Anne Ashley - Tajemniczy opiekun.pdf - Anne Ashley - gingerjb

Anne Ashley

Tajemniczy

opiekun

Rozdział pierwszy

Znakomicie dobrane siwki, podziwiane przez wielu dostojnych członków

Towarzystwa Koryntyjczyków, wyłoniły się spod jednego z

najwspanialszych w Wiltshire elżbietańskich łuków i zatrzymały na

dziedzińcu stajennym.

Marcus Ravenhurst, właściciel pary rumaków, której mu powszechnie

zazdroszczono, zaczekał, aż stajenny wyskoczy z eleganckiej wyścigowej

bryczki i przytrzyma za uzdy rzucające łbami konie, i ze zwinnością

sportowca zeskoczył na ziemię.

Kiedy zmierzał w kierunku domu, zimny lutowy wiatr szarpał jeździecką

peleryną, owijając ją wokół potężnego ciała, i porywał zwiędłe liście, które

wirowały nad ścieżką, by w końcu opaść na gnijące po bokach stosy.

Marcus niezadowolony, patrzył na wysokie drzewa. Wreszcie dotarł do

zapewniającego względną ochronę przed wichrem kamiennego ganku.

Dłonią w rękawiczce uniósł kołatkę z wypolerowanego mosiądzu i

kilkakrotnie ostro zastukał. Dopiero po minucie lub dwóch ciężkie dębowe

drzwi stanęły otworem. Marcusa powitał starszy siwy służący:

- Jakże to, panie Marcus! - wykrzyknął z familiarnością dopuszczalną u

długoletniego lojalnego sługi. Odsunął się na bok, żeby nieoczekiwany

gość mógł wkroczyć do holu. - Jaśnie pani nie wspomniała, że pana

oczekuje.

- Bo nie oczekuje, Clegg. Jestem w drodze do Somerset i wpadło mi nagle

do głowy złożyć wizytę. Bardzo krótką, zostanę tylko na jedną noc.

Marcus położył rękawiczki i bobrowy kapelusz z podwiniętym rondem na

stoliku w holu, pozbył się peleryny, odsłaniając błękitny surdut o

nienagannym kroju, śnieżnobiały szal i opinające muskularne nogi

płowożółte obcisłe spodnie bez jednej zmarszczki. Prostej elegancji

dwurzędowej kamizelki nie zakłócały ani kieszonki, ani dewizka. Jedyną

ozdobą, na której noszenie pozwalał sobie Marcus, był zwykły złoty syg-

net, podkreślający siłę jego kształtnych dłoni.

Jak zawsze, stary kamerdyner podziwiał wytworną prostotę stroju gościa.

Uznał w duchu, że na całym świecie nie znalazłoby się chyba dziesięciu

dżentelmenów, którzy potrafiliby nosić się tak dobrze, jak najstarszy wnuk

jego chlebodawczyni.

- Jaśnie pani jest w swoim prywatnym salonie, proszę pana - obwieścił,

odbierając pelerynę i układając ją z szacunkiem na przedramieniu. - Udam

się na górę i poinformuję o pańskim przybyciu.

- Oszczędź sobie fatygi, Clegg, sam się zaanonsuję. - Surową twarz

Marcusa rozjaśnił rzadko na niej goszczący uśmiech. - Nie lubię, kiedy

stawia się mężczyznę w niezręcznej sytuacji, uchronię cię więc przed

tyradami i pytaniami, dlaczego przez kilka miesięcy nie uznałem za

stosowne złożyć wizyty.

- Jak pan sobie życzy. - Kamerdyner odpowiedział śmiertelnie poważnym

tonem, choć lekkie wykrzywienie ust zdradziło jego rozbawienie. - Każę

tymczasem przygotować dla pana pokój.

- Dziękuję, Clegg. Dopilnuj, żeby mój stajenny dostał wszystko, czego

potrzebuje.

Po pokonaniu schodów Marcus ruszył w prawo, wąskim przejściem

prowadzącym do prywatnych pomieszczeń swojej babki. Zapukał i, nie

czekając na odpowiedź, natychmiast wkroczył do pokoju, zastając hrabinę

wdowę usadowioną w fotelu przy kominku, z pledem i otwartą książką na

kolanach.

- Czy to jakiś gość, Clegg? - zapytała, nie odwracając się nawet, by

sprawdzić, kto się pojawił w drzwiach.

- Nie mogę wprost wyrazić swojej satysfakcji z tego, że masz nadal

wspaniały słuch, babciu.

- Ha! Ravenhurst! - Zmierzyła srogim spojrzeniem ulubionego wnuka,

zmierzającego zdecydowanie w jej kierunku. - Moje oczy nie widziały cię

od dwunastu miesięcy. Zaczęłam już myśleć, że umarłeś - poinformowała

obcesowo.

- Ujmując rzecz ściślej, od trzech miesięcy. - Kiedy z niewinną miną

całował ją na powitanie w policzek, w jego ciemnych oczach błysnęła

diabelska iskierka. - Ponadto, co zapewne stwierdziłaś już z radością,

jestem nadal zdrowy na ciele i umyśle.

Odpowiedziała z szelmowskim chichotem:

- Ciało na pewno cię nie zawiedzie, Ravenhurst. Jesteś w tej rodzinie

zdecydowanie najlepszym okazem męskości. Nie cechuje cię wprawdzie

uroda, o której warto by choćby napomknąć - kontynuowała z brutalną

szczerością, osłabiając nieco wymowę wcześniejszego komplementu - ale

się nie przejmuj. Nie każda kobieta da się zwieść urodziwą twarzą.

Stanął tyłem do kominka, ogrzewając poły surduta; z leniwą czułością

skierował spojrzenie w dół, na hrabinę. Poza tym, że babka chodząc,

korzystała z hebanowej laski i miała siwe włosy skryte teraz pod uroczym

koronkowym czepkiem, nic nie zdradzało, że ma już siedemdziesiąt pięć

lat.

Jej skóra zachowała gładkość, szare oczy spoglądały z ożywieniem, a

umysł, ku konsternacji jej najstarszego syna i dotkliwemu zakłopotaniu

jego żony, nadal zachował bystrość, język zaś złośliwość. Wielu truchlało

przed jej otwartością i uszczypliwymi uwagami, jednak nie Ravenhurst.

Jego babka zaliczała się do nielicznej grupy osób, które podziwiał i wielbił.

- Nigdy nie aspirowałem do miana Adonisa, babciu.

- Bardzo słusznie. To, jak wygląda człowiek bogaty niczym krezus, nie ma

większego znaczenia dla szanujących się dam w wieku sposobnym do

zamążpójścia.

- Nie jestem aż tak bogaty - zaprotestował.

- Nie próbuj mydlić mi oczu! Jesteś jednym z największych bogaczy,

stąpających po tej ziemi - Uniosła głowę i wpatrywała się w niego w

milczeniu, aż wreszcie rzuciła: - Jak długo zamierzasz tak sterczeć,

ogrzewając tyłek przy moim kominku, chłopcze? Idź, nalej sobie kieliszek

madery. Jest z piwnicy Henry'ego. To jedyny przejaw inteligencji, jaki

odkryłam

u swojego najstarszego syna: naprawdę potrafi wybrać wino.

Skoro już się tym zajmujesz, nalej także dla mnie.

Marcus posłusznie ruszył do stolika, na którym dostrzegł karafkę.

- Ostatnio kiedy cię odwiedziłem, dowiedziałem się, że doktor Pringle

powiedział, iż wolno ci wypijać tylko jeden mały kieliszek wina do

wieczornego posiłku.

- Niech zaraza wydusi wszystkich lekarzy! - zawołała bezlitośnie starsza

pani. - Cóż może wiedzieć ten głupiec? Jeśli sądzisz, że o tej porze będę

sobie psuła żołądek herbatą, to się grubo mylisz!

Wiedząc na podstawie wieloletniego doświadczenia, że dalsze protesty i

tak nic by nie dały, Marcus sumiennie napełnił dwa kieliszki i wręczył

jeden poirytowanej babce, po czym opadł na fotel po drugiej stronie

kominka. Kiedy spróbował wybornej madery i usadowił się wygodniej,

zapytał grzecznie, czy hrabia Styne przebywa w rezydencji.

- Nie. - Hrabina wdowa udzieliła odpowiedzi nie bez satysfakcji. - Zabrał tę

swoją żonę z twarzą jak serwatka do Kentu w odwiedziny do jej matki. Nie

spodziewaj się ich w ciągu tygodnia, a przy odrobinie szczęścia dwóch.

Czy chciałeś się z nim zobaczyć?

- Nie mogę sobie przypomnieć, bym kiedykolwiek wyraził pragnienie

ujrzenia mojego szacownego wuja Henry'ego - odparł beznamiętnie,

wywołując tym znaczne rozbawienie babki. - Uważam jednak, że powinien

coś zrobić z roślinami wokół domu. Przez te drzewa we wnętrzu jest

cholernie ponuro, babciu. W ogóle cały teren to hańba. Nie ma tu nic

ładnego.

- Byłabym ci wdzięczna za niewściubianie nosa w nie swoje sprawy,

Marcus! Dopóki ja mieszkam w Dower House, dopóty żadne z tych drzew

nie zostanie ścięte. Zapewniają mi osłonę przed wścibskimi spojrzeniami z

pałacu. A Wilkins wkrótce uporządkuje ogród, gdy tylko pozwoli mu na to

reumatyzm.

Rodzinne gniazdo hrabiego Styne zajmowało środek ogromnego parku,

około ćwierć mili od Dower House. Ktoś, kto pragnąłby szpiegować

stamtąd hrabinę wdowę, musiałby doprawdy mieć sokoli wzrok. Marcus

zdawał sobie jednak sprawę, że także w tym punkcie spór byłby stratą

czasu, zmienił więc temat, wypytując grzecznie, acz z wyraźnym brakiem

zainteresowania,

o zdrowie pozostałych członków rodziny.

Ponieważ hrabina wdowa uznała za stosowne obdarzyć zmarłego hrabiego

aż sześcioma dowodami swoich uczuć, upłynęło nieco czasu, zanim

skończyła narzekać na piątkę

pozostałych dzieci i ich liczne potomstwo.

Anne Ashley - Tajemniczy opiekun.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: