Elizabeth Adler - Wszystko albo nic.pdf - Elizabeth Adler - gingerjb

Elizabeth Adler Wszystko albo nic

Adler Elizabeth

Wszystko Albo Nic

Prywatny detektyw Al Giraud siedział w barze hotelu „RitzCarlton”w Laguna

Niguel. Pogryzał miniaturowe precle, pił ciemne piwo i snuł rozwaŜania nad

sprawami tego świata. Przede wszystkim myślał o tym, Ŝe musi okazać silną wolę i

nie poddać się chęci zapalenia papierosa, chociaŜ cze kanie na zawsze spóźnioną

kobietę jego Ŝycia bardzo mu się dłuŜyło.

Ostatniego papierosa wypalił dziewięć miesięcy temu. Dość, by zdąŜyła się

narodzić nowiutka paczka cameli, pomyślał z rezygnacją, chrupiąc następnego

precla. A wszystko przez Marlę. Jak to się stało, Ŝe wywiera taki wpływ na jego

Ŝycie? Spojrzał na swoje ubranie: stare, wypłowiałe dŜinsy, kraciasta koszula z

krótkimi rękawami, znoszone buty i pasek z węŜowej

skórki z niemal antyczną srebrną klamrą ze stającym dęba mustangiem.

Klamrę kupił dawno temu w rodzinnym Nowym Orleanie. Uśmiechnął się. Przynajmniej

na razie Marla nie kazała mu zmienić stylu ubierania. Al przeszedł długą drogę,

zanim został prywatnym detektywem. O wiele mniej by się męczył, gdyby został

przestępcą.

Jego matka wychowywała sześciu synów w gorszej dzielnicy miasta. Ale jakoś udało

jej się uchronić ich przed kłopotami. Al nigdy nie potrafił zrozumieć, jak tego

dokonała. Tacy chłopcy jak on niemal nieuchronnie dryfowali ku „łatwemu Ŝyciu”,

którym kusili kumpIe. Al miał kilka zatargów z prawem, jednak zdołał skończyć

szkołę średnią. Zaraz potem poszedł do pracy, Ŝeby pomóc rodzinie. I właśnie

wtedy jeden z jego braci został zastrzelony na autostradzie z jadącego

samochodu. Al chciał zabić faceta, który to zrobił. Ból

domagał się zemsty. Ale matka go powstrzymała.

— Synu, ze zsumowania dwóch złych rzeczy nigdy nie powstanie jedna dobra —

powiedziała przez łzy. — Daj temu spokój i postaraj się zrobić coś dobrego.

Jedynym sposobem, jaki przychodził Alowi do głowy, było zostać pastorem albo

policjantem. Znacznie bardziej odpowiadała mu rola policjanta. Był silny, mocno

zbudowany i ambitny. Miał spryt ulicznika i zŜerała go złość. Umiał się odgryzać

i odpowiadać ciosem. Awansował do wydziału zabójstw, oŜenił się i rozwiódł.

Nadszedł dzień, kiedy miał dosyć Ŝycia policjanta: nie kończących się godzin

pracy, udziału w awanturach, ciągłego oglądania najgorszej str0 ny Ŝycia,

tragedii i rozpaczy. Przeszedł na wcześniejszą emeryturę, spakował skromny

dobytek do worka, urządził poŜegnalne przyjęcie dla swoich braci i ich Ŝon,

ucałował matkę i wyjechał do Los Angeles, „krainy moŜliwości”.

Wynajął biuro na drugim piętrze budynku przy Sunset. Na szklanych drzwiach

widniała tabliczka z wypisanym złotymi literami jego nazwiskiem, słowami

PRYWATNY DETEKTYWi dopiskiem drobnym drukiem: „Dyskrecia gwarantowana”. Z

balkonu, z którego zwieszały się purpurowe bugenwille, mógł obserwować oŜywiony

ruch uliczny: sprytnych biznesmenów, transwestytów, prostytutki, elegancików ze

wschodnich stanów i piękne kalifornijskie dziewczyny.

Nawiązał kontakty w komendach policji, w prokuraturze, kilku kancelariach

prawniczych i praca zaczęła się toczyć swoim trybem: rozwody, malwersacje,

oszustwa, kobiety podejrzewające męŜów o zdradę, męŜczyźni, którzy chcieli

wiedzieć, czy są śledzeni i kto zamierza ich zabić. Potem miał szczęście ze

sprawą polityka oskarŜonego o próbę zabicia Ŝony. Zdołał udowodnić, Ŝe

wyliczenie czasu się nie zgadza i polityk się wybronił. Od tamtej pory klienci

napływali bez ustanku.

Praca była ryzykowna, często niebezpieczna, ale Al od dziecka znał Ŝycie ulicy i

zadawał się z takimi ludźmi, jakich teraz śledził. Do chwili, kiedy zabito jego

brata, uwaŜał ich nawet za przyjaciół. Potem jednak przeszedł na drugą stronę.

CięŜko pracował dla swoich klientów. Jedni byli winni, inni nie. On wykonywał

swoją robotę i przedstawiał dowody.

Mieszkał sam w niewielkim domu na Hollywood Hilis, ale często bywał w

apartamencie na Wilshire Bouleyard, u kobiety, którą kochał. Marla Cwitowitz

była blondynką około trzydziestki, elegancką, seksowną, przystojną. Wyglądała

jak aktorka filmowa, a wykładała prawo na Pepperdine.

Poznali się na wielkim hollywoodzkim przyjęciu, wydanym dla uczczenia

uniewinniaj qego wyroku w procesie znanego aktora oskarŜonego o uduszenie byłej

dziewczyny. Al prześledził przeszłość aktora i zamordowanej. Uparty jak Sherlock

Holmes, pojechał do ich rodzinnych miast. Dowiedział się wszystkiego, co było

moŜna. W rejestrach są4owych natknął się na wyrok przeciw ojczymowi dziewczyny,

Strona 1

Elizabeth Adler Wszystko albo nic

który ją gwałcił, gdy była dzieckiem. Zdobył

równieŜ dowód, Ŝe ojczym przebywał w Los Angeles w noc morderstwa i znalazł

świadka, który twierdził, Ŝe facet był chorobliwie zazdrosny.

Obrona podjęła ten wątek i posiekała na strzępy argumenty prokuratora,

wykazując, Ŝe zbrodnię popełnił ojczym. Wobec takich dowodów, przysięgli bez

wahania uniewinnili aktora.

Al miał być gwiazdą przyj ęcia. Na tę okazję do wytartych dŜinsów i koszuli w

kratkę włoŜył marynarkę, ale itak czuł się niezręcznie w marmurowym pałaću

filmowego królestwa.

Stał przy oknie i przyglądał się pięknie oświetlonym fontannom i wy

pielęgnowanym tarasowym ogrodom. Przytulał czule drugą juŜ szklaneczkę

wysokogatunkowej whisky i zastanawiał się,jak szybko będzie mógł stąd wyjść,

kiedy zza pleców usłyszał aksamitny głos:

— Cześć!

Odwrócił się i zobaczył najbardziej uroczą kobietę, jaką kiedykolwiek miał

okazję widzieć.

— Czekałam, Ŝeby mnie ktoś przedstawił, ale nie miałam szczęścia, więc

przedstawię się sama. Jestem Marla Cwitowitz, wykładam prawo na Pepperdine.

Przedtem pracowałam w biurze prokuratora okręgowego. Jestem pańską wielbicielką.

Ubrana była w czerwoną, głęboko wydekoltowaną sukienkę. Niska, szczupła,

seksowna i—jeŜeli się nie mylił — bogata. Złociste, opadające na ramiona włosy

zakołysały się łagodnie, gdy przechyliła głowę i przyglądała mu się wesołymi

szarozielonymi oczami. Usta miała wprost cudowne, pełne i miękkie.

Co? Zdałam egzamin?

Al uświadomił sobie, Ŝe niegrzecznie się na nią gapi.

— Przepraszam, zaskoczyła mnie pani. — Wyciągnął rękę. Objęła ją obiema dłońmi.

— Pan mnie równieŜ — szepnęła.

Od tego czasu było im ze sobą wspaniale. Czasem tylko się sprzeczali, gdy ona

powtarzała z uporem się, Ŝe chce zostać jego partnerką w pracy. Myśl o Marli

jako prywatnym detektywie bawiła go. Nikt nie potraktowałby jej powaŜnie. Była

zbyt cudowna, a poza tym urodziła się we właściwej dzielnicy. Bogaci rodzice,

najlepsze szkoły. Na pewno nie wychowywała się na ulicy. ChociaŜ przez kilka lat

pracowała w biurze prokuratora okręgowego, a tam chcąc nie chcąc człowiek

poznaje najgorsze strony Ŝycia, Al wolał trzymać ją z daleka od tego

wszystkiego.

— Do licha, co ty we nmie widzisz? Jestem niedouczonym byłym gliną, detektywem

za trzy grosze. Co moŜe we mnie widzieć kobieta taka jak ty? spytał jąktóregoś

wieczoru, gdy skończyli się kochać.

Marla westchnęła i spojrzała na niego w zamyśleniu.

Ostre rysy twarzy, nastroszone czarne brwi, głęboko osadzone, przenildiwe

niebieskie oczy, stanowczy podbródek. Typowy detektyw z komiksów. Dać mu

kapelusz i krawat, a będziecie mieć Dicka Tracy. W koszuli w kratkę i dŜinsach

mógł wejść do kaŜdego taniego baru. W garniturze mógłby się starać o pracę w

biurze.

Kameleon, pomyślała Marla.

— Podniecasz mnie szepnęła, całując go w ucho. — Jesteś inny. Jesteś moim

całkowitym przeciwieństwem. Ja się zajmuję teoria, a ty praktyką. Lubię

kontrasty i chcę ci pomóc.

— Pomóc mi? — powtórzył zdumiony.

— No wiesz, rozwiązywać sprawy. UwaŜam, Ŝe byłabym w tym calkiern dobra.

Popatrzył na nią podejrzliwie.

Marla, są łatwiejsze sposoby na zdobycie pracy niŜ sypianie z facetem.

Uśmiechnęła się.

— Poza tym — szepnęła, gryząc go lekko w wargę — tak dobrze się z tobą bawię z

łóŜku...

Jeśli o niego chodziło, Marla mogłaby dostać kaŜdą pracę, jakiej by

pragnęła.

Rozdział II

AI przyglądał się doświadczonym bkiem byłego policjanta facetowi, który siedział

przy stoliku naprzeciwko niego w barze hotelu „Ritz” w Laguna Niguel. Facet

czytał „Timesa”, sączył Krwawą Mary i pogryzał łodygę selera. Al zazdrościł mu

Strona 2

Elizabeth Adler Wszystko albo nic

tego selera. Mocno burczało mu juŜ w brzuchu i miał dosyć precli. Dlaczego Marla

zawsze musi się spóźniać? Planowali wczesną kolację.

Facet spojrzał w kierunku drzwi, potem na zegarek i wrócił do lektury.

Najwyraźniej teŜ na kogoś czekał.

Al załoŜyłby się, Ŝe chodzi o kobietę. Z kim innym męŜczyzna mógłby się umówić o

takiej porze? Pijąc powoli piwo, szacował ubranie tamtego: konserwatywny, szary

garnitur biznesmena, elegancka biała koszula, niebieski jedwabny krawat. Buty

wypolerowane do połysku, kręcone ciemne włosy pórządnie uczesane, twarz świeŜo

ogolona. Przystojny gość. Na kogo moŜe czekać? Nosi obrączkę, ale nie wygląda

jak męŜczyzna czekający na Ŝonę... Nie jest wystarczaj ąpo znudzony. Pewnie

umówił się ze swoją dziewczyną.

śeby zabić czas, Al zgadywał, jak wygiąda ta kobieta. Wysoka, ciemnowłosa,

seksowna? Albo moŜe nieduŜa Kalifornijka blondynka okrąglutka i banalna?

Długonogi rudzielec? Azjatycka piękność?

Właśnie zdecydował, Ŝe prawdopodobnie to ostatnie, gdy zobaczył idącą w jego

kierunku Marlę. Wszystkie głowy odwróciły się, a z wszystkich męskich piersi

wyrwało się westchnienie zachwytu.

Marla mogła wyglądać na kogo tylko chciała. „Kameleon”, mawiał Al z sardonicznym

uśmiechem, za który miała czasami ochotę dać mu kuksańca.

Po swoich rodzicach, imigrantach z Europy, Marla odziedziczyła wydatne kości

policzkowe i gęste jasne włosy. Przypominała trochę Grace Kelly, trochę Madonnę,

i z upodobaniem wcielała się w róŜne role: pedantycznej wykładowczyni prawa w

ciemnym kostiumie, nie za krótkiej spódniczce, złotym łańcuszku na szyi, na

koturnach; kalifornijskiej dziewczyny w obcisłych lycrach i znoszonych

tenisówkach; damy z towarzystwa, w eleganckiej koronkowej sukni; dziewczyny

uwielbiającej przyjęcia, w krótkiej sukience od Versace. Jedyna rola, jakiej

Marla nie mogła grać, to rola kogoś, kogo nikt nie zauwaŜa. Nawet w

porozciąganym podkoszulku i starych pantoflach, z włosami niedbale związanymi z

tyłu i nieumalowana zwracała powszechną uwagę.

— To przez to, jak się poruszasz — mówił z rezygnacją Al. — A poza tym lubisz

flirtować.

Miał rację i Marla o tym wiedziała. Flirtowanie było jej sposobem na Ŝycie,

najulubieńszą rozrywką. Nie potraflła mu się oprzeć. Flirt rozjaśniał jej dni,

wywoływał uśmiech.

Al wstał, Ŝeby pocałować ją w policzek, ale Marli to nie wystarczyło. Zarzuciła

mu ręce na szyję i namiętnie pocałowała w usta.

— Cześć, kochanie — powiedziała, odsuwając się odrobinę. Jej szarozielone oczy

uśmiechały się. Wyglądała jak psotny kot.

— Wiesz, Ŝe nie lubię publicznych przedstawień — powiedział, zdejmując jej ręce

z karku i uprzejmie czekając, aŜ usiądzie.

Marla westchnęła tak gwałtownie, Ŝe aŜ zafalowały jej piersi pod wydekoltowana,

jedwabną bluzką.

— Kto uwierzy, Ŝe w łóŜku jesteś taki szalony? — Wypiła łyk jego piwa i zaczęła

beztrosko chrupać precel.

— Nikt inny nie musi o tym wiedzieć.

— To dobrze, bo mogłabym podejrzewać, Ŝe masz kogoś.

Pochylił się i pocałował ją w ucho.

— Marlo, nie ma Ŝadnej innej kobiety. Nie mam czasu, nie mówiąc juŜ o siłach.

Zapominasz, Ŝe skończyłem aŜ czterdzieści pięć lat...

— To wiosna Ŝycia — weszła mu w słowo, ale spojrzenie Ala powędrowało gdzieś

ponad jej lewym ramieniem. Szybko się odwróciła.

Młoda kobieta, którą się zainteresował, była wysoka, miała długie, proste, jasne

włosy, kalifornijską opaleniznę. Wyglądała zdecydowanie atrakcyjnie w kremowej

jedwabnej sukience i złotych sandałkach na wysokich obcasach.

Pod pachą trzymała aktówkę i wymieniała uścisk dłoni mawiamy o interesach. —

Wpatrując się w niego, przechyliła głowę na ra

z męŜczyzną przy stoliku. Nie nosiła obrączki, lecz złoty pierścionek

w kształcie zwiniętego węŜa z oczami z brylancików, włoŜony na trzeci palec

prawej ręki. Pierścionek wyglądał na kosztowny i Al przez chwilę się

zastanawiał, skąd go wzięła.

— Giraud, dlaczego ciągle oglądasz się za blondynkami? — poskarŜyła sią Marla,

obserwując tamtą parę.

— Z ciekawości. Czekając na ciebie, robiłem zakłady, na kogo on czeka: na Ŝonę

czy na kochankę.

No i co? Wygrałeś?

Ciemnoniebieskie oczy Ala spojrzały znów na Marlę. Uśmiechnął się.

— Zaasekurowałem się na obie strony.

Strona 3

Elizabeth Adler Wszystko albo nic

— Zawsze to robisz, prawda?

Roześmiał się, skinął na kelnera i zamówił dla Marli martini z wódką.

— I proszę przynieść więcej precli — dodała Marla, biorąc ostatni ze srebrnej

tacy, po czym spytała Ala: — Czy zgadywałeś teŜ, kim jest z zawodu? — Zebrała

językiem okruszki z warg.

— Nie powinnaś tego robić w miejscach publicznych. To nieprzyzwoite. Wyobraź

sobie, Ŝe do dziś tego nie wiedziałam. — Uśmiechnęła się do

niego radośnie. — A wracając do niej, jest agentką handlu nieruchomościami.

— Jak to odkryłaś?

— Aktówka, sposób, w jaki podaje rękę. Dałabym głowę, Ŝe to ich pierwsze

spotkanie. Poza tym wygiąda jak kalifornijska pośredniczka: trochę kobieta z

towarzystwa, trochę kobieta interesu, idealny złoty środek. ZałoŜyłabym się, Ŝe

teraz pokazuje mu zdjęcia nieruchomości.

Kelner podał martini. Marla pociągnęła łyk, przewracając oczami z rozkoszy.

— Powinieneś częściej mnie tu zapraszać. Podoba mi się ten bar. — Popatrzyła na

luksusowe meble, marniurowąpodłogę, wschodnie dywany, okno, z którego widać było

ocean. — Mogłabym tu nawet zamieszkać.

— Nie stać mnie na to.

— Gdybym była twoją partnerką, szybko byś się dorobił.

Kobieta interesu! — parsknął rozbawiony. Marla ciągle usiłowała mu wmówić, Ŝe

byłaby doskonałym prywatnym detektywem.

— Taki jesteś pewny, ale mnie me wypróbowałeś. Zajęłabym się księgowością. Twoje

honoraria rosną powinieneś Ŝądać teŜ procentu.

— Od czego?

Uśmiechnęła się i znów łyknęła martini.

— Od wszystkiego, co uda mi się zdobyć. Wejdź ze mną w spółkę, to teŜ będziesz

jeździł mercedesem.

— Po moim trupie.

— O nie. — Pochyliła się nad stolikiem i wzięła go za ręce. — Szaleję za tobą. —

szepnęła. — Zabierz mnie na kolację, apotem do łóŜka. Tam poroz

mię.

Al wziął głęboki oddech, by uspokoić zbyt szybki puls.

— Skończ martini i idziemy.

Wychodząc z baru, popatrzyli jeszcze na parę przy tamtym stoliku. Blondynka

mówiła coś z oŜywieniem, gestykulując energicznie, a męŜczyzna przeglądał

zdjęcia rozrzucone na blacie.

— Obrzydliwy pierścionek — zauwaŜyła Marla. — Ale zgadłam, kim jest, prawda?

Podniosła rękę, a Al przybił piątkę.

— Doskonale, mała. Idziemy coś zjeść.

Steye Mallard był chyba jedynym męŜczyznąw barze, który nie odprowadził

spojrzeniem Marli aŜ do drzwi. Jego uwagę pochłaniały zdjęcia domów i

opowiadanie Laurie Martin o zaletach kaŜdego z nich.

Był bliski rozpaczy. Miał trzydzieści dziewięć lat, od siedmiu pracował w

południowokalifornijskiej firmie elektronicznej. Teraz przeniesiono go z Los

Angeles do San Diego. Musiał zamieszkać w hotelu. Bardzo tęsknił do swojej Ŝony

Vickie i dwóch córeczek, które miały zostać w ich podmiejskim domu w dolinie San

Fernando aŜ do końca roku szkolnego, no i dopóki on nie znajdzie czegoś

odpowiedniego. Na razie nic dobrego się nie trafiło.

Laurie Martin była jego ostatnią nadzieją. W lokalnej gazecie zobaczył jej

zdjęcie i fotografię pewnego domu, który mógłby wchodzić w grę. Cena nie

przekraczała jego moŜliwości, na zdjęciu było widać ocean, a dom znajdował się w

nadbrzeŜnym miasteczku, kilka kilometrów od San Diego. Spodobał mu się. Podobała

mu się nadbrzeŜna promenada, fale rozbijające się o skały, czysta plaŜa,

wysadzone drzewami ulice i specyficzna atmosfera małego miasteczka. To byłoby

dobre miejsce dla dziewczynek. Ze znuŜeniem przejechał ręką po brązowych

włosach. Ten dom jest najlepszy ze wszystkich. Miał nadzieję, Ŝe będzie go na

niego stać. W Lagunie posiadłości były drogie.

Laurie Martin przyglądała się zmęczonemu klientowi przez róŜowe szkła okularów.

Był przystojny, me za wysoki, szczupły, miał ładne, ciemne oczy. Nie znosiła

męŜczyzn z wielkim brzuchem i workami pod oczami. Zgarnęła pasmo jasnych włosów

z czoła i posłała mu uśmiech, który rozjaśnił jej trójkątną, kocią twarz.

Do twarzy jej z uśmiechem, pomyślał Steye. Uświadomił sobie nagle, Ŝe siedzi w

towarzystwie naprawdę ładnej kobiety.

— Przepraszam — powiedział. — Tak się zająłem domem, Ŝe zapomniałem spytać, czy

ma pani ochotę czegoś się napić.

Wsunęła okulary we włosy, poprawiła loki palcami o pociągniętych lakierem

paznokciach.

Strona 4

Elizabeth Adler Wszystko albo nic

— To był długi i męczący dzień. — Spoj rzała na zegarek. — Chętnie, jeŜeli ma

pan czas.

— O tak. Jak juŜ pani wspomniałem, jestem w tym mieście sam.

— Dobrze. Wobec tego poproszę martini. — Gdy wołał kelnera, Lamie pomyślała, Ŝe

przy tym kliencie zbytnio się nie napracuje. Na pewno znajdzie jakiś dom, który

mu się spodoba. Jednym problemem będzie cena.

Rozdział III

Tydzień później Marla wracała z „Rancho La Puerta”, uzdrowiska w meksykańskiej

miejscowości Tecate. Jeździła tam, kiedy tylko miała czas, aby „odzyskać

wewnętrzną równowagę”, jak tłumaczyła Alowi.

Przez trzy dni intensywnie ćwiczyła. Wspinała się na szczyt Kuchumaa wcześnie

rano, by uniknąć południowego upału, zjakiego znana jest Baja. Tam siadała w

pozycji lotosu, z oczami chłonymi piękno oświetlonego słońcem chaparralu,

umysłem wolnym od zbędnych myśli i oddychała czystym powietrzem. Spędzała tak

godzinę, apotem zbiegała na dół i wskakiwała do basenu. Aerobik, gimnastyka,

bicze wodne, przebieŜka albo piłka wodna. Sałatka z zieleniny zerwanej w

ogrodzie. Drzemka. Leniwa chwila w hamaku z ksiąŜką czasami po południu joga. I

specjńlny zabieg, masaŜ całego ciała. Czuła się po Mm rozluźniona jak śpiący

kociak, zdolna tylko do zjedzenia kolacji i pójścia do łóŜka, gdzie przy

odrobinie szczęścia śniła o Mu Giraudzie.

Po trzech dniach była gotowa do powrotu. Do spotkania z Alem i wszystkim, co

mógł jej zaoferować.

Uśmiechnęła się, mijaj wielkim, srebrzystym mercedesem S500 przejście graniczne

niedaleko Tijuany. Spotkają się w hotelu „La Valencia” w La Jolla i tam zostaną

na noc. Nie mogła się juŜ doczekać.

Tym razem Al się spóźnił. Marla wynajęła pokój, rozpakowała się, wzięła prysznic

i wyszła na balkon. Właśnie zaczęła się na dobre niecierpliwić, gdy zadzwonił

telefon.

— Ty draniu, gdzie jesteś? — Od razu przeszła do rzeczy.

— Marla, wiesz, jak to jest. Zasiedziałem się z chłopakami na torze wyścigowym w

Del Mar. Miałem kilka wygranych i musieliśmy zaczekać do ostatniego biegu.

— Hm. — Jej noga w czerwonym zamszowym pantofelku stukała niecierpliwie w

podłogę. — Więc konie są u ciebie na pierwszym miejscu?

— Nigdy w Ŝyciu! Posłuchaj, to była siwa klacz i zgarnąłem za nią trochę forsy.

— No i dobrze, bo słono za to zapłacisz.

— Kochanie, podaj tylko cenę. Będę u ciebie za pół godziny.

— Znajdziesz mnie w kawiarni na tarasie.

Niech go szlag! Ona musiała przyjechać aŜ z Tecate i zjawiła się na

czas. Tyle Ŝe Al uwielbiał konie. Westchnęła na myśl, Ŝe musi przyjmować go

takim, jakim jest, z dobrymi i złymi stronami. Ale półtorej godziny spóźnienia?

Zle będzie, gdy go dopadnie.

Siedziała na tarasie, popijając martini z wódką. Nagle jej wzrok padł na tę samą

parę, którą juŜ kiedyś widziała: męŜczyzna i blondynka z agencji nieruchomości.

Siedzieli kilka stolików dalej, tak jak poprzednim razem, tyle Ŝe dziś było

widać, Ŝe się znają.

Marla przyglądała im się mad oprawki okularów. Blondynka nie popi

sała się gustem, ale jej ubranie było drogie i bardziej szykowne niŜ biurowy

kostium, który miała podczas pierwszego spotkania. Bluzka z jasnoniebieskiej

koronki, króciutka spódniczka, ukazująca całkiem niezłe nogi. Wszystko zanadto

obcisłe. MęŜczyźnie chyba się to podobało, bo nie spuszczał z niej wzroku. Marla

była pewna, Ŝe nie rozmawiają o interesach. Zamiast zdjęć domów na stoliku stały

dwa kieliszki z szampanem. Ciekawe, czy on juŜ kupił dom i teraz oblewają

transakcję. JeŜeli tak, nie wyglądał na szczęśliwego. Pewnie myśli o spłacie

kredytu za dom.

Uśmiechnęła się widząc, Ŝe Al zmierza w jej stronę. Galopuje to lepsze

określenie, pomyślała. Miał ten nieprawdopodobnie seksowny, posuwisty, kowbojski

chód. To była pierwsza rzecz, jaką zauwaŜyła podczas przyjęcia, na którym się

pomali. To i wysmukłe, twarde ciało, a takŜe całkowitą obojętność na

roztaczający się wokół blichtr. Pomyślała wtedy, co za niezaleŜny męŜczyzna. I

tow takim miejscu. Intrygujące. Teraz na sam jego widok poczuła słabość w

kolanach.

Strona 5

Elizabeth Adler - Wszystko albo nic.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: