E.v. Daniken- Szok po przybyciu Bogów(1992r.).Filmyprawdy na chomikuj.pl.pdf

Książka powstała przy współpracy Ulricha Dopatki z Zurychu

Tytui oryginału: Der Gótter-Schock

Projekt okładki: Studio Grafiki Komputerowej Wydawnictwa Prokop

Redakcja i redakcja techniczna: Krzysztof Pruski

Źródła ilustracji kolorowych: 8 (fot.), 10, 13 — Rudolf Eckhardt, Berlin; 8 (rys.)

___ Helenę Gerov, Wien; 14, 17 — Constantin Film, Miinchen; 19, 20, 24

— Heinrich Gerhard Franz; 25, 26 — G. Mossay/SOFAM, IPC, Bruxelles

Źródla ilustracji czarno-bialych: s. 32 — Frank Hurley; s. 51 — arch. Ulricha

Dopatki, Zurich; s. 124 — Ralf Lange, Zuchwil;

Pozostałe zdjęcia i ilustracje pochodzą z archiwum Autora

Wstęp

Szok po przybyciu bogów

Szok po przybyciu

bogów

Drodzy Czytelnicy!

Lektura tej książki jest jak podróż w czasie. Jej początki sięgają 1492

roku, kiedy na horyzoncie pojawił się Krzysztof Kolumb — a prowadzi

w zamierzchłą, mglistą przeszłość, w czasy naszych najdawniejszych

przodków. Docieramy do epoki, w której z nieba zstępowali "bogowie"

i nauczali. Kim byli ci nauczyciele? Skąd przybyli? Opuścili nas na

zawsze, czy może ich potomkowie wrócą w dzisiejszych czasach?

Czy człowiek współczesny znów stanął wobec tajemnic znanych ze

starych przekazów? Jak zachować się wobec fenomenów UFO i istot

z Kosmosu? Czy wśród planetoid — gdzieś między Marsem a Jowiszem

— przemyka wielki międzygwiezdny statek kosmiczny? Czy ludzie są

ślepi? Czy nie chcemy widzieć, co dzieje się wokół nas?

Moja podróż w czasie, prowadząca w rejony tajemniczych spotkań,

nie byłaby możliwa bez pomocy pana Ulricha Dopatki. Pan Dopatka

był wieloletnim wicedyrektorem Biblioteki Uniwersyteckiej Zii-

rich-Irchel. Ma nos badacza — a do tego cechuje go mrówcza

pracowitość, niezbędna przy wyszukiwaniu niezliczonych źródeł pisa-

nych oraz ikonograficznych, które dzięki niemu mogłem wykorzystać

w tej książce. Serdecznie mu za to dziękuję.

A państwu, Drodzy Czytelnicy, życzę emocjonującej podróży w prze-

szłość, w teraźniejszość i w przyszłość.

CH-4532 Feldbrunnen

14 kwietnia 1992

Wasz

Erich von Daniken

I. Ludzcy bogowie

ląd wytaczały się typy z tonsurami i bez. Jedni obuci, inni boso. Paru

kompanów, pachnących raczej niemiło, miało na sobie koszule w wielką

kratę, inni świecili jasnobrązową skórą nagich torsów, jeszcze inni mimo

upału mieli na głowach żelazne hełmy. Oczywiście wszyscy wzięli na ląd

noże, sztylety, strzelby — gromada doprawdy godna respektu.

Nawiasem mówiąc dziwne, że na widok tej nieokrzesanej bandy

Indianie nie uciekli gdzie pieprz rośnie. Zwyciężyło jednak zafas-

cynowanie obcymi. Poza tym Kolumb i jego oficerowie rozdawali

dzikim wspaniałe prezenty: tanie czerwone czapeczki, bezwartościowe

szklane paciorki, liche lusterka, jakieś grzebyki i „inne przedmioty

pośledniej wartości, które oni za godne ceny najwyższej uważali" [1].

Tubylcy z szacunkiem obdarzyli te śmiecie słowem turey, co znaczy

— niebo.

Przekonujący przykład cudu, dzięki któremu Kolumb robił z Indian

idiotów, miał miejsce dwa i pół miesiąca później. 26 grudnia 1492 roku

Kolumb i jego ludzie byli bohaterami święta, celebrowanego przez

odważnego do szaleństwa wodza Guacanagari z Haiti. Na powitanie

Kolumb podarował mu koszulę, parę spodni i parę rękawiczek. „Kiedy

myślał, że tego nie widzę, gapił się z zachwytem na rękawiczki"

— zapisał Kolumb [2]. Indiański książę Guacanagari był zapewne

wówczas najszczęśliwszym dzieckiem na całym szerokim świecie, bo po

zakończeniu uroczystości marynarze zauważyli, jak paraduje po brzegu

z dumnie wypiętą piersią i błogim uśmiechem. Oczywiście ubrany

w śmieszne pludry! Nim to jednak nastąpiło, Kolumb zademonstrował

swoją „boską" władzę: „Kazałem wypalić z bombardy i ze strzelby.

Indianie padli na twarz, usłyszawszy huk wystrzałów. Upłynęła dłuższa

chwila, nim odważyli się poruszyć". [2]

Znamy opis jednej strony — Kolumba. Jak wyglądałaby po stuleciach

relacja z takiego zdarzenia, gdyby napisali ją Indianie?

Zabawne w historii jest to,

że się zdarzyła.

Peter Bamm (1879-1975)

„Ujrzeliśmy dwie czy trzy osady, lud tubylczy coś do nas wołał,

dziękując Bogu. Paru tubylców przyniosło wodę, inni jedzenie. [...]

Zrozumieliśmy, że pytają, czy przybywamy z nieba." [1]

Tymi słowami syn Krzysztofa Kolumba uwiecznił pierwsze spotkanie

swojego słynnego ojca z „dzikusami". 12 października 1492 roku, po

trwającej 33 dni podróży, Kolumb wyszedł na ląd na San Salvador,

jednej z wysp Bahama. Oszołomieni i zdumieni w najwyższym stopniu

tubylcy nie pojmowali, co się stało. Już po pierwszym zetknięciu

z białymi nadzy Indianie o skórze koloru kawy zbiegli się zewsząd na

miejsce lądowania przybyszy. Tam ujrzeli ceremonię niepojętą. Ko-

lumb, kapitanowie i oficerowie dwóch mniejszych statków flotylli,

„Pinty" i „Nini", mieli na sobie przepyszne stroje. Byli ubrani

w granatowe i ciemnoczerwone aksamitne kaftany z białymi walońskimi

kryzami, pludry, fioletowe jedwabne pończochy, szerokie pasy nabijane

srebrem — na to była narzucona pelerynka hiszpańskiej kawalerii

dworskiej. Sam Kolumb — potwierdzone — miał kapelusz z szerokim

rondem, z którego zwieszały się pozłacane ozdoby. W jednej ręce

trzymał sztylet, w drugiej — sztandar królewski. Towarzyszący mu

oficerowie zatknęli dumnie w ziemi Nowego Świata flagi z literami „F"

oraz „I" — od imion pary królewskiej — Ferdynanda i Izabeli

Hiszpańskiej. Potem ze statku wygramoliło się dwóch brodatych

mnichów w brązowych habitach, niosących krzyż, który wbili obok

chorągwi królewskich. Na koniec do grupki dołączyła część załóg

— zawadiaki w pstrokatych ubraniach. Jedni brodaci, inni ogoleni. Na

Pompa i bluff

Ledwie trzydzieści lat później, w 1519 roku, niechlubny spektakl

powtórzył się, przybierając jednak tragiczny charakter. U wybrzeży

Meksyku pojawiło się 11 statków pod dowództwem Hernana Cortesa.

Miały na pokładzie 100 marynarzy i 508 żołnierzy — wśród nich 32

kuszników i 13 muszkieterów. Wiozły też 16 koni z prawdziwie

rycerskimi rzędami. Montezuma, bogaty władca dalekiej Wyżyny

Meksykańskiej, od dawna wiedział od swoich informatorów, co dzieje

się na wybrzeżu. Posłańcy, których posłał do Hiszpanów, ucałowali

Wysłannicy indiańskiego plemienia Tlaxcalteków proszą Cortesa o pokój (rys. z natury

Lienzo de Tlaxcala)

Delegacja władcy Azteków wchodzi na pokład okrętu Cortesa (rys. z natury Lienzo de

Tlaxcala)

Trochę pompy, trochę hałasu, trochę techniki niezrozumiałej dla

tubylców — i ciemne dzikusy zaczynają okazywać przybyszom najwyż-

szy szacunek. W niedalekiej Ameryce Południowej panuje wtedy Inka

Atahualpa, który wygrał właśnie decydującą bitwę przeciw przyrod-

niemu bratu Huascarowi. Teraz Atahualpa jest jedynowładcą, może

rządzić ogromnym inkaskim imperium bez opozycji politycznej. Ale

Atahualpa nie jest do końca szczęśliwy, bo informatorzy donieśli mu

o dziwnych „pływających zamkach" u wybrzeży. „Zamkami" były

hiszpańskie okręty, posuwające się od Panamy na południe.

Już dwa lata po Cortesie, 13 maja 1531 roku, Hiszpan Francisco

Pizarro wraz z niewielkim oddziałem wylądował w Tumbez, porcie na

wybrzeżach dzisiejszego Peru. Ówczesny Neil Armstrong, który zrobił

pierwszy krok wprawdzie nie na Księżycu, ale bądź co bądź był

pierwszym białym człowiekiem na kontynencie amerykańskim, na-

zywał się Pedro de Candida i był z zawodu sztukatorem. Był postaw-

nym mężczyzną. Podczas swojego historycznego występu Seńor

Pedro nosił „kolczugę sięgającą do kolan", bo obawiał się ukrytych

łuczników. W lewym ręku miał tarczę nabijaną srebrem, w pra-

wym zaś szeroki miecz. Nawet tresowany jaguar nie odważyłby się

napaść na tę świetlistą postać. Postać jakby żywcem przeniesioną

z odległego królestwa niebieskiego! Indianie byli zdumieni do tego

stopnia, że uznali senora za „Syna Słońca". Z ochotą i w pokorze

pokazywano mu świątynie i świętości - - był jak bóg przeprowa-

z czcią drewno statków. Przynieśli dary, w istocie przeznaczone dla boga

Quetzalcoatla: kosztowne szaty i ozdoby ze szczerego złota. „Bóg

Cortes" odwdzięczył się paciorkami, które posłańcy Montezumy uznali

za „niebiańskie kamienie szlachetne". Podobnie jak Kolumb kazał

wypalić z armaty — delegacja Indian „padła jak martwa na ziemię" [3].

Kiedy wstrząśnięci posłańcy powrócili do swojego władcy, złożono

rytualną ofiarę z jeńców — dopiero potem posłańcy mogli przekazać

swoją wstrząsającą opowieść... Montezuma słuchał zafascynowany

i „zdumiało go, gdy usłyszał o armatach, szczególnie o ich huku,

rozbijającym uszy, smrodzie prochu i ogniu wylatującym z lufy oraz

o sile kuli, rozszarpującej drzewa" [3]. Straszna zdała się Montezumie

relacja posłańców o „zbrojach, pancernych koszulkach, hełmach bojo-

wych, mieczach, kuszach, arkebuzach i lancach, przede wszystkim

wszakże o koniach i ich wielkości". „I o tym, jak jeździli na nich

Hiszpanie w zbroi, i że widać im było tylko twarz, a twarze mieli białe

a oczy szaroniebieskie, rude włosy i długie brody, i że byli też pośród

nich czarnoskórzy z kręconymi włosami" [3]. Montezuma i najwyżsi

kapłani potraktowali prezenty od Cortesa jak relikwie. Parę próbek

jedzenia położono w najważniejszej świątyni na kamieniu, na którym

wykrwawiano serca, składane na ofiarę bogom [4].

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: