Nora Roberts - Niebo Montany.pdf - Nora Roberts (pseud. J. D. Robb, właśc. Eleanor Marie Robertson) - gingerjb

Niebo Montany Nora Roberts

Ten Ļ wiat, który wida ę z tej i z tamtej strony,

Zawsze łatwo mo Ň na w gł ħ bi serca schroni ę ;

Do bł ħ kitu, który rozci Ģ ga si ħ w górze,

Cz ħ sto si ħ wyrywa rozmarzona dusza.

Serce, je Ļ li zechce, bez trudu odtr Ģ ci

Poza zasi ħ g r ħ ki i morza, i l Ģ dy;

Dusza zdoła niebo na dwoje rozdzieli ę ,

By Bóg mógł przez szpar ħ przygl Ģ dn Ģę si ħ Ziemi.

Ale Wschód i Zachód w gł ħ bi twego serca

stworz Ģ cało Ļę , której nie zdołasz rozerwa ę ;

A gdy kto Ļ ma dusz ħ nieczuł Ģ na pi ħ kno,

Niebawem na głow ħ zwali mu si ħ niebo.

Edna St. Yincent Millay

Cz ħĻę pierwsza

Jesie ı

Ten pi ħ kny i przera Ň aj Ģ cy rok...

A.E. Housman

Rozdział pierwszy

ĺ mier ę Jacka Mercy'ego wcale nie zmieniła faktu, Ň e był on

sukinsynem. Zmarł zaledwie siedem dni temu. Był to czas zbyt

krótki, by odsun Ģę w niepami ħę krzywdy, które wyrz Ģ dził w ci Ģ gu

sze Ļę dziesi ħ ciu o Ļ miu lat Ň ycia. Opini ħ t ħ podzielała zreszt Ģ

wi ħ kszo Ļę zgromadzonych nad jego grobem osób.

Tak Ģ sam Ģ uwag ħ Bethanne Mosebly wyszeptała m ħŇ owi na

ucho, gdy stali w wysokiej, zarastaj Ģ cej cały cmentarz trawie.

Prawd ħ mówi Ģ c, uroczysto Ļę pogrzebowa wcale jej nie

interesowała. Przyszła na ni Ģ jedynie ze wzgl ħ du na ogromn Ģ

sympati ħ , któr Ģ darzyła Will ħ . Powtarzała to m ħŇ owi przez cał Ģ

drog ħ z Ennis, nie przestawała mówi ę o tym tak Ň e i teraz.

Bob Mosebly, jak przystało na człowieka, który ju Ň przez

czterdzie Ļ ci sze Ļę lat wysłuchiwał nieustannej paplaniny swej

Ň ony, jedynie chrz Ģ kn Ģ ł i pu Ļ cił jej słowa mimo uszu. Tak samo

zreszt Ģ potraktował monotonn Ģ mow ħ wygłaszan Ģ przez

kaznodziej ħ .

I to wcale nie dlatego, by cho ę troch ħ lubił Jacka. Nienawidził

starego durnia w takim samym stopniu, jak wszyscy mieszka ı cy

Montany.

Ale co komu przyjdzie z obgadywania nieboszczyka, pomy Ļ lał

Bob. Był zreszt Ģ Ļ wi ħ cie przekonany, Ň e moce piekielne zrobi Ģ

wszystko, by upomnie ę si ħ o dusz ħ tego drania.

Ranczerzy, kowboje, kupcy i politycy tłoczyli si ħ na

niewielkim skrawku ziemi poło Ň onym niedaleko brzegów

Missouri, w spokojnym, ocienionym przez wysokie pasmo Gór

Skalistych zak Ģ tku rancza Mercy. To tutaj, w miejscu, gdzie

zazwyczaj w Ļ ród wzgórz pasie si ħ bydło, a konie ta ı cz Ģ na

zalanych sło ı cem pastwiskach, od pokole ı pod g ħ st Ģ , faluj Ģ c Ģ

traw Ģ grzebani s Ģ zmarli członkowie rodziny Mercych.

Teraz przyszła kolej na Jacka. Ju Ň wcze Ļ niej zamówił dla

siebie trumn ħ z drzewa kasztanowego. Jej wn ħ trze wyło Ň one było

białym atłasem, na zewn Ģ trz znajdowały si ħ złocone napisy, a w

godło rancza wpleciono ozdobn Ģ liter ħ „M". Spoczywaj Ģ cy w

trumnie Jack miał na nogach buty z w ħŇ owej skóry, na głowie

najstarszy i najbardziej ulubiony filcowy kapelusz z szerokim

rondem, natomiast w r ħ ce trzymał bat.

Jack postanowił, Ň e nawet Ļ mier ę nie zdoła powstrzyma ę go

od drwin z wszystkich i z wszystkiego.

Chodziły słuchy, Ň e Willa, post ħ puj Ģ c zgodnie z instrukcjami

ojca, zamówiła ju Ň nagrobek. B ħ dzie wykonany z białego

marmuru, a nie ze zwyczajnego granitu jak ten, który stał na

grobie Jacksona Mercy'ego. Ma si ħ na nim znale Ņę tekst uło Ň ony

przez samego Jacka:

Tutaj spoczywa Jack Mercy.

ņ ył tak, jak chciał i umarł tak, jak tego pragn Ģ ł.

Niech piekło pochłonie tych, którym si ħ to nie podobało.

Gdy tylko ziemia nieco osi Ģ dzie, pomnik ten stanie w Ļ ród

wielu innych nagrobków przechylaj Ģ cych si ħ na kamienistym

terenie. Jest ich ju Ň w tym miejscu sporo. Najstarszy nale Ň y do

pradziadka Jacka Mercy'ego - Jebidiaha, który przyw ħ drował tu

zza gór i przywłaszczył sobie t ħ ziemi ħ , najnowszy -do ostatniej z

trzech Ň on Jacka, jedynej, która zmarła, zanim zdołał si ħ z ni Ģ

rozwie Ļę .

Czy to nie ciekawe, zastanawiał si ħ Bob, Ň e wszystkie Ň ony

Mercy'ego obdarowały go córkami? Jakby na przekór temu, Ň e tak

bardzo pragn Ģ ł mie ę syna. Zdaniem Boba, w taki wła Ļ nie sposób

Pan Bóg zadrwił sobie z człowieka, który szedł po trupach, aby

osi Ģ gn Ģę to, czego chciał, i któremu udawało si ħ to w ka Ň dej

dziedzinie, poza t Ģ jedn Ģ .

Bob całkiem nie Ņ le pami ħ tał wszystkie Ň ony Jacka, chocia Ň

Ň adna z nich nie mieszkała na ranczu zbyt długo. Wszystkie miały

klas ħ , to samo zreszt Ģ mo Ň na powiedzie ę o ich córkach. Bethanne,

gdy tylko dowiedziała si ħ , Ň e dwie starsze siostry Willi zjawi Ģ si ħ

na pogrzebie, długie godziny sp ħ dziła przy telefonie. ņ adna z

nich, od chwili kiedy nauczyła si ħ chodzi ę , nigdy nie stan ħ ła na

ziemi nale ŇĢ cej do rancza Mercy.

Jack w ogóle nie chciał ich zna ę .

Tylko Willi nie zdołał si ħ pozby ę . Została tutaj, poniewa Ň jej

matka zmarła, zanim jeszcze dziewczynka wyrosła z pieluch. Nie

miała Ň adnych krewnych, którzy mogliby si ħ ni Ģ zaopiekowa ę , w

zwi Ģ zku z tym Mercy przekazał Will ħ w r ħ ce gospodyni, a Bess

wychowała j Ģ najlepiej, jak umiała.

Bob, przygl Ģ daj Ģ c si ħ bacznie spod szerokiego ronda swego

kapelusza, zauwa Ň ył, Ň e wszystkie córki Jacka s Ģ do siebie troch ħ

podobne. Maj Ģ ciemne włosy i taki sam kształt podbródka. Bez

trudu mo Ň na stwierdzi ę , Ň e to siostry, chocia Ň w rzeczywisto Ļ ci w

ogóle si ħ nie znaj Ģ i nigdy wcze Ļ niej si ħ nie spotkały. Nie

wiadomo, czy b ħ d Ģ w stanie si ħ dogada ę . Przyszło Ļę poka Ň e

równie Ň , czy Willa odziedziczyła wystarczaj Ģ co du Ň o cech Jacka

Mercy'ego i czy w zwi Ģ zku z tym zdoła pokierowa ę ranczem o

powierzchni dwudziestu pi ħ ciu tysi ħ cy akrów.

Willa przez cały czas my Ļ lała o ranczu i o tym, co trzeba

jeszcze zrobi ę . Ranek był jasny, a powietrze niezwykle

przejrzyste. Wzgórza mieniły si ħ niezwykłymi, Ļ miałymi i niemal

kłuj Ģ cymi w oczy barwami. Góry i doliny pokrywał kobierzec o

bajecznych, jesiennych kolorach, a od zachodnich stoków Gór

Skalistych wiał ciepły, suchy wiatr. Chocia Ň był to dopiero

pocz Ģ tek pa Ņ dziernika, a temperatura pozwalała na noszenie

odzie Ň y z krótkimi r ħ kawami, nikt nie próbował nawet

przewidywa ę , jak Ģ pogod ħ przyniesie nast ħ pny dzie ı . Wysoko w

górach spadł ju Ň Ļ nieg. Wyra Ņ nie wida ę było jego płaty le ŇĢ ce na

szczytach, biel nie Ļ miało zacz ħ ła równie Ň obejmowa ę lasy. Trzeba

sp ħ dzi ę bydło, sprawdzi ę ogrodzenie, usun Ģę wszelkie

uszkodzenia, a potem ponownie wszystko skontrolowa ę . Pora

równie Ň zasia ę ozim Ģ pszenic ħ .

Teraz to wszystko jest na jej głowie. Willa w tym momencie

zdała sobie spraw ħ , Ň e ranczo Mercy nie nale Ň y ju Ň do Jacka.

Nale Ň y do niej.

Kaznodzieja mówił o Ň yciu pozagrobowym i o szcz ħĻ ciu

czekaj Ģ cym wszystkich w niebie. Willi przyszło na my Ļ l, Ň e Jack

Mercy plun Ģ łby na szcz ħĻ cie, które by si ħ nie wi Ģ zało z jego

Ļ wiatem. A jego Ļ wiatem była Montana, dzika kraina gór i ł Ģ k,

ojczyzna orłów i wilków.

Tak, ojciec z pewno Ļ ci Ģ nie czułby si ħ dobrze ani w niebie, ani

w piekle.

Spokojnie obserwowała, jak czwórka m ħŇ czyzn spuszcza

pretensjonaln Ģ trumn ħ w gł Ģ b ziemi. Willa sw Ģ złocist Ģ cer ħ

zawdzi ħ czała sło ı cu, a tak Ň e india ı skiej krwi płyn Ģ cej w Ň yłach

jej matki. Ciemne, niemal czarne włosy tu Ň przed pogrzebem

pospiesznie zaplotła w warkocz. Równie ciemne oczy spogl Ģ dały

w tej chwili nieruchomo na skrzyni ħ , w której spoczywało ciało

jej ojca. Willa nie wło Ň yła na głow ħ kapelusza, a sło ı ce dodawało

jej oczom niezwykłego blasku. Dotychczas nie pojawiła si ħ w

nich ani jedna łza.

Miała pełn Ģ godno Ļ ci twarz, wystaj Ģ ce ko Ļ ci policzkowe i

szerokie, dumne usta. Ciemne, egzotyczne oczy, spogl Ģ daj Ģ ce

spod ci ħŇ kich powiek, otoczone były g ħ stymi rz ħ sami. Maj Ģ c

osiem lat spadła z rozjuszonego, dzikiego mustanga i złamała

przegrod ħ nosow Ģ . Uwa Ň ała jednak, Ň e lekkie przekrzywienie

nosa w lew Ģ stron ħ dodaje jej twarzy charakteru.

Charakter miał dla Willi du Ň o wi ħ ksze znaczenie ni Ň uroda.

Doskonale wiedziała, Ň e m ħŇ czy Ņ ni nie szanuj Ģ pi ħ knych kobiet.

Oni je po prostu wykorzystuj Ģ .

Stała prawie nieruchomo, a wiatr igrał w jej włosach.

Oddzielał od warkocza pojedyncze pasemka i podrzucał je w

niespokojnym ta ı cu. Willa była dwudziestoczteroletni Ģ kobiet Ģ

Ļ redniego wzrostu, o smukłej, ale silnej budowie ciała. Miała na

sobie Ņ le dopasowan Ģ czarn Ģ sukienk ħ i eleganckie czarne buty na

wysokich obcasach, które najwyra Ņ niej dzisiaj po raz pierwszy

wyj ħ te zostały z pudełka. Jej serce wypełniał bezbrze Ň ny,

niewymowny smutek.

Na przekór całemu Ļ wiatu kochała Jacka Mercy'ego.

Dotychczas nie zamieniła nawet słowa z dwiema obcymi jej

kobietami - siostrami, które przyjechały na pogrzeb swego ojca.

Na moment, na jedn Ģ krótk Ģ chwil ħ , przeniosła wzrok na grób

Mary Wolfchild Mercy. Willa w ogóle nie pami ħ tała matki

spoczywaj Ģ cej pod niewielkim kopczykiem, na którym rosły

polne kwiaty, kwitn Ģ ce i mieni Ģ ce si ħ w jesiennym sło ı cu jak

drogocenne kamienie. To dzieło Adama, pomy Ļ lała, i skierowała

wzrok na przyrodniego brata. On jeden wiedział, Ň e jej serce jest

pełne łez, których nie wida ę na twarzy.

Kiedy Adam dotkn Ģ ł jej r ħ ki, zacisn ħ ła mocno palce na jego

dłoni. Tylko on został jej na Ļ wiecie. Oprócz niego nie miała

Ň adnej rodziny.

- ņ ył tak, jak chciał - powiedział Adam półgłosem. Mówił

spokojnie i łagodnie. Gdyby byli sami, Willa mogłaby odwróci ę

si ħ , oprze ę głow ħ na jego ramieniu, a on pocieszyłby j Ģ i ukoił jej

smutek.

Tak, wiem. Ale ju Ň od nas odszedł. Ten rozdział dobiegł

ko ı ca.

Adam spojrzał na dwie pozostałe córki Jacka Mercy'ego i przyszło

mu na my Ļ l, Ň e jednak zaczyna si ħ co Ļ nowego. -Musisz z nimi

porozmawia ę , Willo.

- Zapewniłam im dach nad głow Ģ i jedzenie. - Celowo

spojrzała na grób ojca. - Uwa Ň am, Ň e to wystarczy.

- Przecie Ň to twoja rodzina.

-Nie, Adamie. Ty jeste Ļ moj Ģ rodzin Ģ . Z nimi nic mnie nie

Nora Roberts - Niebo Montany.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: