Wendy Rosnau - Długie upalne lato.pdf - Wendy Rosnau - gingerjb

Wendy Rosnau

Długie Upalne Lato

Angola, więzienie stanowe Propozycja zwolnienia warunkowego była podejrzana. Gdyby

jednak Johnny na nią przystał, juŜ za godzinę mógłby odetchnąć świeŜym powietrzem. Gdyby

nie dziwaczne warunki zwolnienia, ani przez chwilę nie zastanawiałby się nad moŜliwością

opuszczenia pół roku wcześniej więzienia o zaostrzonym rygorze. - Wyłaź, Bernard - warknął

straŜnik. - Masz iść do naczelnika. Johnny podniósł się z pryczy i powolnym krokiem opuścił

celę. Chwilę później stanął przed Pete'em Laskym, siedzącym za biurkiem. - No to co,

Bernard, chcesz się dzisiaj stąd zmyć? - bezbarwnym głosem zapytał naczelnik więzienia. -

Mam szansę na intratną państwową robotę? - Chciałbyś, co? - Pete Lasky obdarzył więźnia

krzywym uśmiechem. - Nic z tego, Bernard. Ciebie moŜe uratować tylko spokój. Oducz się

dawać ludziom

w zęby. Gadałem przez telefon z szeryfem Tuckerem z twojej mieściny - ciągnął naczelnik. -

Facet chyba nie jest uszczęśliwiony, Ŝe wychodzisz przed terminem. Podobno jesteś tam

potrzebny jak dziura w moście. - Pete Lasky wręczył więźniowi decyzję o zwolnieniu

warunkowym. - Nie wolno ci zbliŜać się do faceta, którego chciałeś uśmiercić. KaŜde twoje

przewinienie spowoduje natychmiastowy powrót za kratki. Nie wolno ci nosić broni. Jeśli

pogwałcisz choć jeden z wypisanych w tym dokumencie warunków, zarobisz na dodatkowe

sześć miesięcy odsiadki. Więc jak? Johnny wepchnął ręce do tylnych kieszeni dŜinsów i

zacisnął pięści. Z mroków niepamięci przed jego oczami wynurzył się obraz zalewiska o

wschodzie słońca i postać ojca, który uczył go tam wędkowania. Jeśli byłby na zwolnieniu

warunkowym, to juŜ przez najbliŜsze cztery miesiące właśnie ten widok mógłby budzić go

kaŜdego ranka. Znał zalewisko z dzieciństwa. Wiedział, gdzie są najlepsze miejsca do

wędkowania, gdzie mają gniazda czaple i gdzie kończą się na moczarach wszystkie ukryte

przesmyki. Wiedział takŜe, jakie poruszenie wywoła w mieście jego powrót. - No i jak? -

Zgoda - mruknął Johnny, spoglądając w okno. Niebo było błękitne i tak idealnie czyste, Ŝe

być moŜe to właśnie jego widok przesądził o ostatecznej decyzji. - Cztery miesiące pracy w

Oakhaven, posiadłości Mae Chapman, na pewno mnie nie zabije, czego nie mogę powiedzieć

o następnym pół roku spędzonym tutaj. Godzinę później przeszedł przez bramę więzienia

i znalazł się w przedsionku piekła. Tak jego matka zwykła nazywać luizjański sierpień.

Minęła dopiero dziesiąta, a juŜ powietrze było gorące i parne. Johnny ruszył szosą w stronę

Tunica. Przeszedłszy około dwóch kilometrów, ściągnął bawełnianą koszulkę i przewiązał się

nią w pasie. Opuściwszy Common przed piętnastu laty, nigdy nie zamierzał tam wracać. Jego

rodzice nie Ŝyli i nie miał Ŝadnych krewnych. Ale po otrzymaniu dziwacznego listu, w którym

oferowano mu duŜe pieniądze za naleŜącą do niego ziemię, ciekawość wzięła górę nad

zdrowym rozsądkiem i pojechał do Common, aby dowiedzieć się, o co chodzi. Jego ziemia?

Co prawda ojciec miał niegdyś w Common własne gospodarstwo, ale poniewaŜ od lat nie

płacił podatku gruntowego, dom i ziemia powinny juŜ dawno przejść w inne ręce. Tydzień po

przyjeździe do miasta Johnny poszedł do ratusza, gdzie usłyszał, Ŝe nadal jest właścicielem

ojcowskiego domostwa. Dlaczego? Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Prawdę

powiedziawszy, w Common mieszkały tylko dwie Ŝyczliwe mu osoby. Stary Virgil Diehl

moŜe i chciałby mu pomóc, ale przecieŜ nie dysponował Ŝadnymi wolnymi środkami. Drugą

osobą była Mae Chapman, właścicielka Oakhaven. Ale dlaczego miałaby mu pomagać?

Johnny opuścił ratusz z postanowieniem udania się natychmiast do starszej pani i wyjaśnienia

sprawy. Jednak tego dnia panował tak nieznośny upał, Ŝe po drodze

wstąpił do Peppera na kufelek zimnego piwa. Gdy tylko otworzył drzwi baru, uprzytomnił

sobie, Ŝe popełnia błąd. Zobaczył bowiem przed sobą zaciekłego wroga jeszcze ze

szczenięcych lat. Nie zamierzał zabić Farrela Craiga, o co go potem oskarŜano. To prawda,

wyciągnął nóŜ, ale tylko dlatego, Ŝe przeciwnik zamierzył się na niego butelką z odłamaną

szyjką. W oczach Clifftona Tuckera, który niezwłocznie pojawił się w barze, wyglądało to źle

i Johnny nie mógł temu zaprzeczyć. Działał w obronie własnej, ale miejscowy szeryf miał na

ten temat odmienne zdanie. Tak więc Johnny został aresztowany i skazany na rok pobytu w

więzieniu o zaostrzonym rygorze. I tu właśnie przebywał, gdy pół roku później

zaproponowano mu wcześniejsze zwolnienie pod warunkiem odpracowania czterech letnich

miesięcy w rodzinnym mieście. Zrobi to, a potem sprzeda odziedziczone gospodarstwo i

wyjedzie na zawsze. O zachodzie słońca dojechał autobusem do Common. Wysiadł w

centrum. Miał przed sobą miasto, w którym spędził pierwsze piętnaście lat Ŝycia. Gdyby

babcia wiedziała, z kim ma mieć do czynienia, nigdy w Ŝyciu nie zgodziłaby się zatrudnić

takiego kryminalisty. Zdegustowana Nicole cisnęła pismo na biurko. Wyłączyła stary, stojący

obok telefonu wentylator, wzięła do ręki słuchawkę i wystukała numer motelu. Po trzecim

dzwonku odezwał się Virgil Diehl i oznajmił z miejsca:

- Mamy wolne pokoje i czarną kawę.

- Dzień dobry, panie Diehl. Mówi Nicole Chapman. - A, mała Nicki! Słyszałem, Ŝe wróciłaś

do nas z duŜego miasta. ZałoŜę się, Ŝe Mae szaleje z radości. Ja teŜ, ma petite. Jesteś

najładniejszą dziewczyną w naszej parafii. - Merci, panie Diehl. Miło, Ŝe pan tak mówi. -

Człowiek prowadzący interesy musi być grzeczny. - Virgil zaśmiał się. - Ale tobie, ma petite,

nie jest potrzebny pokój w motelu, więc po co dzwonisz? - Zamilkł na chwilę. - Zdaje się, Ŝe

wiem. Wiedział, oczywiście. Wiadomość o powrocie Johnny'ego Bernarda do Common i jego

zatrudnieniu w Oakhaven zdąŜyła juŜ obiec supermarket, piekarnię, drogerię na rogu i oba

bary. - Wiem od szeryfa Tuckera, Ŝe w motelu zatrzymał się pan Bernard - powiedziała

Nicole. - Wynajął pokój? - Chodzi ci o Johnny'ego? Tak, jest tutaj. O, właśnie stanął w

drzwiach. - Czy mogę z nim porozmawiać? - MoŜesz, oczywiście, ma petite. Czekając przy

telefonie, Nicole włączyła ponownie wentylator. Urodzona w Kalifornii, była przyzwyczajona

do upalnej pogody, ale Ŝar lejący się z nieba w Luizjanie i duŜa wilgotność powietrza były dla

niej nie do zniesienia. Przez całe dwadzieścia pięć lat dotychczasowego Ŝycia nigdy nie była

tak spocona jak teraz. Jeszcze raz rzuciła okiem na leŜące na biurku pismo, które godzinę

temu dostarczył do Oakhaven szeryf Tucker. Nie musiała czytać słowa po słowie.

Wystarczyła jej jedynie informacja, Ŝe niejaki Jonathan Bernard

zostaje zwolniony warunkowo z więzienia zarówno dlatego, Ŝe chce zatrudnić go u siebie

Mae Chapman, jak i ze względu na jego dobre sprawowanie. Dobre sprawowanie. Nicole

prychnęła z dezaprobatą, spoglądając na długą listę wykroczeń, których ten człowiek dopuścił

się przez trzydzieści lat. Najwcześniejsze przewinienia popełnił jeszcze jako małolat, lecz

potem przez całe siedem lat zachowywał się nienagannie, co wyglądało na to, Ŝe wszedł na

dobrą drogę. Kiedy jednak Nicole zwróciła szeryfowi Tuckerowi uwagę na ten fakt, w

odpowiedzi usłyszała, Ŝe ten miejscowy zabijaka, zakała Common, nie wie, co to dobra

droga. To prawda, w Oakhaven potrzebowali jakiegoś solidnego rzemieślnika, który jeszcze

tego lata jakimś cudem wyremontowałby rozpadający się dom. Ale w Ŝadnym razie nie wolno

im było zatrudnić Jonathana Bernarda. Nicole musiała więc interweniować. W słuchawce

odezwał się nagle męski głos: - To ja. Jestem juŜ zajęty, nie wezmę tej roboty. Kiepskie

maniery tego człowieka mówiły o nim wiele. Ale głęboki głos z południowym akcentem,

przeciągający sylaby, robił wraŜenie. Nicole na chwilę straciła wątek. Z trudem wzięła się w

garść. - Czy ,,ja'' oznacza Jonathan Bernard? - spytała cierpkim tonem. - Aha. Ludzie mówią

mi Johnny. Czym handlujesz, chérie? Sprzedam ci zaraz bilet autobusowy w jedną stronę,

miała ochotę odpowiedzieć Nicole. - Niczym nie handluję, panie Bernard. Dzwonię

z Oakhaven w sprawie pańskiego zatrudnienia. Jest juŜ nieaktualne. Na drugim końcu linii

zapanowało milczenie. - Panie Bernard...? - Chcę porozmawiać ze starszą panią. Zaskoczył

Nicole. - Ja... ona drzemie w ogrodzie. - Była to zresztą prawda. - Prosiła panią o

powiadomienie mnie, Ŝe zmieniła zdanie? Nicole miała nadzieję rozwiązać sprawę bez

włączania do niej siedemdziesięciosześcioletniej babki. - To wcale nie jest... - Ta robota jest

warunkiem mojego przedterminowego zwolnienia - wyjaśnił Bernard. - Starsza pani

podpisała oświadczenie, Ŝe zatrudni mnie w pełnym wymiarze godzin na całe lato. To zostało

juŜ postanowione. Ten człowiek mijał się z prawdą. Babcia była zbyt mądra na to, by

podpisywać cokolwiek bez porady prawnika. - Wiem, co mówię, chérie. Klamka zapadła.

Klamka zapadła. Nicole wydawało się, Ŝe w głosie Bernarda przebija wesołość. Wyłączyła

wentylator i zaczęła szybko przerzucać papiery, które zostawił szeryf. Znalazła odpis

formalnego oświadczenia, z podpisem babki. A niech to licho! - Jest pani tam jeszcze? -

Sądzę, Ŝe nastąpiło nieporozumienie. - Nicole siliła się na spokój. - CzyŜbym miał zaraz

usłyszeć przez telefon gorące przeprosiny?

NajeŜyła się. Zamilkła, z trudem powstrzymując się

od ciętej odpowiedzi. - Chyba się nie doczekam - stwierdził Bernard. - A więc przenoszę się

na przystań. Zjawię się tam gdzieś około czwartej. Dla Nicole była to wiadomość alarmująca.

- Zamierza pan wprowadzić się do domku na przystani? - Niemal zadławiła się własnymi

słowami. - Nie sądzę, Ŝeby to było moŜliwe! Ja... Nie była w stanie ani wymyślić nic więcej,

ani cokolwiek powiedzieć, zresztą Jonathan Bernard zdąŜył juŜ odłoŜyć słuchawkę.

Ogród babci Mae Chapman był przepiękny. Zasługiwał na największe uznanie. Nicole

znalazła babkę śpiącą na wózku pod stuletnim dębem. Uklękła obok na trawie i spytała

szeptem: - Zamierzasz przespać całe popołudnie? Starsza pani zamrugała oczami, tak

błękitnymi jak oczy wnuczki. - O, wreszcie wynurzyłaś się z domu - oznajmiła zdumiewająco

mocnym głosem, kontrastującym z drobną postacią. - Prawie wcale nie wysuwasz nosa na

dwór, bo ci za gorąco. Co sprawiło, Ŝe tym razem rozstałaś się z ukochanym wentylatorem?

Kłopoty, miała ochotę odpowiedzieć Nicole. Spojrzała na nogę babki. Tydzień temu złamała

się drewniana balustrada i Mae spadła z werandy na rosnące poniŜej kwiaty. Wypadek

skończył się przeciętym policzkiem, kilkoma stłuczeniami i urazem lewego kolana. - Jak

noga? - spytała Nicole. - Chyba dzisiaj jest mniej spuchnięta.

- Tak. I, dzięki Bogu, nie jest złamana, bo wówczas

musiałabym spędzić ponad miesiąc na tym okropnym wózku. - Mae obrzuciła uwaŜnym

wzrokiem wnuczkę. - A więc co sprowadziło cię tutaj? - spytała. - Spalił się bezpiecznik i

przestał działać wentylator? - zakpiła lekko. - Masz rację, babciu, trochę przesadzam -

wymamrotała. - Obie z Clair wymyślamy sposób przymocowania ci wentylatora na plecach. -

Nie wiedziałam, Ŝe jesteście takie pomysłowe. - Och, nie wiesz jeszcze o wielu sprawach -

przekomarzała się Mae. - Jak na przykład zatrudnienie więźnia? - A więc juŜ słyszałaś o

Johnnym? Od kogoś wiarygodnego? - Sądzę, Ŝe moŜna tak określić szeryfa Tuckera. - W

Ŝadnym razie. On nigdy nie znosił tego chłopca. - Babciu, dlaczego nic nie powiedziałaś mi o

Johnnym Bernardzie? - Och, moja droga, przepraszam. Byłam tak przejęta twoim

przyjazdem, Ŝe zapomniałam wspomnieć, Ŝe zamierzam go zatrudnić. Mogło to być

wiarygodne wyjaśnienie, gdyby nie chodziło o jej babcię. W miarę upływu lat stawała się ona

nieco mniej ruchliwa, ale nadal nic nie było w stanie umknąć jej pamięci. - Dzisiaj bym sobie

Wendy Rosnau - Długie upalne lato.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: