Dz.U.97.88.553 1998.09.01 sprost. Dz.U.97.128.840 pkt 3 1999.08.17 zm. Dz.U.99.64.729 art. 1 1999.10.17 zm. Dz.U.99.83.931 art. 4§ 6 2000.07.15 zm. Dz.U.00.48.548 art. 1 2000.12.15 zm. Dz.U.00.48.548 art. 1 2001.02.04 zm. Dz.U.00.93.1027 art. 1 2001.06.23 zm. Dz.U.00.116.1216 art. 43 2002.01.01 zm. Dz.U.01.98.1071 art. 95 2003.07.01 zm. Dz.U.03.111.1061 art. 1 2003.07.11 sprost. Dz.U.97.128.840 pkt 3 2003.12.09 zm. Dz.U.03.199.1935 art. 1 2004.03.01 zm. Dz.U.04.25.219 art. 179 2004.05.01 zm. Dz.U.03.228.2255 art. 42 zm. Dz.U.04.69.626 art. 1 zm. Dz.U.04.93.889 art. 1 2004.07.01 zm. Dz.U.03.179.1750 art. 162 2005.05.16 zm. Dz.U.04.243.2426 art. 1 2005.06.01 zm. Dz.U.05.86.732 art. 23 2005.08.03 zm. Dz.U.05.132.1109 art. 1 2005.08.24 zm. Dz.U.05.90.757 art. 6 2005.09.26 zm. Dz.U.05.163.1363 art. 1 2005.11.21 zm. Dz.U.05.180.1493 art. 15 2005.12.17 zm. Dz.U.05.178.1479 art. 5 2006.10.19 zm.wyn.z Dz.U.06.190.1409 ogólne 2007.03.12 zm. Dz.U.06.226.1648 art. 1 2007.03.15 zm. Dz.U.06.218.1592 art. 37 USTAWA z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny. (Dz. U. z dnia 2 sierpnia 1997 r.) CZÊŒÆ OGÓLNA Rozdzia³ I Zasady odpowiedzialnoœci karnej Art. 1. § 1. Odpowiedzialnoœci karnej podlega ten tylko, kto pope³nia czyn zabroniony pod groŸb¹ kary przez ustawê obowi¹zuj¹c¹ w czasie jego pope³nienia. § 2. Nie stanowi przestêpstwa czyn zabroniony, którego spo³eczna szkodliwoœæ jest znikoma. § 3. Nie pope³nia przestêpstwa sprawca czynu zabronionego, je¿eli nie mo¿na mu przypisaæ winy w czasie czynu. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 2. Odpowiedzialnoœci karnej za przestêpstwo skutkowe pope³nione przez zaniechanie podlega ten tylko, na kim ci¹¿y³ prawny, szczególny obowi¹zek zapobiegniêcia skutkowi. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 3. Kary oraz inne œrodki przewidziane w tym kodeksie stosuje siê z uwzglêdnieniem zasad humanitaryzmu, w szczególnoœci z poszanowaniem godnoœci cz³owieka. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 4. § 1. Je¿eli w czasie orzekania obowi¹zuje ustawa inna ni¿ w czasie pope³nienia przestêpstwa, stosuje siê ustawê now¹, jednak¿e nale¿y stosowaæ ustawê obowi¹zuj¹c¹ poprzednio, je¿eli jest wzglêdniejsza dla sprawcy. § 2. Je¿eli wed³ug nowej ustawy czyn objêty wyrokiem zagro¿ony jest kar¹, której górna granica jest ni¿sza od kary orzeczonej, wymierzon¹ karê obni¿a siê do górnej granicy ustawowego zagro¿enia przewidzianego za taki czyn w nowej ustawie. § 3. Je¿eli wed³ug nowej ustawy czyn objêty wyrokiem nie jest ju¿ zagro¿ony kar¹ pozbawienia wolnoœci, wymierzon¹ karê pozbawienia wolnoœci podlegaj¹c¹ wykonaniu zamienia siê na grzywnê albo karê ograniczenia wolnoœci, przyjmuj¹c ¿e jeden miesi¹c pozbawienia wolnoœci równa siê 60 stawkom dziennym grzywny albo 2 miesi¹com ograniczenia wolnoœci. § 4. Je¿eli wed³ug nowej ustawy czyn objêty wyrokiem nie jest ju¿ zabroniony pod groŸb¹ kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 5. Ustawê karn¹ polsk¹ stosuje siê do sprawcy, który pope³ni³ czyn zabroniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak równie¿ na polskim statku wodnym lub powietrznym, chyba ¿e umowa miêdzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stron¹, stanowi inaczej. orzeczenia s¹dów komentarze Art. 6. § 1. Czyn zabroniony uwa¿a siê za pope³niony w czasie, w którym sprawca dzia³a³ lub zaniecha³ dzia³ania, do którego by³ obowi¹zany. § 2. Czyn zabroniony uwa¿a siê za pope³niony w miejscu, w którym sprawca dzia³a³ lub zaniecha³ dzia³ania, do którego by³ obowi¹zany, albo gdzie skutek stanowi¹cy znamiê czynu zabronionego nast¹pi³ lub wed³ug zamiaru sprawcy mia³ nast¹piæ. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 7. § 1. Przestêpstwo jest zbrodni¹ albo wystêpkiem. § 2. Zbrodni¹ jest czyn zabroniony zagro¿ony kar¹ pozbawienia wolnoœci na czas nie krótszy od lat 3 albo kar¹ surowsz¹. § 3. Wystêpkiem jest czyn zabroniony zagro¿ony grzywn¹ powy¿ej 30 stawek dziennych, kar¹ ograniczenia wolnoœci albo kar¹ pozbawienia wolnoœci przekraczaj¹c¹ miesi¹c. orzeczenia s¹dów komentarze Art. 8. Zbrodniê mo¿na pope³niæ tylko umyœlnie; wystêpek mo¿na pope³niæ tak¿e nieumyœlnie, je¿eli ustawa tak stanowi. komentarze Art. 9. § 1. Czyn zabroniony pope³niony jest umyœlnie, je¿eli sprawca ma zamiar jego pope³nienia, to jest chce go pope³niæ albo przewiduj¹c mo¿liwoœæ jego pope³nienia, na to siê godzi. § 2. Czyn zabroniony pope³niony jest nieumyœlnie, je¿eli sprawca nie maj¹c zamiaru jego pope³nienia, pope³nia go jednak na skutek niezachowania ostro¿noœci wymaganej w danych okolicznoœciach, mimo ¿e mo¿liwoœæ pope³nienia tego czynu przewidywa³ albo móg³ przewidzieæ. § 3. Sprawca ponosi surowsz¹ odpowiedzialnoœæ, któr¹ ustawa uzale¿nia od okreœlonego nastêpstwa czynu zabronionego, je¿eli nastêpstwo to przewidywa³ albo móg³ przewidzieæ. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 10. § 1. Na zasadach okreœlonych w tym kodeksie odpowiada ten, kto pope³nia czyn zabroniony po ukoñczeniu 17 lat. § 2. Nieletni, który po ukoñczeniu 15 lat dopuszcza siê czynu zabronionego okreœlonego w art. 134, art. 148 § 1, 2 lub 3, art. 156 § 1 lub 3, art. 163 § 1 lub 3, art. 166, art. 173 § 1 lub 3, art. 197 § 3, art. 252 § 1 lub 2 oraz w art. 280, mo¿e odpowiadaæ na zasadach okreœlonych w tym kodeksie, je¿eli okolicznoœci sprawy oraz stopieñ rozwoju sprawcy, jego w³aœciwoœci i warunki osobiste za tym przemawiaj¹, a w szczególnoœci, je¿eli poprzednio stosowane œrodki wychowawcze lub poprawcze okaza³y siê bezskuteczne. § 3. W wypadku okreœlonym w § 2 orzeczona kara nie mo¿e przekroczyæ dwóch trzecich górnej granicy ustawowego zagro¿enia przewidzianego za przypisane sprawcy przestêpstwo; s¹d mo¿e zastosowaæ tak¿e nadzwyczajne z³agodzenie kary. § 4. W stosunku do sprawcy, który pope³ni³ wystêpek po ukoñczeniu lat 17, lecz przed ukoñczeniem lat 18, s¹d zamiast kary stosuje œrodki wychowawcze, lecznicze albo poprawcze przewidziane dla nieletnich, je¿eli okolicznoœci sprawy oraz stopieñ rozwoju sprawcy, jego w³aœciwoœci i warunki osobiste za tym przemawiaj¹. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 11. § 1. Ten sam czyn mo¿e stanowiæ tylko jedno przestêpstwo. § 2. Je¿eli czyn wyczerpuje znamiona okreœlone w dwóch albo wiêcej przepisach ustawy karnej, s¹d skazuje za jedno przestêpstwo na podstawie wszystkich zbiegaj¹cych siê przepisów. § 3. W wypadku okreœlonym w § 2 s¹d wymierza karê na podstawie przepisu przewiduj¹cego karê najsurowsz¹, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych œrodków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegaj¹cych siê przepisów. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 12. Dwa lub wiêcej zachowañ, podjêtych w krótkich odstêpach czasu w wykonaniu z góry powziêtego zamiaru, uwa¿a siê za jeden czyn zabroniony; je¿eli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wieloœci zachowañ za jeden czyn zabroniony jest to¿samoœæ pokrzywdzonego. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Rozdzia³ II Formy pope³nienia przestêpstwa Art. 13. § 1. Odpowiada za usi³owanie, kto w zamiarze pope³nienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpoœrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie nastêpuje. § 2. Usi³owanie zachodzi tak¿e wtedy, gdy sprawca nie uœwiadamia sobie, ¿e dokonanie jest niemo¿liwe ze wzglêdu na brak przedmiotu nadaj¹cego siê do pope³nienia na nim czynu zabronionego lub ze wzglêdu na u¿ycie œrodka nie nadaj¹cego siê do pope³nienia czynu zabronionego. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 14. § 1. S¹d wymierza karê za usi³owanie w granicach zagro¿enia przewidzianego dla danego przestêpstwa. § 2. W wypadku okreœlonym w art. 13 § 2 s¹d mo¿e zastosowaæ nadzwyczajne z³agodzenie kary, a nawet odst¹piæ od jej wymierzenia. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 15. § 1. Nie podlega karze za usi³owanie, kto dobrowolnie odst¹pi³ od dokonania lub zapobieg³ skutkowi stanowi¹cemu znamiê czynu zabronionego. § 2. S¹d mo¿e zastosowaæ nadzwyczajne z³agodzenie kary w stosunku do sprawcy, który dobrowolnie stara³ siê zapobiec skutkowi stanowi¹cemu znamiê czynu zabronionego. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 16. § 1. Przygotowanie zachodzi tylko wtedy, gdy sprawca w celu pope³nienia czynu zabronionego podejmuje czynnoœci maj¹ce stworzyæ warunki do przedsiêwziêcia czynu zmierzaj¹cego bezpoœrednio do jego dokonania, w szczególnoœci w tym¿e celu wchodzi w porozumienie z inn¹ osob¹, uzyskuje lub przysposabia œrodki, zbiera informacje lub sporz¹dza plan dzia³ania. § 2. Przygotowanie jest karalne tylko wtedy, gdy ustawa tak stanowi. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 17. § 1. Nie podlega karze za przygotowanie, kto dobrowolnie od niego odst¹pi³, w szczególnoœci zniszczy³ przygotowane œrodki lub zapobieg³ skorzystaniu z nich w przysz³oœci; w razie wejœcia w porozumienie z inn¹ osob¹ w celu pope³nienia czynu zabronionego, nie podlega karze ten, kto nadto podj¹³ istotne starania zmierzaj¹ce do zapobie¿enia dokonaniu. § 2. Nie podlega karze za przygotowanie osoba, do której stosuje siê art. 15 § 1. orzeczenia s¹dów tezy z piœmiennictwa komentarze Art. 18. § 1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam albo wspólnie i w porozumieniu z inn¹ osob¹, ale tak¿e ten, kto kieruje wykonaniem czynu zabronionego przez inn¹ osobê lub wykorzystuj¹c uzale¿nienie innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu. § 2. Odpowiada za pod¿eganie, kto chc¹c, aby inna osoba dokona³a czynu zabronionego, nak³ania j¹ do tego. § 3. Odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokona³a czynu zabronionego, swoim zachowaniem u³atwia jego pope³nienie, w szczególnoœci dostarczaj¹c narzêdzi...
cobra0pb