EasyTrax to naprawdę proste cz.5.pdf

eż to potrafisz

afisz

Nareszcie przystępujesz do

tworzenia własnej biblioteki. Przed

podjęciem pracy koniecznie powróć

do wskazówek podanych

w poprzednim odcinku. Jak się za

chwilę przekonasz, tworzenie

elementów bibliotecznych jest

dziecinnie proste, wymaga tylko

odrobiny staranności i cierpliwości.

Pakiet EasyTrax jest dostępny

w ofercie AVT na dyskietce

oznaczonej symbolem 1CA006

(patrz str. 60).

EasyTRAX

to naprawdę proste!

część 5

Rezystory

Standardowo będziesz stosował małe

rezystory o mocy 0,125...0,4W. Radzę

Ci od razu wprowadzić do biblioteki cały

szereg obudów o różnym rozstawie ot−

worów. Zacznij od standardowego “leżą−

cego” rezystora o rozstawie punktów lu−

towniczych równym 400 milsów (około

10mm). Ustaw kursor w punkcie

o współrzędnych 1000, 1000 (współ−

rzędne są podane w pasku stanu)

i umieść tam punkt lutowniczy naciska−

jąc “F1”. Przesuń kursor na miejsce

o współrzędnych 1400, 1000 i umieść

tam drugi punkt. Teraz za pomocą “F3”

w warstwie Overlay narysuj zarys ele−

mentu. Pamiętaj, że linie opisu nie po−

winny przebiegać nad projektowanymi

otworami . Nie umieszczaj linii opisu tak−

że na obszarze, gdzie znajduje się punkt

lutowniczy . Przy płytkach jednowarstwo−

wych (tzw. jednostronnych) nie jest to is−

totne, ale przyzwyczaj się do tego, bo

przy płytkach “dwustronnych” ma już du−

że znaczenie.

Rezystory w mojej bibliotece zazna−

czone są za pomocą pojedynczej, “chu−

dej” kreski o grubości 25 lub 30 milsów.

Jeśli Twój element ma mieć obrys odpo−

wiadający prawdziwym wymiarom, to

powinieneś zwrócić uwagę przede

wszystkim na średnicę rezystora. Na

rynku nadal spotyka się mnóstwo rezys−

torów klasy MŁT0,25, które mają średni−

cę około 2,8mm (110 milsów). Jeśli bę−

dziesz stosował takie rezystory, a pew−

no będziesz, szerokość Twoich leżących

“rezystorów bibliotecznych” powinna być

właśnie taka. Aby narysować to dokład−

nie, musisz zmienić skok kursora

(“G”“S”) z 25 na 5 milsów. Jeśli nie

chcesz być tak dokładny, to pozostań

przy skoku 25mil.

Jeśli twój rezystor jest narysowany,

musisz jeszcze ponumerować punkty lu−

townicze. W Easytraxie od biedy moż−

na by się było bez tego obyć, ale prze−

cież w przyszłości będziesz korzystał

z listy połączeń (netlist), i wtedy nume−

racja punktów jest niezbędna. Nabieraj

więc zdrowych przyzwyczajeń.

Wykonaj: “E”,”P”, ustaw kursor na

punkt o współrzędnych 1000, 1000,

“enter”, wpisz “1”, “enter”, “esc”.

Następnie ustaw kursor nad drugim

punktem: “enter”, “enter”, wpisz “2”, “en−

ter”, “esc”.

Aby wprowadzić element do biblioteki

musisz skorzystać z funkcji BLOCK

z menu głównego. Polecenie to będzie−

my często wykorzystywać przy projekto−

waniu płytek. Dziś nauczymy się tylko

definiować (DEFINE) i ukrywać (HIDE)

blok.

Z menu głównego wybierasz menu

BLOCK: “B”, potem “D” (Define) −

w pasku stanu pojawi się napis SE−

LECT FIRST CORNER = wybierz pierw−

szy narożnik. Ustaw więc kursor w miej−

scu o współrzędnych 900, 900 i naciś−

nij enter. Pojawi się napis SELECT SE−

COND CORNER = wybierz drugi naroż−

nik. Ustaw kursor w miejscu o współ−

rzędnych na przykład 2100, 1100 i na−

ciśnij enter. Następnie aby zdefiniować

punkt odniesienia (REFERENCE POINT)

ustaw kursor w punkcie 1000, 1000 i na−

ciśnij enter. W wybranym bloku wyświet−

lane są kolory “odwrotne” do kolorów

ustawionych wcześniej poleceniem “S”“L”.

Zdefiniowałeś blok; jego zawartość

wprowadzisz do biblioteki poleceniem

“L”, “A”. Pojawia się tabelka, w którą

wpisujesz nazwę definiowanego ele−

mentu. Niech to będzie krótka nazwa

R4. Wpisz ją do tabelki i naciśnij enter.

Sprawdź zawartość swojej biblioteki

poleceniem “L”“L” lub “L”“B”.

Teraz możesz ukryć blok poleceniem

“B”“H”. Mówimy tu o ukryciu (Hide)

a nie usunięciu czy skasowaniu zawar−

tości bloku.

Teraz dodaj do biblioteki kolejny ele−

ment: R5 czyli rezystor o rozstawie 500

milsów (ok. 12,5mm). Poleceniem “M”“P”

przesuń drugi punkt lutowniczy na miejs−

ce o współrzędnych 1500, 1000, a po−

leceniem “M”“D” lub lepiej “M”“T” przed−

łuż odpowiednio zarys elementu (linie

w warstwie Overlay). Następnie znów

zdefiniuj blok (“B”“D”) i wpisz go do bib−

lioteki (“L”“A”) jako R5.

Możesz także nie ukrywać bloku −

specjalnie poleciłem Ci zdefiniować tak

długi blok, żebyś mógł po prostu przesu−

wać punkty i ścieżki wewnątrz bloku,

a potem wpisywać zawartość do biblio−

teki rozkazem “L”“A”.

Powtarzaj więc całą procedurę aż

wprowadzisz do biblioteki rezystory

R6...R10 o rozstawie 600, 700, 800,

900 i 1000 milsów.

Koniecznie trzeba też mieć w biblio−

tece “rezystory stojące”. Narysuj więc

elementy R1 (o rozstawie punktów lu−

towniczych równym 100 milsów), R2

i R3. Z praktyki wiem, że przydadzą

się też rezystory R1.5 jak też R1.25 czy

R2.5 (celowo używam w oznaczeniach

kropek zamiast przecinków).

Rysunek stojących rezystorów może

zawierać okrąg, który umieścisz polece−

niem “P”“A”. Upewnij się tylko czy gru−

bość linii wynosi 10 mil (sprawdzasz “C”,

zmieniasz za pomocą “C”“A”).

Znów jeśli chcesz być dokładny, mu−

sisz ustawić skok kursora równy 5 i naj−

prościej poleceniem “E”“A” zmienić pro−

mień narysowanego okręgu na 55 mil−

sów.

Przemyśl, jak mają wyglądać Twoje

rezystory. Na rysunku 15 możesz zoba−

czyć różne propozycje rysunków rezys−

torów o takiej samej wielkości. Jeśli bę−

dziesz je zaznaczał pojedynczą kreską,

Rys. 15. Przykłady “rezystorów biblio−

tecznych”.

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 5/96

eż to potr

Też to potr

eż to potrafisz

afisz

to na bardziej upakowanych płytkach bę−

dziesz miał więcej miejsca na numery

elementów. Jeśli natomiast zechcesz

precyzyjnie zaznaczać obrys, wtedy

przy projektowaniu druku nie popełnisz

błędu polegającego na umieszczeniu

elementów na płytce zbyt blisko siebie.

Nie planuj jednak, że wewnątrz prosto−

kątnego obrysu rezystora będziesz

umieszczał potem numer elementu. Nie−

którzy tak robią, ale jest to zły zwyczaj −

po wlutowaniu elementu nie widać jego

oznaczenia, co przy ewentualnych na−

prawach jest dużym utrudnieniem.

Zdecyduj więc sam, jakie “rezystory”

chcesz mieć w swej bibliotece.

Wszystkie elementy z rysunku 15

przedstawiają miniaturowe rezystory

o mocy do 0,4W. Rezystory dużej mocy

wprowadzisz później, w miarę potrzeb.

Kondensatory

Ogromna większość stosowanych

dziś kondensatorów stałych, zarówno fo−

liowych, jak ceramicznych ma rozstaw

200 milsów (ok. 5mm).

Standardowym kondensatorem sta−

łym będzie u Ciebie niewątpliwie ele−

ment biblioteczny oznaczony C2. Dwa

numerowane punkty masz na ekranie,

zmień tylko rysunek w warstwie Over−

lay, aby zawierał on symbol kondensato−

ra.

Osobny temat to kondensatory elek−

trolityczne. Jak może zauważyłeś,

w oryginalnej bibliotece mają one dziw−

ne oznaczenia informujące o średnicy

i rozstawie końcówek. Ja w swojej bib−

liotece mam elementy CE5, CE6, CE8,

CE10, CE13 i CE16. Tym razem liczba

oznacza średnicę kondensatora w mili−

metrach . Rozstaw punktów lutowniczych

zależy od wielkości i wynosi odpowied−

nio 100, 100, 150, 200, 200 i 300 mil−

sów. Z praktyki wiem, że przyda ci się

“kondensator” CE6A o średnicy 6mm

i rozstawie otworów 150mil. Między je−

go punktami lutowniczymi można bez

kłopotu poprowadzić ścieżkę o szero−

kości 30mil.

W rysunkach kondensatorów elek−

trolitycznych koniecznie oznacz końców−

kę dodatnią znakiem + . Wielkość

umieszczanego znaku + możesz zmie−

nić poleceniem “S”“S”“F”.

Przyzwyczaj się też nadawać kon−

cówce dodatniej numer 1, zaś ujemnej 2.

Tu polecam Twojej uwadze kolejny

“wynalazek”. Ponieważ stare “elektrolity”

są zdecydowanie większe od nowych,

po zaprojektowaniu płytki wykonawca

(czyli najczęściej ty sam) może mieć kło−

poty z wlutowaniem kondensatora więk−

szego lub mniejszego niż przewidziany

w projekcie. Możesz więc zaprojekto−

wać dwa “uniwersalne elektrolity” ozna−

czone choćby CEU1 i CEU2 zawierające

po trzy otwory umożliwiające wlutowanie

kondensatorów o różnych średnicach.

Jeszcze inna sprawa to “leżące elek−

trolity”. Dziś już się prawie nie spotyka

kondensatorów z wyprowadzeniami osio−

wymi. Często zależy nam, żeby płytka

była jak “najchudsza” i wzystkie elemen−

ty umieszczamy poziomo. Wtedy zacho−

dzi też potrzeba położenia na bok zwyk−

łego elektrolitu. Przewidując to, możesz

już teraz wprowadzić kolejne elementy

biblioteczne; u mnie “leżące elektrolity”

mają oznaczenie CE5L, CE6L... itd.

Wbrew pozorom nie będziesz miał

żadnych kłopotów z takimi “leżącymi

elektrolitami”, bo po umieszczeniu na

płytce w razie potrzeby możesz je dodat−

kowo odwracać poleceniami “M”“C”“X”

lub “M”“C”“Y”.

Przykłady “kondensatorów bibliotecz−

nych” możesz obejrzeć na rysunku 16 .

Diody

Powinieneś mieć w bibliotece szereg

“diod”, poczynając od D1 o rozstawie

100 milsów, do D10 o rozstawie 1 ca−

la. Do diod LED wykorzystasz element

D1, możesz też wprowadzić oddzielny

element o nazwie LED.

Przy diodach pewnym problemem

mogą być średnice otworów. Dla małych

“szklaczków” typu 1N4148 wystarczy

średnica otworu równa 0,6mm. Ty jed−

nak stosuj “standardowy” punkt

Round85 z otworem o średnicy 0,8mm.

Diody o większych prądach pracy,

już choćby z rodziny 1N400X wymaga−

ją otworu o średnicy 1mm. W profesjo−

nalnych programach projektowych,

mógłbyś łatwo zmienić średnice wybra−

nych otworów. Na przykład już w Auto−

traxie dla każdego punktu indywidualnie

określasz średnicę plamki lutowniczej,

a oddzielnie średnicę otworu. Jak już

wiesz, w Easytraxie danej średnicy

plamki przypisane jest zawsze to samo

wiertło, czyli ta sama średnica otworu,

proponuję Ci więc wprowadzenie do bib−

Proponuję Ci wprowadzenie do biblio−

teki kilku różnych “kondensatorów”

o tym rozstawie. Przecież ceramiczny

“lizaczek” ma grubość rzędu półtora mili−

metra, a foliowy o pojemności 1µF czy

2,2µF będzie miał grubość około

6...7mm. Te grubsze kondensatory mo−

żesz oznaczyć C2A, C2B itd.

Są sytuacje, gdy wszystkie elementy

na płytce powinny być umieszczone jak

najniżej. Przewidując to wprowadź “leżą−

cy na boku” kondensator − u mnie ma

on oznaczenie C2L.

Niekiedy spotyka się kondensatory

ceramiczne o rozstawie wyprowadzeń

100 milsów − zaprojektuj więc kondensa−

tor C1. Tak samo przydadzą Ci się ele−

menty C3, C4 i C5. Większe kondensa−

tory wprowadzisz do biblioteki później,

w miarę potrzeb. Z pewnością zasto−

sujesz wtedy punkty lutownicze o śred−

nicy 100mil lub większej.

Teraz polecam Ci jeszcze inny “wyna−

lazek”. Ponieważ starsze kondensatory

mogą mieć większy rozstaw końcówek

możesz zaprojektować “kondensator

uniwersalny” oznaczony choćby CU ma−

jący cztery otwory i punkty lutownicze.

Stanowczo nie radzę Ci jednak umiesz−

czać w projekcie bibliotecznym ścieżek

w warstwie Bottom Layer, choć pro−

gram daje taką możliwość. Ścieżki za−

wsze narysujesz podczas projektowania

druku.

Rys. 16. Przykłady “kondensatorów bibliotecznych”.

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 5/96

eż to potr

Też to potr

eż to potrafisz

afisz

Rys. 17. Przykłady “diod bibliotecznych”.

problem stanowią średnice otworów. Do

rysunku obudowy TO−220 nie możesz

wykorzystać punktów Round85, bowiem

im przypisano wiertło o średnicy 0,7mm

(lub 0,8mm). Nie możesz użyć punktów

Round100 − są za duże i zewrą wszyst−

kie trzy wyprowadzenia tranzystora. Pro−

ponuję Ci użycie kwardatowych punktów

lutowniczych Square85 − wybierasz je

rozkazem “C”“P”. W zbiorze standard.etl

przypiszesz im później (lub już to zrobi−

łeś) oddzielne narzędzie o średnicy

40mil (1mm), 43mil (1,1mm) lub nawet

48mil (1,2mm).

Mogę Ci jeszcze zaproponować

wprowadzenie rysunków “leżących tran−

zystorów”: w obudowie TO−92 o ozna−

czeniu TL i w obudowie TO−220 − T1L.

Zasada numeracji wyprowadzeń

w obudowie TO−220 jest jasna: patrząc

na tranzystor od strony opisu (oczywiś−

cie nóżkami w dół), od strony lewej do

prawej mamy nóżki 1, 2 i 3. Baza (w

MOSFETach − bramka) ma więc zawsze

numer 1, kolektor (dren) − numer 2.

Rysunki obudów tranzystorów mogą

wyglądać jak na rysunku 18 .

Układy scalone

Nie powinieneś mieć z nimi żadnych

kłopotów. Nie zapomnij tylko zaznaczyć

łukiem wycięcia−klucza i ponumeruj

punkty lutownicze (nóżki).

W firmowych bibliotekach standar−

dowe obudowy mają oznaczenie DIPXX.

Ty, jeśli chcesz, możesz je nazwać U8,

U14, U16 itd.

Elementy te będziesz wykorzystywał

do zaznaczania nie tylko układów scalo−

nych, ale też tzw. DIP−switchów i R−

packów (7 lub 8 rezystorów w obudowie

typu DIP).

Myślę, że na razie nie zamierzasz

stosować kostek przeznaczonych do

montażu powierzchniowego typu SO−

XX, PLCC czy podobnych. W razie po−

trzeby możesz je “ściągnąć” w niezmie−

lioteki drugiej “rodziny” diod, która bę−

dzie miała punkty lutownicze Round100,

którym przypisano średnicę wiertła 1mm.

Niech to będą elementy DA2...DA10.

Gdybyś kiedyś używał jeszcze więk−

szych, 3− lub 6−amperowych diod, powi−

nieneś wprowadzić kolejne elementy

biblioteczne zawierające punkty Round

125 lub Round150. Sprawdź, jakie śred−

nice przypisano tym punktom w aktual−

nym zbiorze standard.etl.

Przy numeracji punktów lutowniczych

pamiętaj, by anodę diody oznaczyć nu−

merem 1, katodę − 2.

Rysunek 17 przedstawia kilka propo−

zycji rysowania diod.

Tranzystory

Na pewno będzie Ci potrzebny rysu−

nek typowego tranzystora w plastikowej

obudowie TO−92. U mnie nazywa się on

po prostu T. Ponieważ Easytrax ma bar−

dzo ograniczone możliwości rysowania

łuków, musisz użyć okręgu lub naryso−

wać obrys linią łamaną, w najprostszej

postaci w kształcie trójkąta. Z tym na

pewno sobie poradzisz.

Ja w swoich rysunkach zaznaczam

wyprowadzenie emitera. Kiedyś, gdy

królowały tranzystory w metalowych

obudowach było to wręcz konieczne

i ułatwiało montaż.

Pewnym problemem jest numeracja

punktów lutowniczych. Różne źródła po−

dają odmienną numerację końcówek.

W każdym razie środkowa elektroda

(baza) ma numer 2. W większości źró−

deł wyprowadzenie emitera ma numer 1,

kolektora − 3. Ta sprawa na razie jest dla

Ciebie nieistotna − ewentualnie kiedyś

w przyszłości, ale już nie w Easytraxie,

będziesz się martwił, żeby “zegrać” pro−

gram do rysowania schematów (np. Or−

cad) i program do projektowania płytek.

Oprócz typowego “tranzystora” T po−

winieneś mieć elementy o innym roz−

stawie końcówek, umożliwiającym prze−

prowadzenie pomiędzy punktami lutow−

niczymi jednej lub dwóch ścieżek. Niech

to będą elementy TA, TB, TC.

Koniecznie musisz też mieć w biblio−

tece rysunek tranzystora mocy w obudo−

wie TO−220. Będzie potrzebny jako tran−

zystor bipolarny, MOSFET mocy, stabili−

zator trzykońcówkowy itp. Rysunek po−

winien jednoznacznie informować,

z której strony znajduje się metalowa

wkładka radiatorowa. Niech w naszej

bibliotece element taki nazywa się T1.

Niektórzy mają w bibliotece rysunek

obudowy TO−220 z jakimś radiatorem −

nie ma to chyba jednak większego sen−

su, ewentualny obrys radiatora nanie−

siesz podczas projektowania płytki

wprost na rysunek.

Podobnie jak przy diodach, istotny

Rys. 18. Przykłady “tranzystorów bibliotecznych”.

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 5/96

eż to potr

Też to potr

eż to potrafisz

afisz

nionej postaci z biblioteki easystd.lib do

nowej biblioteki za pomocą polecenia

(Library Merge): “L”, “M”, wpisz “c:\easy−

trax\easystd.lib”, “enter”, wpisz nazwę

“ściąganego” elementu np. PGA84X10,

“enter”, wreszcie “enter” albo wpisz no−

wą nazwę i ”enter”.

Inną, chyba lepszą drogą, dającą

możliwość wprowadzenia zmian jest

umieszczenie na arkuszu roboczym (ek−

ranie) potrzebnych elementów polece−

niem “P”“C”, gdy bieżącą biblioteką jest

EASYSTD.LIB. Później można dokonać

potrzebnych poprawek (wykorzystując

polecenie “L”“E”), a następnie zmienić

czynną bibliotekę na MOJA.LIB i wpi−

sać do niej po kolei poszczególne ele−

menty używając poleceń z menu Block

i Library Add.

Gdybyś ściągał z biblioteki EA−

SYSTD.LIB rysunki układów scalonych

DIP, zastosuj drugi sposób i koniecznie

zmień wszystkie punkty lutownicze (tak−

że punkt nr 1) na Round85.

Nie stosuj natomiast punktów typu

DIPXX, bo niektóre stare fotoplotery ma−

ją duże trudności przy “malowaniu” tych

punktów.

Nie martw się − gdybyś podczas pro−

jektowania płytki musiał poprowadzić

ścieżkę między nóżkami układu scalone−

go zmienisz punkt z Round85 na Squa−

re62 lub lepiej na R60X120.

Inne elementy

biblioteczne

Z czasem życie zmusi Cię do wpro−

wadzenia wielu dalszych elementów bib−

liotecznych. Na początek musisz mieć

kilka najpotrzebniejszych.

Weź więc suwmiarkę, zmierz gabary−

ty obudowy i rozstaw nóżek, przelicz

wymiary z milimetrów na milsy według

prostej zależności:

długość w milsach = długość w mili−

metrach x 39,4

(bo 1mm = 39,37mil).

Nie przesadzaj z dokładnością, za−

okrąglaj w górę do 5 lub nawet 25 mil−

sów, potem obudowy rysuj przy skoku

kursora 25 lub co najwyżej 5 milsów,

przy czym punkty lutownicze w miarę

możliwości staraj się umieszczać w ras−

trze 25mil.

Pamiętaj zawsze, że jeśli wymagana

jest większa średnica otworu, nie mo−

żesz stosować punktów Round85 , lecz

punkty Round100, Round125, Square85

czy jeszcze inne, bo te pierwsze mają

przypisaną średnicę otworu równą 0,7

lub 0,8mm.

Zmierz więc, albo znajdź wymiary

w katalogach i wprowadź do biblioteki

rysunki obudów zwykłych węglowych

potencjometrów montażowych − popular−

nych PR−ków. Uważaj na średnice otwo−

rów! Krajowe PR−ki wymagają więk−

Rys. 19. Inne elementy biblioteczne.

szych otworów. W miarę możliwości

umieść dodatkowe punkty i otwory, że−

byś potem na płytce mógł zamontować

zarówno PR−ki stojące, jak i leżące.

Wprowadź też ze dwa rysunki precy−

zyjnych potencjometrów dostrojczych

(helitrimów). Zaprojektowanie uniwer−

salngo rysunku dla wszystkich możli−

wych potencjometrów montażowych nie

jest takie proste (może nawet niemożli−

we) i pewnie w przyszłości niejedno−

krotnie będziesz zmieniał swoje biblio−

teczne PR−ki i HELItrimy.

To samo dotyczy przekaźników.

Zwróć uwagę, że niektóre przekaźniki

mają wymiary wynikające z rastra calo−

wego, inne milimetrowego. Na wszelki

wypadek stosuj więc większe punkty lu−

townicze i otwory zawsze “o jeden nu−

mer za duże” − dzięki temu w przyszłoś−

ci unikniesz wielu stresów. Ja na przy−

kład zbudowałem w ten sposób “uniwer−

salny przekaźnik” umożliwiający wluto−

wanie przekaźników RM81, RM82 oraz

RM96 cztero− i pięcionóżkowych.

W twojej bibliotece nie może zabrak−

nąć złączy śrubowych ARK−2 i ARK−3,

gniazda bezpiecznikowego montowane−

go na płytce (sprężynek stykowych),

kwarcu “stojącego” i ”leżącego”, róż−

nych złączy, jumperków, microswitchów,

obudów SIP a nawet mniejszych trans−

formatorów sieciowych TS2...TS10.

Stopniowo będziesz dodawał kolejne

elementy takie jak wyświetlacze LED

i LCD, cewki, rezystory mocy, brzęczy−

ki, przełączniki itp.

Na rysunku 19 możesz obejrzeć nie−

które elementy z mojej biblioteki.

Dla elementów mocy koniecznie sto−

suj punkty Round100, Square85 ze

średnicą otworu 1mm, a nawet większe.

Dla przekaźników, złącz ARK użyj więk−

szych punktów Round125 lub Round150

i przyporządkuj im średnicę otworu

48mil (1,2mm) lub 51mil (1,3mm).

W miarę możliwości stosuj otwory

sporo większe od średnicy końcówki lu−

towniczej danego elementu − dość częs−

to podobne elementy różnych producen−

tów mają inną średnicę końcówek.

Podsumowanie

A teraz po przeczytaniu artykułu za−

stanów się jeszcze raz co chcesz osiąg−

nąć, przyjmij jakiś własny “standard”

i zabierz się solidnie do pracy. Nie ba−

gatelizuj sprawy bibliotek. Jak Ci wspo−

minałem w jednym z poprzednich odcin−

ków, znam się trochę na tym, bo docho−

dziłem do opisanych wniosków długą i bo−

lesną drogą (wielokrotnych) prób i (wielo−

krotnych) błędów. Nie powtarzaj tych

błędów − od początku zadbaj o porządek

w swojej bibliotece. Poświęć teraz parę

godzin, a zaoszczędzisz sobie w przy−

szłości wielu problemów. “Zainwestowa−

ny” czas zwróci się wielokrotnie. Jeśli w

przyszłości z Easytraxa przesiądziesz

się na większego krewnego: Autotraxa,

a później na Protel for Windows, możesz

za każdym razem tworzyć bibliotekę od

nowa, ale możesz też dokonać konwers−

ji elementów z formatu Easytraxa na Au−

totraxa i dalej na Protela, a potem wpi−

sać je do nowej biblioteki, ewentualnie

dodając niezbędne nowe atrybuty.

A teraz weź się do pracy!

W następnym odcinku weźmiemy

się wreszcie za projektowanie konkret−

nej płytki drukowanej.

Piotr Górecki

E LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 5/96

eż to potr

Też to potr

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: