Jayne Ann Krentz - Zrządzenie losu.pdf - Jayne Ann Krentz (pseud. Amanda Quick lub Jayne Castle lub Stephanie James) - gingerjb

JAYNE ANN KRENTZ

ZRZĄDZENIE LOSU

PROLOG

W nocy znowu śniła mi się wyspa. Dziwne, jak wyraziste są

wspomnienia po tylu latach. Może równie dobrze zapamiętujemy przełomowe

chwile w swoim życiu. Pielęgnujemy je w sobie, utrzymujemy w doskonałej

formie po to, by czerpać z nich siłę i energię.

Wciąż potrafię przypomnieć sobie dreszcz towarzyszący odkryciu.

Wydarzenia, które nastąpiły później, również głęboko zapadły mi w pamięć.

Niczego nie żałuję, ale czasem, późną nocą, wciąż nasuwają mi się pytania.

Nigdy nie poznam na nie odpowiedzi, dokonałam wyboru, jednakie nie

pozostawiam po sobie pustki. Chciałabym dowiedzieć się, na co zdecyduje się

Hanna. Na swój sposób jest najsilniejsza z nas wszystkich.

Z „Dzienników Elizabeth Nord”

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dzięki niesłychanie udanej iluzji niemal dało się uwierzyć, że mechanizmy

kontrolujące olbrzymi kompleks hotelowo - rozrywkowy w Las Vegas mają także

wpływ na temperaturę powietrza na zewnątrz. Niemal.

Hanna Jessett stała po klimatyzowanej stronie szklanych drzwi i patrzyła

na hotelowy basen o dziwnym kształcie, ozdobiony mnóstwem maleńkich

mostków. Woda lśniła w pełnym słońcu. Różnica pomiędzy piekłem w kasynie a

piekłem na zewnątrz, na pustyni, wynosiła mniej więcej dwadzieścia stopni.

właściwie Hanna wolałaby zostać w środku. Nie przepadała za pustynią,

pochodziła z Seattle. Czas jednak uciekał.

Laska pośliznęła się na kamyku przyniesionym przez wiatr, kiedy Hanna

pchnęła drzwi i wyszła na zewnątrz. Jej lewą nogę przeszył dotkliwy ból, Hanna

chwyciła za barierkę z kutego żelaza, prowadzącą do basenu. Na moment

zacisnęła powieki z bólu, a potem odetchnęła głęboko.

- A niech to cholera - wymamrotała. Niecierpliwie czekała, aż pulsowanie

minie. Popełniła błąd, nie łykając po południu tabletki.

Oparta o ozdobną barierkę, dość długo zastanawiała się, czy środek

przeciwbólowy oszołamiałby ją bardziej niż sam ból. Nie miała pojęcia.

Tymczasem pozostawało jej tylko się cieszyć, że tak niewiele osób nad basenem

było świadkami tego niezbyt udanego entree. Dwie tancerki o idealnie

umięśnionych nogach i imponujących biustach drzemały pod parasolami. Hanna

popatrzyła na nie i doszła do wniosku, że albo nie dotarło do nich, że opalenizna

nie jest dobra dla skóry, albo po prostu zupełnie nie przejmowały się

zmarszczkami ani rakiem. Zaczęła się zastanawiać, jaka przyszłość może czekać

tancerkę rewiową w Las Vegas. Kariera w tym zawodzie zapewne trwała bardzo

krótko - za to najprawdopodobniej mieli tu gigantyczne zapotrzebowanie na

dobrego doradcę zawodowego.

Zmusiła mięśnie do relaksu. Na jej ustach znowu pojawił się nieco

wymuszony, chłodny uśmiech, który wcześniej na moment z nich zniknął. Do

diabła z tancerkami, teraz najważniejsze było przedostanie się na drugą stronę

basenu, gdzie pod parasolem siedział pewien mężczyzna. Nawet z tak daleka

Hanna wyraźnie widziała, że cierpiał. Poluzował krawat, rozpiął górny kołnierzyk

koszuli i podwinął rękawy, ale upał i tak dawał mu się we znaki. Mężczyzna miał

dziwnie zdeterminowaną minę i pochylał się nad stosem gazet. Hanna odniosła

wrażenie, że tkwił po uszy w obowiązkach zawodowych i gotów był robić swoje

nawet w temperaturze sięgającej niemal czterdziestu stopni. Typ zaangażowanego

pracownika.

Nagle skupione spojrzenie zniknęło, mężczyzna podniósł głowę i ściągnął

brwi. Pewnie od razu się domyślił, kim była. Niespecjalnie przypominała tancerkę

rewiową, nie miała też na sobie bikini. Wstał i ruszył w kierunku Hanny.

Jej noga niechętnie podjęła współpracę, gdy Hanna z wahaniem oparła się

na lasce i zrobiła kilka kroków. Przebyła mniej więcej połowę drogi i przystanęła.

Odpoczywała, czekając jednocześnie, aż mężczyzna podejdzie do niej. Nie chciała

go zniechęcić wykrzywioną z bólu twarzą. Ludzie czuli się niezręcznie w

towarzystwie osób ewidentnie cierpiących, a bardzo jej zależało na tym, żeby

akurat Gideon Cage nie czuł się przy niej niezręcznie. Jakoś da sobie radę z nogą.

Obiecała sobie, że już po wszystkim wróci do pokoju hotelowego i połknie

tabletkę, której wcześniej nie wzięła.

Pocieszała się tą myślą, gdy podszedł. Teraz wyraźnie widziała pot na jego

czole. Biała koszula była z przodu całkiem wilgotna.

- Pan Cage? - Przywołała na twarz prawdziwie olśniewający uśmiech i

obdarzyła nim mężczyznę z niedużym brzuszkiem.

- Jestem dyrektorem administracyjnym pana Cage'a. Steve Decker. Panna

Jessett, jak mniemam?

Zdjął okulary w rogowych oprawkach i machinalnie zaczął polerować szkła,

czekając uprzejmie na odpowiedź. Miał około trzydziestu pięciu lat i najwyraźniej

nic sobie nie robił z obowiązującego wśród ambitnych pracoholików trendu, który

nakazywał utrzymanie znakomitej kondycji i szczupłej sylwetki. W epoce

szaleństwa fitness taka sylwetka mogła przekreślić jego szansę na karierę albo na

awans. Hanna miała ochotę wyjaśnić Deckerowi, że smażenie się w upale nie

pomoże mu zrzucić wagi, niezależnie od ilości wydalonego z organizmu potu, ale

ugryzła się w język.

Czasem z trudem powstrzymywała się od udzielania dobrych rad.

Przypomniała sobie jednak, że fakt, że była urodzonym doradcą, nie przekładał

się automatycznie na wdzięczność słuchaczy. W końcu mnóstwo łudzi potrafiło

grać na grzebieniu z wirtuozowską precyzją, tyle że nie wszyscy chcieli ich

słuchać. Darmowe popisy gry na grzebieniu oraz darmowe rady, zwłaszcza

dotyczące wyboru drogi zawodowej, były mniej więcej równie nisko cenione.

Sekret polegał na tym, by skłonić ludzi do płacenia za jedno i drugie.

Hanna z miejsca wyliczyła informacje, jakie Decker przekazywał o sobie

swoim wyglądem, zachowaniem, stanowiskiem. Zręcznie zaczęła komponować

układankę, która po ewentualnym ukończeniu pomogłaby jej dokładnie

przewidzieć jego zachowanie. Z takim talentem przyszła na świat i dlatego

świetnie sobie radziła w swojej dziedzinie. Szeroki uśmiech Hanny był teraz

całkiem szczery. Lubiła ludzi pokroju Steve'a Deckera. Byli porządni, pracowici,

lojalni. Na swoje nieszczęście, potrzebowali szefów. Ten typ potrafił radzić sobie z

organizacją, ale nawet nie śniłoby mu się zarządzanie. Stanowisko „dyrektora

administracyjnego” wiązało się z bliżej nieokreślonymi obowiązkami, różnymi w

różnych firmach, jednak w tym wypadku Hanna miała przeczucie, że spogląda na

cenny trybik w potężnej maszynerii Gideona Cage'a. - Hanna Jessett. Mam

spotkanie z panem Cage'em. Decker popatrzył na jej laskę, po czym wsunął

okulary na nos.

- A, tak. Gideon pani oczekuje. Tędy, proszę. A zatem mówili sobie z

Cage'em po imieniu. Interesujące. Sugerowało to, że Decker mógł być jednym z

tych porządnych, pracowitych i lojalnych typów, którym poszczęściło się na tyle,

że szef ich docenił. To mówiło coś również o samym Cage'u.

Gdy Decker odwrócił się, żeby poprowadzić ją do stolika, przy którym

siedział, Hanna dostrzegła łysinkę na czubku jego głowy. Wciąż mógł ją

zamaskować sczesanymi na bok włosami, ale zapewne wkrótce przestanie to

wystarczać.

- Gideon będzie wolny za kilka minut, panno Jessett. Proszę zaczekać tutaj,

pod parasolem.

Z basenu nie dobiegał żaden dźwięk. Dopiero po chwili Hanna

uświadomiła sobie, że ktoś w nim pływa - jakiś mężczyzna, głęboko pod

powierzchnią wody. Żałowała, że nie umówiła się z nim w klimatyzowanej

Jayne Ann Krentz - Zrządzenie losu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: