1. Zadanie dydaktyczne wg Kojsa:
Zadanie dydaktyczne- to żądanie podjęcia takiego działania, którego cel zasadniczy sprowadza się do wywołania zmian w osobowości jego wykonawcy.
Zadanie - jest tworem językowym, a więc tworem celowym posiadającym swego twórcę, użytkownika i wykonawcę. Twórca konstruuje zadanie mając na uwadze ogólne cele kształcenia, program nauczania, oraz stan wiadomości i umiejętności użytkownika i wykonawcy. Użytkownik zaś zleca zadanie do wykonania w celu wywołania pożądanych przez siebie zmian. Wykonawca z kolei przekształca dane i uzyskuje pewien końcowy ich stan. W pewnych przypadkach twórcą, użytkownikiem i wykonawcą może być ta sama osoba.
2. Rodzaje zadań dydaktycznych:
- Relacje między osobistymi, a pozaosobistymi standardami:
1) Zadania osobiste
2) Zadania pozaosobiste
3) Zadania wspólne
4) Zadania poznawcze – służą bezpośredniemu poznawaniu rzeczywistości, łączą w sobie elementy orientacji i działania
5) Zadania sprawnościowe – opanowanie wymaga długotrwałych ćwiczeń (czytanie, pisanie, liczenie), a główny wysiłek ucznia koncentruje się na działaniu, czyli powtarzaniu czynności w celu ich opanowania i względnego zautomatyzowania
6) Zadania wytwórcze – obejmują wytwarzanie tego, co znane jest dzieciom.
zadaniach tych przetwarzanie rzeczywistości dominuje nad jej poznawaniem, a tym
samym umiejętności nad wiadomościami.
7) Zadania twórcze - obejmują takie wytwory działalności, jakich dzieci dotąd nie znały, lub takie modyfikacje znanych dzieciom wytworów, z jakimi się dotąd nie spotkały. Zadania te wpływają na rozwój motywacji u dzieci oraz dają im możliwość głębszego przeżycia określonych wartości.
8) Zadania bezproblemowe
9) Zadania problemowe
10) Zadani praktyczne
11) Zadania przekazu
12) Zadania odtwórcze
13) Zadania twórcze
3. Podmiotowość dziecka:
Podmiotowość należy rozpatrywać od strony osobowości dziecka, zwracając uwagę na sposób traktowania dziecka przez otoczenie zewnętrzne. Chodzi tu o aktywną samorealizację własnej tożsamości i rozwój własnego "ja". W drugim ujęciu dziecko jest traktowane jako samodzielna, wolna jednostka. W stosunku do dziecka wyraża się to w stopniowym usamodzielnianiu i dawaniu mu, w miarę jego rozwoju coraz większej swobody w podejmowaniu decyzji dotyczących własnej osoby, w samodzielnym rozwiązywaniu codziennych problemów i włączaniu dziecka do współdecydowania o sprawach dotyczących zarówno jego jak i innych. Dziecko należy traktować jako człowieka wolnego którego nie można zniewalać, ani manipulować nim dla osiągnięcia własnych zamierzeń.
Wychowawca powinien traktować każde dziecko jako jedyną i niepowtarzalną osobę. Siebie wychowawca powinien uważać jako pomocnika w wydobywaniu wewnętrznych sił wychowanka. Wolność dziecka powinna być rozumnie chroniona ze względu na brak doświadczenia i rozumienia tego co jest korzystne dla rozwoju osobowości. Dziecko musi zrozumieć, że prawdziwa wolność wiąże się z odpowiedzialnością, a uprawnienia z obowiązkami. Ma nauczyć się stawiania sobie wysokich wymagań. Przy pomocy wychowawcy dziecko ma poznać świat, a także własną rolę w tym świecie. Wychowawca traktuje dziecko podmiotowo wtedy, gdy: nie zmusza go, nie łapie na błędach, nie straszy, nie zniechęca, nie poniża, nie kpi z nieporadności dziecka, nie wymaga od wychowanka więcej niż może on zrobić, ale też nie wymaga zbyt mało, nie ponagla, gdy dziecko potrzebuje czasu, nie lekceważy problemów przeżywanych przez wychowanków, nie ingeruje w jego życie bez zezwolenia. Wychowawca ma przyjąć rolę doradcy i przewodnika wychowanka w dążeniu do realizacji zadań.
whajduk91