„Dekalog dla nauczycieli dzieci dyslektycznych”

                                                                                    NIE

1.      Nie traktuj ucznia jak chorego, kalekiego, niezdolnego, złego lub leniwego.

2.      Nie karz, nie wyśmiewaj w nadziei, że zmobilizujesz do pracy.

3.      Nie łudź się, że „sam z tego wyrośnie”, „weźmie się w garść”, „przysiądzie fałdów” lub, „że ktoś go z tego wyleczy”.

4.      Nie spodziewaj się, że kłopoty ucznia pozbawionego specjalistycznej pomocy ograniczą się do czytania i pisania i skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.

5.     Nie ograniczaj uczniowi zajęć pozalekcyjnych, aby miał więcej czasu na naukę, ale i nie     zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń i pracy nad sobą.

TAK

6.      Staraj się zrozumieć swojego ucznia, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia, aby zapobiec pogłębianiu się jego trudności szkolnych i wystąpieniu wtórnych zaburzeń nerwicowych.

7.      Spróbuj, jak najwcześniej, zaobserwować trudności ucznia: na czym polegają i co jest ich przyczyną. Skonsultuj problemy dziecka ze specjalistą (psychologiem, logopedą, pedagogiem, a w razie potrzeby z lekarzem).

8.      Aby jak najwcześniej pomóc uczniowi:

-           bądź w kontakcie z poradnią, wykorzystuj wyniki badań i zalecenia specjalistów zawarte w opinii psychologicznej,

-           ustal kontakt pomiędzy Tobą, Rodzicami i Dzieckiem, który określa reguły współpracy: dziecko uczyń odpowiedzialnym za pracę nad sobą, rodziców za pomaganie dziecku, a nauczyciela za bycie doradcą,

-           zaobserwuj podczas codziennych lekcji, co najskuteczniej pomaga dziecku,

-           bądź w stałym kontakcie z jego nauczycielem – terapeutą i, korzystając z jego wskazań, włączaj w zajęcia dydaktyczne potrzebne dziecku ćwiczenia.

9.      Opracuj program indywidualnych wymagań wobec ucznia dostosowany do jego możliwości i wkładu pracy. Oceniaj go na podstawie odpowiedzi ustnych i treści prac pisemnych. Nie każ mu czytać głośno przy całej klasie. Pozwól mu korzystać ze słownika i daj więcej czasu na zadania pisemne. Dyktanda i prace pisemne oceniaj jakościowo (opisowa ocena błędów) pod warunkiem systematycznej pracy, znajomości reguł ortografii i korekty błędów w zeszytach. Nagradzaj za wysiłek i pracę, a nie za jej efekty.

10.  Bądź życzliwym, cierpliwym przewodnikiem ucznia w jego problemach.

   Oprac. Prof. Marta Bogdanowicz

Bibliografia:

Bogdanowicz M.: O dysleksji. Odpowiedzi na pytania rodziców i nauczycieli. Wyd. Linea, Lublin 1994.

Bogdanowicz M.: Leworęczność u dzieci. WSiP, Warszawa 1992.

Sawa B.: Jeżeli dziecko źle czyta i pisze. WSiP, Warszawa 1987.

Spionek H. Zaburzenia psychoruchowego rozwoju dziecka. PW, Warszawa 1965.