Antonio Labriola – Proletariat i radykałowie (1890 rok).pdf - Antonio Labriola - Symulator_Farmy

Antonio Labriola

Proletariat

i radykałowie

Samokształceniowe Koło Filozofii Marksistowskiej

WARSZAWA 2008

Antonio Labriola – Proletariat i radykałowie (1890 rok)

Artykuł Antonio Labrioli „Proletariat i

radykałowie” („Proletariato e radicali”) to list do

Ettore Socciego z okazji Kongresu

Demokratycznego. Został napisany 5 maja 1890 r.,

i opublikowany następnie w broszurce 10 maja

1890.

Podstawa niniejszego wydania: Antonio Labriola,

„Pisma filozoficzne i polityczne”, tom 2, wyd.

Książka i Wiedza, Warszawa 1963.

Tłumaczenie z języka włoskiego: Barbara

Sieroszewska.

– 2 –

www.skfm.w.pl

Antonio Labriola – Proletariat i radykałowie (1890 rok)

Drogi Socci.

Nasz Klub Radykalny od czasu swego powstania, czyli od roku, żyje życiem, jeśli nie

znakomitym, to co najmniej uczciwym i zdyscyplinowanym. Był pomyślany jako miejsce spotkań i

palestra demokratów wszelkich szkół, którzy, dalecy od nieprzejednanych, z góry powziętych uprzedzeń,

pragnęliby spokojnie podyskutować i działać, jeśli wypadnie, z poczuciem, że działają pożytecznie. Żadna

formuła nazbyt rygorystyczna nie gwałci tam sumień, zmuszając do sekciarskiej hipokryzji; a jako że my,

wszyscy członkowie, jesteśmy ludźmi wolnego ducha i wolnej myśli, nie zdarzyło się nigdy, aby w

naszych dyskusjach pojawił się duch kumoterstwa, czy też aby płytkie, łatwe manifestacje rewolucyjne

doprowadziły nas do zaprzeczania zdrowemu rozsądkowi i do utraty tego umiaru, który wynika z

opanowania, ale nigdy ze słabości.

Głosić, że się jest zwolennikiem wszystkich reform, które byłyby zgodne z zasadą władzy ludu ,

jak to jest napisane w naszym, dwukrotnie już przerabianym statucie, to myśl tak szeroka, tak łatwo

dająca się pogodzić z każdym demokratycznym temperamentem intelektualnym, iż nic w tym dziwnego,

że trzymamy się razem, choć jedni z nas są radykałami z programami dotyczącymi tylko instytucji, inni

republikanami czy socjologami, czy wręcz socjalistami. Na to, by przeciwstawiać się korupcji politycznej,

szerzącej się w sferach parlamentarnych i we wszystkich dziedzinach administracji publicznej, by stać się

obrońcami prawa i wolności, by zachować nietknięte dziedzictwo idei demokratycznych i wzbogacać je

nowymi doświadczeniami, by głosić, że się jest przeciwnikiem trójprzymierza i militaryzmu, nie ufać

bezstronności sądów, wypowiadać się w sprawie nieszczęśliwych wypadków przy pracy, obchodzić

stulecie Rewolucji Francuskiej czy przesłać wyrazy sympatii socjalistom niemieckim – by robić, jednym

słowem, to wszystko, co się w naszym Klubie skromnie i uczciwie robiło od trzynastu miesięcy – nie było

wcale potrzeba, aby członkowie zamknęli swoje umysły w ciasnych ramach katechizmu albo wymieniali

karty rozpoznawcze w imię starych, sekciarskich i dogmatycznych formułek.

Tak też zapewne to rozumiesz, kiedy piszesz i mówisz, że Klub również przy najbliższej okazji

Kongresu Stowarzyszeń Demokratycznych , zwołanego z jego inicjatywy, a nawet zwłaszcza z tej okazji,

inspirować się będzie zasadami szkoły pozytywistycznej ; albowiem jakkolwiek niektórzy źle rozumieją

szeroki, włoski sens tego terminu, zacieśniając go do akceptacji pewnej określonej szkoły filozoficznej,

oznacza on przecież, że Kongres jest eksperymentem, a jakiekolwiek byłyby jego wyniki, Klub będzie

wiódł nadal swoje własne życie.

Demokracja nie może się ograniczać do adoracji fantastycznych formułek, niby konstelacji

widniejących na niebie nadziei, ani też nie jest powołana do pełnienia funkcji strażnika doktryny

abstrakcyjnej i tajemnej, która, nieświadoma czasu i okoliczności, przekształca swoich zwolenników w

ascetów.

Właśnie dlatego nie wolno wykorzystywania okoliczności sprzyjających ( opportunità ), które jest

mądrością, utożsamiać z oportunizmem , który jest zwykłym rozkładem; i nikt nie może poważnie

twierdzić, jakoby zwołany na najbliższą niedzielę Kongres – przez sam fakt, iż dąży on do zacieśnienia

działalności demokratów włoskich do tego minimum praktycznych zamierzeń, jakie wydaje się możliwe

do pogodzenia z tym celem, jakim jest przyciągnięcie ludzi do urn wyborczych – krył w sobie coś

bezpośrednio kolidującego z najszerszymi planami i najszczytniejszymi aspiracjami socjalistów i

republikanów . Do Izby nie wchodzi się po to, by trybunę parlamentarną zmienić w kazalnicę, a tym mniej

po to, by przygotowywać rewolucję, bądź polityczną, bądź socjalną. Arena parlamentarna jest zbyt ciasna,

by stronnictwa dążące do radykalnej odnowy ustrojów politycznych i społecznych, jeśli chcą się posłużyć

parlamentem jako polem działania, nie były siłą rzeczy zmuszone, przed wstąpieniem na tę arenę, do

zacieśnienia swoich żądań, protestów i propozycji do granic możliwości realnej w danym momencie i

danych okolicznościach.

Parlamenty, jako przejściowa forma demokracji pochodzenia mieszczańskiego, znikną z chwilą

zwycięstwa proletariatu ; w jego też imieniu otwiera się dzisiaj nowy okres historii. Ale dopóki istnieją,

parlamenty są takie, jakie są, czyli takie, jakie dają się pogodzić z monarchiami czy republikami

burżuazyjnymi przy pomocy zasady pośredniego prawodawstwa, koordynowania biurokracji z

przedstawicielstwem, powiązania autonomicznych zarządów lokalnych z działalnością agentów rządu

centralnego, hipotetycznej niezawisłości sądownictwa – tak żeby koniec końców stały się jedną z wielu

– 3 –

www.skfm.w.pl

Antonio Labriola – Proletariat i radykałowie (1890 rok)

instytucji usługowych administracji publicznej; są takie, jakie są, czyli takie, jakimi je czyni historia

współczesna demokracji liberalnej , która z czasem nieodwołalnie ustąpi przed wciąż potężniejącym,

niezawodnym i skoncentrowanym naciskiem demokracji socjalnej . Posłużyć się nimi zawsze wolno

każdej partii nie składającej się z czystych utopistów i wizjonerów; a czy się do nich ma zaufanie, czy nie,

oraz stopień tego zaufania – to już zależy od okoliczności, faktów, czasu czy miejsca. Socjaliści i

radykałowie, którzy wchodzą do parlamentu, przez sam ten fakt redukują swój program do najmniejszych

rozmiarów, rezygnują. Logika nieprzejednanych , którzy odrzucają a priori działalność parlamentarną, jest

zbyt abstrakcyjna, aby zasługiwać na uwagę; ale socjaliści i radykałowie zawsze powinni pamiętać, że

przeciwko malarii żadne środki ostrożności nie wystarczają.

Czyż nie jesteśmy wszyscy zgodni co do tych zasadniczych punktów, zarówno poza Klubem, jak

wewnątrz niego? I któż by chciał abstrakcyjnie dyskutować nad efektami Kongresu , który nie jest

powołany do dyktowania praw historii ani do układania Magna Charta światowej demokracji, lecz do

spełnienia skromnej a praktycznej roli pomnożenia w Montecitorio liczby deputowanych skrajnej lewicy

wokół pewnego praktycznego programu, który by pozwolił obezwładnić zarówno grube ryby, jak i drobne

płotki kapitału?

Nie zgadzam się natomiast – nie powiem: z Tobą, ani z tym czy owym, ale z większością

radykalnych polityków – w pewnym punkcie, który dla mnie jest tak zasadniczy i decydujący, że

jakkolwiek jestem jednym z najgorliwszych członków Klubu , to teraz, w odniesieniu do Kongresu ,

przyjąłem postawę niejako półabsencyjną, aż do rezygnacji z funkcji, która dawała mi prawo i sposobność

wzięcia udziału, przynajmniej pośrednio, w redagowaniu programu.

Dopóki radykałowie polityczni , którzy historycznie i faktycznie stanowią skrajnie lewe skrzydło

mieszczańskiego i półmieszczańskiego liberalizmu, obiecują rozszerzyć i sprecyzować legalne warunki

powszechnych swobód – w tym wszystkim, co dotyczy zgromadzeń, stowarzyszeń, prasy; dopóki wielkim

i mocnym głosem bezinteresownie krytykują nadużycia administracji publicznej i starają się wprowadzić

ulepszenia w jej aparacie; dopóki dążą do zreformowania, w sensie uporządkowania, ustroju

finansowego; dopóki popierają szkołę ludową i laicyzację życia społecznego; dopóki zwalczają

militaryzm i na różne sposoby podtrzymują z daleka proletariat, który własnymi siłami wchodzi

zaszczytnie do historii ; dopóki są humanitarnymi filantropami i idealistami – spełniają rolę pozytywną,

realną, czasem uwieńczoną sukcesem, a zawsze uczciwą. Ale kiedy łudzą się, że nie ciąży na nich jarzmo

kapitalizmu , który jest jedynym żywym, realnym i zawsze obecnym władcą zarówno monarchii, jak

republik; kiedy śni im się, że tylko oni jedni, dzięki jakiemuś niezrozumiałemu wyjątkowi od reguł

historii, mają przetrwać nieuchronny upadek całego mieszczaństwa; kiedy nie wstępując otwarcie i

zdecydowanie w szeregi socjalistów, głoszą, że są strażą przednią, przewodnikami i nauczycielami

nowego ruchu proletariackiego – o, wtedy radykałowie polityczni , myląc czasy, fakty i okoliczności,

żywią bardzo dziwne złudzenia! Złudzenia – dopóki w grę wchodzi szczupła garstka wspaniałomyślnych,

duchów wybranych, niepoprawnych, ale nieposzlakowanych idealistów. Jeśli natomiast zdarzy się, że

dokoła nich zgromadzi się tłum i w rezultacie zrobi się z tego rząd – złudzenie niewielu zmieni się

wkrótce w hipokryzję szerokich rzesz, opóźniając i utrudniając postęp, czego liczne przykłady widzimy

we Francji, tej wielkiej kuźni wszelkich złudzeń, tym muzeum rozczarowań politycznych i społecznych

ostatniego stulecia!

Przeciwko tym niebezpieczeństwom nowych złudzeń i nowych rozczarowań my, socjaliści , którzy

czerpiemy natchnienie ze ścisłej analizy faktów historycznych, my, socjaliści, twierdzimy stanowczo: dla

proletariatu jedyna nadzieja zwycięstwa leży w zaufaniu wyłączanie do własnych sił, w zorganizowaniu

się w partię ludzi pracy, w nieuleganiu ani złudzeniom, ani obietnicom politycznych kombinatorów,

niebezpiecznych rozmyślnie, jeśli są wstecznikami, a nie mniej niebezpiecznych, choć niechcący, jeśli są

jakobinami, doktrynerami, idealistami.

Czy jasno się wypowiadam? Jeżeli tak, to właśnie rzeczą radykałów politycznych jest określić

samych siebie, opisać z całą świadomością własną działalność nie tylko w stosunku do rządu, do

konserwatystów, do umiarkowanych, do postępowców, ale przede wszystkim w stosunku do proletariatu.

Gdyż mogą zachodzić dwa wypadki. Tym spośród radykałów, którzy są socjalistami, powiedziałbym,

nieświadomymi, wystarczy, jeśli otworzą oczy na fakty, na myśl przewodnią czasów – reszta przyjdzie

– 4 –

www.skfm.w.pl

Antonio Labriola – Proletariat i radykałowie (1890 rok)

sama. Ale ci wszyscy, którzy twierdzą, że kiedyś tam staną się socjalistami – jutro, a może w przyszłym

tygodniu – ci, którzy wyobrażają sobie, że można zostać socjalistą ot tak sobie, przypadkiem czy

mimochodem, którzy traktują kwestię socjalną jako pretekst programów politycznych i sądzą, że

socjalizm jest czymś w rodzaju sportu intelektualnego , względnie kodycylem, dodatkiem czy

komentarzem do wielkiej księgi liberalizmu, a w ruchu proletariackim widzą jedynie zwykłą kontynuację

ruchu liberalnego, nie dając się przekonać, że rewolucja socjalna to zgoła nie to samo, co rewolucja

mieszczańska, że różni się od niej celami, środkami i taktyką; ci wszyscy, jednym słowem, którzy uparcie

trwają przy próżnych złudzeniach i obiecują to, czego nie mogą dotrzymać, w końcu tracą zaufanie i

kredyt także w działalności politycznej, do której zostali powołani.

Otóż ta część robotników, która wie, czego chce – nie mówię tu o servum pecus , wierzących

liberałom tak samo, jak klerykałom, czyli nie wierzących nikomu – nie daje się już omamiać próżnym

nadziejom, że prawa uchwalane przez mieszczańskie rzesze w parlamentach zdolne są teraz czy kiedyś

zapobiec temu, żeby kapitalistyczne metody produkcji nie pochłonęły drobnej własności i drobnego

przemysłu, przekształcając wszystkich rzemieślników i małorolnych chłopów w pracowników

najemnych.

Nie oczekują więc ci świadomi robotnicy od radykałów wskazania sposobów rozwiązania kwestii

socjalnej; żądają od nich tylko ogólnych warunków umożliwiających swobodny rozwój kulturalny, mocne

i świadome utwierdzenie własnej osobowości. A tym, którzy propagują panacea spółdzielczości, trzeba

odpowiedzieć z całą stanowczością, że to jest podstępny sposób przerobienia części robotników na

drobnomieszczaństwo, ze szkodą dla solidarności proletariatu.

Między polityką burżuazyjną a socjalizmem (dwoma odrębnymi okresami historii!) istnieje taka

wyraźna przepaść, że żadne machinacje ludzkiego umysłu nie zdołają wyprowadzić tego drugiego z tej

pierwszej i żadna magia prawodawcza tego nie dokona.

Do tego stanowczego publicznego oświadczenia skłania mnie nie tylko moja nieposkromiona chęć

mówienia wszystkim – zawsze, wszędzie i w każdych okolicznościach – tego, co uważam za prawdę, ale

także ważny motyw obrony osobistej tudzież zrozumiały motyw miłości własnej.

Od kilku już lat, odkąd wyznaję publicznie socjalizm , odkąd ta doktryna i te przekonania dojrzały

w mojej duszy i w moim umyśle, przywykłem zamykać uszy na niepoważną krytykę, równie mało

uprzejmą, jak nierozumną, tych, którym się zdaje, że przychwycili człowieka na błędzie, kiedy stwierdzą,

że przekonania, do jakich doszedł, nie są tymi samymi, które były jego punktem wyjścia. Takim

oskarżeniom przeciwstawiałem zawsze głębokie przeświadczenie, że jeśli rzeczywiście w ciągu długich

lat sposób myślenia ulega zmianie, nie jest to przeczeniem samemu sobie, lecz rozwojem; nie mówiąc już

o tym, że nie wiem doprawdy, ilu spośród tych niefortunnych krytyków ma jakie takie pojęcie – skoro nie

czytali i nie słyszeli tego, co pisałem, czego uczyłem i co mówiłem w ciągu dwudziestu lat – jaki był mój

punkt wyjścia i dokąd naprawdę doszedłem. Ale popadłbym niewątpliwie w rzeczywistą i jaskrawą

sprzeczność – rozumiem przez to robienie rzeczy sprzecznych z tym, co się myśli – gdybym z tolerancji,

właściwej klubowi takiemu, jak nasz, stworzonemu po to, by służył za miejsce spotkań i dyskusji, czynił

żelazną regułę każdego postępku w moim życiu. Dlatego chciałem powiedzieć Tobie właśnie, drogi

Socci, w przededniu owego Kongresu na wskroś politycznego, do jakiego punktu, w jakich

nieprzekraczalnych granicach działalność radykałów – byleby była poważna, koncentrowana, silna i

świadoma – wydaje mi się pożyteczna dla sprawy, której, jak wszyscy widzą, poświęcam swoje siły bez

żadnych zastrzeżeń i niedomówień, z pełną wiarą: dla sprawy proletariatu .

Rzym, 5 maja 1890.

Zawsze Twój

Antonio Labriola

– 5 –

www.skfm.w.pl

Antonio Labriola – Proletariat i radykałowie (1890 rok).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: