Nosowanie.pdf

NOSOWANIE

(rynolalia)

Strona główna > Zaburzenia mowy > Rozpoznanie i terapia

Rynolalia (nosowanie) jest objawem zaburzonej wymowy charakteryzującym się dość szczególnym zabarwieŹniem głosu (zaburzenie rezonansu

w mowie). Jest łatwo rozpoznawalna nawet przez niewprawnego słuchacza. Fizycznie stanowi pewną zmianę w budowie akustycznej dźwięku, która ma

swe źródło w dołączeniu jamy nosa do przestrzeni rezonacyjnych. Nosowanie polega więc na mówieniu z nieprawidłowym rezonansem nosowym. Mowa

może być w różnym stopniu zniekształcona ‐ od lekkiego nosowania do wymowy niewyraźnej, zakłóconej szmerami.

Nosowanie jest zaburzeniem mowy powodującym jej nieprzyjemne w odbiorze brzmienie. Niewielki stopień zaburzenia powoduje nieznaczne wady

artykulacji , natomiast w cięższych stanach można spotkać się z wymawianiem tylko samogłosek z silną rezonacją nosową . Reszta głosek mowy

będzie raczej omijana. Tego rodzaju mowa jest mało zrozumiała i dość nieprzyjemna brzmieniowo, niekiedy towarzyszą temu grymasy twarzy, którymi

pacjenci starają się zmniejszyć przepływ powietrza przez nos.

Rodzaje nosowania (rynolalii)

Podstawą podziału nosowania jest fakt przepływu powietrza przez nos.

Nosowanie dzieli się na:

1. nosowanie zamknięte (może je powodować niedrożność jamy nosowo‐gardłowej, np. przerost trzeciego migdałka),

2. nosowanie otwarte (przyczyną są najczęściej rozszczepy podniebienia, krótkie podniebienie jak też nieprawidłowa praca pierścienia

zwierającego gardła),

3. nosowanie mieszane .

Przy nosowaniu zamkniętym przepływu powietrza nie ma, ale sytuacja jest inna niż przy fizjologicznym zamknięciu portu nosogardła przez

prawidłowo ruchome podniebienie miękkie. Dźwięk, który się tworzy przy nosowaniu zamkniętym, zależny jest raczej od braku prawidłowej rezonacji

nosowej występującej przy głoskach nosowych niż od szczególnej barwy głosu jako całości. Nosowanie otwarte stanowi zasadniczą formę zjawiska.

Nosowanie mieszane jest czymś pośrednim pomiędzy dwoma opisanymi wyżej stanami. Polega na braku lub osłabieniu rezonansu nosowego

z jednoczesną nosalizacją głosek ustnych.

Nosowe zabarwienie głosu, czyli tak zwaną rhinophonię , należy odróżnić od nosowego zniekształcenia wymowy poszczególnych głosek,

czyli tzw. rhinolalię , cechującą się opuszczaniem pewnych głosek mowy, które z powodu „ucieczki” powietrza przez nos nie są możliwe do

wypowiedzenia ‐ są to przede wszystkim głoski wybuchowe. Inne głoski ‐ jak na przykład głoski szczelinowe ‐ są zniekształcane szumem, który

powstaje przez przepływ powietrza przez nos. Inne zaburzenie to podstawianie głosek możliwych do wypowiedzenia zamiast tych, które sprawiają duże

trudności. Cechą charakterystyczną jest przesunięcie miejsc artykulacyjnych ku tyłowi. Na przykład głoska „s” zamiast tworzyć się pomiędzy

koniuszkiem języka a dziąsłami, tworzy się przy dużym nosowaniu pomiędzy korzeniem języka a tylną ścianą gardła.

W świetle zjawisk akustycznych istnieje jedynie nosowanie otwarte i mieszane, zaś nosowanie zamknięte nie ma charakterystycznych cech

akustycznych , stąd niektórzy autorzy (foniatrzy i logopedzi)o nie wymieniają go, a inni badacze nosowania opisują osobne formanty nosowe i ustne

dla poszczególnych głosek mowy. Najnowsze badania ustały, że występuje zmniejszenie energii akustycznej powyżej 1000 Hz., a inni opisują

to zjawisko jako antyformant i podają jego wysokość na 1500 Hz. Wielu autorów zgodnie podkreśla, że wzmocnione są tony podstawowe głosu

i występują dwa obszary wzmocnień, z czego jeden. ‐ to około 300 Hz., a drugi jest obecny głównie przy anatomicznych wadach podniebienia w paśmie

2‐4 tysięcy Hz.

Fizjologia i przyczyny nosowania

Powietrze wydechowe niosące ze sobą dźwięk wytwarzany w krtani winno w czasie produkcji większości głosek mowy wydostawać się na zewnątrz

poprzez jamę gardła i jamę ustną. Odgrodzenie tego kanału głosowego od jamy nosa odbywa się przez uniesienie miękkiego podniebienia i zamknięcie

nosogardła. W czasie produkcji głosek nosowych, jak: m, n, ą, ę podniebienie miękkie rozluźniane opada i w ten sposób jama nosowa zostaje

przyłączona do rezonacyjnego kanału głosowego. Jest to tzw. w akustyce kanał bocznikowy.

Powietrze wydechowe dzieli się na dwa strumienie. Jeden przez jamę ustną wydostaje się otworem ustnym na zewnątrz, drugi przez jamę

nosogardłową i nosową wychodzi na zewnątrz przez otwory nosowe przedŹnie. W obu kanałach właściwym i bocznikowym wytwarzają się za pomocą

rezonansu odpowiednie skupiska energetyczne w akustycznej budowie dźwięku emitowanego. W ten sposób powstają formanty ustne i nosowe, które

razem dają charakterystyczne nosowe zabarwienie głosu. Czynność miękkiego podniebienia jest jak gdyby zwrotnicą. Włącza lub wyłącza z obieŹgu

akustycznego jamę nosa. Jego działanie jest wspomagane skurczem mięśni okrężnych gardła, które przyczepiając się z przodu do twardego

podŹniebienia, z tyłu łączą się ze sobą w postaci szwu w linii środkowej. Skurcz tych mięśni powoduje uwypuklenie się w kierunku linii środkowej

bocznych ścian gardła i częściowo ściany tylnej. Wraz z uniesieniem podŹniebienia miękkiego, które od przodu przyczepia się do tylnego brzegu

podniebienia twardego; skurcz mięśni zwieracza gardła górnego stanowi mechanizm zwarŹcia tak zwanego portu podniebienno‐gardłowego.

Istnieją dwie formy zwarcia podniebienno‐gardłowego. Jedna przypomina zwieracz z koncentrycznie kurczącymi się mięśniami. Jest to starszy

ewoluŹcyjnie mechanizm. Druga postać zwarcia to przewaga działania podniebienia miękkiego, które kurcząc się unosi się do góry i w formie klapki

zamyka przestrzeń nosogardła. Jest to ewolucyjnie młodsza postać, charakterystyczŹna dla prawidłowo uformowanego podniebienia. W zaburzeniach

czynności czy wadach anatomicznych przeważa mechanizm zwieraczowy starszy. WówŹczas tworzy się na tylnej ścianie gardła zgrubienie mięśniowe

nazywane wałem Passavanta. Jest to twór raczej patologiczny niż fizjologiczny, spotyŹkamy go w kompensacyjnych działaniach mięśni w obecności wad

anatomiŹcznych lub czynnościowych podniebienia. Mechanizm ten, powodujący odgrodzenie jamy nosa od jam gardłowej i ustnej, niestety nie zawsze

działa w sposób doskonały. IstŹnieje bowiem wiele wad jego budowy anatomicznej i zaburzeń czynności spośród których warto wymienić:

l rozszczepy podniebienia twardego i miękkiego,

l wrodzone krótkie podniebienie,

l podśluzowkowy rozszczep podniebienia,

l porażenia względnie niedowłady mięśni podniebiennych,

l podśluzowkowy rozszczep podniebienia,

l porażenia względnie niedowłady mięśni podniebiennych,

l istnienie przetoki w podniebieniu twardym, powstałej np. w wyniku niekompletnego zeszycia (zrostu) podniebienia, lub w wyniku urazu

lub innych stanów chorobowych.

Wszystkie wymienione sytuacje powodują, że mechanizm podnebienno‐gardłowy nie działa prawidłowo, to znaczy nie odgradza w czasie fonacji jamy

nosa od jam gardłowej i ustnej, a wynikiem akustycznym takiego stanu jest NOSOWANIE.

Nosowanie otwarte jest zaburzeniem rezonansu w mowie , polegającym na tym, że samogłoski i spółgłoski ustne nabierają nadmiernie nosowego

charakteru z powodu braku oddzielenia jamy ustnej od nosowej przy ich powstawaniu. Jest ono objawem niewydolności podniebienno‐gardłowej,

czyli dysfunkcji zwieracza podniebienno‐gardłowego.

W skład tego zwieracza wchodzą:

l mięśnie podniebienia miękkiego,

l mięśnie tylnej i bocznych ścian gardła górnego.

Mięśnie podniebienia miękkiego to parzyste mięśnie dźwigacze podniebienia miękkiego, napinacze podniebienia miękkiego, mięśnie podniebienno‐

gardłowe i podniebienno‐językowe oraz nieparzysty mięsień języczka.

Mięśnie tylnej i bocznych ścian gardła to parzysty mięsień zwieracz gardła górny. Jest on wspólnie z mięśniem podniebienno‐gardłowym aktywny przy

tworzeniu głosek ustnych. Mięsień podniebienno‐językowy bierze udział w powstawaniu głosek welarnych.

Dysfunkcja zwieracza podniebienno‐gardłowego może mieć tło:

l strukturalne,

l neurologiczne,

l czynnościowe.

Najczęstszą przyczyną anatomiczną niewydolności zwarcia podniebienno‐gardłowego jest rozszczep podniebienia: częściowy lub całkowity. Inne

przyczyny niewydolności podniebienno‐gardłowej mającej tło strukturalne to wrodzone krótkie podniebienie i tzw. głębokie nosogardło.

Nosowanie otwarte może również wystąpić przejściowo po adenotomii jako świadectwo stopniowego dostosowania się dziecka do zwiększonej

objętości gardła górnego. Nawet u dzieci zdrowych nie obarczonych żadnymi wadami wrodzonymi, zwarcie podniebienno‐gardłowe jest w rzeczywistości

najczęściej zwarciem adenoidalno‐gardłowym. Powiększony migdałek gardłowy z racji swej lokalizacji na stropie i na tylnej ścianie nosogardła bierze

pośrednio udział w zwarciu. Ma to szczególne znaczenie u dzieci z wadą rozszczepową podniebienia, u których, powszechne w wieku dziecięcym

usuwanie go, jest wręcz przeciwwskazane, gdyż obecność adenoidu chroni je przed ujawnieniem się nosowania otwartego zwłaszcza w przypadkach,

gdy odtworzone podniebienie miękkie nie jest zbyt długie.

W ostatnich latach pojawił się pogląd, że również bardzo znacznie powiększone migdałki podniebienne, zwłaszcza takie, które przerastają do tyłu i do

dołu blokując gardło środkowe, mogą być przeszkodą w prawidłowym zwarciu podniebienno‐gardłowym i przyczyną wystąpienia nosowania otwartego.

Mogą one zmniejszać ruchomość podniebienia i ścian bocznych gardła. Usunięcie trzeciego migdałka bądź migdałków podniebiennych może przejściowo

spowodować wystąpienie nosowania otwartego z powodu bólu pooperacyjnego i oszczędzania podniebienia i ścian bocznych gardła z tego powodu.

Inne przyczyny strukturalne nosowania otwartego to urazy, guzy nowotworowe zwłaszcza złośliwe, stany po ich usunięciu. Przyczynami neurologicznymi

nosowania otwartego mogą być: urazy czaszki, udary, zespoły opuszkowe, hipotonie i dystrofie mięśniowe.

Badanie i leczenie nosowania

Podczas badania nosowania ocenia się przepływ powietrza wydechowego przez nos w czasie fonacji. Najłatwiej uczynić to podstawiając lusterko pod

nos pacjentowi i prosząc o dość długą fonację (wybrzmiewacie) głoski „a”. Podstawiać trzeba lusterko w trakcie fonacji i odsuwać jeszcze w czasie

fonowania tej głoski. Pokrycie się skroploną parą wodną zimnego lusterka wskazuje na nieprawidłowy przepływ powietrza przez nos w czasie fonacji.

Drugą bardzo prostą próbą jest próba AI . Prosimy pacjenta, by wymawiał naprzemiennie głoskę „a” oraz „i”. W czasie kolejnych powtórzeń tej pary

głosek zaciskamy pacjentowi nos i puszczamy. Zmiana barwy wymawianych głosek w czasie zaciskania nosa i z nosem wolnym wskazuje na obecność

nosowania.

Innym badaniem również dość prostym jest ocena tzw. proporcji oddechowej . Potrzebny jest do tego spirometr . Polecamy choremu dmuchać w rurkę

spirometru po głębokim wdechu. Wydech winien być całkowity, a nawet z wysiłkiem. To samo powtarzamy z zaciśniętym nosem. Różnica pomiędzy

tymi dwoma pomiarami przekraczająca 10 procent świadczy o wadliwie funkcjonującym zwarciu podniebienno‐gardłowym.

W diagnostyce nosowania otwartego istotne jest ustalenie stopnia ucieczki powietrza przez nos przy mówieniu. Tu należy wspomnieć o najprostszych,

powszechnie znanych próbach Czermaka (test lusterkowy) i Gutzmana. Przeprowadza się ocenę odsłuchową nosowania z podaniem jego stopnia w skali

od 1‐5. Istotne jest zebranie dokładnego wywiadu chorobowego dotyczącego ogólnego stanu zdrowia, czasu i okoliczności wystąpienia nosowania

i wnikliwe badanie kliniczne, przede wszystkim foniatryczno‐laryngologiczne, a w przypadku braku zaburzeń obwodowych szczegółowe badanie

neurologiczne.

Funkcje podniebienia można z grubsza określić przy użyciu cefalometrii bocznej, spoczynkowej oraz przy fonacji głoski (s). Coraz większe uznanie

zdobywają nowoczesne metody diagnostyczne stosowane w ocenie niewydolności podniebienno‐gardłowej, jak nasofiberoskopia czy wideofluoroskopia.

Pozwalają one na ocenę czynnościową poszczególnych elementów zwieracza przy użyciu pojedynczych dźwięków, krótkich zdań czy w mowie potocznej,

a tym samym uzyskanie szczegółowej informacji jaki element zwieracza jest niewydolny i z jakim typem zwarcia podniebienno‐gardłowego mamy do

czynienia. W przypadkach, gdzie nosowanie ma podłoże strukturalne, żadne metody terapii mowy nie zastąpią niedoboru tkanek . W przypadku

zaś tzw. złych nawyków, czyli czynnościowego nosowania bez zaburzeń strukturalnych, deficytów neurologicznych, bądź granicznej niewydolności

intensywne usprawnianie mowy wydaje się być najwłaściwszą i konieczną metodą postępowania.

W leczeniu niewydolności podniebienno‐gardłowej spowodowanej niedoborem tkanek, aby usunąć lub zmniejszyć wydatnie nosowanie, wykonuje się

operacje faryngoplastyk. Dzieli się je na dwa podstawowe rodzaje: plastyki płatem podniebienno‐gardłowym, zwane popularnie faryngofiksacjami

oraz tzw. faryngoplastyki zwieraczowe.

Faryngofiksacja polega na wytworzeniu sztucznego połączenia między tylną ścianą gardła a podniebieniem miękkim w celu ułatwienia zbliżenia

poszczególnych elementów zwieracza przy fonacji. Faryngoplastyki zwieraczowe polegają na ścieśnieniu gardła górnego na poziomie zwarcia

podniebienno‐gardłowego przy użyciu mięśni trąbkowo‐gardłowych, podniebienno‐gardłowych bądź zwieraczy gardła górnych. Oba typy faryngoplastyk

mają swoich gorących zwolenników. Jednakże przy wyborze metody decyduje typ zwarcia podniebienno‐gardłowego ustalony w ocenie

nasofiberoskopowej i wideofluoroskopowej.

nasofiberoskopowej i wideofluoroskopowej.

Postępowanie leczniczo‐rehabilitacyjne w przypadku nosowania zależne jest od przyczyny powodującej nosowanie. W przypadku rozszczepu

podniebienia wykonuje się zabieg operacyjny zszycia podniebienia. W przypadkach operowanych, w których mimo intensywnych i prawidłowo

przeprowadzonych ćwiczeń mowy nie uzyskuje się poprawy, należy rozważyć ponowny i zabieg operacyjny, polegający na wszyciu w podniebienie płata

mięśniowego pobranego z tylnej ściany gardła, dzięki czemu wytwarza się połączenie stałe pomiędzy podniebieniem miękkim a tylną ścianą gardła,

zamykające nosogardło w czasie fonacji. Pacjenci operowani, oraz ci, którzy z jakichś powodów nie nadają się do operacji, winni być objęci terapią

foniatryczną i logopedyczną, której celem jest zwiększenie ruchliwości miękkiego podniebienia oraz mięśni gardła.

W logopedycznym usprawnieniu mowy charakteryzującej się nosowaniem otwartym stosuje się usprawnienie motoryki ogólnej, sposobu oddychania,

masaże i tonizacje podniebienia miękkiego i pozostałych elementów zwieracza podniebienno‐gardłowego oraz ćwiczenia usprawniające pracę

podniebienia miękkiego.

Autor: Marzena Mieszkowicz ‐ neurologopeda

Źródło:

1. Zaleski T.: Nosowanie w świetle badań sonograficznych; Informacje Foniatryczne, 1971 r.,

2. Logopedia. Pytania i odpowiedzi [red]: T. Gałkowskiego i G. Jastrzębowskiej. Uniwersytet Opolski, Opole 2001 r.,

3. Nowa Pediatria zeszyt 18 (1/2000) ‐ Nosowanie otwarte ‐ przyczyny, diagnostyka, sposoby eliminacji.

Strona główna > Zaburzenia mowy > Rozpoznanie i terapia

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: