Dobrą Nowinę usłyszałem pod namiotem.pdf

DOBRĄ NOWINĘ USŁYSZAŁEM POD

NAMIOTEM

„ Wołaj do mnie, a odpowiem ci i oznajmię ci rzeczy wielkie, o których nie wiesz.”

/Jer.33,3/

Długo musiałem wołać, ale wierny i sprawiedliwy jest Pan i

odpowiedział na moje wołanie. Dzisiaj wiem, że to moje wołanie było

zagłuszane i mącone przez naukę, którą byłem karmiony przez długie lata.

Szukałem Boga daleko, a nie wiedziałem, że jest On bardzo blisko: „Oto stoję

u drzwi i kołaczę” /Obj. 3,20/. W kościele, do którego uczęszczałem, jakby nie

zwracano uwagi na to kołatanie Pana. W szkole średniej na lekcjach religii

ksiądz też o tym nie mówił. I gdy skończyłem średnią szkołę, zamiast radości

z oceny bardzo dobrej na świadectwie z religii, w sercu panował ciągły

niedosyt znajomości Boga. Dalej więc czytałem wiele książek o tematyce

religijnej, jeździłem na rekolekcje, a nawet postanowiłem rozpocząć kurs

biblijny. Po pewnym czasie zrozumiałem, że i ta droga nie prowadzi do

żywego Boga.

Jednak...”dobry jest Pan” /Ps. 34,9/ i w czerwcu 1991 przysłał do

mojego miasta, Gostynina, ludzi, którzy w dość niezwykły sposób, bo pod

namiotem, zwiastowali Dobrą Nowinę. Już podczas pierwszego kontaktu z

nimi odczułem uprzejmość, serdeczność, ciepło i zauważyłem, że to, co robią

i mówią sprawia im wielką radość. Ich słowa tak bardzo trafiały do serca,

jakby posiadały wielką moc. Ale bagaż tradycji katolickiej, który ze sobą

niosłem przeszkadzał w pełnym zaakceptowaniu tych ludzi. I tak na przykład

ten pastor z bródką. Na pierwszy rzut oka niby miły człowiek i tak interesująco

mówi, ale duchowny bez sutanny – to nie to. Gdyby to był ksiądz – to co

innego. Mimo wszystkiego postanowiłem pójść i posłuchać.

Pierwsze wrażenie było ogromnie pozytywne: piękne, radosne pieśni o

Panu Jezusie Chrystusie, świadectwa przemiany życia i żywe Słowo Boże.

Po raz pierwszy ktoś w prosty, obrazowy sposób powiedział mi, jak mogę

osobiście spotkać się z Chrystusem.

Pamiętam jeden z wieczorów, gdy Andrzej mówił o młodym człowieku z

Ewangelii Marka, który przyszedł do Jezusa z pytaniem: „Nauczycielu dobry,

co mam czynić, aby odziedziczyć żywot wieczny?” Gdy na koniec rozważania

padły słowa: „jednego ci brak” /Mk.10,21/ bardzo to mnie poruszyło, trafiło w

sam środek mojego serca. To trochę zabolało, ale wówczas zrozumiałem, że

życie, jakie wtedy prowadziłem, nie miało głębszego sensu i wartości.

Toczyło się z dnia na dzień, by je trochę urozmaicić i „upiększyć”, sięgałem

po bardzo prymitywny środek – alkohol. Niestety robiłem to dość często,

korzystając z każdej okazji. Z tego powodu miałem wiele kłopotów w pracy a

także w rodzinie. Gdy pijany wracałem do domu, zamiast poświęcać czas

rodzinie, zając się synem, kładłem się spać. Po przebudzeniu zastanawiałem

się, jak pozbyć się fizycznego i psychicznego „kaca”. Stałem się niewolnikiem

alkoholu, straciłem nadzieję na jakąkolwiek zmianę mojego życia. Ale – gdy

byłem trzeźwy – potrafiłem zakładać maskę chrześcijanina – katolika, który

nie ukrywał się ze swoimi poglądami na temat wiary i głosił je w różnych

okolicznościach. Wrażenie robiłem chyba niezłe, bo zaproponowano mi pracę

katechety w szkole podstawowej. Środowisko, w którym w ten sposób się

znalazłem, miało na mnie pozytywny wpływ i na pewien czas ograniczyłem

spożywanie alkoholu. Ale po kilku tygodniach alkohol zwyciężył i znowu

zacząłem pić. W takim to stanie ducha znajdowałem się w ten pamiętny

wieczór w czerwcu 1991 roku pod namiotem. Na zakończenie padła

propozycja wspólnej modlitwy i przyjęcia Jezusa do swojego życia. Ale pycha

mówiła mi: „Jarek ty, jako katecheta, nie masz Boga w sercu? Przecież to

niemożliwe. To ciebie nie dotyczy, niech inni podnoszą ręce i modlą się”.

Czas minął szybko. Zespół „Biblii pod Namiotem” odjechał, a w moim

życiu wydarzyła się tragedia. Przez pijaństwo zostałem usunięty ze szkoły,

nie mogłem już dłużej nauczać religii. I wtedy w sercu powstała przerażająca

pustka. Wówczas postanowiłem zadzwonić do tego pastora „spod namiotu”.

Zrobiłem to, zaproponował mi spotkanie. Przyjechał do mnie do domu i po

krótkiej rozmowie przyjąłem Jezusa Chrystusa do swojego życia, jako Pana i

Zbawiciela. Ci, którzy kiedykolwiek szczerze przyjęli Chrystusa do swego

serca, wiedzą, jak wtedy zmienia się życie, jak staje się radosne, kolorowe,

bogate, pełne, a przede wszystkim wolne.

Dzisiaj jestem wolnym człowiekiem. Bóg usunął z mego życia wszelkie

nałogi. Mogę w każdej chwili korzystać z tej wolności na zasadzie możliwości

wyboru. Już nigdy nie chcę wrócić do poprzedniego życia. Nie chcę być

cielesnym chrześcijaninem, który przybiera pozór pobożności. Poza tym jest

coś co odczuwam najbardziej, a co nazywam „naładowanym akumulatorem”:

w miejsce ogromnej pustki wszedł Chrystus i On ją wypełnił. Pamiętam, jak

po przyjęciu Jezusa, moi bliscy i znajomi, pamiętający mnie jako pijaka -

katechetę i to tragiczne wydarzenie w szkole, mówili: „Jarek, jak ty możesz

dalej mówić o Bogu, przecież to przechodzi ludzkie pojęcie”. Tak, ludzkie

pojęcie przechodzi, ale czy boskie pojęcie przechodzi – to była moja

odpowiedź i dalej głosiłem Słowo Boże, manifestując przez to swoją

przynależność do Jezusa.

Wiele radości i szczęścia daje mi chodzenie z Panem. Gdy po

nawróceniu, na potwierdzenie mojej wiary i przynależności do Chrystusa,

świadomie i dobrowolnie przyjmowałem chrzest, czułem się tak szczęśliwy.

Szkoda, że ludzie przekręcają Bożą naukę i chrzczą niemowlęta.

Alleluja!

Jarek

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: