LUDY BAŁTYCKIE. PIERWOTNA WIARA I KULTY
ALEKSANDER BRÜCKNER
W nawróceniu Rusi nie brała Polska żadnego udziału; przeciwnie, właśnie na tle religijnym zarysowały się pierwsze ważniejsze różnice i po ostatecznym rozerwaniu jedności kościelnej miała się z biegiem wieków przepaść dzieląca obie narodowości coraz pogłębiać. Inaczej z Litwą: jej nawrócenie było głównie dziełem Polski. Szczep litewski najdłużej w całej Europie, jeżeli pominiemy wszelakie fińskie na wschodzie, opierał się chrześcijaństwu: Litwini raczej ziemi niż wiary-obyczaju godzili się pozbyć. Cały szczep litewski, w najszerszym tego słowa znaczeniu, objął Łotwę, Litwę ze Żmudzią, Prusy. Jedyna z nich Łotwa, acz w Inflantach czasowo i częściowo w skład państwa naszego wchodziła, nie uległa żadnym wpływom polskim, wahała się między ruskimi (od Połocka) i niemieckimi (od morza), aż zupełnie niemieckim uległa; najbierniejsza, nie stawiała żadnego odporu i pogaństwa rychło się pozornie zrzekła, istotnie w nim i dalej bez przeszkody trwając, skoroż jej panowie niemieccy o jej stan moralny jak najmniej się troszczyli. Jej pogaństwo, istniejące jeszcze w XVI i XVII wieku, było jednak tylko rozkładem pierwotnego; każda dziedzina, od ula, trzody itd. począwszy, stała pod rządem specjalnego ducha-macierzy (mate), pszczół, krów itd.; Olimp pogański rozproszkował się zupełnie.
Pogaństwo pruskie rozbił w ciągu XIII wieku Zakon Krzyżacki, ale przed Niemcami sięgały tu wpływy polskie bardzo głęboko i zanosiło się na to, że Prusy tak ulegną Polsce, tak się w niej rozpłyną, jak Litwa w Rusi; niemoc Polski dzielnicowej i powołanie Zakonu uniemożliwiło ten rozwój. Znamy poniekąd to pogaństwo; stawało na wyższym poziomie niż litewskie; ubóstwiało siły przyrody, ale w ich uczłowieczeniu nie wzniosło się wyżej, kształtów ludzkich, posągów nie znało; w jesieni doroczne święto boga wegetacji, Kurka, obchodziło; czciło bardzo liczne bóstwa, nachylając się ku podobnemu jak łotewski rozkładowi wiary pierwotnej, ku zastępowaniu wielkich bóstw przez liczne drobniejsze. Utrzymywało kapłaństwo osobne, którego zwierzchnik, arcykapłan niby, w Romowe (?) znaczeniem się wyróżniał, jak kapłan Świętowita w Arkonie rugijskiej łupów wojennych część odbierał i wyroczniami kierował; utrzymywał wiekuisty ogień, zwyczaj Słowianom obcy, dla całej Litwy znamienny: “czcicielami ognia" nazywano Litwę w Carogrodzie w ciągu XIV wieku. Dusze, widzialne dla powołanego oka (kapłanów), opuszczały ciało płonące na stosie; świat zagrobowy był ciągiem dalszym, lecz wspanialszym, ziemskiego; dla niego spalono na stosie z ciałem dobytek zmarłego.
Najbogatszego zapisu źródeł dla pogaństwa litewskiego i żmudzkiego dostarczyły nam zapiski kronik ruskich z XIII, a polsko-łacińskie z XV i XVI wieku: Hieronim z Pragi, spowiednik Jagiełły, Długosz, Łasicki (wedle sprawozdań miernika ziemskiego, Laskowskiego, za Zygmunta Augusta), Stryjkowski, - sprawozdania z misji jezuickich (z końca XVI i początku XVII wieku). Cechą zasadniczą tworzył i tu kult przyrody; środkowym jego punktem była cześć Perkuna, boga pioruna, co niebieski z ziemskim połączył ogniem, gdy u Słowian w Swarożycu ziemski przeważał. Perun - gromowładca był bóstwem odwiecznym wszystkich szczepów litewskich (chyba u Prusów zapomniano to imię jako boskie); u Finów, co od sąsiadującej niegdyś Litwy wiele pierwotnie (w wiekach przed Chrystusem) przejmywali, nazwa to diabła; nazwa oznacza właściwie “Dębnika", od pierwotnej dębu nazwy łacińskiej quercus itd.; była i u Słowian, co jednak k odrzucili (Peryn, z czego Perun w końcu, dostosowany pozornie do innego zupełnie pierwiastka, per - prać). Inaczej, niż u Słowian gdzie Słońce-Dadźbóg górowało nad innymi bóstwami, zeszło tu słońce na świecące ciało, co kowal boski (Kalwelis) ukuł i na niebo zarzucił. Niektórych nazw nie umiemy wytłumaczyć; z innych wynika, że już w XIII wieku zaznaczał się ów rozkład, o którym pod Łotwą wspominaliśmy, tj., że miejsce dawnych wielkorządców boskich zajęły specjalne, tzw. departamentalne; słyszymy o medine, tj. o leśnej bogini, o zwerine, tj. o zwierzęcej (dzikiego zwierza). U Laskowskiego - Łasickiego, wyliczających bóstwa żmudzkie, rozkład ten zupełny; mnóstwo bóstewek - gospodarzy nad ulem, chlewem, stajni, lasem, łąką, polem, ba nad cielętami, prosiętami itd., jest raczej parodią niż uświetnieniem Olimpu litewskiego; nie sposób też wyliczać owe niemal setki imion mniemanych czy istotnych bóstewek.
Mimo to jednak zachowała mitologia litewska znaczenia: od Słowian bowiem nie ocalały żadne mity, bo racjonalistyczne objaśnienia trójgłowości albo przepaski ocznej Trzygłowa na takie miano nie zasłużyły; posiadamy-takie tylko nazwy. Dotyczą jedne słońca; wedle jednego, właśnie powyżej wspomnianego arcykowal je na niebie zaświecił; pojęcie tchnące raczej fińszczyzną, a z nią łączyli się niegdyś Litwini bardzo ściśle i długo. Wedle innego zamknęły niegdyś siły wrogie słońce w twardej baszcie; za pomocą olbrzymiego młota rozbiły znaki zodiaku tę basztę i uwolniły słońce. I to zakrawa raczej na fińską, niż na wiarę aryjską, odnosi się widocznie do zimowych miesięcy, wiążących niby blade i słabe słońce, co dopiero gromownik Perkun rozkuwa: mity przedstawiają stale jako fakt jednorazowy, co się ciągle powtarza; ale słońce wracające na noc spocone i sprószone do domu, aby się omyć i ochłodzić, może Laskowski tylko z bajki wyjął. Litwin palił zwłoki - ze wszelkim dobytkiem i uzasadniał to osobnym mitem: stary Sowij (nazwiska nie wytłumaczono) schodzi do otchłani, syn najmłodszy (co u Litwinów głównie dziedziczył, np. stolicę wielkoksiążęcą) sporządza mu trzykrotnie nocleg, w ziemi, w trumnie, na stosie; ojca robactwo ziemne i owady drzewne strasznie niepokoiły, na stosie spał najsmaczniej, jak dziecię w kołysce.
Obok kultu ognia (Jagiełło winien był jak najstaranniej niszczyć wszelkie resztki, nawet same popioły świętego ognia w Wilnie) raził chrześcijan kult węży domowych, uosabiających pomyślną dolę domostwa, pielęgnowanych i karmionych. przez gospodarzy: łączy się tu kult. chtoniczny (ziemny, stale. przez wężów uzmysławiany) z kultem manistycznym (duchów przodków). Dusze zmarłych, wele, żyją w kraju welów (welnias dziś nazwa diabła), otaczają swą opieką i nowo przybywającego, którego się ich łasce poleca, i żyjących, co się im winni odwdzięczać rzewną pamięcią, ujawniającą się w czci dorocznej, w jesieni (około dnia zadusznego) odprawianej.
Bóstwa, między innemi Łajma - los, Żemine - żiemna (inaczej niż u Słowian, zastąpione są bóstwa żeńskie wielokrotnie, gdy Słowianie przeważnie męskie czcili) i nie mają osobnej siedziby, Olimpu jakiegoś; ich mieszkania (świątyń nie ma, prócz przybytku wiecznego ognia) nierozłączne od drzew, gajów, źródeł świętych; gdy więc misjonarz Hieronim rąbał drzewa i gaje święte, zawodziły grzęd Witoldem niewiasty, skarżąc się, że “wyrąbano święty gaj i odebrano im dom boży, w którym zwykli byli błagać pomocy bożej, skąd deszcze i pogodę otrzymywali; nie wiedzą więcej, .gdzie szukać boga, któremu siedzibę zabrano".
Nigdy nie słyszymy najmniejszej wzmianki o posągach-kształtach ludzkich tych bogów; kult litewski pozostał nieosobowym niby; jak antropomorfizm, tak i pojęcia moralności były zdaje się obce tym bogom, co swoim sprzyjali, póki i o ile ich czcili, a obcych tępili. Ale czuwali ci bogowie nad świętością przysięgi, w ich imię składanej i posiadamy też opisy przysięgi, który Kiejstut złożył, gdy r. 1351 pokój z Ludwikiem Węgierskim na ziemi wołyńskiej zawierał: kazał przywieść rudego woła, uwięzić między dwoma kołami, rzucił nożem w główną arterię, krew obficie trysnęła, który on i jego Litwini twarz i ręce pomazali, wołając: (tekst białoruski, nie litewski, węgierski sprawozdawca walnie popsuł) “rogatego wejrzy gospodi (panie!) i na nas", przy czym odciął głowę wołu i o tyle od karku odchylił, że on i jego Litwini po trzykroć między tułowiem a głowi przeszli". Jeszcze w trzydzieści lat później (r. 1381) wymagał Kiejstut - w Wilnie “hołdu wierności, według swego zwyczaju i obrządku z pokropieniem krwi zabitego na ofiarę zwierzęcia (zwalano na siebie widocznie podobną śmierć w razie złamania przysięgi).
Jak nad przysięgą, czuwali bogowie i nad losem-przyszłości i kapłan ich, ofiarnik, znawcy-znachorem przezywanym (za czasów Jagiellonowych żinczius, z czego u nas w XIX wieku mylnie jakiś znicz-ogień utworzono), albo kto sobie takie zdolności przypisywał, wróżbą wolę bogów, tj. losy wybadywał; w danej chwili każdy śmiertelnik o to się kusił. Siedział np. około r. 1243 Litwin Longwin w Rydze za stołem ż rycerzami mieczowymi, co go zdrad pojmali; jedząc opatrzył łopatkę (gęsi?) i (z jej barwy itd.) wywróżył sobie .wielki zawód: Litwini w biedzie, zabito mi brata, . a wojsko nawiedzało wczoraj i dziś dwór mój, co wszystko niebawem goniec , potwierdził; zrozpaczony Longwin chciał się powiesić (nader łatwo rozstawał się Litwin z życiem!), ale go ustrzeżono. I ciągle słyszymy o rzucaniu losów, o burtowaniu (od Litwy przeszedł ten wyrazi na Biały Ruś), jak o tym wspomina wiersz pośmiertny (Grzegorza z Sanoka) o Jagielle: “nie wiedziałeś o tym (o Jadwidze itd.) nic, gdyś wstając rano z łoża rzucając liczył kawałki różdżki .lub kłosa» (cetno czy licho). Lecz stałym wróżbitą bywał tylko kapłan w “świętym domu” (gdzie ogień wieczny otrzymywano - w Wilnie stał główny ołtarz w kościele - katedrze św. Stanisława na miejscu dawnego wiecznego ognia): “jego radzili się przyjaciele chorego o życiu tegoż; on nocą do ognia przystępywał a rano odpowiadał pytającym, twierdząc, że widział cień chorego u świętego ognia; cień grzejąc się dawał znaki śmierci lub życia, lice zwrócone do ognia (jako do źródła życia) wróżyło życie choremu, śmierć zaś, gdy się plecami (od niego) odwracał, po czym radził kapłan, by się chory brał do zapisów i rozporządzał dobytkiem. (to opowiada Hieronim o Litwie, ale i u Prusów widywał stale kapłan w Romowe duszę zmarłego, przechodzącą koło “bożego domu" i pozostawiającą znak - wcięcie kopii czy innym grotem).
O Żmudzinach donosił Długosz, ale toż tyczyło i Litwinów: najważniejszy ofiarę doroczni odprawiano w jesieni, ą po zebraniu wszelkich plonów (tak samo u Prusaków, z uczty dla Kurka. W początkach października schodzono się do ałków, gajów świętych, z żonami, dziećmi, czeladzią (u Prusów wymienia legat papieski r. 1249 jakieś “idolum" - bałwan, Kurko zwany, co na ten obchód sprawiano, jedyna wzmianka o jakimś materialnym uzmysłowieniu bóstwa). I ofiarowano bogom woły, kozły i inne zwierzęta (kury, szczególnie czarne, służyły ku temu), paląc i rzeżąc ofiary, po czym ucztowano hojnie, piły i kobiety (wyraźnie poświadczaj to o kobietach źródła pruskie, a do napojów należał tam kumys, poprzednio błogosławiony, oprócz miodu). Tych ofiar nikt nie ważył się zaniechać: tu miewały pojedyncze rody i. miejscowości własne ogniska. Przy zwycięskim powrocie z wyprawy wojennej ofiarowywano również część łupu, palono bogom najznamienitszego jeńca. O zmarłych nie zapominano, do żglisk, gdzie po lasach zwłoki palono, przystawiano niby stołki z kory dębowej, kładziono na nich potrawy w formie sera i wylewano miski na żglisko. Z innych źródeł wiemy, że np. trup Olgierda spłonił z osiemnastu wierzchowcami (i po grobach scytyjskich królów widnieją szkielety kilkunastu czy kilkudziesięciu koni) ą rozmaitymi sprzętami; trup Kiejstuta płonął z końmi, odzieżą, zbroją, ptakami i psami łowczymi (ale ludzi już z nim nie palono): jeśli zwłok nie można było dostarczyć w całości, np. po poległym na polu bitwy, starano się choćby nad głową dokonać uroczystego zwyczaju (u Prusów pochłaniały stypa i igrzyska cały majątek zmarłego),
Źródła nasze objęły cztery wieki i różne dzielnice, więc nie ma w szczegółach, np. w nazwach boskich, zgody. U Prusów nie wymieniaj wcale Perkuna, zaświadczonego na Litwie, Żmudzi, Łotwie; - pruskich Kurko, Natrimp nie odnajdziemy u tych; ba, różnią się kroniki ruskie XIII wieku z ich niezrozumiałym zupełnie Andajem od źródeł polsko-łacińskich, nie wiedzą również o Diwiriksie, i Kalwelu tamtych (Diwiriks to rózga boża, bo tak, rózgą powietrzną, do dziś Litwin tęczę przezywa, nie wesołką linksmine, co od Rusi przejął; Kalwelis to kowal). Uderza szybki rozwój mitologii litewskiej (żmudzkiej) i łotewskiej: miejsce kilku czy kilkunastu większych bogów zajął rój mniejszych, specjalnych, departamentowych, ale najmylniej upatrywano w tym cechę pierwotności, jakoby z łączenia tych mniejszych wynikały w końcu wielkie bóstwa. Zresztą panują w całej pełni praktyki pogańskie, a ducha ich oświetli najlepiej misjonarz jezuita, co w roku 1583 z Wilna wyruszył i stwierdziwszy, że gmin czcił ciągle jeszcze Perkuna, stare dęby, jarzębinę (inni o bzie prawią), tu i owdzie większy skałę, dalej pisze:
“Perkunowi po lasach ogień święty, niby westalki rzymskie, wiecznie podniecali. Ziemi wieprzków dawali i resztki z ofiary w domu chowali, mniemając, że to do ich powodzenia a całości domostwa należy; odrzucić to wydawało im się przestępstwem, a gdy nasi im to nakazywali, przeczyli, by się na to odważyć mieli, gdyż inaczej dotkną ich bogowie jakiś wielki klęsk. Czcili bożka domowego, zwanego od nich Dimstpats, pana ogniska i dymu, jemu ofiarowywali parę kur i obchodzili ucztę krewni i sąsiedzi, aby przebłagany bożek każdemu w gospodarstwie domowym szczęścił. Przy tym wystrzegali się pilnie, aby nic z całej uczty nazajutrz nie pozostało, gdyż to było zabronione; nawet wodę, w której miski omyto, musiał ogień strawić. Umarłym przynoszono nad groby uczty w dnie doroczne; obrządek służby był zaś taki: Wylewano wodę z nalewki (miednicy), nad stołem trzymano łyżki sztorcem, w czworobokach; do ustawionych naokoło, nawet w południe, świateł, guślarz-ofiarnik wzywał umarłych w pewnych zwrotach; tak pomodliwszy się dobrze do dusz, zasiadał z domowymi do stołu i rzucał pierwszy kawałek potrawy pod trójnóg. Nic nie poczynali, do niczego się .nie brali, póki wprzód nie przebłagali duchów, wodzących rej nad rzeczami ludzkimi. Miano zasiać pole, nosił chłopek, i wbrew woli gospodyni, koguta a i kurę pod nóż ofiarny, chorował syn, szedł ojciec do wróżbity, a ten, rzuciwszy losy, zabijał bogu jagnię, aby głowę chorego wykupił. Okazało ;się w trzodzie co szlachetniejszego, ofiarował je właściciel, prosząc, aby w owczarni lub stajni podobny płód się mnożył; z ofiary nie śmiał, prócz rodziców i dzieci, nikt ani skosztować. Na Zielone Świątki zbierano po. gospodarstwach porcje zboża;. wywarzywszy z nich piwo i umówiwszy się, schodzono się na biesiadę, zarznąwszy kozła lub wołu nad brzegiem ruczaju, zasiadano. Tu pożywa z ofiary najpierw wróżbita lub starzeć jaki, potem inni, uprosiwszy dobrą pogodę i żyzność. Gdy nasi, każąc, podobno obrzędy zwalczali, gdy odrywali od podwojów i ścian kości bydlęce i inne oznaki owego chropowatego nabożeństwa, deptali je i w ogień miotali, gdy wyrębywali ich dęby boskie i wyrzucali węże święte, z którymi ojcowie rodzin i dzieci od kolebki żyli poufnie, krzyczeli poganie, że się zbezczeszcza ich świętości i gubi ich bożków drzewnych i glinianych, skalnych i zielnych; inni dziwili się, że świętokradcy bezkarnie po ich domach i gajach plądrowali; że Perkun zaś ich tymczasem marznie; po zgaszeniu ogni, i inne z nim bóstwa od razu tak zaniemogły. Niektórzy, mniemając, że bogowie ich zasnęli, szeptem i krzykami Jowiszów swych wywoływali i podżegali moce napowietrzne".
Chociaż mitologia litewska utknęła na niższym od słowiańskiej poziomie, chociaż pozostała przy samym kulcie przyrody, należycie jeszcze nie uczłowieczonej, oddaje ona mimo to walne posługi naszej, bo obfitość i wiarygodność jej źródeł zastąpiły ubóstwo naszej. Więc chociaż nią nie zdołamy zapełnić braków “większej" mitologii u nas, zwierciedlą się u niej dosadnie a autentycznie sposoby myślenia pogańskiego i dlatego nie wahaliśmy się przytoczyć kilka “zdjęć" z tego pogaństwa. Dalszych jednak szczegółów o obchodach rodzinnych (weselach i pogrzebach), o gusłach i czarach, nie myślimy przedstawiać, choćby dlatego, że tu powtarza się wiele z tego, cośmy u nas zaznaczyli1.
PRZYPISY:
* 1 Literatura przedmiotu: Kroniki Długosza, Miechowity, M. Bielskiego, Kromera. M. K.; O religii pogańskich Słowian, Lwów 1894; Lub. Niederle, Zivot starych Slovanu, dział II, zesz. I, pt.: Vira a nabozenstvi; A. Brückner, Mitologia słowiańska; Kraków 1918, s. 152; Mitologia polska, studium porównawcze, Warszawa 1924, s. 144; A. Afanasjew, Poeticzeskija wozzrienija Sławian na prirodu. 3 t., Moskwa 1865--1888; A. Mierzyński, Źródła do mitologii litewskiej (cz. 1, od Tacyta do końca XIl w.; cz. II, wiek XIV i XV), Warszawa 1892 i 1898, s. 165 i 154; A. Brückner, Starożytna Litwa: ludy i bogi; szkice historyczne i mitologiczne, Warszawa 1904, s. 166.
henioka