie, jak niebezpieczny jest ten szaleniec, ale było już za późno.

Greg Stillson ścigał go po podwórku, dysząc i wrzeszcząc; po policzkach spływał mu pot.

Kopał psa, aż zwierzę mogło tylko ze skowytem czołgać się po ziemi. Kundel krwawił z kilku-

nastu ran; zdychał.

- Nie trzeba było mnie gryźć - szepnął Greg. - Słyszysz? Czy ty mnie słyszysz? Nie trzeba

było mnie gryźć, ty durny kundlu. Nikt nie śmie wejść mi w drogę. Słyszysz? Nikt. - Za-

krwawionym butem wymierzył kolejnego kopniaka, lecz pies już nic nie czuł. Żadnej w tym

satysfakcji. Greg poczuł ból głowy. Wszystko przez to słońce. Wszystko przez to, że ścigał tego

King Stephen - Strefa śmierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: