Cmentarz żydowski-Zasady chowania zmarłych.pdf

Cmentarz żydowski

W tradycji żydowskiej umarli traktowani są ze szczególną troską, ponieważ śmierć

zamyka jedynie ziemski etap egzystencji człowieka. Dusza ludzka wkracza w nowe,

lepsze i wieczne formy życia dopiero po pogrzebaniu ciała.

Zmarłego chowa się tak szybko, jak to jest możliwe, zgodnie ze wskazówką

Talmudu mówiącą, że pogrzeb jest "blisko zgonu". Odłożenie ceremonii

pogrzebowej może mieć miejsce w sytuacji obowiązkowego przeczekania dni

świątecznych lub z powodu przestrzegania lokalnych przepisów państwowych.

Po rytualnym obmyciu ciała, zmarłego owijano w lniane płótno zwane całunem.

W czasach najdawniejszych zmarłego chowano w stroju, jaki zwykł był nosić za

życia. Mężczyzn chowano w tałesie - modlitewnym szalu. Mężczyzn żonatych

składano do grobu w dużym tałesie (tallit gadol), młodzieńców od 13 roku życia

w małym tałesie (tallit katan), usuwając z tałesów frędzle (cicis) przypominające o

wykonywaniu boskich przykazań, czego zmarły według religii czynić nie może.

Czynności te wykonuje się przeważnie na cmentarzu, w specjalnym budynku

zwanym Bet Tahara, czyli "dom oczyszczenia". Zwłoki powinny być pochowane

w bezpośrednim kontakcie z ziemią lub w prostej trumnie z otworami, zbitej z desek

bez użycia gwoździ. Ciało zmarłego jest zawsze grzebane w pozycji poziomej (nigdy

w kucznej, jak głoszą ludowe podania) w nie obudowanym grobie. Często

w dawnych czasach wkładano do grobu zamknięte kłódki, które mogły

symbolizować "zamknięcie" grobu na wieczne czasy. Zmarły spoczywa wzdłuż osi

wschód - zachód, z twarzą zwróconą na wschód tak, aby w chwili nadejścia Sądu

Ostatecznego kierować się ku Jerozolimie. Nad zasypanym grobem modlitwę

odmawia syn, a nie rabin. Pogrzeby należy przeprowadzać jednolicie i skromnie,

przede wszystkim dla podkreślenia równości wszystkich wobec śmierci.

Obowiązkiem najbliższej rodziny i krewnych zmarłego była troska o sprawy

związane z pogrzebem, chociaż tradycyjnie od około 1500 lat ceremonią pochówku

zajmowały się specjalnie w tym celu tworzone gminne bractwa pogrzebowe, od XVI

w. zwane Chewra Kadisza. Członkostwo tej "świętej wspólnoty" uznawano za wielką

pobożność. Podczas pogrzebu wygłaszano modlitwy żałobne, odnoszące się prawie

wyłącznie do wszechmocy Boga i wyrażające poddanie się wyrokowi Najwyższego

i Wiecznego Sędziego. w liberalnych gminach modlitwy te odmawiane były

w językach krajowych. Tradycja nie dopuszcza na pogrzebach kwiatów, ponieważ

wszystko co służy żyjącym nie może należeć do zmarłych. Lecz zwyczaje się

zmieniają i już w XIX w. wiele reformowanych gmin, dopuszczało kwiaty doniczkowe

i w wieńcach, te ostatnie zwłaszcza na pogrzebach polityków i żołnierzy. Również

muzyka kantoralna i zapalanie świec lub lampek oliwnych nie były rzadkością,

pomimo różnych interpretacji pradawnych obrzędów. Wiele lokalnych obyczajów

rozwinęło się i utrwaliło, utrudniając wyraźne ustalenie ich pochodzenia. Jednak

wszystkie mają na celu okazanie zmarłemu należnej czci, udzielenie żałobnikom

pociechy i podkreślenie poddania się wyrokowi Bożemu.