Treny. Jan Kochanowski.pdf

Jan Kochanowski

"Treny"

Tales sunt hominum mentes, quali pater ipse Juppiter auctiferas lustravit lumine terras.

ORSZULKI KOCHANOWSKIEJ, WDZIĘCZNEJ, UCIESZONEJ, NIEPOSPOLITEJ

DZIECINIE KTÓRA, CNÓT WSZYSTKICH I DZIELNOŚCI PANIEŃSKICH POCZĄTKI

WIELKIE POKAZAWSZY, NAGLE, NIEODPOWIEDNIE, W NIEDOSZŁYM WIEKU

SWOIM, Z WIELKIM A NIEZNOŚNYM RODZICÓW SWYCH ŻALEM ZGASŁA - JAN

KOCHANOWSKI, NIEFORTUNNY OJCIEC. SWOJEJ NAMILSZEJ DZIEWCE Z ŁZAMI

NAPISAŁ. NIE MASZ CIĘ, ORSZULKO MOJA!

Zawartość

TREN I ...................................................................................................................................................... 4

TREN II ..................................................................................................................................................... 5

TREN III .................................................................................................................................................... 7

TREN IV .................................................................................................................................................... 8

TREN V ..................................................................................................................................................... 9

TREN VI .................................................................................................................................................. 10

TREN VII ................................................................................................................................................. 11

TREN VIII ................................................................................................................................................ 12

TREN IX .................................................................................................................................................. 13

TREN X ................................................................................................................................................... 14

TREN XI .................................................................................................................................................. 15

TREN XII ................................................................................................................................................. 16

TREN XIII ................................................................................................................................................ 18

TREN XIV ................................................................................................................................................ 19

TREN XV ................................................................................................................................................. 20

TREN XVI ................................................................................................................................................ 22

TREN XVII ............................................................................................................................................... 25

TREN XVIII .............................................................................................................................................. 28

TREN XIX ‐ ALBO SEN ............................................................................................................................. 30

EPITAFIUM HANNIE KOCHANOWSKIEJ .................................................................................................. 36

TREN I

Wszytki płacze, wszytki łzy Heraklitowe

I lamenty, i skargi Symonidowe,

Wszytki troski na świecie, wszytki wzdychania

I żale, i frasunki, i rąk łamania,

Wszytki a wszytki za raz w dom się mój noście,

A mnie płakać mej wdzięcznej dziewki pomożcie,

Z którą mię niebożna śmierć rozdzieliła

I wszytkich moich pociech nagle zbawiła.

Tak więc smok, upatrzywszy gniazdko kryjome,

Słowiczki liche zbiera, a swe łakome

Gardło pasie; tymczasem matka szczebiece

Uboga, a na zbójcę coraz się miece,

Próżno! bo i na samę okrutnik zmierza,

A ta nieboga ledwe umyka pierza.

"Prózno płakać" - podobno drudzy rzeczecie.

Cóż, prze Bóg żywy, nie jest prózno na świecie ?

Wszytko prózno! Macamy gdzie miękcej w rzeczy,

A ono wszędy ciśnie ! Błąd - wiek człowieczy !

Nie wiem, co lżej: czy w smutku jawnie żałować,

Czyli się z przyrodzeniem gwałtem mocować?

TREN II

Jeslim kiedy nad dziećmi piórko miał zabawić,

A k' woli temu wieku lekkie rymy stawić,

Bodajżebych był raczej kolebkę kołysał

I z drugimi nieważne mamkom pieśni pisał,

Którymi by dziecinki noworodne spiły

I swoich wychowańców lamenty tóliły!

Takie fraszki mnie zbierać pożyteczniej było

Niżli, w co mię nieszczęście moje dziś wprawiło,

Płakać nad głuchym grobem mej wdzięcznej dziewczyny

I skarżyć się na srogość ciężkiej Prozerpiny.

Alem użyć w obojgu jednakiej wolności

Nie mógł: owom ominął, jako w dordzałości

Dowcipu coś ranego; na to mię przygoda

Gwałtem wbiła i moja nienagrodna szkoda.

Ani mi teraz łacno dowiadać się o tym,

Jaka mię z płaczu mego czeka cześć na potym.

Nie chciałem żywym śpiewać, dziś umarłym muszę,

A cudzej śmierci płacząc, sam swe kości suszę.

Prózno to! Jakie szczęście ludzi naszladuje,

Tak w nas albo dobrą myśl, albo złą sprawuje.

O prawo krzywdy pełne ! O znikomych cieni

Sroga, nieubłagana, nieużyta ksieni!

Tak li moja Orszula, jeszcze żyć na świecie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: