Katarzyna 07 - Juliette Benzoni.pdf - Benzoni Juliette - LadyHenrietta

JULIETTE BENZONI

Katarzyna Tom 7

Catherine: Catherine La Dame de Montsalvy. Tome VII

Tłumaczyła: Barbara Radczak

CZĘŚĆ PIERWSZA

KRÓL WIĘŹNIEM

Rozdział pierwszy

POPIOŁY I ZGLISZCZA

– Miasto, miasto płonie!!!

Rozgłaszając nowinę na pełne gardło, czternastoletni Bérenger de

Roquemaurel przebiegł pędem wielki dziedziniec zamku i rzucił się na schody

prowadzące do komnat.

Wieść niczym pocisk z katapulty przeszyła cichy pokój i dopadła

Katarzynę siedzącą na kamiennej ławie pod oknem i bezczynnie trawiącą czas,

który, jak się jej zdawało, zatrzymał się dla niej na zawsze...

Od tamtego rozpaczliwego poranka, kiedy to przed nią i jej młodymi

towarzyszami otwarły się bramy zamku de Châteauvillain, pani de Montsalvy

spędzała większość dni siedząc bez ruchu z zamkniętymi oczami i żywiąc się

wspomnieniami, których natrętny strumień nie przestawał kłębić się w jej głowie.

Najokrutniejsze, najbardziej rozdzierające z nich było to ostatnie: ciężko

ranny Arnold, dogorywający w domu notariusza dwa kroki stąd, a mimo to

niedostępny. Nie wiedziała nawet, czy umarł czy też jeszcze żyje: ukochany mąż

znajdował się bowiem w rękach swego niebezpiecznego i dzikiego kompana,

Roberta de Sarrebrucka, zwanego Paniczykiem z Commercy, a jedyną jego ostoją

był mnich Landry, przyjaciel Katarzyny z dzieciństwa, którego niebiosa zesłały w

samą porę, by pomógł jej dokonać trudnego i okrutnego wyboru* [*Patrz: „Katarzyna”

tom VI.] . Lecz czy udało się mnichowi, zgodnie z przyrzeczeniem, uratować

gasnące życie męża?

Od kiedy sama uciekła przed Paniczykiem i schroniła się w zamku

Ermengardy, ciągle stawały jej przed oczami wydarzenia ostatnich miesięcy: jej

ukochane Montsalvy oblężone przez bandę łupieżców z Gvaudan, potem

wyprawa do Paryża w poszukiwaniu męża, któremu groziła śmierć z rąk

skrytobójcy, uwięzienie Arnolda w Bastylii, jego ucieczka i jej starania, by

wyciągnąć go z opresji. Wreszcie, list od umierającej matki wzywającej ją do

Châteauvillain, a na koniec potworna niespodzianka po przyjeździe... kiedy to

okazało się, że dowódca Rzeźników, zwany Błyskawicą, i Arnold, to jedna i ta

sama osoba... Potem cała reszta – nieporozumienie między małżonkami

spowodowane zazdrością Arnolda święcie przekonanego, że Katarzyna nie do

chorej matki się udaje, lecz na umówioną w zamku schadzkę z dawnym

kochankiem, Filipem, księciem Burgundii. I zanim Arnold padł bez czucia

nafaszerowany pociskami z kuszy, przepędził Katarzynę, zaklinając się, że zabije

ją, jeśli ośmieli się powrócić do Montsalvy...

– Pani Katarzyno! – powtórzył niecierpliwie Bérenger – słyszysz mnie?

Pali się!

Katarzyna otrząsnęła się z zamyślenia, a na jej blade policzki wypłynęły

rumieńce. Paź westchnął z ulgą, kiedy wreszcie poczuł na sobie uważne

spojrzenie pani. Od wielu bowiem dni na próżno recytował jej najpiękniejsze ze

swych wierszy i nucił najsłodsze piosenki, próbując wskrzesić choćby cień

zainteresowania w jej wielkich, fiołkowych oczach, ciągle nieobecnych lub

zamkniętych.

Teraz zauważył w nich przerażenie, wolał już jednak to od obojętności.

– Pali się? – powtórzyła. – Kto podłożył ogień?

– Prawdopodobnie ludzie Paniczyka przed odjazdem! Zniknęli z miasta

bez śladu! Wszystko płonie prócz kościoła.

Katarzyna, nie pytając więcej o nic, zerwała się z ławy i wybiegła z

komnaty. Paź ruszył jej śladem biegnąc za długim trenem wijącym się po

schodach jak czarna żmija. W okamgnieniu oboje znaleźli się na dziedzińcu.

Przypominał on wzburzone morze. Rycerze pana de Vandenesse’a, którzy

przybyli na odsiecz Châteauvillain i pomimo licznych wycieczek za mury nie

rozluźnili żelaznego uścisku wrogich sił wokół miasta, znowu dosiadali koni z

zapałem pomieszanym z wściekłością. Wokół unosiła się woń smarów do broni i

końskich odchodów. Mężczyźni złorzeczyli piekielnemu Paniczykowi,

molestując niebiosa, by pozwoliły im wreszcie dopaść bandytę.

Pośrodku tego całego rozgardiaszu królował wysoki, udrapowany krepą

stroik hrabiny Ermengardy kołyszący się majestatycznie wśród ludzkich i

końskich głów jak korab z czarnymi żaglami. Wraz z dwiema służącymi

dźwigającymi gąsiory stara dama przesuwała się wśród rycerzy nie żałując im

wina ani słów zachęty. Jej tubalny głos grzmiał jak odgłosy bombardowania.

– Oddam najlepszy z moich folwarków i worek złota temu, który

przyniesie mi głowę Paniczyka! Dalej, rycerze! Pijcie do woli! Z wesołą głową i

bić się raźniej!

Po raz pierwszy od przybycia do Châteauvillain Katarzyna uśmiechnęła

się. Ach, ta poczciwa Ermengarda! Czas wcale się jej nie imał! A szczęk broni

podobne na niej robił wrażenie co odgłos trąbki na starym koniu bojowym. Nie

dalej jak przed paroma dniami trzeba było czworga ludzi, by odciągnąć ją od

zbroi przodka, Engeranda Mocnego, którą dzielna dama chciała przywdziać i

ruszyć na Paniczyka. A kiedy Katarzyna zauważyła, że jej schorowane nogi nie

nadają się do wojowania, krewka hrabina odpaliła:

– Toć to nie nogi potrzebne do wywijania szpadą, moja duszko, lecz ręce!

A nogi mojego konia potrafią utrzymać nie lada ciężar!

Na koniec porzuciła jednak myśl, by dosiąść dzielnego rumaka, i zdała się

na pana de Vandenesse’a. Niestety, i ta wycieczka rycerzy za mury okazała się

równie bezowocna co poprzednie; zdawało się, iż Rzeźnicy nigdy nie wyniosą się

spod zamkowych bram...

Katarzyna przyglądając się w milczeniu przygotowaniom, usłyszała nagle

czyjś szept:

– Hrabina przyrzekła fortunę temu, kto zetnie głowę Paniczyka, nadobna

pani... Czy ofiarujesz mi choć jeden uśmiech... a może pocałunek, jeśli to ja złożę

ją u twych stóp?

Katarzyna zadrżała, zmarszczyła brwi, niezadowolona jak zawsze, gdy

spotykała na swej drodze pana de Vandenesse’a. Od kiedy znalazła schronienie za

murami zamku, zalecał się do niej, choć na szczęście w sposób na tyle dyskretny,

by nie było to wielkim uprzykrzeniem. Najbardziej drażnił ją jego wygląd, a to z

powodu podobieństwa do księcia Burgundii, podobieństwa, które spowodowało

tragiczną pomyłkę Arnolda, a jej przyniosło zgubę.

Po prawdzie, kto znał dobrze księcia Filipa Dobrego, nie widział w

Vandenessie jego wiernego odbicia. Choć podobnego wzrostu, prawie

identycznej twarzy, to jednak brakowało mu imponującej postawy księcia,

widocznej nawet pod skorupą zbroi. Tylko ci, którzy nigdy nie widzieli księcia z

bliska, mogli dać zwieść się podobieństwu...

Spojrzała rycerzowi prosto w twarz.

– Nie potrzebuję, panie, głowy Paniczyka! Obchodzi mnie tylko los mego

męża... jedynego człowieka na ziemi, który może żądać ode mnie pocałunku!

– Zadowolę się więc uśmiechem... A co do głowy, zrobisz z nią, pani, co

zechcesz!

Skłoniwszy się głęboko, skierował kroki do swego konia, którego paź

trzymał za uzdę, podczas gdy Katarzyna, a w ślad za nią Bérenger, ruszyła na

mury z uczuciem, że cofa się o kilka miesięcy, kiedy to w nieustającym deszczu

przebiegała mury Montsalvy z sercem przepełnionym trwogą, nie wiedząc, jakie

nowe okropieństwo ukaże się jej oczom.

W dole płonęło miasto jak olbrzymia pochodnia, buchając gęstymi kłębami

czarnego dymu, przesłaniającymi blade, jesienne niebo. Na szczęście rzeka

odgradzała zamek od żarłocznych płomieni.

Spojrzenie Katarzyny gorączkowo szukało jednego tylko dachu i jednego

okna: tych z domu notariusza, w którym musiała zostawić rannego męża, ale

strzeliste płomienie przesłaniały wszystko.

– Dobra robota! – zauważył ze stoickim spokojem Walter, wypatrujący na

murach. – Paniczyk odgrodził się od nas zasłoną ognia, dzięki czemu mógł

odjechać bez pośpiechu, a pan de Vandenesse powinien zaczekać, aż pożar

ugaśnie. Nie przeciśnie się przez płomienie!

– Chyba nie ma tam żywej duszy – szepnęła Katarzyna powstrzymując łzy.

Walter de Chazay, do niedawna jeszcze student Sorbony, obecnie zaś

giermek pani de Montsalvy, wzruszył ramionami drapiąc się po rudej czuprynie.

– Możesz być, pani, spokojna! Stoję tu już długo i gdyby tam ktoś jeszcze

Katarzyna 07 - Juliette Benzoni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: