Edigey_Jerzy_-_Wycieczka_ze_Sztokholmu.pdf

Jerzy Edigey

Wycieczka ze Sztokholmu

„KB”

Rozdział I

Tragedia na dansingu

Orkiestra przestała grać. Nie pomogły gorące

brawa i okrzyki „mało, jeszcze”. Muzykanci

demonstracyjnie składali instrumenty i podnosili się ze

swoich miejsc. Wiadomo, dla orkiestry najważniejszym

momentem w jej występie jest kolacja. A właśnie przed

chwilą, kiedy artyści kończyli grać starego walczyka,

kelner, pan Miecio, dał im znak ręką, że już

przygotował dla nich jedzenie na stoliku znajdującym

się w głębi sali. Nic też dziwnego, że muzykanci wcale

nie zamierzali nadal się „męczyć”. Przecież „góralskie

tańce” zaczynają się dopiero po godzinie dwunastej w

nocy. Teraz dochodziła dziesiąta.

Zresztą na „górala” a właściwie na

„Kościuszkę”, bo pięćsetzłotówki z „góralem” zostały

przed kilkunastu laty wymienione na nowe banknoty z

portretem Tadeusza Kościuszki - nie było co w

dzisiejszy wieczór liczyć. Towarzystwo przedstawia się

nie nadzwyczajnie. Saksofonista i zarazem dyrygent

orkiestry tanecznej miał pod tym względem dobre,

zawodowe oko. Dzisiaj przyszli sami wczasowicze, bo

akurat w środy w „Harnasiu” nie ma muzyki i dansingu.

A wiadomo, taki wczasowicz z „Polany” czy

„Sienkiewiczówki” długo się będzie namyślał, zanim

wyciągnie z portfela te marne pięć stówek, aby swojej

dziewczynie zafundować ekstra taniec i to z

wymienieniem dla kogo i kto płaci.

Niestety, nie w sezonie wszystkich „lepszych

gości” zagarnia „Kasprowy”. Dla „Nosala” pozostają

jedynie pospolici wczasowicze i wycieczkowicze prócz

Szwedów, którzy od przeszło tygodnia nie opuszczają

ani jednego dnia w „Nosalu”. Kierownik orkiestry nie

mógł tego zrozumieć. Mają forsy jak lodu. Co wieczór

zostawiają w restauracji po kilka tysiączków. Nie

kosztuje ich to tak drogo, bo saksofonista widział nieraz,

jak przy tym wysokim, grubym Szwedzisku kręcił się

Franek Karate. Na pewno więc cudzoziemcy nie

wymieniali wszystkich swoich dolarów czy też

szwedzkich koron w kasie walutowej „Orbisu”, lecz

właśnie u Franka po trzy razy lepszym kursie. Ten

Franek musiał zdrowo zarobić na Szwedach. A swoją

drogą dziwni ludzie. Mają pieniądze, nie żałują ich przy

wydawaniu, mieszkają w „Kasprowym” i co wieczór

zjeżdżają na dół do „Nosala”. A „Kasprowy”, sam

kierownik szczerze przyznaje, to zupełnie inna klasa niż

stary „Nosal”.

Ale... Cała orkiestra dobrze widziała, że przy tej

wysokiej przystojnej blondynce, żonie tego grubego,

mocno się kręcił Jędrek Szaflar, przewodnik z Domu

Nauczyciela. Cały czas tańczył wyłącznie z nią, chociaż

w tym szwedzkim towarzystwie były jeszcze dwie inne

panie, może nawet bardziej warte grzechu. Bo co tu

gadać, ta babka z imponującą złotą bransoletką na prawej

ręce, na upartego mogłaby być mamusią Jędrka. No,

może nie mamusią, ale o jakieś piętnaście lat starszą

siostrą. Zaś tamte dwie - nie miały jeszcze trzydziestki.

Mąż tej Szwedki ciągle się uśmiechał, patrząc na zaloty

młodzika. Nic, a nic nie był zazdrosny. Przeciwnie,

chyba wyraźnie się cieszył, kiedy widział tę parę na

parkiecie. A że przed okiem bystrego muzykanta nic się

na dansingu nie ukryje, saksofonista widział, jak

tymczasem ten gruby dyrektor holował do barku tę

młodą, rudą. A raczej zrobioną na rudą.

Jeden ze Szwedów dobrze mówił po polsku. On

też zawsze regulował rachunki. Naturalnie nie z własnej

kieszeni, lecz z pieniędzy swojego dyrektora. On także

zamawiał taksówki, żeby całe towarzystwo mogło około

północy wrócić do „Kasprowego”. Ten młody, wołali na

niego Marek, czasami, ale bardzo rzadko, tańczył z

„rudą”. Zwykle jednak bawił trzecią ze szwedzkich pań.

Miłą szatynkę o sympatycznym uśmiechu. Tę, która

przed trzema dniami przysłała orkiestrze butelkę

francuskiego koniaku za to, że zagrali stare tango

„Bolero”. Saksofonista uważa, że to był piękny i bardzo

rzadko już w „Nosalu” spotykany gest. Tak piękny, że

orkiestra nie odesłała tego koniaku bufetowej, pani

Marii, lecz wypiła go tego wieczora do ostatniej kropli,

co naturalnie było ze strony muzykantów objawem

skrajnej lekkomyślności. Bufetowa dałaby im za ten

koniak najmniej tysiąc złotych i jeszcze by drugie tyle na

nim zarobiła. Oczywiście „na lewo”.

Pary taneczne ciasno zbite na malutkim

kwadracie parkietu widząc zdecydowaną postawę

orkiestry wreszcie zrezygnowały z bicia brawa i powoli

zaczęły się przepychać wąskimi przejściami w stronę

swoich stolików. Dwie panie skierowały się w stronę

schodów.

Sala restauracyjna hotelu „Nosal” mieści się na

piętrze. Stąd szerokimi schodami można zejść na

półpiętro. Tutaj, na wprost tych schodów, znajduje się

kawiarnia wyłożona czarną boazerią z porcelanowymi

lampami z daleka do złudzenia przypominającymi

czaszki ludzkie. Kto nie zna tej kawiarni i pierwszy raz

się w niej znajdzie, ma wrażenie, że wszedł do domu

przedpogrzebowego.

Schody skręcają pod kątem prostym i prowadzą

do obszernego holu, gdzie w dużej niszy znajduje się

szatnia. Za nią na wprost drzwi wejściowych, jest jeszcze

trzecia, mniejsza salka. Nosi ona nazwę: „Zbójecka

Piwnica”. Tutaj także jest dansing, ale nie codziennie i w

bardziej kameralnym nastroju. Po prawej stronie szatni

wąskie schody prowadzą do suteren, gdzie się znajdują

toalety.

Tam właśnie skierowały się dwie panie, które

przed chwilą opuściły restaurację. Zeszły schodami na

dół i za chwilę szatniarz, pan Józef, usłyszał przeraźliwy

krzyk jednej z kobiet. Szatniarz wiedział, że tego dnia

babka klozetowa, czyli jak ją bardziej elegancko tutaj

nazywali „pisuardessa”, już o dziewiątej poszła do domu

skarżąc się na ból głowy. Pan Józef, domyślając się, że

zdarzył się jakiś wypadek, szybko pośpieszył na dół.

Obie panie blade jak trup stały w drzwiach

prowadzących do damskiej części toalety. Drzwi do niej

były otwarte, a na kafelkowej posadzce, pomiędzy

umywalniami i kabinami, leżała w dziwnie skurczonej

pozycji jakaś kobieta.

Szatniarz poznał ją natychmiast. To była - jedna z

tych Szwedek. Te nieliczne „dewizówki”, które jeszcze

się nie przeniosły do „Kasprowego”, przezwały ją

„bransoleta”.

Pan Józef nachylił się nad leżącą. Wziął ją za

rękę. Stary szatniarz nie był lekarzem i niało się znał na

medycynie, jednakże w okresie wojny i okupacji, już nie

mówiąc o dwóch latach spędzonych w partyzantce,

widział niejednego zabitego. Teraz nie miał

najmniejszych wątpliwości. Ta kobieta nie żyła. Nie

można jej było już pomóc.

Są w pracy szatniarza godziny, a w lecie całe

dnie, kiedy nie ma prawie żadnej roboty. Od czasu do

czasu ktoś podejdzie, żeby kupić paczkę papierosów lub

też pudełko zapałek. Nikt nie nosi płaszcza i nikt go nie

oddaje szatniarzowi. Wtedy pan Józef przeglądał

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: