Allah+Il+Allah+-+2-+Szejk+Tarik.pdf

Karol May

SZEJK TARIK

Tytuł oryginału: Allah il Allah

Tłumaczenie: Ewa Szybawska

SPIS TREŚCI

W Kamiennym Puchu....................................................................................................................

Walka o oazę..................................................................................................................................

Tarik godnym tytułu szejka...........................................................................................................

W Kamiennym Puchu

Już z daleka dostrzegliśmy blask ogniska w obozie, wokół którego zebrani byli najstarsi

członkowie plemienia na naradzie. Ponieważ przyrzekłem trzymać się z daleka od dżemmy,

zatrzymaliśmy się tylko tak długo, jak długo było to konieczne, aby zadbać o zwierzęta, a

potem wróciliśmy do zamczyska.

Blask migotającego ogniska rozświetlił na chwilę poważne twarze mężów o długich

brodach. W ciszy nocnej można było usłyszeć tylko ich mamrot i odgłosy wydawane przez

przeżuwające wielbłądy.

Ruina wyglądała jak wyludniona. Nigdzie nie spotkaliśmy żadnego człowieka oprócz warty

na schodach. Badija i Hiluja przebywały zapewne w swoich pomieszczeniach. Tarik i Hilal

brali udział w dżemmie, na którą zaproszona także starego szejka Beni Abbas z obowiązku

uprzejmości w stosunku do ojca Khanum.

Wybraliśmy to samo miejsce między blokami skalnymi co wczoraj po naszym przybyciu i

oddaliśmy się urokowi widoku, który roztaczał się na ognisko w duarze i tańczące wokół niego

cienie. Ileż zmieniło się w ciągu tego dnia! Jeden z wielkich stracił swą moc; zakwitło też

szczęście dwojga kochających się ludzi, którzy nigdy nie odważyliby się nawet marzyć o tak

szybkiej zmianie w ich życiu.

U podnóża ruiny było bardzo spokojnie. Tak długo jak trwała dżemma, wszyscy musieli

zachować ciszę. Ale wiedziałem, że jeszcze dzisiaj ta cisza zostanie zastąpiona głośną

wesołością i pogodną krzątaniną świątecznego nastroju. Wypadało przecież nim uczcić wybór

nowego szejka.

Dżemma przeciągała się dłużej, niż tego oczekiwano. Od początku byłem w stanie znacznie

przyspieszyć jej decyzję. Wystarczyłoby, gdybym ogłosił radzie starszych plemienia, że mam

zamiar ofiarować Beni Sallah trzysta sztuk broni palnej i amunicję. Byłoby to jednak niezgodne

z moimi zasadami. Beni Sallah powinni zadecydować zgodnie ze zdrowym rozsądkiem i

poczuciem wspólnoty ludzkiej, i to nie pod wpływem mojego daru. Ta broń miała być w

pewnym sensie zapłatą za to, że potrafili oprzeć się podszeptom obcych wysłanników. Ajeżeli

wbrew oczekiwaniom i niezgodnie z moim życzeniem zadecydują inaczej? Wtedy nikt i nic nie

będzie w stanie zmienić mojej decyzji; nie otrzymają ani jednego karabinu. Wolałbym, aby

zardzewiały w pustynnym piasku, aniżeli ich kule miałyby ranić i zabijać bezbronnych

fellahów.

Wyglądało na to, że w końcu zapadła decyzj a. Cienie przy głównym ognisku ożywiły się i

ciemne postacie poruszały się raźno. Siedzieliśmy dalej spokojnie, bo byłem pewny, że wkrótce

dowiemy się o przebiegu i decyzji dżemmy.

Szmer tuż nad naszymi głowami zdradził nam, że muezin zajął już miejsce w swojej

„ambonie" i znów usłyszeliśmy znajome uderzenie w deseczkę i dźwięczny głos oznajmiający:

— Bismillah errachmahn errachihm, w imię najmiłosierniej-szego Boga! Niech będą mu

dzięki, że dał mężom mądrość, aby potrafili rozróżnić zło i dobro! Chwalmy Ismaila Paszę,

władcę Masr i El Kahira! Niech jego życie trwa tysiąc lat a w ślad za jego krokami niech

podąża szczęście i błogosławieństwo! On jest naszym przyjacielem a my jego przyjaciółmi! Kto

jest przeciw niemu, jest też przeciw nam i powinien zakosztować naszej zemsty. Tak

zadecydowali najstarsi w czasie dżemmy. Posłuchajcie wy mężowie i wy kobiety! To Allach

jest mądrością i daje rozum. Chwalmy go, bo to on jest Bogiem a Mahomet jest jego

Prorokiem!

Po tym obwieszczeniu w iście mahometańskim stylu wszyscy w duarze wiedzieli dokładnie

jak miały się sprawy. Decyzja była więc zgodna z moją radą i wszystkich rozsądnych w duarze.

Zaledwie przebrzmiały słowa muezina, usłyszeliśmy wołanie toczące się wśród kamieni:

— Efendi, gdzie jesteś? Warty doniosły, że wróciłeś!

Był to głos Tarika. Odpowiedzieliśmy na jego wołanie i już wkrótce zza rogu wyłoniły się

postacie mężczyzn. Był to Hilal i nowy szejk.

— Czy zrozumiałeś efendi, co ogłosił muezin? — zapytał Ta-rik, gdy był już blisko.

— Tak, głos rozsądku zwyciężył. Życzę ci dużo szczęścia.

— Dziękuję! Ale niewiele brakowało, a przegralibyśmy.

— A więc jednak!

— Tak. Różnice zdań były bardzo duże i doszło do ostrych sporów. Niektórzy, na których

głosy liczyłem, przeszli na stronę przeciwnika.

— Aha! Chyba nawet wiem dlaczego!

— Ja też wiedziałem, ale najpierw nie mówiłem nic. Dopiero gdy szala zwycięstwa

przechylała się już na naszą niekorzyść, wstałem i zarzuciłem niektórym z rady starszych, że

dali się przekupić obcym agentom. Moje oskarżenie było prawdziwą bombą. Oczywiście,

obwinieni zaprzeczyli wszystkiemu, ale jako dowód przeciwko obcym podałem, że chcieli

przekupić również ciebie za sumę pięćdziesięciu tysięcy franków.

— Czy to pomogło?

— Początkowo nie bardzo. Obcy określili moją wypowiedź jako bezczelne oszczerstwo.

— Ale odparłeś ich zarzut?

— Tak, ostrym tonem zaproponowałem dżemmie, aby na dowód moich słów poprosić

ciebie, żebyś zaszczycił zebranie swoją osobą.

— I dopiero to zdenerwowało obcych jeszcze bardziej! — zaśmiałem się.

— Dokładnie, jak powiedziałeś. Zaraz zgłosili veto przeciw sprowadzaniu na dżemmę

człowieka, którego cała ta sprawa, jak stwierdzili, nic nie obchodzi. Dopiero gdy odrzekłem, że

również oni są obcymi i zaledwie tolerowani na naszej dżemmie, zaniemówili. W końcu

stwierdzili, że nie muszę posyłać po ciebie, ponieważ i tak nie będą wypowiadać się co do tego

zarzutu.

— I to wprawiło z pewnością dżemmę w zdumienie?

— Oczywiście! Pomyśl sobie, dwieście tysięcy piastrów! Jakież zyski musi obiecywać

sobie ten, który oferuje taką sumę, jeżeli zgodzilibyśmy się działać zgodnie z jego wolą! Tak

myślał każdy z rady.

— A co z przesłaniem szejka z Dżarabub? Czyżby pozostało bez echa?

— Nie. Odczytanie listu sidi Mahdi zostawiliśmy na koniec. Hilal opowiedział o swojej

podróży, którą zaplanował za zgodą Khanum i gdy później usłyszeli słowa „Wielebnego", nikt

się już nie sprzeciwiał. Odnieśliśmy zwycięstwo, bo nawet ci, którzy mieli zamiar głosować

przeciw nam, nie mieli już odwagi. Zaczęli się bać!

— Pozwól, że jeszcze raz ci pogratuluję. Po raz pierwszy dziś wystąpiłeś w swojej nowej

roli i należą ci się słowa pochwały. A po czyjej stronie stał Esra?

— Po naszej. Czasami miałem wrażenie, że chciał coś powiedzieć, co bardzo leżało mu na

sercu. Przynajmniej tak mi się wydawało.

— No cóż, być może miał ci coś ważnego do powiedzenia, ale nie mógł się odważyć.

— Mówisz tak szczególnym tonem. A kogóż miałby się bać!

— Mnie!

— Maschallah] Jak to?

— Właśnie tak jak słyszysz. Nie odważył się powiedzieć ci tego, bo ja mu zabroniłem.

— Twoje słowa przestały być dla mnie zupełnie zrozumiałe. Czyżbyś ...

— Czy nie byłoby lepiej, abyś Śam poszedł teraz do Esry i zapytał go, co przed tobą zataił?

Mój wczorajszy zakaz nie jest już obowiązujący i obecnie może mówić. Gdzie go teraz

znajdziesz?

— U Khanum. Wysłałem go do niej, aby powiadomił ją o decyzji rady starszych. W tym

czasie Hilal i ja chcieliśmy porozmawiać z tobą.

— Więc i ty udaj się do niej, abyś mógł usłyszeć wiadomość, która z pewnością cię

ucieszy. Nie zwlekaj już ani chwili dłużej.

— Allah il Allah! Efendi, czy nie możesz powiedzieć mi tej radosnej wieści już teraz? —

naciskał.

— Przenigdy! — uśmiechnąłem się z zadowoleniem. — Czy znasz bajkę z „Tysiąca i

jednej nocy" o górze Sezam? A więc właśnie Esra posiada klucz do Sezamu. Pospiesz się więc i

każ mu sobie go dać!

Mówiąc to odwróciłem się zostawiając ich samych. Nie pozostało im nic innego, jak pójść

za moją radą.

— Sidi — zaśmiał się Halef, gdy już odeszli — zobaczysz, jak szybko obaj, albo

przynajmniej jeden z nich, znów do nas wróci, żeby nas zaprowadzić do Khanum.

Halef był obecny przy wczorajszej rozmowie z Esrą, więc wiedział o naszej tajemnicy.

Jego przepowiednia się spełniła. Nie upłynęło jeszcze pięć minut od odejścia braci, gdy z

ciemności wyłoniła się postać Hilala.

— Efendi, szejk i Khanum proszą cię, abyś do nich przyszedł. Chcą dowiedzieć się od

ciebie czegoś więcej. Na Allacha, panie! Sprowadziłeś radość do naszego obozu.

Oczywiście, spełniliśmy jego prośbę i wkrótce staliśmy przed znanym nam już

pomieszczeniem, w którym mieliśmy się spotkać z Badiją, Hiliją, Tarikiem, starym Esrą i

szejkiem.

Już przy wejściu powitano nas gradem pytań, na które było niemożliwym od razu

odpowiedzieć, i na które uśmiechnąłem się tylko. Ale gdy już usiedliśmy na poduszkach,

zaczęliśmy opowiadać.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: