Rozdział II - Droga do Piekła jest wybrukowana dobrymi intencjami.pdf - Demonette - NieprzygodaTeam

Rozdział II - Droga do Piekła jest

wybrukowana dobrymi intencjami

Latarka… Jest. Pieniądze, po trochę w każdej walucie… Są. Bielizna jest. Ubrania? Brak.

Niestety żadne się nie nadają. Czarne i zwiewne jedwabne suknie z falbanami, obszyte złotymi nićmi,

z gorsetami wysadzanymi drogimi kamieniami odpadają. Ta, którą miałam na sobie, również, ale

dopóki byłam w Piekle, dopóty działało zaklęcie ojca.

Jakie? Otóż, bardzo nie lubiłam tych sukien. Są okropnie niewygodne i ciężkie. Kiedy tylko

mogłam, zdejmowałam je i pewnego pięknego dnia, gdy obradował Sabat, czyli Rada Piekielna z

moim ojcem na czele, pomyliłam pokoje i wpadłam w sam środek obrad w dresie. Tatuś się

zdenerwował. Od tamtej pory, każde moje ubranie codzienne, jakie mam na sobie, zmienia się w jedną

z tych sukien. Po prostu świetnie…

Ale nie będę nad tym teraz rozpaczać. W sumie, to nawet może się przydać. Straże,

rozstawione w całym Pałacu, nie powinny robić problemu z przepuszczeniem Demonette do Portalu, a

przynajmniej dopóki nie zorientują się, co zamierzam. Przy prędkości ich myślenia, to trochę się

zejdzie. Wierzcie mi, impy to strasznie głupie stworzenia.

Wzięłam swoją torbę podróżną, zarzuciłam na ramię i ruszyłam korytarzami w stronę poziomu

-1, gdzie mieścił się Portal na Ziemię. Przecież kostuchy musiały jakoś wychodzić… Idąc

przeklinałam ojca za te, pasujące do sukni, buty na wysokim obcasie. Szłam cicho uderzając o

kamienną posadzkę, mając wrażenie, że zaraz wszystkich pobudzę.

Po 15 minutach dotarłam do celu. W powietrzu, prawą ręką nakreśliłam wzór klucza, będący

znakiem otwarcia. Usłyszałam, jak przesuwa się przekładnia w drzwiach, które chwilę potem ustąpiły.

Weszłam do środka.

Cóż… Nie tak wyobrażałam sobie Portal. Były to w gruncie rzeczy mosiężne, wyglądające na

wiekowe drzwi. Zamknęłam wejście do pomieszczenia odpowiednim znakiem.

Do czegoś Wam się przyznam. Nie wiem, jak podróżować tymi drzwiami. Zawsze myślałam,

że Portal to coś w rodzaju kręgu, do którego wystarczy, że wejdę, a już przeniesie mnie w

odpowiednie miejsce. Na pewno nie spodziewałam się czegoś takiego.

Podeszłam do drzwi, chwyciłam starą, wysłużoną klamkę i nacisnęłam ją. Jak wielkie było

moje zdziwienie, gdy okazało się, że drzwi są otwarte. Z trudem przesunęłam skrzydło, by zajrzeć do

środka. Skamieniałam. Przede mną była lita ściana i nic poza tym. Zupełnie jakby ktoś zamurował te

drzwi. Podeszłam do ściany, dotknęłam jej, postukałam. Bynajmniej nie była fałszywką, ale jednym z

grubych murów podtrzymujących konstrukcję Pałacu Diabła.

Zrezygnowana przymknęłam drzwi i usiadłam na zimnej posadzce. Super. Teraz jeszcze mnie

znajdą i będę miała kłopoty.

Głupia moja nierozważność i nieprzemyślane działanie. Głupie drzwi. Powtórnie do nich

podeszłam i w złości kopnęłam. Na moje szczęście złamałam obcas w bucie.

Już schylałam się, by zdjąć felerne obuwie, gdy zauważyłam napis na futrynie drzwi.

- Droga do Piekła jest wybrukowana dobrymi intencjami – powiedziałam sama do siebie, czytając

napis. – Ale co stare powiedzenie tu robi?

Nagle, ni stąd, ni zowąd, zerwał się silny wiatr. Ogromna siła zasysająca wszystko w kierunku

drzwi. Ujrzałam przebijającą przez nie delikatną poświatę. Ponownie otworzyłam wrota i zostałam

wciągnięta w ciemność.

Rozdział II - Droga do Piekła jest wybrukowana dobrymi intencjami.pdf