Edigey_Jerzy_-_Nagla_smierc_kibica.pdf

Jerzy Edigey

Nagła śmierć kibica

„KB”

Rozdział I

Wielki szlem

Grano przy dwóch stolikach. Spotkania

brydżowo-towarzyskie u państwa

Wojciechowskich miały już swoją tradycję. Znany

chemik, profesor Zygmunt Wojciechowski, nie

był namiętnym brydżystą, ale lubił bardzo

przyjmować u siebie małe grono przyjaciół.

Pretekstem do takich spotkań był właśnie zielony

stolik i dwie talie kart. Raz, najwyżej dwa razy w

miesiącu zapraszano trzy, najwyżej cztery osoby.

Zazwyczaj w sobotę, na piątą po południu.

Najpierw podawano czarną kawę z tortem

lub szarlotką upieczoną przez panią domu. Do

tego bogata kolekcja koniaków i likierów stojąca

opodal na małym barku na kółkach. Rozmowa

trwała jakąś godzinkę. Później czwórka zasiadała

do kart, zaś Elżbieta Wojciechowska, zachowując

jako

gospodyni

przywilej

pierwszej

„wychodzącej”, uprzątała naczynia i robiła

ostatnie przygotowania do kolacji. Tę podawano

około ósmej wieczorem. Pani domu starała się

zawsze olśnić zaproszone kobiety „dankiem”,

którego nikt nie znał.

Grano o bardzo niskie stawki. „Po

gazetce”, czyli dawniej po 50 groszy punkt. Kiedy

ceny gazet podskoczyły do złotówki, i u

profesorostwa Wojciechowskich podniesiono

stawkę. Pomimo tak niskich „bodźców

materialnych” brydżowe boje były nieraz zacięte i

dochodziło nawet do dość ostrej wymiany słów.

Wiadomo, jak to przy brydżu. Zwłaszcza jeżeli

grał przyjaciel profesora, mecenas Leonard

Poturycki. Adwokat, choć dobry gracz, nigdy nie

chciał się przyznać do własnych błędów. Zawsze

wyszukiwał je u partnera. Pod tym względem

niewiele lepszy był i doktor Witold Jasieńczak.

Panie grały znacznie spokojniej i z

wyrozumiałością traktowały wyskoki partnerów,

przede wszystkim własnych mężów.

Wszyscy tu znali się doskonale. O każdym

partnerze wiedziano, co jest jego mocną, a co

słabą stroną. Gdy Elżbieta Wojciechowska

licytowała bez atu, wiadomo, że ma bombę w

kartach, bo przecież czuje się pewniejsza przy

rozgrywaniu gry „kolorowej”. Kiedy zaś doktor

Jasieńczak zgłaszał jakiś kolor i po poparciu przez

partnera nagle przerzucał się na bez atu, także

wszyscy wiedzieli, że odezwał się z vicerenonsu

albo najwyżej z dwoma blotkami.

Ale dzisiejszy brydż był nieco inny. Tak

się złożyło, że z Anglii przyjechał do Warszawy

znany tamtejszy fizyk, doktor Henryk Lepato,

zresztą Polak. Uczony miał wygłosić dwa odczyty

na Politechnice Warszawskiej i rektor tej uczelni

prosił profesora Wojciechowskiego, aby

„holował” fizyka w stolicy Polski, gdyż poznał go

już uprzednio na jakimś kongresie w Londynie.

Jednocześnie do Zakładu Chemii Tworzyw

Sztucznych, na którego czele stał właśnie

Wojciechowski, przyjechał kolega, profesor z

Gliwic, Andrzej Badowicz.

W tej sytuacji państwo Wojciechowscy

uznali, że najlepiej będzie zaprosić obu uczonych

na swojego sobotniego brydża, a listę gości

uzupełnić do dziesiątki, tak żeby złożyły się dwa

pełne stoliki. Poza mecenasem Poturyckim i jego

żoną Janiną oraz doktorem Jasieńczakiem i panią

Krysią Jasieńczakową w dzisiejszym brydżu

uczestniczyli Mariola Boweri, młoda przystojna

aktorka filmowa, ciągle jeszcze czekająca na

swoją wielką rolę i nosząca w dowodzie

osobistym bardziej prozaiczne nazwisko - Maria

Skowronek, a także pan docent Stanisław

Lechnowicz. Wszyscy prócz Anglika i Ślązaka

wiedzieli, że Mariola Boweri jest nową

„narzeczoną” docenta.

Grano w dwóch pokojach połączonych

rozsuwaną ścianą. Jedno z tych pomieszczeń

służyło jako „living-room”.

Drugie pełniło funkcję pokoju

bibliotecznego. Ściany obudowane były regałami

dźwigającymi przynajmniej dwa tysiące książek.

Przeważnie różnojęzyczne dzieła z zakresu

chemii. Wojciechowscy mieszkali w Warszawie

przy ulicy Prezydenckiej we własnej, wygodnie

urządzonej willi. W suterenie znajdował się garaż

oraz pracownia chemiczna. Parter to właśnie

wymienione przed chwilą dwa pomieszczenia plus

kuchnia i łazienka. Pierwsze piętro mieściło trzy

pokoje: pani Elżbiety, profesora i ich

sześcioletniego synka Michała Sebastiana.

Dlaczego Sebastiana? Tego nikt, nawet

Wojciechowski, nie umiał wytłumaczyć, bo wcale

nie był zwolennikiem Bacha.

Przed kolacją gra toczyła się jakoś

niemrawie. Zwykle tak bywa, kiedy grają ludzie,

którzy zobaczyli się pierwszy raz w życiu i od

razu zasiedli do kart. Ale po smacznej i dość

obficie podlanej alkoholami kolacji brydż

znacznie się ożywił. Zaczęły „chodzić” wysokie

gry. Profesor Wojciechowski aż dwa razy

licytował szlemika, co prawda bez powodzenia,

ale dlatego że dwukrotnie trafił na wybitnie

złośliwy rozkład. W pokoju stołowym grała

piątka: doktor z Anglikiem przeciwko pani

Boweri z mecenasem. Elżbieta Wojciechowska

właśnie była „wychodzącą”. W bibliotece

walczyli panowie przeciwko paniom. To znaczy,

że profesor Wojciechowski grał ze swoim kolegą

z Gliwic, zaś Janeczka Poturycka miała za

partnerkę Krysię Jasieńczakową. Przy tym stoliku

na razie pauzował docent Lechnowicz.

Pani Boweri rozdała karty.

Obie strony były po partii. Pani Mariola

spasowała. Anglik po krótkim namyśle zgłosił

kiery. Mecenas Poturycki, któremu ten kolor u

przeciwników wybitnie odpowiadał, skwapliwie

spasował. Doktor mając renons w kiery szybko

przeniósł na piki. Pani Boweri ponownie

spasowała. Teraz pan Lepato odpowiedział trzy

piki. Mecenas krótko: pas. Doktor pokazał

następny kolor i zgłosił cztery karo. Licytacja

toczyła się teraz tylko pomiędzy Jasieńczakiem a

Lepato, bo pani Boweri i mecenas Poturycki stale

pasowali. Anglik na cztery karo odpowiedział

pięcioma treflami. Doktor przeszedł ponownie na

piki, a wtedy Lepato zgłosił szlemika w tym

kolorze. Doktorowi Jasieńczakowi aż pot wystąpił

na czoło. Chwilę się namyślał i wreszcie ogłosił

donośnym, chociaż nieco drżącym głosem:

- Wielki szlem w piki.

- Kontra! - zgłosiła Mariola mając trzecią

damę atutową i króla karo za ręką.

Jeszcze trzy kolejne: pas, pas, pas i pani

Boweri położyła na stole ósemkę trefl.

W obu pomieszczeniach zapanowała cisza.

Nawet ci grający w bibliotece, przy drugim

stoliku, przerwali grę. Licytowanie szlema,

zwłaszcza w takich „amatorskich” rozgrywkach,

nieczęsto się przecież zdarza. Nie grający -

Elżbieta Wojciechowska i docent Lechnowicz -

znaleźli się za plecami doktora.

Pan Lepato, usiłując zachować spokój,

wykładał karty na stół.

Jasieńczak namyślał się, jak zagrać. Czy

przypadkiem pani Boweri nie wyszła spod króla?

Wiedział, że gracze nieraz robią takie zmyłkowe

pociągnięcia. A przecież od tej decyzji zależało,

czy szlem wyjdzie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: