Kirst Hans Hellmut - Powojenni zwycięzcy.pdf - Kirst Hans Helmut - mirued

HANS HELLMUT

KIRST

POWOJENNI

ZWYCIĘZCY

Oto niezwykłe i przerażające zarazem dzieje człowieka nazwiskiem Zygfryd

Sonnenberg, jego przyjaciela i jego nieudanej rodziny. Był on tylko fryzjerem.

Zarówno on sam, jak i wszyscy jego bliscy stali się w jakiś sposób ofiarami

epoki, w której żyli.

Wydawało się wówczas wszystkim, że nastał czas przełomu, w którym wiele

zależy od Jadzi, a jednocześnie świta nadzieja «a lepszą przyszłość. Było to

jednak tylko złudne mniemanie, gdyż panujące stosunki wielu zniszczyły, a w

ogóle sprzyjały powstawaniu konfliktów i budziły gniew.

Zygfryd Sonnenberg i jego przyjaciel zrozumieli ducha tych czasów. Nie

chcąc ulec bez oporu, postanowili bronić się. Byli zdecydowani walczyć na

śmierć i życie. Zygfryd nie zawahał się nawet przed zabójstwem.

Spróbuję opowiedzieć o tym wszystkim w tej powieści, a być może uda mi

się wyjaśnić istotę niektórych poczynań.

Księga I

Rok 1950 — DZIEŃ BEZ ZEMSTY

1. Świat, który trudno zrozumieć

Pociąg, zapewne mocno przeładowany, sapiąc i dysząc wjechał na

dworzec. Zatrzymał się, cały dygocąc. Nazwę stacji obwieszczała

zaledwie jedna, krzywo zawieszona, ale niedawno odmalowana tablica:

Rosenburg. Rozległo się donośne wołanie: „Trzy minuty postoju!

Wysiadający pasażerowie udadzą się do przejścia w celu sprawdzenia

biletów! Toalety na dworcu są nieczynne!"

W zatłoczonych wagonach mrowili się ludzie. Kilku, przepychając

się gwałtownie, wydostało się przez okna. Inni spadali przez otwarte

drzwi i ze stopni wagonów jak opite krwią pijawki.

Wśród pasażerów, którzy wysiedli z pociągu tego dnia w maju 1950

roku, znajdowali się dwaj mężczyźni w znoszonych i spranych mundu-

rach dawnego Wehrmachtu. Tak samo jak setki tysięcy podobnych im

w ostatnich latach, powracali do tych resztek Niemiec, jakie pozostały

po drugiej wojnie światowej. Obaj mieli chlebaki, zwinięte koce i nic

poza tym. Niczego zresztą wówczas nie potrzebowali.

Twarze ich były wymięte, wychudłe i szare jak ich mundury. Jednakże

w oczach pobłyskiwała dziecięca ciekawość i ostrożnie zaczajona

nadzieja. Nie poszli za kłębiącą się gromadą zdążającą do przejścia,

lecz, nie porozumiewając się ani słowem, ruszyli niespiesznie w stronę

stojącego na peronie napełnionego wodą koryta.

Kiedy tam doszli, uwolnili się od swego nędznego bagażu, opuszcza-

jąc go po prostu na ziemię, i powoli zdjęli kurtki. Widząc to, przybiegł

natychmiast zawiadowca stacji, spasiony człowieczek, nawykły do

komenderowania tonem z dziedzińca koszarowego.

— Zanieczyszczanie wody jest zabronione! U nas wszystko zaczyna

powoli wracać do normy. Musicie uprzejmie zastosować się do tego! —

krzyknął.

— Do kogo on mówi? — Niższy z repatriantów rozejrzał się wo

kół. — Jest tu jeszcze ktoś oprócz nas?

Zawiadowca stacji dopiero teraz przyjrzał się przybyszom trochę

dokładniej. Miał przed sobą dwóch mężczyzn o podobnym mniej więcej

wyglądzie; zresztą to samo można było powiedzieć o wszystkich

repatriantach. Co prawda jeden z nich był trochę wyższy, wyglądał też

na lepiej odżywionego, a poza tym zachowywał się dość powściągliwie,

natomiast ów drugi, mniejszy, robił wrażenie bezczelnego typa. W każ-

dym razie zawiadowca zorientował się, że jeśli zechce postawić na

swoim, będzie miał przeciwko sobie ich obu. Byli bowiem jak bracia.

— No dobrze — powiedział niby to już udobruchany — na pewno

jesteście repatriantami, co?

— Wcale nie! Myśmy się tylko przebrali za repatriantów — odezwał

się żywo mniejszy. — Tak naprawdę przysyła nas Wysoka Komisja

Sojusznicza w celu zbadania jakości wody na niemieckich dworcach

kolejowych.

— Nie straciliśmy jeszcze poczucia humoru, co? — zaczął się

ostrożnie wycofywać zawiadowca. — Brawo! To mi się podoba.

Oni tymczasem pozdejmowali koszule i nachylili nad korytem, prawie

zanurzając się w nim. Nie zważając na to, że woda jest letnia i stęchła, a

przy tym niespecjalnie czysta, ochlapali się nią prychając, zadowoleni z

długo oczekiwanego odświeżenia.

Kiedy wycierali się do sucha koszulami, drobniejszy z nich — był to

Tomasz Brandin — przyglądał się koledze z pewnym zaciekawieniem i

troską.

— Jak się zatem czujesz, Zygfrydzie, mój szanowny przyjacielu? Nie

ogarnia cię na nowo uczucie miłości do stron rodzinnych?

Zygfryd Sonnenberg nie odpowiedział. Jak urzeczony patrzył na

teren stacji i na to, co było widać poza nią. Budynek dworcowy leżał w

ruinie, ale była to ruina trochę uporządkowana — gruz starannie

ułożono w stosy, oczyszczono dróżki, urządzono prowizoryczne wejście

i wyjście, całość ogrodzono płotem i zbudowano z desek barak z

napisem: „Sprzedaż biletów — Nadawanie bagażu — Biuro

dworcowe".

Wydawało się jednak, że dalej prócz ruin nie ma już nic, tylko stosy

kamieni, wzgórki gruzu, resztki murów z martwymi oczodołami w miej-

scach, gdzie dawniej były okna.

— Mój Boże — odezwał się przerażony Zygfryd Sonnenberg. — Jak

to się mogło stać?!

— Nie pytasz chyba mnie. — Tomasz Brandin spojrzał na niego

lekko zdziwiony. — Z tym powinieneś się zwrócić do kogo innego.

Może do tych, którzy bezpośrednio lub pośrednio uczestniczyli w tym

kataklizmie. Niektórzy z nich z pewnością jeszcze żyją, nawet tu, w

twoim Rosenburgu. Poza tym przecież wiedziałeś wcześniej, że twoje

miasto było bombardowane jeszcze w samym końcu wojny. Mówiono o

tym w ostatnim komunikacie, jaki udało ci się usłyszeć prawie pięć lat

temu.

— No tak — przyznał zdławionym głosem Zygfryd Sonnenberg —

ale ja nie tak to sobie wyobrażałem. Nie aż tak! Miasto wygląda jak

starte z powierzchni ziemi!

— A jednak nie całkiem — mitygował go Tomasz Brandin — kilka

domów jeszcze stoi. Widać kwitnące drzewa i krzewy, także ludzie w

pociągu byli dość weseli. Okolica jest rzeczywiście taka wspaniała, jak

mi zawsze opowiadałeś. Właśnie teraz prezentuje się w całej krasie! —

Wskazał budowlę, wznoszącą się w pewnej odległości na łagodnym

wzgórku. Twór ten, złożony z dziwacznie stłoczonych tarasów i

wieżyczek, coś w rodzaju niedużego zamku, z daleka robił wrażenie

zachowanego całkiem dobrze. Był to właściwy Rosenburg, od którego

wzięło nazwę miasto. — Dawniej, patrząc z dworca, na pewno nie

można było dojrzeć tego cacka w pełnej okazałości.

— Nie było to wcale potrzebne — odparł gniewnie Zygfryd Sonnen-

berg. — To właśnie tam wzięło początek wiele nieszczęść, które spadły

na nasze miasto! Nawet w ostatnich czasach. Być może znów zanosi się

na coś podobnego.

— Czyżby to była siedziba Wernersów? — zapytał Tomasz Brandin

z nagłym ożywieniem. — Mam na myśli tę wpływową rodzinę, o której

mi tyle opowiadałeś.

— O którą zawsze tak bardzo wypytywałeś! — poprawił go Zygfryd

Sonnenberg. — A ja czasem zadawałem sobie pytanie, skąd się bierze

ta ciekawość? Przecież wcale nie znasz tych ludzi.

— Nie.

— No, to już wkrótce poznasz ich bliżej. Tu po prostu nie sposób

Kirst Hans Hellmut - Powojenni zwycięzcy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: