O żabkach w czerwonych czapkach
H. Bechlerowa
Mieszkały dwie żabki w Zielonej Dolinie: Rechota i Zielona Łapka. Zielona Łapka rozglądała się złotymi oczami wokoło, patrzyła na zieloną trawę, na zielonkawą wodę, na swój zielony płaszczyk.
- Brzydki jest ten mój płaszczyk! Nie chcę takiego!
- Brzydki? Dlaczego? – dziwiła się Rechota.
- Popatrz: zielona trawa, zielony tatarak, zielona woda. I mój płaszczyk zielony. I twój! I nazywam się Zielona Łapka! I wszystko takie zielone… Ach jak nudno.
- A biedronki mają czerwone sukienki… I czarne kropki na sukienkach… - mówiła Rechota. – Może zaprosimy biedronki? Będzie nam wesoło.
Zielona Łapka klasnęła z uciechy.
- Już wiem! Wywiesimy takie zaproszenie:
Kto ma kolor czerwony,
Jest dziś pięknie proszony,
Niech przyjdzie, niech przyleci,
Kto ma czerwony berecik,
Czerwony płaszczyk, czerwony krawat
Będzie wesoła zabawa!
Zapraszają z ukłonem –
Wszystkie żabki zielone.
To zaproszenie wywiesiły żabki na starej wierzbie.
Nie upłynęła godzina – przyleciała pliszka.; Przeczytała, machnęła ogonkiem.
- To nie dla mnie! Nie mam czerwonej czapeczki!
Przyleciały wróble, przeczytały, poskakały tu i tam.
- To nie dla nas! Nie nosimy czerwonych kapeluszy!
Przyleciały dwa dzięcioły. Czytały, wodziły dziobami po literkach, potem przyjrzały się w wodzie.
- Mamy czerwone czapeczki z piórek. To nas zapraszają, pójdziemy na bal!
Przyczłapała pod wierzbę duża, stara żaba. Długo czytała, co żabki napisały. Pokiwała głową.
- Po co wam goście?
- Jak to: po co? – oburzyły się żabki! – będzie wesoło!
- Oj, żeby z tego biedy jakiej nie było! – gderała stara żaba.
Ale żabki nie słuchały jej narzekania. Nie miały czasu. Bo oto usłyszały:
- Puk, puk, puk!
To pierwsi goście: dzięcioły. Zapukały w drzewo, tak jak goście pukają do drzwi.
- Witajcie, witajcie! – wołały żabki.
Dzięcioły w ukłonie nisko schyliły głowy. A żabki mogły wtedy dobrze zobaczyć ich ładne bereciki z czerwonych piórek.
- Jakie się macie, biedroneczki! – witały żabki nowych gości.
- O, i maczki idą! Jakież piękne kapelusze!
To z głębi lasu przyszły muchomory. Takich kapeluszy żabki nigdy nie widziały! Wielkie, czerwone, kropki białe na nich i plamki srebrzyste.
Żabki przyglądały się gościom, szeroko otwierały duże, okrągłe oczka i patrzyły na swoje zielone płaszczyki i wzdychały:
- Taki makowy kołnierzyk mieć!
- Sukieneczki jeszcze piękniejsze!...
- A czapeczki dzięciołów?...
- Nie. Kapelusze muchomorów piękniejsze! Ach, oddałabym dziesięć zielonych płaszczyków za jeden taki kapelusz!
Trzeba teraz częstować gości.
Podają żabki sok z kwiatów i rosę z łąki w konwaliowych kubeczkach.
- Pijcie, biedronki! – prosi Zielona Łapka.
- Może jeszcze drugi kubeczek rosy? – pyta Rechota.
I podaje kubeczek biedronce, ale patrzy na jej piękną sukienkę.
A tu kubek się przechyla i sok – kap, kap,… na trawę!
Potem zagrała świerszczykowi orkiestra. Zaczęły się tańce.
Oj, nie jedna żabka zapomniała, w którą stronę kręci się kółeczko, kiedy trzeba przytupnąć, kiedy klasnąć w łapki!
Świerszczykowi skrzypki zagrały właśnie cichutko, zabuczały bąki…
A tu – blisko za wierzbą… co to?
- Kle, kle, kle!
- Bocian! – krzyknęły żabki przerażone – Kto go tu prosił?
Bocian zaśmiał się, pokiwał dziobem.
- A moje czerwone pończochy? Napisałyście przecież wyraźnie:
Kto ma kolor czerwony
Jest dziś pięknie proszony.
Chcę wesoło potańcować w waszej zabawie.
Ale żabki nie przywitały gościa w czerwonych pończochach. Uciekły. Tylko tu i tam świeciły ich oczka.
Wrócił bociek na swoją polanę zły i zagniewany.
A żabki? O, prędko zapomniały o strachu.
Naradzały się z biedronkami – szyły kołnierzyki, sukieneczki w kropki, przymierzały kapelusze muchomorów.
Minęła godzina, może dwie.
Jak wesoło zrobiło się teraz w Zielonej Dolinie! Wśród zielonej trawy, skaczą żabki. A jakie wystrojone! Co chwila przeglądają się w stawie, ta poprawia kołnierzyk, tamta obciąga czerwony, nowy płaszczyk…
A stara, mądra żaba popatrzyła na wystrojone żabki i pokiwała głową:
- Oj, żeby z tego tylko jakiej biedy nie było!...
Ale żabki nawet nie spojrzały na nią.
Nie widziały boćka stojącego na gnieździe. Patrzył z wysoka na Zieloną Dolinę.
- Coś czerwonego tam po łące skacze! – dziwi się i przekrzywia głowę. - Co to może być?
Sfrunął z gniazda, stanął z daleka.
– O! Tu kapelusze same spacerują, tam czapki skaczą!
Podszedł bliżej pod samą wierzbę.
- To żabki! Ależ się wystroiły! Kle, kle, kle! – roześmiał się bociek. – W sam raz dla mnie.
Żabki nic nie słyszały.
- Patrzeć już nie mogę na zielony kolor!
- Nigdy już nie zdejmę tego czerwonego kapelusza!
- Ani ja czerwonej sukienki! – wykrzykiwały głośno.
A bociek coraz bliżej! Nie spieszy się, tylko wolno podnosi wysoko to jedną, to drugą nogę w czerwonych pończochach.
Nigdy jeszcze nie był taki wesoły! Podśpiewuje sobie bocianim głosem:
- Nie skryjesz się, żabki w zielu, widzę przecież twój kapelusz!
Dopiero teraz zobaczyły go żabki! Dopiero teraz usłyszały jego głos! Jednak – myk! Ukryła się w trawie w zielonych liściach. Na próżno! Bociek dobrze ją widzie i śpiewa swoje:
- Nie uciekniesz, tam w zieleni,
Twój berecik się czerwieni!
Hop! – skoczyła Zielona Łapka w zielony tatarak. Bociek już przy niej:
- Żabko, wszędzie cię zobaczę,
Masz czapeczkę niby maczek!
Mądra, stara żaba ukryta pod wielkim, zielonym liściem zdążyła krzyknąć przerażona:
- Zrzućcie prędko te czerwone stroje!
Pospadały w trawę porzucane w pośpiechu kapelusze, tu frunęła sukienka, tam potoczyła się czapka.
A żabki w swoich starych, zielonych płaszczykach – hop! Pod zielony liść, w zieloną trawę, w zieloną wodę.
Bociek patrzy to jednym okiem, to drugim. Już nie podśpiewuje, dotknął dziobem czerwonego kapelusza w trawie. A kapelusz nie ucieka!
- Gdzie się podziały żabki! – rozgląda się zdumiony. Nie widzi, że pod liściem ukryła się jedna – w płaszczyku zielonym jak liść. W trawie siedzi druga – zielona jak trawa. W wodzie siedzi trzecia – w płaszczyku zielonym jak woda. I wszystko takie zielone, zielone…
Spuścił bociek czerwony dziób! Ach, jaki był zły! Już nie znajdzie tak łatwo zielonych żabek w zielonej trawie, w zielonej wodzie, wśród zielonych liści!...
Agashi