HW-Arct B.-W pogoni za Luftwaffe.pdf

BOHDAN ARCT

W POGONI ZA LUFTWAFFE

Polscy Myśliwcy w pustyniach Tunisu

EDINBURGH 1946

Printed in Great Britain by The Riverside Press, Edinburgh

OD AUTORA

Gdy na pobojowiskach Europy ucichł ryk dział, a tysiące samolotów odpoczywają sennie na

cichych lotniskach, trudno jest czasem uzmysłowić sobie, że nie tak dawno jeszcze, rok, dwa i

trzy lata temu miljony ludzi zmagały się w krwawych bojach, formacje bombowców zrzucały

śmiercionośny ładunek na miasta i osiedla, a niebo czerniło się od walczących, ścigających się

i spadających w płomieniach maszyn. Ludzie zapominają łatwo, może zbyt łatwo, zajęci swymi

codziennymi, szarymi troskami. Któż dziś pamięta dzieje kampanji w Zachodniej Pustyni, gdzie

w długich i ciężkich walkach słynna Ósma Armja wywalczyła pierwsze w tej wojnie wielkie

zwycięstwo. Któż wie, że w końcowej fazie tej kampanji wzięła udział ekipa polskich pilotów

myśliwskich, wynikami swymi potwierdzając i umacniając światowa opinję o jakości Lotnictwa

Polskiego. A było to przecież tak niedawno, zaledwie dwa lato temu.

Miałem zaszczyt być jednym z członków tej ekipy i po zakończeniu kampanji, gdy powróciliśmy

do Anglji, koledzy wielokrotnie namawiali mnie, bym opisał nasze afrykańskie przygody i walki.

Dałem się namówić, choć nigdy przedtem nie napisałem książki i praca szła mi początkowo

opornie. Mam nadzieję, że czytelnik zrozumie, iż historja ta pisana była przez pilota, który w

prostych słowach starał się przelać na papier prawdziwe zdarzenia i przeżycia.

Książka niniejsza miała również swoje dzieje. Napisałem ją po powrocie do Anglji, w

początkach 1944 roku, gdy, po ukończeniu mej drugiej tury operacyjnej w myśliwskim

dywizjonie, zostałem wysłany na parę miesięcy odpoczynku. Książka była niemal ukończona,

kiedy powróciłem do latania bojowego w lecie tego samego roku i we wrześniu zostałem

zestrzelony nad Niemcami, by ostatnie osiem miesięcy wojny spędzić w niemieckim obozie

jeńców. Praca została automatycznie przerwana i dopiero, gdy uwolniony przez wojska

Sprzymierzonych znalazłem się napowrót w Anglji, mogłem dokończyć rozpoczęte pisanie.

HISTORJA SIĘ ROZPOCZYNA

Dnia 2 lutego 1943 roku w mesie oficerskiej w Northolt panował od samego rana nastrój

gorączkowego podniecenia. Piloci, gromadząc się w grupki, rozprawiali nad czymś tajemniczo,

a nasz dowódca dywizjonu, Kazio, zapowiedział krótko, że popołudniu zarządzi dodatkową

odprawę pilotów. Pachniało to wszystko nową, niezwykłą awanturą, plotka, wszechwładna pani

wszelkich skupisk ludzkich, głosiła że szykuje się wyprawa do Północnej Afryki i Fighter

Command zbiera ekipę doświadczonych pilotów, to też powitaliśmy wszyscy z ulgą zapowiedź

megafonów, zbierającą pilotów do dispersalu na nowy lot nad Francję. Odwróciło to naszą

uwagę i pomogło przeczekać do popołudniowej odprawy.

Lot był nudny i nieciekawy. Trzy polskie dywizjony wzięły udział w eskortowaniu Latających

Fortec nad wybrzeżem Francji i po dwóch godzinach wylądowały napowrót w Northolt, nie

napotykając żadnej opozycji ze strony nieprzyjaciela. Resztę dnia mieliśmy wolną od lotów,

czekała nas tylko owa podniecająca odprawa.

Punktualnie o godzinie drugiej wszyscy piloci rozsiedli się w mizernym baraku dispersalu,

oczekując na dowódcę. W kilka minut później, Kazio zaspokoił naszą ciekawość:

— Proszę panów — rozpoczął swym niskim, nosowym głosem — Nadeszło pismo z

Dowództwa w sprawie ochotniczej grupy pilotów myśliwskich do Północnej Afryki. Potrzeba

jest 15 pilotów z dużym doświadczeniem bojowym. Wyjazd na trzy miesiące, po których grupa

będzie wymieniona lub wycofana. Warunki: conajmniej roczny pobyt w dywizjonie myśliwskim i

wykonanie conajmniej trzydziestu lotów bojowych. Wyjazd nastąpi w ciągu kilku dni. Nie mogę

panom powiedzieć na którym froncie grupa będzie walczyć, nie znam również szczegółów

pracy ani organizacji. Ewentualni ochotnicy zgłoszą się dzisiaj do mojej kancelarji. Czy ktoś

reflektuje na wyjazd?

Bez chwili wahania podniosłem rękę do góry i szybko rozejrzałem się dokoła. Byłem jedynym

ochotnikiem.

— Zachciało ci się banany prostować — zażartował Krzem, jeden z mych serdecznych

przyjaciół, który następnego roku zginął nad Holandją.

Przywiozę ci małpę, będziesz miał bliźniaka — odparłem krótko. Nowa awantura bardzo mi się

uśmiechała a możliwości napotkania Niemców nad Afryką były niewątpliwie większe niż w

Anglji, gdzie przez kilkanaście lotów nie widziałem ani jednej nieprzyjacielskiej maszyny.

W kancelarji Kazia szybko spisaliśmy potrzebne dane, które Kazio przetelefonował do

Dowództwa, podając przytym i swoją kandydaturę, która niestety została odrzucona na drugim

końcu linji telefonicznej. Dowódca dywizjonu nie mógł opuścić swego stanowiska, ja zaś byłem

wtedy jedynie zwykłym pilotem, którego mogło zastąpić wielu innych, młodszych kolegów.

Wieczorem przybyło trzech nowych kandydatów. Potężna łapa Karola Pniaka spadła

niespodziewanie na moje plecy, gdy siedząc wygodnie w miękim fotelu mesy, przeglądałem

jakieś ilustrowane pismo.

— Zapisałem się na waszą pierońską listę — oświadczył Karol głębokim basem, słynnym na

całą stację. —Jeszcze, mnie w Afryce na piasku nie widzieli, a chyba szklanka whisky znajdzie

się dla mnie i na pustyni. Jedziemy razem, Bohdan.

Kazek Sporny wychylił swą wykrzywioną gębę z sąsiedniego fotela:

— Pruję z wami, panie Antoś, może się mi jakiś Messerschmitt podsunie pod działka, będzie

weselej, niż tutaj.

Przez uchylone drzwi zajrzała czarna głowa Wacka Króla:

— No co, jedziemy? Możeby tak który z was, na to konto ,,drinka” postawił?

Resztę wieczoru spędziliśmy pracowicie przy barze mesy, snując plany i projekty przy licznych

kolejkach podwójnej whisky.

W ciągu następnych dwóch dni skład grupy został ustalony przez nasze Dowództwo. Jako

oficer łącznikowy z R.A.F. wybrany został podpułkownik Rolski, dowódcą ekipy został major

Skalski, nasz czołowy pilot myśliwski, weteran z walk w Polsce i ,,Battle of Britain”. Pozatym z

pośród 60 kandydatów ze wszystkich polskich dywizjonów w Anglji wybrano czternastu pilotów.

Większość z nich to moi przyjaciele i znajomi, z którymi wiele razy latałem uprzednio na drugą

stronę kanału Angielskiego, szukając Niemców nad ich własnym terenem. Byli to wszyscy

wyborowi piloci z wielkim doświadczeniem bojowym, wielu z nich posiadało już na swym

koncie po kilka samolotów nieprzyjaciela. Karol Pniak, Wacek Król, „Dziubek” Horbaczewski ze

swym nierozłącznym przyjacielem Kazkiem Spornym, „Zosia” Martel, Maciek Drecki, Władek

Majchrzyk i Marcin Machowiak byli to ludzie, którym można na ślepo zawierzyć w powietrzu,

wiedząc, że nigdy nie zawiodą. Reszta nazwisk, Wyszkowski, Kowalski, Popek, Sztramko i

Malinowski obijała mi się już przedtem o uszy, choć ich bliżej nie znalem. Słyszałem jednak, że

i oni są starymi wygami, posiadającymi za sobą po kilkadziesiąt lotów bojowych.

Tydzień minął, nim cała nasza grupa zebrała się na odludnej stacji R.A.F. w West Kirby, by

poczynić ostateczne przygotowania do odjazdu. Każdy z nas zdążył się dobrze zadomowić w

Anglji, naszej wojennej ojczyźnie, to też spędziliśmy ten tydzień, pakując i segregując nasze

skromne bagaże, zostawiając u znajomych zbędne graty i żegnając się z przyjaciółmi podczas

licznych ,,party”. W zimnych barakach West Kirby spędziliśmy pięć długich dni, załatwiając

niezbędne formalności i odwiedzając liczne magazyny stacyjne dla pobrania ekwipunku.

[brakujący tekst]

którym froncie grupa będzie walczyć, nie znam również szczegółów pracy ani organizacji.

Ewentualni ochotnicy zgłoszą się dzisiaj do mojej kancelarji. Czy ktoś reflektuje na wyjazd?