dvb-t instrukcja.pdf

Object 1

Object 2

Object 3

Object 4

Object 5

Object 6

Object 7

Object 8

Object 9

Object 10

Object 11

Tuner DVB-T pozwala nie tylko oglądać cyfrową telewizję na komputerze, ale też zapisywać

programy na dysku twardym. Pokazujemy, jak taką funkcję skonfigurować!

Emisja cyfrowa sygnału telewizyjnego zapewnia, przynajmniej w teorii, lepszą jakość obrazu i

umożliwia nadawanie większej liczby kanałów w tym samym paśmie. Cyfrowe tunery TV są tanie,

ale ich zakup to tylko pierwszy krok, by rzeczywiście cieszyć się dobrej jakości wizją.

Przed zakupem odpowiedniej karty telewizyjnej DVB-T należy przede wszystkim sprawdzić

dostępność sygnału telewizji cyfrowej w naszym rejonie. Na razie technologia ta nie miała jeszcze

w Polsce oficjalnej premiery, a kilka działających nadajników służy do testów technologicznych, a

nie do komercyjnej emisji programów. W dodatku nawet na terenach znajdujących się w zasięgu

nadajników DVB-T siła sygnału może być niewystarczająca do poprawnego odbioru i wówczas

konieczne jest zastosowanie zewnętrznej anteny.

W sklepach dostępne są karty wewnętrzne oraz zewnętrzne, podłączane przez USB. Oba warianty

funkcjonują sprawnie i bez zarzutu. Do większości kart

DVB-T dodawana jest mała antena prętowa. Jeśli w naszym rejonie okaże się ona niewystarczająca

do poprawnego odbioru sygnału, możemy dokupić wydajniejszą antenę i połączyć ją (robi się to za

pomocą kabla koncentrycznego)

z kartą DVB-T.

Uwaga! W Polsce obowiązującym standardem cyfrowej telewizji będzie przesyłanie programów

zakodowanych kodekiem MPEG-4, podczas gdy większość dostępnych na rynku tunerów obsługuje

jedynie kodowanie MPEG-2! Za chwilę pokażemy, jak „zrzucić” dekodowanie strumienia wideo na

procesor komputera, by ominąć to ograniczenie. Co prawda, emisja testowa prowadzona jest w obu

standardach, ale nadajniki MPEG-2 stopniowo są przekonfigurowywane na MPEG-4. Dlatego

wszystkim kupującym nowe tunery radzimy poszukać takich, które odbierają sygnał MPEG-4 (na

wielu tunerach napis „MPEG-4” odnosi się tylko do formatu zapisu wideo, a nie odbioru sygnału!).

Instalacja i konfiguracja sprzętu

Pierwszym krokiem do odbierania telewizji cyfrowej na komputerze jest instalacja sprzętu. W

zależności od tego, jaki mamy model tunera, należy albo zainstalować kartę DVB-T wewnątrz

komputera, albo podłączyć ją do portu USB. Następnie wkładamy do napędu płytę, na której

znajdują się sterowniki. Korzystając z kreatora instalacji systemu Windows, instalujemy

oprogramowanie niezbędne do działania karty.

Ministerstwo Infrastruktury zadecydowało, że w naszym kraju telewizja cyfrowa będzie wdrażana

przy wykorzystywaniu nowocześniejszego standardu, w którym przesyłany strumień wideo jest

kodowany za pomocą kodeka MPEG-4. Dla nas widzów ma to kilka konsekwencji: z jednej strony

będziemy mieli do dyspozycji więcej programów (w jednym paśmie częstotliwości można zmieścić

więcej kanałów kodowanych MPEG-4 niż starszym MPEG-2), a przesyłany materiał będzie lepszej

jakości. Z drugiej jednak strony większość dostępnych na rynku tunerów telewizyjnych (zarówno

do komputera, jak i wbudowanych w telewizory) stanie się bezużyteczna, bo nie potrafią one

zdekodować programów skompresowanych MPEG-4.

Na szczęście w przypadku tunerów przeznaczonych do współpracy z komputerami istnieje pewna

furtka, pozwalająca również w wypadku urządzeń przygotowanych do odbioru MPEG-2 na

oglądanie programów kodowanych MPEG-4. Większość tunerów przeznaczonych do komputerów

jest sprzedawana w zestawie z oprogramowaniem umożliwiającym zarządzanie ustawieniami

urządzenia, znajdowanie dostępnych kanałów oraz oglądanie ustawionych programów. Aby

skorzystać z kanałów nadawanych w formacie MPEG-4, musimy zrezygnować z tego

oprogramowania i użyć zamiennika – darmowej aplikacji DVB Dream lub jej płatnego

odpowiednika o nazwie DVB Viewer. Ten ostatni jest wygodniejszy i łatwiejszy w obsłudze od

swojego konkurenta. Jeśli jednak chcemy utrzymać koszty na jak najniższym poziomie, DVB

Dreamer również bez problemu poradzi sobie z zadaniem, jakie dla niego mamy.

Po pobraniu i zainstalowaniu DVB Dreamera (jest na dołączonej do bieżącego numeru CHIP-a

płycie) przeprowadzamy skanowanie kanałów, które powinno zaowocować wyświetleniem

wszystkich dostępnych w okolicy programów cyfrowej telewizji. Jeśli wynik wyszukiwania

programów nie jest zadowalający, możemy spróbować inaczej ustawić antenę. Szczególnie w

przypadku anten pokojowych kilka centymetrów w prawo lub w lewo robi dużą różnicę. Po

znalezieniu dobrej pozycji odbioru ponownie uruchamiamy wyszukiwanie programów – jeśli nic

więcej się nie pojawi, to znaczy, że nie ma więcej dostępnych cyfrowych kanałów w zasięgu. W tej

chwili nie należy, niestety, spodziewać się więcej niż dwóch, trzech programów.

Jeśli odbieramy sygnał dobrej jakości, na naszej liście znajdą się wszystkie kanały, zarówno te, w

których strumień wideo jest kodowany MPEG-2, jak i te przesyłane jako MPEG-4. Niestety, te

drugie, choć widoczne na liście kanałów, pozostają niedostępne – odbieramy tylko dźwięk, a obraz

jest czarny. Nic dziwnego, nasza aplikacja potrafi odbierać te programy, jednak obraz jest w nich

zakodowany kodekiem H.264, którego nie ma ani w systemie, ani w popularnych pakietach

kodeków, które możemy pobrać z Internetu. Jak można więc zaopatrzyć się w ów kluczowy

element? Jest na to kilka sposobów: możemy kupić licencję na sam kodek, płacąc 8 dol. za

CoreAVC ( www.coreavc.com ), albo nabyć go wraz z całym pakietem oprogramowania

użytkowego, np. wraz z pakietem Nero 8 czy odtwarzaczem Cyberlink PowerDVD 7.

Darmową alternatywą może być niekomercyjna aplikacja MainConcept (można ją pobrać ze strony

internetowej www.mainconcept.com ), która również oferuje możliwość odtwarzania materiałów

zakodowanych kodekiem H.264. Podczas testów redakcyjnych z użyciem tego rozwiązania

mieliśmy jednak kłopoty ze stabilnością odtwarzania dźwięku. Dlatego polecamy zakup

PowerDVD, dzięki czemu, wydając stosunkowo niedużo pieniędzy, zyskujemy doskonały

odtwarzacz filmów (także w jakości HD) i możliwość dekodowania wideo zapisanego za pomocą

H.264.

Kiedy zainstalujemy i aktywujemy PowerDVD (przed aktywacją aplikacji kodek H.264 jest

niedostępny dla programów zewnętrznych), uruchamiamy DVB Dreamer i wchodzimy do menu

»Opcje | Wideo« lub wciskamy skrót [Ctrl + [G]. W otwartym oknie »Wideo« na zakładce

»Automatyczny graf« klikamy na listę rozwijalną przy opcji »Kodek H.264« i wybieramy

»Cyberlink (PDVD6.x)«. Zamykamy okno, klikając »OK«. Odtwarzacz DVB Viewer jest już

gotowy do odbioru programów kodowanych MPEG-4.

Kiedy lista wyszukanych programów uwzględnia wszystkie dostępne w danym miejscu stacje,

możemy dodać te programy do listy ulubionych. Oczywiście, podobnie jak w telewizorze, mamy

możliwość zapisania programów w dowolnej kolejności.

Często przyczyną nieprawidłowego odbioru mogą być chwilowe zakłócenia spowodowane np.

przez przejeżdżającą ciężarówkę lub złą pogodę – wówczas program znika lub w trakcie transmisji

obraz się zatrzymuje. W tym przypadku często pomaga lekkie przesunięcie anteny. Anteny dachowe

i zewnętrzne są zasadniczo odporne na zakłócenia, przynajmniej te drobniejsze.

Nagrywanie programów telewizyjnych za pomocą karty

DVB-T

Odpowiednio skonfigurowany komputer wyposażony w tuner DVB-T nie tylko zastąpi telewizor,

ale również przejmie funkcje magnetowidu, umożliwiając nagrywanie programów. Trzeba pamiętać

jednak, że wymaga to sporo wolnego miejsca na dysku twardym.

W przypadku DVB-T materiał wideo jest przesyłany cyfrowo. Typowa rozdzielczość wynosi

720×576 pikseli, ale wysokość obrazu będzie mniejsza, jeśli obraz ma proporcje panoramiczne –

program przesyłany w formacie 16:9 będzie miał wysokość 432 pikseli.

Wideo jest przesyłane w postaci plików zakodowanych MPEG-4, jak w Blu-rayu lub w starszym

standardzie MPEG-2, który jest używany również w przypadku DVD i SVCD. Należy zwrócić

uwagę, że w standardzie DVB-T użyto specjalnej wersji kodeka, dostosowanej do nadawania

sygnału, czyli tzw. strumienia transportowego. Kodek taki ma dopisek „TS” (Transport Stream, ang.

strumień transportowy), np. MPEG4-TS. W przeciwieństwie do używanego do kodowania filmów

na płytach strumienia programowego (PS – Program Stream, ang. strumień programu MPEG-4)

oferuje on dodatkowo korektę błędów dla utraconych pakietów danych. Dlatego pakiety telewizyjne

różnią się trochę od pakietów mediów, co z kolei sprawia, że nie wszystkie programy do obróbki

wideo sobie z nimi radzą.

Pliki wideo DVB-T w przypadku użycia MPEG-2 zakodowane są z przepływnością od 3 do 5 Mb/s,

dlatego też jakość obrazu jest dużo gorsza niż DVD, w przypadku których przepływność wynosi do

9 Mb/s. Mniejszy strumień danych w jednostce czasu ma jednak również zalety – pozwala na

zapisanie pliku wideo o tym samym czasie trwania na mniejszej powierzchni dyskowej, co jest nie

do pogardzenia. I tak na godzinny program będziemy potrzebowali od 1 do 2 gigabajtów miejsca na

dysku twardym.

Do nagrywania filmów i audycji telewizyjnych na dysk twardy możemy użyć tego samego

oprogramowania, które wykorzystujemy do odtwarzania programów. Całą procedurę

zaczynamy od utworzenia folderu, w którym chcemy umieścić pliki. Należy zwrócić uwagę na to,

aby znalazł się on na partycji z wystarczająco dużą ilością wolnego miejsca. Następnie

konfigurujemy ustawienia nagrywania. W przypadku większości programów można ustawić

funkcję bezpośredniego nagrywania strumienia TS lub przekształcenia go na bieżąco w zwykły

strumień MPEG-4.

Jeśli chcemy zapisać coś tylko na chwilę (na przykład program emitowany o zbyt późnej czy za

wczesnej porze) i odtwarzać potem tylko za pomocą oprogramowania do oglądania telewizji,

możemy nagrać strumień TS bezpośrednio. Jeśli natomiast chcemy później obrabiać nagranie, np.

wyciąć reklamy albo przekonwertować je do innego formatu, lepiej wybrać tradycyjny MPEG-4,

aby uniknąć później problemów z kompatybilnością.

Wiele aplikacji oferuje zdefiniowane domyślnie ustawienia nagrywania dla różnych nośników,

takich jak VCD, SVCD i DVD. Jeśli ustawimy jako medium docelowe DVD, rozdzielczość

strumienia telewizyjnego nie zostanie zredukowana (a więc jakość nie zostanie utracona), co

nastąpi, gdy wybierzemy inny format zapisu.

Oszczędność miejsca dzięki konwertowaniu

Jeżeli nie mamy czasu na oglądanie seriali czy teleturniejów na bieżąco i w związku z tym często

korzystamy z możliwości nagrywania filmów i programów na dysku naszego komputera, szybko

może okazać się, że zaczyna na nim brakować wolnego miejsca. Można oczywiście kupić większy

dysk, ale jeśli chcemy dłużej przechowywać nagrania, tak czy inaczej warto przekonwertować pliki

wideo do formatu oferującego lepszą kompresję. Opłaca się poświęcić na to czas, gdyż można w

ten sposób znacznie zredukować ilość danych w pliku wideo, a więc i zajmowane przez niego

miejsce. Na przykład wykorzystując jedną z wersji kodeka MPEG-4, uzyskamy plik mniejszy o

jedną trzecią. Jeśli zdecydujemy się na przekodowanie, będziemy musieli wybrać pomiędzy DivX,

XviD a nowoczesnym standardem H.264.

DivX od wielu lat jest jednym z najpopularniejszych formatów wideo, znanym z wysokiej

wydajności kompresji przy jednoczesnym zachowaniu dobrej jakości materiału. Ponieważ kodek

pozwalający odtwarzać filmy DivX jest dostępny za darmo ( www.divx.com ) i szeroko

rozpowszechniony, można liczyć na to, że skompresowane w taki sposób wideo da się odtworzyć

na każdym niemal komputerze. Również praktycznie wszystkie współczesne odtwarzacze DVD

potrafią odczytywać filmy w formacie DivX.

DivX jest jednak chroniony przez różne patenty i każdy, kto chce używać oryginalnego kodeka

producenta, musi sobie sprawić DivX Pro za ok. 20 dol. Całkowicie bezpłatną alternatywą jest

XviD ( www.xvid.org ), który pochodzi od początkowo bezpłatnego DivX. XviD należy do

oprogramowania Open Source, jednak po zainstalowaniu go można jedynie odtwarzać odpowiednio

zakodowane pliki. Aby samemu zakodować film za pomocą kodeka XviD, będziemy potrzebować

dodatkowego oprogramowania, np. darmowej aplikacji Vidomi, dostępnej pod adresem

www.vidomi.com .

Vidomi zawiera standardowo kodek XviD, nie trzeba go więc osobno instalować. Ponadto

oprogramowanie to może również konwertować film, korzystając z zainstalowanego wcześniej w

systemie kodeka DivX. Vidomi jest prosty w obsłudze. Po zakończeniu instalacji program

uruchamia się domyślnie w trybie odtwarzania, a żeby konwertować filmy z formatu MPEG-2 do

DivX lub XviD, musimy przełączyć go do trybu kodowania. Tryb ten włączamy za pomocą

kliknięcia strzałki obok logo. Następnie podajemy nazwę pliku wejściowego oraz analogiczne dane

dla gotowego, skonwertowanego filmu. Ustawienia kodowania zmienimy, klikając przycisk

»Options«. Kiedy jesteśmy gotowi, klikamy »Start encoding«… i idziemy zrobić sobie herbatę –

proces kodowania może potrwać dość długo, w zależności od wielkości pliku wideo i wydajności

komputera.

Przegląd odtwarzaczy plików audio i wideo

Mamy do wyboru bardzo wiele odtwarzaczy wideo różniących się między sobą obsługą

i liczbą obsługiwanych formatów plików. Oto najpopularniejsze z nich.

Windows Media Player firmy Microsoft jest integralną częścią większości wersji

systemu Windows. Odtwarza pliki MPEG i DivX, o ile na komputerze zainstalowane są

odpowiednie kodeki. www.microsoft.com/pl/PL

Real Player: Program Real Player służy przede wszystkim do odtwarzania formatów

strumieniowego przesyłania obrazu Real Video, ale odtwarza również liczne inne

formaty nie potrzebując do tego dodatkowych kodeków. www.real.com

VLC: Bezpłatny VLC Media Player jest wszechstronnym odtwarzaczem obsługującym

wiele formatów. Niestety, w tej chwili nie potrafi samodzielnie odtwarzać formatów

strumieniowych Real Video. www.videolan.org

QuickTime: Znany z pewnością wszystkim internautom program firmy Apple, który

oprócz odtwarzania formatu klipów zapisanych w formacie MOV daje również

możliwość oglądania filmów zakodowanych za pomocą kodeka H.264.

www.apple.com/pl

Najczęściej stosowane formaty wideo

Chcąc samodzielnie nagrać, a następnie zapisać w wygodny sposób cyfrowe wideo,

możemy wybierać spośród wielu różnych formatów. Poniższe zestawienie opisuje

najważniejsze i najpopularniejsze z nich.

MPEG-1: Przestarzały kodek stosowany do zapisu płyt Video-CD. Format oferuje

rozdzielczość zaledwie 352×288 pikseli, przez co jakość zakodowanego nim obrazu jest

słaba.

MPEG-2: Najbardziej rozpowszechniony w tej chwili cyfrowy format wideo, będący

bazą dla DVD i różnych cyfrowych standardów telewizyjnych (oprócz HDTV). Dzięki

MPEG-2 można tworzyć pliki wideo o różnej rozdzielczości, ale są one dość duże.

MPEG-4: Grupa standardów kodowania obrazu i dźwięku będąca pochodną MPEG-1 i

MPEG-2. Dużą kompresję udało się połączyć z dobrej jakości wideo. MPEG-4 jest

zarówno podstawą dla niewielkich plików multimedialnych publikowanych w

internecie, jak i podstawą nadawania cyfrowej telewizji oraz zapisu płyt HD.

DivX: Komercyjna pochodna formatu MPEG-4. Jej największą zaletą jest duża

kompresja filmów przy zachowaniu niezłej jakości. Obecnie większość odtwarzaczy

DVD odtwarza również filmy w formacie DivX.

XviD: Odmiana DivX-a rozwijana jako projekt Open Source. Poziomy kompresji

osiągane za pomocą obu kodeków są porównywalne, jednak jakość obrazu jest w

przypadku XviD-a trochę gorsza.

H.264: Kolejna pochodna MPEG-4, która znacznie różni się od DivX-a. Format

najlepiej sprawdza się w kompresji filmów wysokiej rozdzielczości. Najczęściej

spotkamy się z nim w przypadku HD-DVD oraz dysków Blu-ray.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: