MAFIA WŁOSKA

      Żadna inna grupa przestępcza nie jest otoczona taką aurą mistycyzmu jak włoska mafia, a jednak włoska mafia w żaden konkretny sposób nie istnieje. We Włoszech wyraz ‘mafia’ stał się      skrótowym     opisem    szerokiego      spektrum       realnie    istniejących    włoskich zorganizowanych grup przestępczych, a także terminem opisującym siatkę zmowy i towarzyszącej jej korupcji sięgającej od najniższych po najwyższe szczeble społeczeństwa. Pod wieloma względami mafia stała się marką związaną ze wszystkim, co przynależy do przestępczego podziemia przemocą, władzą, pieniędzmi, spiskiem, tajemnicą i krwią. Jednak ‘marka mafii’ ma również związek z tradycją, rodziną, męskością a przede wszystkim honorem. Nimb otaczający mafię wpasowuje się w głęboko zakorzenioną we Włoszech wiarę w ‘ potere occulto ‘ (ukrytą władzę)- koncepcję mówiącą, iż istnieje tajemna grupa sterująca ręką oficjalnych władz. Mitologia mafii zakorzeniła się we włoskiej kulturze tak mocno, że stała się niemal częścią dziedzictwa narodowego.

1.      KORZENIE MAFII

            Nie istnieje żaden kompletny opis genezy różnych włoskich przestępczych grup zorganizowanych. Śledzenie dziejów ‘mafii’ , która nie trzyma się harmonogramów i nie wykonuje papierkowej roboty, ponieważ byłaby to prosta droga do więzienia oraz zaczynając jako tajne sprzysiężenie dołożyła ogromnych starań, by ukryć  tożsamość członków czy ich działania jest niezwykle utrudnione. Cecha wspólną najstarszych włoskich zorganizowanych grup przestępczych  jest posługiwanie się rytuałami i ceremoniami, które charakteryzują się wspólnymi elementami i złożonością. Część historyków uważa, że rytuały zostały zaczerpnięte z włoskiej masonerii i zaadaptowane w politycznych grupach sprzeciwiających się reżimowi Burbonów w Neapolu około 1820 roku. Jednak zgodnie z twierdzeniem Cagliostro rytuały pochodzą od rycerzy z Malty, którzy przejęli je od zakonu templariuszy. Biorąc pod uwagę silną obecność  templariuszy na Sycylii bardziej prawdopodobne jest, iż tajemne przysięgi i ceremonie pochodzą nie z Francji, ale z samej Sycylii lub Włoch. Korzenie włoskich grup przestępczych określanych pierwotnie mianem ‘sekt’ datuje się na wiele setek lat  wstecz, jednak bezpośrednie połączenie między nimi a przestępczymi rodzinami camorry prawdopodobnie sięga pierwszego dziesięciolecia XIX wieku. Zorganizowani bandyci odegrali swoją rolę w podstępnej polityce reżimu Burbonów , a także w polityce zjednoczenia Włoch. Pomagali w tworzeniu grup, które zyskiwały sobie korzystne miejsce między wieśniakami a właścicielami ziemskimi ,z czasem  dokonali strukturyzacji tajemnych stowarzyszeń tak, aby utrzymać swych członków w ryzach. Istnieje silna, pozytywna mitologizacja korzeni zorganizowanych grup przestępczych. Dla przykładu nazwa ‘ndrangheta pochodzi od greckiego słowa ‘ andragathia’, oznaczającego heroizm i cnotę, natomiast członkowie mafii sycylijskiej mówią o sobie jako o należących do ‘ zaszczytnego towarzystwa’. Mitologizacja dotyka samego słowa ‘mafia’ i tak ma ono być przekręconym arabskim słowem ‘ mu afah’ oznaczającym ‘uchodźcę’ i odnosić się do sycylijskiego oporu przeciwko okupującym wyspę Maurom między IX a XII wiekiem, jednak prozaiczna prawda jest taka, nazwa pochodzi od słowa ‘mafioso’ z dialektu z Palermo, oznaczającego ‘pewnego siebie’.

2.      ZASADY I RYTUAŁY MAFII

           Część potęgi kryminalnych sieci we Włoszech bierze się z otaczającej je mistyki. Mafia odrzuca konwencjonalną moralność i prawo na rzecz sekretnych kodeksów. Włosi wiedzą, że członkowie mafii mają odmienną, tajną kulturę z własnymi słowami, symboliką i regulacjami, które nadają tym grupom atmosferę silnej tajemniczości. Rytuały i ceremonie stanowią serce wielu zorganizowanych grup przestępczych. Należy zaliczyć do nich rytuał inicjacji, podczas którego przyszli członkowie uczestnicząc w morderstwie ‘ umierają’ w swym starym życiu i ‘odradzają się’ w organizacji, następnie kandydat bierze udział w spotkaniu grupy mającym miejsce przy wokół stołu lub przy kapliczce świętego  podczas, którego odpowiada na pytania. Rytuał ten obejmuje trzymanie przez nowo przyjmowanego płonącego obrazka świętego i recytowanie przysięgi całkowitej tajemnicy i posłuszeństwa, następnie capo – jego bezpośredni szef jako żołnierza mafii, bierze nóż i nacina jego dłoń, w kamorze krew na dłoni pojawia się, gdy kandydat próbuje podnieść z ziemi monetę, a członkowie dźgają jego dłoń nożami, w weneckich grupach przestępczych śmierć symbolizowano całowaniem czaszki. Różnice w rytuałach można zauważyć nawet w obrębie danej organizacji , w mafii sycylijskiej każda rodzina ma swojego świętego, którym przeważnie jest patron wsi lub miasta. Zasady, których ma przestrzegać nowy członek mafii obracają się wokół posłuszeństwa, honoru i milczenia. Uczą się, że ich przestępcze rodziny są ważniejsze od starych rodzin, Boga i państwa, muszą pytać o pozwolenie we wszystkich ważnych sprawach dotyczących życia prywatnego i związanego z działalności w mafii, nie wolno im okłamywać innego członka mafii, nie mogą przedstawiać się jako mafiosi  wobec innych mafiosów – członek znany obu stronom powinien przedstawić  je sobie za pomocą kodu ‘amico nostro’, czyli ‘ nasz przyjaciel’, nie mogą mówić na zewnątrz o tym co dotyczy rodziny.

Reguł te okazały się na tyle skuteczne w kontekście działalności kryminalnej, że upowszechniły się także w Ameryce – jednak w USA istnieje Duzy problem z egzekwowaniem omerty.

3.      MAFIA SYCYLIJSKA

           Historycy wskazują na dwa czynniki, które doprowadziły do zdominowania życia na Sycylii przez brutalny przemysł przestępczości zorganizowanej.

Pierwszym z nich jest historia inwazji i okupacji Sycylii, która zapoczątkowali Grecy i kontynuowali Wandalowie, Bizantyńczycy, Arabowie, Normanowie i Burbonowie. Efektem było powstanie tajemniczych organizacji powiązanych z ruchem oporu, które korzystały z hierarchicznej struktury – capofamiglia szef rodziny, consigliere doradca, sotto capo wiceszef, capodecima porucznik odpowiedzialny za maksymalnie 10 ludzi, domini d’onore żołnierze.

Drugim czynnikiem był istnienie gabellottich – poborców podatkowych i zarządców nieruchomości, którzy pośredniczyli pomiędzy żyjącymi w miastach właścicielami ziemskimi a wieśniakami z terenów rolniczych. Ich ogromna władza uczyniła z nich władców wspólnot, którzy mogli dokonywać wymuszeń na obu stronach. Z czasem uzyskali kontrolę nad siecią sycylijskich tajnych stowarzyszeń oraz po zjednoczeniu Włoch wpływ na politykę. Umożliwiło im to wpływanie na każdy aspekt życia wyspy.

Na początku przestępstwa mafii obejmowały ochronę, wymuszenia, kradzież bydła, porwania, kontrolę komu rolnicy sprzedają towary i jak funkcjonują targi, monopol na dobra importowane, wpływ na obsadzanie stanowisk państwowych – policjantów, sędziów. Próby zapobiegania temu skutkowały wzmocnieniem sycylijskiego nacjonalizmu. Mimo mianowania w 1922 roku przez B. Mussoliniego gubernatorem Sycylii Cesara Mori, ‘ żelaznemu prefektowi’ nie udało się złamać potęgi mafii. Na wzmocnienie pozycji mafii sycylijskiej w powojennych Włoszech miał fakt zawarcia przez amerykańskiego przywódcę mafii o sycylijskim pochodzeniu ‘ Lukiego’ Luciano umowy o wsparciu aliantów podczas desantu w 1943roku. Doprowadziło to także do zawarcia sojuszu z najważniejszymi postaciami partii Chrześcijańska Demokracja , która przez kolejne cztery dekady stanowiła dominującą siłę polityczną. W 1957 roku spotkanie między sycylijskimi i amerykańskimi mafiami uczyniło Sycylię ważnym graczem w globalnym handlu narkotykami i przyczyniło się do wzrostu wendet i walk o władzę między klanami z wyspy . Wojna między klanem La Barbera z Palermo i Corleonesi z miasteczka Corleone stała się tak intensywna, że w roku 1963 doprowadził do interwencji rządowej, w wyniku której aresztowano 250 mafijnych przywódców. Ostatecznie to klan Corleonesów zdominował federację mafijnych klanów Sycylii. Okryte złą sławą wielkie procesy z 1986 roku, w trakcie których informator – mafioso Tommaso Buscetta złamał zasadę omerty doprowadzając do postawienia przed sądem 475 ważnych postaci mafii nie zdołały zaszkodzić jej potędze. Dopiero, gdy Mafia Sycylijska przeceniła swą siłę i ogłosiła otwartą wojnę przeciwko państwu za pomocą serii samochodowych ataków bombowych władza dołożyła poważnych starań, by ujawnić wpływy mafii. Jednak w tym okresie mafia z Sycylii rozszerzyła swą władzę na tyle, że utworzyła imperium oplatające cały świat.

4.      ‘NDRANGHETA – MAFIA KALABRYJSKA

          Bliskość geograficzna między Sycylią a Kalabrią wskazuje w sposób oczywisty na wspólne pochodzenie tych dwóch odłamów zorganizowanej przestępczości w południowych Włoszech. Te same warunki społeczne, ekonomiczne i polityczne pomogły ukształtować obie grupy według podobnych schematów. Doniesienia o klanach bandytów działających wokół masywu górskiego Aspromonte datuje się na wiele wieków wstecz. Podobnie jak mafia sycylijska ‘ndrangheta podsyca tworzenie pozytywnej mitologii , portretując tych górskich kryminalistów jako ruch oporu walczący z uciskiem państwa. W XIX wieku rodziny ‘ndranghety zwane ‘ndrina często łączyły więzy krwi , a wszyscy członkowie pochodzili z jednego, dużego klanu, rzadko liczącego ponad 30 osób. Głowa ‘ndrina nosi tytuł capobastone – maczuga.

‘Ndrangheta uniknęła ataku Mussoliniego na działalność  zorganizowaną i po II wojnie światowej gwałtownie rozszerzyła zakres swej działalności. Wymuszenia i porwania zachowały główne miejsce, jednak bandytyzm został zastąpiony przez przemyt tytoniu i przerzut narkotyków. Zaczęto przenosić się w obszary zurbanizowane i zawierać układy z głównymi postaciami Chrześcijańskiej Demokracji. Przy ich pomocy mafia kalabryjska ukradła miliony dolarów przeznaczonych na rządowe projekty, przejęła kontrole nad większością przedsięwzięć budowlanych i zaczęła przodować w ‘ przestępstwach ekologicznych’.  Wraz z coraz silniejszym zaangażowaniem ‘ndranghety w globalny przerzut heroiny i kokainy rozwinięto siec łączącą ją z grupami emigranckimi  Północnej i Południowej Ameryce oraz w Australii. Obecnie mafia kalabryjska uważana jest za jedną z największych organizacji handlujących bronią.

Mimo istotnych sukcesów policji, takich jak złapanie ważnych capobastoni, np. Gregorio Bellocco w 2005 roku, silne powiązania rodzinne członków powodują, że niewielu z nich jest gotowych złamać przysięgę milczenia. Fakt, iż ‘ndrangheta nie atakowała otwarcie państwa oznaczał uniknięcie bezpośrednich akcji policyjnych przeciwko niej do lat 90. XX wieku. Do tego momentu umocniła swoją pozycję piorąc brudne pieniądze za sprawą zakupu nieruchomości , łańcuchów dystrybucyjnych i firm produkujących żywność, by zapewnić sobie trwały i legalny przychód.

Najważniejsza włoska siła zwalczająca przestępczość zorganizowaną – Direzione Investigativa Antimafia – szacuje, ze obecnie we Włoszech istnieje prawie 200 ‘ndrina skupiających ponad 6000 członków. Ich roczne  obroty szacuje się na 23 mld euro i uznaje się, że mafia kalabryjska jest jedną z najpotężniejszych organizacji przestępczych świata.

5.      MALA DEL BRENTA – MAFIA WENECKA

                  Mimo, iż mala del Brenta jest jedna z najpotężniejszych organizacji przestępczych współczesnych Włoch, wzmianki o niej pojawiają się rzadko. Pochodzenie, natura i obecne przestępstwa mala del Brenta stanowią fascynujący wgląd we włoski półświatek. Działająca w północno – wschodnim włoskim regionie Veneto i jego stolicy Wenecji organizacja macza palce we wszystkim od kradzieży dzieł sztuki po przemyt broni. Miło relatywnie małych rozmiarów – zaledwie kilkuset członków DIA szacuje, że zajmuje ona piąte miejsce wśród zorganizowanych grup przestępczych we Włoszech pod względem dochodu wynoszącego rocznie kilkanaście mld euro.

Nazwa mala del Brenta pochodzi od spokojnych wód Riviera Brenta, terenów w głębi lądu, które od XVI wieku są miejscem odpoczynku wielu bogatych wenecjan. Grupa została założona przez Felice Maniero na początku lat 80. XX wieku, jego ideą było uczynienie z istniejących grup przestępczych z Vento i Wenecji bardziej zunifikowanej struktury.  Maniero czerpał inspirację z sukcesu kamorry, oraz weneckiej tradycji miejskiej ‘ ligi złodziei’. ‘Liga złodziei’ najprawdopodobniej powstała z więziennego gangu działającego w szczytowej dominacji Wenecji nad europejskim handlem w XV wieku. W celu ściągnięcia nowych członków zaczęto wykorzystywać rytuały inicjacyjne stanowiące mieszankę rytuałów kamorry, mafii sycylijskiej i ‘ ligi złodziei’.

Wizja rozwoju była prosta i obejmowała współpracę i koordynację do tej pory konkurencyjnych gangów, oznaczało to zwiększenie zysków z prowadzonych od dawna wymuszeń na miejskich kasynach i żegludze. Przychody inwestowano w nowe przedsięwzięcia kryminalne – przemyt broni, przerzut narkotyków, wręczanie łapówek najważniejszym politykom, policji i sędziom.

Na początku lat 90. XX wieku mala del Branta miała ponad 400 pełnoprawnych członków, którzy wściekle i krwawo zwalczali każdego, kto bez wcześniejszego porozumienia próbował wkroczyć na jej terytorium.

Uwięzienie Felice Maniero i późniejsze obławy na 33 członków gangu w styczniu 2006 roku nie zaszkodziły efektywności mafii. Organizacja kontynuuje popełnianie głośnych przestępstw kradzieży dzieł sztuki czy podpaleń, które w 1996 roku zniszczyło La Fenice – osiemnastowieczny budynek opery w Wenecji.

6.      KAMORRA-MAFIA NEAPOLITAŃSKA

6.1)Historia Pięknego Stowarzyszenia Zreformowanego a dzisiejsza Komorra.

Tak naprawdę do dziś nie wiadomo skąd i kiedy dokładnie wzięła się kamorra, a właściwie Piękne Stowarzyszenie Zreformowane ( przy czym zreformowane należy rozumieć jako sprzymierzone). Wynika to oczywiście z faktu, że organizacja ta działa poza prawem i nie jest w jej interesie ujawniać swoją działalność. Najtrudniej prześledzić jej losy w XVI, XVII, XVIII w. Ze względu na fakt, że nazwa Kamorra[1] nigdy nie była używana ani przez członków Stowarzyszenia ani przez władze, które próbowały ją zwalczać. Najbardziej rozpowszechnioną i wydaje się najbardziej prawdopodobną wersją powstania Kamorry jest hiszpański rodowód Pięknego Stowarzyszenia Zreformowanego. Taka geneza Stowarzyszenia została przekazana pod koniec XIX w. przez kamorzystów zesłanych na wyspę Favignana. Organizacja miała powstać aby pobierać procent od gier hazardowych.

Inna wersja głosi, że Kamorra powstała w 1654r. i że powstała w więzieniu. Miał ją stworzyć hiszpański najemnik, opowiadając współtowarzyszom z celi jak ukształtowany jest świat przestępczy w Hiszpanii. Zachęcił on swoich współtowarzyszy do stworzenia tego organizacji opartej na hierarchicznej strukturze podległości[2]

Vittorio Paliotti  uważa jednak, że są to tylko legendy, a pierwowzorem dla Kamorry było hiszpańskie tajne stowarzyszenie Confraternita Della Guarduna tworzoną przez guapos. Organizacja przez wieki nie funkcjonowała pod jej obecną nazwą dlatego też cieżko doszukać się jej początków i istnienia. Zgodnie z obecną wiedzą Stowarzyszenie uformowało się w 1820r.

6.2)Struktura, rytuały Komorry.

Kamorra dzieliła się dawniej na mała i wielką kamorę (Socjeta Minore oraz Socjeta Maggiore). W skłąd tej ostatniej wchodzili jako przywódca Capinesta ( do pewnego czasu musiał on pochodzić z określonej dzielnicy Neapolu- Porta Capuana), każda zaś miała swojego przywódcę zwanego Capintiriti ( dzielnic było w sumie 12). Wszyscy spotykali się w przypadku wakatu na stanowisku capinesta i wybierali spośród siebie nowego Capinesta. Spotykał się on raz w tygodniu z capintiriti, którzy przekazywali mu informacje o wydarzeniach w swoich dzielnicach. Capintiriti takie informacje uzyskiwali od kamorzysty dnia-camorista di giornata. W skład Stowarzyszenia większego wchodziło także przywódcy grup oraz sekretarze. Małe stowarzyszenie było swego rodzaju szkołą aby w przyszłości stać się członkiem Kamorry. V. Paliotti opisuje rytuał przejścia do Mniejszego Stowarzyszenia. Osoba ubiegająća się oprzyjęcie ustawiała się wraz z pozostałymi wokoło moneta leżącej na ziemi. Każdy z kamorzystów zbrojony był w nóż . Zadaniem rekruta było dosięgnięcie monety zanim któryś z członków Kamorry ugodzi go w rękę. Jeżeli udało mi się tego dokonać oznaczało to że był godny stać się członkiem Stowarzyszenia Mniejszego[3].

Istniał również rytuał przejścia ze stowarzyszenia mniejszego do właściwej Kamorry. Adept zasiadał przy stole na którym znajdował się pistolet, sztylet i kielich zatrutego wina. Pierwszym etapem przyjęcia było rozcięcie żyły kandydata, który mocząc rękę we własnej krwi przysięgał ze będzie posłuszny przywódcą sekty oraz nigdy jej nie zdradzi. Później przykładał pistolet do skroni w drugą dłoń brał kielich co miało oznaczać jego wolę popełnienia samobójstwa na rozkaz kogokolwiek z obecnych. Wówczas capintirito rozbrajał kandydata, wylewał wino i wygłaszał kwestię: „uznaje go za mężczyznę”. Po tym każdy z  kamorzystów obwoływał kandydata swoim towarzyszem. Tak stawał się on jednym z członków kamorry. Vittorio Paliotti dostrzega w tym zwyczajach niezwykłego podobieństwa do zwyczajów wprowadzanych przez Karboniuszy[4]. Dawniej w szeregi Kamorry nie przyjmowano złodzieju, sutenerów oraz bardzo niechętnie kobiety.

Dzisiaj nie ma już tak jednoznacznej struktury. Żądzą klany na poszczególnych terytoriach, dlatego szczególnie łatwo o konflikty pomiędzy rodami o tereny[5]

Zwyczajem dwnej kamorry było także rozstrzyganie spraw i sporów pomiędzy nimi w drodze albo zumpata lub dichiaramernti. Była to pojedynek na sztylety później również na broń palną. Walki te odbywały się także w mieście co powodowało, że często ich ofiarami padali nie kamorzyści a przypadkowi przechodni. Często przyczyną konfliktu była kobieta lub też podział haraczu. Czasami jednak członkowie Pięknego Stowarzyszenia Zreformowanego pojedynkowali się tylko aby podnieść swój prestiż w stowarzyszeniu (ilość wygranych tego typu walk była odzwierciedleniem prestiżu jakim się cieszył w Stowarzyszeniu). Rzeczywistą bójkę poprzedzały zawsze kłótnia i niekiedy formalne próby zażegnania konfliktu pomiędzy stronami. Aby pojedynek mógł się rozpocząć koniecznie było uzyskanie zgody Capinesta. W dniu wyznaczonego pojedynku strony (osoba, która miała się pojedynkować oraz jego przyjaciele) spotykały się w karczmach a bójkę poprzedzała uczta. Dopiero na znak sędziego uczta dobiegała końca a strony udawały się albo w odosobnione miejsce jeśli pojedynek miał odbyć się na broń palną lub też przed karczmę jeśli miała to być broń palną. Cecha charakterystyczną tych pojedynków jest to że dwóch pojedynkujących się biało zawsze nagie torsy. Dichiaramernti tym różniło się od zupata, że odbywało się przy udziale większej ilości osób.

Kolejnym zwyczajem równie charakterystycznym jak pojedynki dla dawnej kamorry jest sfregio. Każde sfegio mogło oznaczać co innego. Większość komorzystów miało sfregio jako wyraz miłości do swoich kobiet. Wykonywane było ono początkowo sztyletem, a później zaostrzoną monetą. Było to nacięcie na twarzy. Tego typu nacięcie wykonywano także chcąc kogoś ukarać np. za nieopłacony haracz. Takim znakiem karano także członków Stowarzyszenia, którzy ośmielili się zdradzić. Później wytworzył się ostatni rodzaj sfregio. Było to najbardziej upokarzające ze wszystkich nacięć. Polegało poza nacięciem na oddaniu moczu na ciało dłużnika.

Kamorra także posiadała własne sądownictwo. Często także pełniła rolę mediatora w sprawach mieszkańców Neapolu. Zdarzało się też tak, że władze odsyłały do sprawy do mediacji kamorry ponieważ ich uzgodnienia były bardziej respektowane niż orzeczenia legalniej władzy. Sądom kamorry podlegały przede wszystkim wszyscy członkowie Stowarzyszenia. Sądy były władne także wydać wyrok śmierci na zdrajcę. Sądy podobnie jak Stowarzyszenie dzieliły się na Grand Mamma( wydający wyroki w sprawach dotyczących właściwej Kamorry) któremu przewodniczył Capinesta oraz sąd mniejszego stowarzyszenia- Mamma. Oczywiście od wyroku sądów nie było odwołania wyroki były natychmiast wykonywane[6].

Pewną cechą charakterystyczną współczesnej kamorry jest sposób w jaki werbuje ona nowych członków.  Wykorzystuje ona biedę dając młodym dzieciakom pracę (chociażby jako sprzedawcy tańszego przemyconego z Bałkanów tytoniu). Takie dziecko, które raz wejdzie w krąg mafii przestaje się kształcić (mino obowiązującego w Neapolu obowiązku szkolnego, służby dla własnego bezpieczeństwa nie chcą go egzekwować), a Kamorra staje się ich jednym znanym i dającym pracę światem.

6.3)Źródła Dochodu.

Komorra od zarania swojego istnieje czerpała dochody w formie haraczu z każdej działalności prowadzonej legalnie lub nawet nie legalnie na terenie Neapolu. Szczególnie istotnie dla istniej zabezpieczenia finansowego kamorry był fakt, że społeczność neapolitańska nigdy nie sprzeciwiała się pobieraniu haraczy prawem kamorry.  Nigdy także nie informowała o takiej działalności władz miasta. Często także policja widząc, że kamorzysta pobiera haracz od kupców udawała, że procederu tego nie widzi.

Szczególnie dochodowym interesem dla członków kamorry było 20% od dochodów szulerów prowadzących na ulicach Neapolu gry hazardowe. Haracz ten nosił nazwę barattolo. Jego pobieranie także miało swoją specyfikę. W biały dzień o ustalonych porach kamorzysta przychodził pobierać haracz. Pytał wówczas: „Przepraszam kto zajmuje się Wami w imieniu Kamorry”. Wówczas szuler mówił, że nie ma jeszcze „opieki” z ramienia Pięknego Stowarzyszenia Zreformowanego. W takim wypadku kamorzysta odpowiadał: „Wiedzcie zatem, że od tej chwili ja zajmę się wami z ramienia komorry. Jestem przełożonym …(tutaj podawał swoje imię obowiązkowo poprzedzając je tytułem przełożony). Szuler mógł odpowiedzieć, że płaci już haracz innemu kamorzyście. Jeżeli kamorzysta pobierający haracz znał tego drugiego, zwyczajowo zdejmował czapkę z głowy na znak szacunku i mówił: „Jesteście w dobrych rękach”. Jeżeli jednak nie znał go lub podejrzewał, żę szuler nie chce zapłacić wówczas mówił: „W imieniu Pięknego Stowarzyszenia Zreformowanego sprzeciwiam się temu haraczowi, ponieważ nie mam zaszczytu znać owego przełożonego” i sam pobierał haracz[7].

Innego rodzaju haracz był pobierany od wszelkiej działalności handlowej nazywany sbruffo. Tej opłacie tak naprawdę podlegała wszelka działalność,np. taką opłatę wnosił doroszkarz, tragarz, kapitanowie statków zakotwiczonych w porcie, a nawet jasnowidzowie, magowie czy organizatorzy uroczystości pogrzebowych. Za tę opłatę kamorra świadczyła opiekę przed wszelkiego rodzaju złodziejami. Każdy z płatników nigdy nie skarżył się na jakość tej ochrony.

Obowiązkowo kamorra miała także swoje „posterunki” przy wjeździe do miast. Urzędnicy celni zwykle traktowali przedstawicieli komorry jako swoich kolegów po fachu wiec mogli oni swobodnie zbieracz harach na kamorre. W czasach gdy jednoczyło się państwo włoskie kamorzyści opracowali nowy sposób pobierana opłat. Wówczas zostały utworzone oddziały policji składające się z kamorzystów (miał to być sposób na zwalcznie jej w mieście). Mieli oni także tradycyjnie już stanowiska przy wjeździe do miasta. O przewożonej rzeczy mogli powiedzieć ze są to rzeczy „wujka Józka” mając oczywiście na myśli Galibardiego. Wówczas rzecz była zwolniona z opłaty cła ale przewoźnik musiał płacić Kamorze.

Kamorra dochody osiągała także z domów publicznych. Opłaty te były pobierane zarówno od prostytutek, właścicieli nieruchomości na której dom publiczny był położony oraz od osób prowadzących dom. Tutaj opłata była różnicowania w zależności jakie kobiety ma on pod swoją opieką.

Kamorzyści jako jednyny własny interes prowadzili mają grą. Była to loteria finansowa, podobna to tej jaką prowadziło państwa.  W loterii państwowej w soboty można było obstawiać określoną kwotę (ustalona była wartość minimalna). Kamorzyści przyjmowali każdą kwotę a wygrywały numery wylosowane na państwowej loterii.

Kamorra miała także liczne dochody z więźniów. Liczni jej przedstawiciele za swoją działalność często trafiali do więzień. Tak zaś nie tyle odbywali karę leganie na nich nałożoną ale zaczeli tworzyć niejako oddziały sekty za więziennymi murami. Także podejmowali działa lania mające na celu zdobycie funduszy na ich funkcjonowanie. Najbardziej rozpowszechnionym był podatek na „na oliwę dla Matki Boskiej”. Była to symboliczna opłata nowo przybyłych więźniów na oliwę do lampki oliwnej świecącej się pod obrazem Matki Bożej. Odmowa jego zapłaty mogła się równać wyrokiem śmierci. 

Innym późni prze kamorrę odkrytym źródłem nie tyle dochodów co wpływów było zainteresowanie się polityką. Działania te zintensyfikowały się na przełomie XIX i XXw. Kamorra wskazywała na kogo należy głosować, zastraszała kontrkandydatów.  Podobnie jest i dzisiaj. Podobno nawet premier Berlusconi ma powiązania z camrrą[8] Współczesna kamorra nie wiele już ma wspólnego z tym historycznym Pięknym Stowarzyszeniem Zreformoanym. Dzisiaj kontroluje przede wszystkim handel bronią i narkotykami. Czerpie dochody z nakładania haraczów, kontroli rynków owocowo-warzywnych ale także działalność budowlanej, kontolują inwestycje w mieście a nawet decydują na jakich warunkach udzielane są pożyczki[9]. Ostatnim słynnym źródłem dochodem kamorry stały się paradoksalnie śmieci ponieważ są one „prawdziwym złotem”[10] . Kamorra kontroluje rynek śmieci w Neapolu. Firmy odbierające toksyczne odpady nie tylko płacą za nie duże sumy ale także utylizują je w jaskiniach Wezuwiusza[11]. Robert Saviano autor słynnej Gamorry zauważa, że współcześnie mafia włoska w tym także Kamorra staje się powoli probleme europejskim a nie tylko włoskim. „Sieci restauracji są kluczem do wejścia na dane terytorium. ‘Ndrangheta zakupiła walcownie stali w Rosji. Camorra we Francji koncentruje się na sklepach z odzieżą, inwestuje w transport, w dystrybucję paliw, stąd “białe dystrybutory benzyny”, które nie pracują w ramach wielkich firm jak Agip czy Kuwait, ale dla firm Camorry.[12] Zwraca uwagę na silne powiązanie Kamorry z Hiszpanią-„ To tam miały miejsce kolosalne afery z camorrą wplątaną w handel narkotykami i pranie brudnych pieniędzy w sektorze nieruchomości. Costa del Sol jest przez camorristów nazywana Costa Nostra (nasze wybrzeże). Postrzegają świat jako miejsce, w którym różne rodziny biorą w posiadanie określone terytorium. Podsumowując, uważam, że albo problem zostanie rozwiązany na poziomie europejskim, albo już nic nie da się zrobić[13].

Literatura:

1)      Adriano Farano, Roberto Saviano...